Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Από τους ΑΝΕΛ στο ΜεΡΑ25: Κόμματα «μίας χρήσης», επιζήμια για το λαό

Από αστι­κά κόμ­μα­τα «μίας χρή­σης», που όπως δημιουρ­γή­θη­καν έτσι και δια­λύ­θη­καν, ο λαός μας έχει γνω­ρί­σει πολ­λά: ΛΑ.Ο.Σ., ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, Ποτά­μι, Ενω­ση Κεντρώ­ων, Οικο­λό­γοι — Πρά­σι­νοι κ.ά. Συνή­θως όλα όταν πρω­το­εμ­φα­νί­ζο­νται συνο­δεύ­ο­νται από χαρα­κτη­ρι­σμούς όπως «νέο», «και­νο­τό­μο», «πρω­το­πο­ρια­κό», «σύγ­χρο­νο» κ.λπ. Δεν αργούν όμως να απο­δει­χθούν το ίδιο «παλιά» με τα άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα. Παλιά επει­δή απο­τε­λούν εκφρα­στές — με δια­φο­ρε­τι­κές παραλ­λα­γές και τρό­πους — του ίδιου ξεπε­ρα­σμέ­νου, αντι­δρα­στι­κού συστή­μα­τος. Γι’ αυτό έχουν την ίδια κατά­λη­ξη στη­ρίγ­μα­τα κυβερ­νή­σε­ων ή των κυβερ­νη­τι­κών πολι­τι­κών, ενώ στε­λέ­χη τους μεταγ­γί­ζο­νται στους ισχυ­ρό­τε­ρους πόλους του πολι­τι­κού συστή­μα­τος προ­κει­μέ­νου να εξυ­πη­ρε­τη­θούν δικομ­μα­τι­κά ή διπο­λι­κά σχέ­δια. Αλλω­στε στρα­τη­γι­κές δια­φο­ρές δεν έχουν μετα­ξύ τους. Ο ρόλος τους χρή­σι­μος για το πολι­τι­κό σύστη­μα που υπη­ρε­τεί τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους, την ΕΕ, επι­ζή­μιος ταυ­τό­χρο­να για το λαό. Ο βασι­κός τους ρόλος βρί­σκε­ται στην «απο­θή­κευ­ση» της δυσα­ρέ­σκειας και δια­μαρ­τυ­ρί­ας απέ­να­ντι στα βασι­κά αστι­κά κόμ­μα­τα, προ­κει­μέ­νου αυτή να μη διο­χε­τευ­τεί σε κατευ­θύν­σεις ριζο­σπα­στι­κές και βασι­κά να μη συνα­ντη­θεί με την πολι­τι­κή πρό­τα­ση του ΚΚΕ. Γι’ αυτό άλλω­στε και αυτά τα κόμ­μα­τα χαρα­κτη­ρί­ζο­νται αναχώματα.
Τέτοιο ρόλο στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες ανα­λαμ­βά­νει, απευ­θυ­νό­με­νος σε δυσα­ρε­στη­μέ­νους ψηφο­φό­ρους του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Βαρου­φά­κης με το ΜΕΡΑ25. Βεβαί­ως εδώ πρέ­πει να σημειώ­σου­με ότι δεν έχου­με να κάνου­με με μια κίνη­ση που έχει ανα­φο­ρά σε επί­πε­δο ΕΕ. Το δίκτυο DiEM25 είναι ένα δίκτυο κινή­σε­ων το οποίο ανε­ξάρ­τη­τα από το πολι­τι­κό βάρος και την εμβέ­λειά του, συν­δέ­ε­ται με διερ­γα­σί­ες που συντε­λού­νται σε επί­πε­δο ΕΕ και αφο­ρούν προ­βλη­μα­τι­σμούς και δια­πά­λη για το μέλ­λον και την εμβά­θυν­ση της ΕΕ και της Ευρω­ζώ­νης, που διε­ξά­γε­ται ανά­με­σα σε ισχυ­ρά κέντρα της ΕΕ (Γερ­μα­νία — Γαλ­λία — Ιτα­λία) και με την παρέμ­βα­ση τμη­μά­των των ΗΠΑ. Πολ­λά άλλω­στε έχουν γρα­φτεί και ειπω­θεί για τις παλιό­τε­ρες σχέ­σεις του Γ. Βαρου­φά­κη με το δίκτυο του Αμε­ρι­κα­νού μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τία Τζ. Σόρ­ρος, παρό­λο που ο ίδιος υπο­στη­ρί­ζει ότι έχει έρθει σε ρήξη μαζί του.
Μια σει­ρά από βασι­κές θέσεις του ΜΕΡΑ25 φανε­ρώ­νουν το χαρα­κτή­ρα του κόμ­μα­τος, αφού δεν αμφι­σβη­τεί σε τίπο­τα την κυρί­αρ­χη πολι­τι­κή, τους στρα­τη­γι­κούς στό­χους των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Ετσι, προ­σπα­θεί για άλλη μια φορά να πεί­σει ότι μπο­ρεί να υπάρ­ξει «έξυ­πνη και στο­χευ­μέ­νη οικο­νο­μι­κή πολι­τι­κή» που να υπη­ρε­τεί και την ανά­πτυ­ξη για τους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους και τα εργα­τι­κά — λαϊ­κά δικαιώ­μα­τα. Επι­κε­ντρώ­νει στην ανα­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους και ιεραρ­χεί την «πρά­σι­νη ανά­πτυ­ξη». Απο­δέ­χε­ται τη συμ­με­το­χή της χώρας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, αλλά προ­τεί­νει την «έξυ­πνη χρή­ση του βέτο» μέσα στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς οργα­νι­σμούς για την υπε­ρά­σπι­ση των «δίκαιων της χώρας». Βάζει στό­χο να αλλά­ξει την ΕΕ, να την κάνει προ­ο­δευ­τι­κή κ.λπ. Λίγο — πολύ δηλα­δή μια απ’ τα ίδια, αμπα­λα­ρι­σμέ­να σε και­νούρ­γιο περι­τύ­λιγ­μα. Ολα αυτά τα έχουν ξανα­πεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες, νεο­α­ρι­στε­ροί, πρά­σι­νοι και οικο­λό­γοι σε όλη την ΕΕ. Γι’ αυτό άλλω­στε δεν διστά­ζει να ομο­λο­γεί ότι είναι έτοι­μος να συνερ­γα­στεί είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε ακό­μα και με τη ΝΔ αν χρεια­στεί, σε ένα τέτοιο πλαίσιο…
Αν σε όλα αυτά συνυ­πο­λο­γί­σου­με την πορεία και το ρόλο του ίδιου του Γ. Βαρου­φά­κη την περί­ο­δο του πρώ­του εξα­μή­νου της κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ, κατα­λα­βαί­νου­με ότι είναι «άνθρα­κες ο θησαυ­ρός» για το λαό. Βεβαί­ως σήμε­ρα εμπει­ρία υπάρ­χει, το «έργο» το έχου­με ξανα­δεί. Ιδιαί­τε­ρα όσοι αισθά­νο­νται αρι­στε­ροί, ριζο­σπά­στες, όσοι έχουν σχέ­ση και δεσμούς με το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα, δεν πρέ­πει να την ξανα­πα­τή­σουν, επεν­δύ­ο­ντας σε ένα καρα­μπι­νά­το κόμ­μα του κεφα­λαί­ου με «ριζο­σπα­στι­κό» και «αντι­συ­στη­μι­κό» αμπα­λάζ. Δεν υπάρ­χουν άλλα περι­θώ­ρια για πει­ρά­μα­τα με προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο τέλος, για νέες αυτα­πά­τες και ψευ­δαι­σθή­σεις. Η στα­θε­ρό­τη­τα του ΚΚΕ απέ­να­ντι σε όλα αυτά σχε­τί­ζε­ται με τη φυσιο­γνω­μία του ως του μόνου κόμ­μα­τος που παλεύ­ει πραγ­μα­τι­κά ενά­ντια στο σύστη­μα, ως του μόνου κόμ­μα­τος που υπε­ρα­σπί­ζε­ται το σύνο­λο των συμ­φε­ρό­ντων των εργα­ζο­μέ­νων, όχι στα λόγια αλλά με τη δρά­ση του στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα, ως του μόνου κόμ­μα­τος που οργα­νώ­νει την αντί­στα­ση και αντε­πί­θε­ση. Αντί λοι­πόν για κόμ­μα­τα «μίας χρή­σης», μπο­ρούν να εμπι­στευ­τούν και να επεν­δύ­σουν σε αυτήν τη σταθερότητα…
Πηγή: Ριζο­σπά­στης.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο