Μια γρή­γο­ρη βόλ­τα στο δια­δί­κτυο θα σας ανοί­ξει πύλες ανα­ζή­τη­σης εργα­σί­ας στη Γερ­μα­νία και μέσα από αυτές, σελί­δες ολό­κλη­ρες που δια­φη­μί­ζουν τον σχε­τι­κά χαμη­λό στα­τι­στι­κά αριθ­μό ανέρ­γων, τις ευκαι­ρί­ες στην αγο­ρά εργα­σί­ας, αλλά και τη γρή­γο­ρη ανέ­λι­ξη στην καριέ­ρα σας, εάν φυσι­κά πλη­ρού­νται οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Αγγε­λί­ες εται­ρειών βρί­σκο­νται σε όλες τις πλατ­φόρ­μες, ανα­ζη­τώ­ντας εργά­τες όλων των ειδι­κο­τή­των, αλλά και χωρίς καμία εξει­δί­κευ­ση. Σπά­νια θα βρεί­τε — αν βρεί­τε — αγγε­λία για για­τρό ή πολι­τι­κό μηχα­νι­κό. Θα βρεί­τε όμως χιλιά­δες για εργά­τες, με εμπει­ρία σε τομείς δου­λειάς ή όχι. Εάν βάλε­τε τώρα και τις αγγε­λί­ες ανα­ζή­τη­σης προ­σω­πι­κού στην ελλη­νι­κή εστί­α­ση που δρα­στη­ριο­ποιεί­ται στη χώρα, τότε θα νομί­σει κανείς ότι η Γερ­μα­νία είναι ένας εργα­σια­κός παρά­δει­σος, που στην κυριο­λε­ξία σε παρα­κα­λούν να πας να δου­λέ­ψεις και να κερ­δί­σεις υψη­λά μερο­κά­μα­τα και ποιο­τι­κό τρό­πο διαβίωσης.

Στην Ελλά­δα μας είναι γνω­στός ο όρος Gastarbeiter. Για όσους δε το γνω­ρί­ζουν, σημαί­νει «φιλο­ξε­νού­με­νος εργά­της» και με αυτόν τον όρο περι­γρά­φου­με τους εργά­τες από το εξω­τε­ρι­κό, οι οποί­οι δού­λευαν στις φάμπρι­κες της Γερ­μα­νί­ας, κάνο­ντας κατά κύριο λόγο τις πιο βρώ­μι­κες και επι­κίν­δυ­νες δου­λειές, ανε­ξαρ­τή­τως υπη­κο­ό­τη­τας. Ο όρος αφο­ρά κυρί­ως τα χρό­νια προ της συν­θή­κης Σέν­γκεν, της ενο­ποί­η­σης της ΕΕ κ.λπ. Σήμε­ρα έχου­με έναν άλλο όρο, αυτόν του Zeitarbeiter, «εργά­της χρό­νου», ή Leiharbeiter, «δανει­κός εργά­της», που ενώ έχει γίνει γνω­στός και εξαι­ρε­τι­κά δημο­φι­λής στους εργο­δό­τες τις τελευ­ταί­ες δεκα­ε­τί­ες, ο Γερ­μα­νός νομο­θέ­της τον εισή­γα­γε στο Εργα­τι­κό Δίκαιο ήδη από το μακρι­νό έτος 1972. Τι σημαί­νει αυτό; Αυτό σημαί­νει ότι ανή­κω στο εργα­τι­κό δυνα­μι­κό μιας εται­ρεί­ας, που το μονα­δι­κό έργο που «παρά­γει» είναι να με νοι­κιά­ζει σε άλλες εται­ρεί­ες για χρο­νι­κό διά­στη­μα που αυτή με χρειά­ζε­ται. Κατά κανό­να λιγό­τε­ρο από 9 μήνες, για­τί αν ξεπε­ρα­στεί αυτό το όριο, τότε ο «εργά­της χρό­νου» θα πρέ­πει να πάρει τον ίδιο μισθό που παίρ­νει και ο απευ­θεί­ας εργα­ζό­με­νος του μισθωτή.

Όλες αυτές οι αγγε­λί­ες λοι­πόν που θα δεί­τε στις πύλες προ­σφο­ράς εργα­σί­ας, σε ό,τι αφο­ρά τη Γερ­μα­νία, έρχο­νται από αυτές τις εται­ρεί­ες. Αν πάμε τώρα μια βόλ­τα στην ιστο­σε­λί­δα της Budesagendur fur Arbeit, τον «δικός μας» αντί­στοι­χο ΟΑΕΔ, θα δεί­τε πως δια­φη­μί­ζει αυτή την κατά­στα­ση εργα­σί­ας ως ιδα­νι­κή για αυτούς που θέλουν «να γεφυ­ρώ­σουν το χάσμα» ανά­με­σα σε δύο δου­λειές και να εμπλου­τί­σουν το βιο­γρα­φι­κό τους. Παρα­κά­τω εξη­γεί τον όρο, τα γενι­κά δικαιώ­μα­τα, τις υπο­χρε­ώ­σεις και στο τέλος έρχε­ται το «καλό». Εκεί δηλα­δή που ανα­φέ­ρε­ται στους μετα­νά­στες — για­τί ας μην ξεγε­λιό­μα­στε, αυτές οι εται­ρεί­ες ζουν πίνο­ντας κατά κύριο λόγο το αίμα των μετα­να­στών. Παρα­θέ­τω αυτο­λε­ξεί τη μετά­φρα­ση: «Ως μετα­νά­στης, μπο­ρεί­τε να επω­φε­λη­θεί­τε ιδιαί­τε­ρα από την προ­σω­ρι­νή εργα­σία. Τα προ­σό­ντα που απο­κτή­θη­καν στο εξω­τε­ρι­κό είναι συχνά δύσκο­λο να εκτι­μη­θούν από τους εργο­δό­τες. Η προ­σω­ρι­νή εργα­σία σας δίνει την ευκαι­ρία να δοκι­μά­σε­τε τις ικα­νό­τη­τες και τις γνώ­σεις σας — στην καλύ­τε­ρη περί­πτω­ση, με την προ­ο­πτι­κή μιας μετα­γε­νέ­στε­ρης μόνι­μης θέσης στον μισθω­τή. Ταυ­τό­χρο­να, μαθαί­νε­τε Γερ­μα­νι­κά πιο γρή­γο­ρα και μπο­ρεί­τε να εξοι­κειω­θεί­τε με τη γερ­μα­νι­κή εται­ρι­κή κουλτούρα».

Αν τώρα πάτε και στις ιστο­σε­λί­δες αυτών των εται­ρειών, θα δεί­τε και άλλα «ιδα­νι­κά» πράγ­μα­τα να συμ­βαί­νουν. Ωραίο το όνει­ρο; Ξυπνή­στε τώρα. Εργά­της χρό­νου σημαί­νει στην κυριο­λε­ξία χαμη­λό­μι­σθος, κάτω από τα στα­τι­στι­κά όρια της φτώ­χειας, περι­φε­ρό­με­νος, χωρίς κανέ­να δικαί­ω­μα συν­δι­κα­λι­σμού ή γενι­κό­τε­ρα δυνα­τό­τη­τα αντί­δρα­σης στα «θέλω» του αφε­ντι­κού. Οι εται­ρεί­ες εκμί­σθω­σης εργα­τών, εκμε­ταλ­λευό­με­νες και «βολι­κά κενά» της εργα­τι­κής νομο­θε­σί­ας, έχουν μετα­τρέ­ψει τους εργά­τες σε σύγ­χρο­νους σκλά­βους. Και αν νομί­ζε­τε πως τελειώ­σα­με εδώ, κάνε­τε λάθος! Οι εται­ρεί­ες εκμί­σθω­σης εργα­τών δια­χω­ρί­ζουν το προ­σω­πι­κό τους σε δύο κατη­γο­ρί­ες: Τους μόνι­μους και αυτούς που έρχο­νται με τρί­μη­νες συμ­βά­σεις, είτε από τις χώρες της ΕΕ είτε εκτός. Οι μόνι­μοι συνή­θως έχουν μια βασι­κή γνώ­ση της γλώσ­σας, σπί­τι όπου δια­μέ­νουν με φίλους ή τις οικο­γέ­νειές τους, υπο­τυ­πώ­δη γνώ­ση των δικαιω­μά­των τους, έχουν στή­σει ένα δίκτυο επι­κοι­νω­νί­ας με τις εδώ υπάρ­χου­σες κοι­νό­τη­τες της χώρας από όπου έρχο­νται. Οι επο­χια­κοί όμως είναι αυτοί που φέρ­νουν τα μεγά­λα κέρ­δη και είναι εξ ορι­σμού τα μεγά­λα θύματα.

Σας παρα­θέ­τω τη μαρ­τυ­ρία συνα­δέλ­φου Κρο­ά­τη, ο οποί­ος πριν λίγες βδο­μά­δες ολο­κλή­ρω­σε το δεύ­τε­ρο τρί­μη­νο σε δύο δια­φο­ρε­τι­κές εται­ρεί­ες, σε δύο δια­φο­ρε­τι­κές χώρες. Ο Εμίλ και η γυναί­κα του είχαν μια καντί­να και δρα­στη­ριο­ποιού­νταν στο χώρο του street food. Οι δου­λειές πήγαι­ναν καλά και απο­φά­σι­σαν να αγο­ρά­σουν την πρώ­τη τους κατοι­κία. Δυστυ­χώς όμως ήρθε ο COVID. Εμει­ναν άνερ­γοι για σχε­δόν ένα έτος, χωρίς κανέ­να έσο­δο και με τα χρέη να συσ­σω­ρεύ­ο­νται. Μη βλέ­πο­ντας φως στο τού­νελ, υπέ­γρα­ψαν τα πρώ­τα συμ­βό­λαιά τους με την εται­ρεία «Tommato», η οποία προ­σφέ­ρει εργα­σία στην Ολλαν­δία. Αυτός και άλλοι συμπα­τριώ­τες του φορ­τώ­θη­καν στο λεω­φο­ρείο που μίσθω­σε η εται­ρεία και βρέ­θη­καν στο Αμστερ­νταμ. Εκεί το ωρο­μί­σθιό τους ήταν 10 ευρώ την ώρα. Δού­λευαν συχνά 12ωρα, λαμ­βά­νο­ντας 2 ευρώ την ώρα για την υπε­ρω­ρία. Κατά τη διάρ­κεια της εργα­σί­ας δεν είχαν κανέ­να δικαί­ω­μα, να κάνουν μισά­ω­ρο διά­λειμ­μα, να στα­μα­τή­σουν για να πάνε τουα­λέ­τα ή να πιουν νερό! Η εται­ρεία τούς υπο­σχέ­θη­κε στέ­γη, η οποία μετα­φρά­ζε­ται στο μυα­λό του απλοϊ­κού ανθρώ­που ως δωρε­άν, αλλά όχι! Ηταν δια­με­ρί­σμα­τα τριών ή περισ­σό­τε­ρων δωμα­τί­ων, τα οποία χρε­ώ­νο­νται με το κεφά­λι για 400 ευρώ μηνιαία. Αυτός και η γυναί­κα του πλή­ρω­ναν 800 ευρώ το μήνα για ένα δωμά­τιο και τους κοι­νό­χρη­στους χώρους, συν 200 ευρώ το κεφά­λι για τη μετα­φο­ρά προς και από το εργοστάσιο.

Ο μισθός που έπαιρ­ναν ήταν περί­που στα 1.200 ευρώ το άτο­μο, από τα οποία αφαι­ρού­νταν τα 600 ευρώ από την εται­ρεία εκμί­σθω­σης, ως έξο­δα δια­βί­ω­σης. Δηλα­δή για τα απα­νω­τά 12ωρα, ο Εμίλ πλη­ρώ­νο­νταν με 600 ευρώ τον μήνα! Και αφού έλη­ξε το συμ­βό­λαιο με την «Tommato», ο Εμίλ με την γυναί­κα του υπέ­γρα­ψαν εκ νέου συμ­βό­λαιο εργα­σί­ας, στη Γερ­μα­νία αυτήν τη φορά, με την εται­ρεία «MS», καθώς είχαν ακού­σει πως εδώ υπήρ­χαν «κανό­νες» και «δικαιο­σύ­νη», «γρή­γο­ρη απευ­θεί­ας επαγ­γελ­μα­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση» για τους εργά­τες χρό­νου κ.λπ. Κάπως έτσι ο Εμίλ βρέ­θη­κε στη δική μου ομά­δα εργα­σί­ας και υπό την ευθύ­νη μου. Αυτός και η γυναί­κα του λαμ­βά­να­νε στα χαρ­τιά 1.100 ευρώ τον μήνα, εκ των οποί­ων έκα­στος πλή­ρω­νε 300 ευρώ για κοι­νό­χρη­στη στέ­γη συν 200 ευρώ το κεφά­λι για έξο­δα μετα­φο­ράς από και προς το εργο­στά­σιο. Και πάλι λοι­πόν αυτός ο άνθρω­πος έπαιρ­νε 600 ευρώ τον μήνα, αλλά αυτήν τη φορά είχε …μισά­ω­ρο διά­λειμ­μα, χρό­νο για τουα­λέ­τα και νερό. Εχο­ντας ζήσει τα χει­ρό­τε­ρα στο Αμστερ­νταμ, το Αου­γκ­σμπουργκ του φαι­νό­ταν παρά­δει­σος! Σε αυτό το σημείο να σας ενη­με­ρώ­σω πως ένα δια­μέ­ρι­σμα τριών δωμα­τί­ων πλή­ρως ανα­και­νι­σμέ­νο στην περιο­χή που έμε­νε ο Εμίλ κοστί­ζει μηνιαία 600 ευρώ κατά μέσο όρο. Ουσια­στι­κά, οι τέσ­σε­ρις εργά­τες που συστε­γά­ζο­νταν στο δια­μέ­ρι­σμα πλή­ρω­ναν τον μισθό των άλλων δύο.

Στη Γερ­μα­νία από την κρί­ση του 2010 έως σήμε­ρα υπο­λο­γί­ζε­ται από τις αρμό­διες υπη­ρε­σί­ες πως έχουν μετα­να­στεύ­σει 160.000 Έλλη­νες. Κάποιες χιλιά­δες επέ­στρε­ψαν, αλλά ο αριθ­μός αυτών που δια­μέ­νουν στη χώρα παρα­μέ­νει στα­θε­ρός, μιας και έρχο­νται συνε­χώς και νέοι Ελλη­νες οικο­νο­μι­κοί μετα­νά­στες. Σύμ­φω­να με τις αρμό­διες υπη­ρε­σί­ες, από τους 160.000 Ελλη­νες μόνο το 27% έχει ολο­κλη­ρώ­σει την Τρι­το­βάθ­μια Εκπαί­δευ­ση, που σημαί­νει πως το υπό­λοι­πο 63% οδεύ­ει στο χωνευ­τή­ρι τη φάμπρι­κας ή στην ελλη­νι­κή εστί­α­ση, το οποίο είναι ένα άλλο μεγά­λο ζήτη­μα. Η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία δεν γνω­ρί­ζει τη γλώσ­σα ή δεν μπο­ρεί να ανα­γνω­ρί­σει την όποια εξει­δί­κευ­ση δια­θέ­τει, με απο­τέ­λε­σμα να μένει επ’ αόρι­στον απα­σχο­λού­με­νος ως Zeitarbeiter.

Οι Ελλη­νες εργά­τες χρό­νου μαρ­τυ­ρούν πως συχνά δου­λεύ­ουν βδο­μά­δες χωρίς ρεπό και όταν αυτό τους δίνε­ται, ειδο­ποιού­νται την τελευ­ταία στιγ­μή, με το ενδε­χό­με­νο κι αυτό να ακυ­ρω­θεί. Γίνο­νται καθη­με­ρι­νά δέκτες προ­σβο­λών και υπο­τί­μη­σης, ενώ πάντα κάνουν τις βαρύ­τε­ρες και πιο βρώ­μι­κες δου­λειές. Είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να κάνουν υπε­ρω­ρί­ες όταν τους ζητη­θεί και ο φόβος «παρέα» με το στρες είναι μόνι­μος σύντρο­φός τους. Και ο φόβος αυτός αγγί­ζει όλους τους εργά­τες χρό­νου, ανε­ξαρ­τή­τως φυλής, κουλ­τού­ρας, μόρφωσης.

Με όλα τα παρα­πά­νω επι­χει­ρώ να ανοί­ξω ένα μικρό παρά­θυ­ρο στις κλει­στές κοι­νω­νί­ες των Ελλή­νων νέων μετα­να­στών στη Γερ­μα­νία και να φωτί­σω έναν κόσμο και έναν χώρο που δεν είναι ευρέ­ως γνω­στός ούτε καν στους Έλλη­νες που έχουν ζήσει επί δεκα­ε­τί­ες στην ξενι­τιά. Το θέμα όμως είναι πολύ μεγά­λο και πολυ­διά­στα­το, και αυτά που σήμε­ρα δια­βά­ζε­τε είναι μόνο η κορυ­φή του παγόβουνου…

Δια­δρο­μές προς την “απα­σχό­λη­ση” Περί­που κάθε πέμ­πτος μακρο­χρό­νια άνερ­γος βρί­σκει δου­λειά ως προ­σω­ρι­νός — Zeitarbeiter. Αλλά λιγό­τε­ρο από το 10% κατα­φέρ­νουν να μπουν σε μια “κανο­νι­κή δου­λειά” (Institut für Arbeitsmarkt- und Berufsforschung herausgefunden Ινστι­τού­το Έρευ­νας για την Απασχόληση)

Η Deutsche Welle ανα­φέ­ρε­ται στο θέμα σε πρό­σφα­το άρθρο της με τίτλο Zeitarbeiter — οικο­νο­μι­κοί σκλά­βοι; (σσ. zeitarbeiter κατά λέξη «προ­σω­ρι­νοί» … «απα­σχο­λή­σι­μοι»), μιλά­ει για «ανε­πι­θύ­μη­τες εξε­λί­ξεις» με εται­ρεί­ες (στον τομέα της εφο­δια­στι­κής και του εμπο­ρί­ου περισ­σό­τε­ρο) που «βρή­καν ευκαι­ρία με τις τερά­στιες δυνα­τό­τη­τες εξοι­κο­νό­μη­σης χρή­μα­τος από τους zeitarbeiter και ξεσά­λω­σαν» …μειώ­νο­ντας (σ.σ προ­φα­νώς απο­λύ­ο­ντας) το μόνι­μο προ­σω­πι­κό τους.
Ανα­φέ­ρει μετα­ξύ άλλων την πτω­χευ­μέ­νη αλυ­σί­δα φαρ­μά­κου ‑φαρ­μα­κεί­ων «Schlecker», η οποία με «πρα­κτι­κές που απα­γο­ρεύ­ο­νται από το νόμο» απο­λύ­ει υπαλ­λή­λους αντι­κα­θι­στώ­ντας τους με zeitarbeiter και πλη­ρώ­νο­ντας 30% μισθούς, με τον Volker Enkerts, πρό­ε­δρος των εργο­δο­τών της περιο­χής να παρα­δέ­χε­ται πως «κάτι τέτοια μας πάνε στη λίθι­νη επο­χή» (sic!!).
Αυτές οι περι­πτώ­σεις δεν είναι λίγες 900.000 είναι σήμε­ρα κατα­με­τρη­μέ­νες (σσ. άγνω­στη προ­φα­νώς η μαύ­ρη εργα­σία) ενώ τα «άπει­ρα» γρα­φεία δανεί­ζουν τους υπαλ­λή­λους τους σε άλλες εται­ρεί­ες σαν εργα­ζό­με­νους για μικρό χρο­νι­κό διά­στη­μα (μια μέρα ή μια βδο­μά­δα) με βάση την πολι­τι­κή «η γερ­μα­νι­κή οικο­νο­μία να μπο­ρεί να αντι­δρά ευέ­λι­κτα στα οικο­νο­μι­κά σκα­μπα­νε­βά­σμα­τα) και αυτές οι περι­πτώ­σεις «αντι­προ­σω­πεύ­ουν το 34% του “όγκου πωλή­σε­ων”» (!!), μια και οι απα­σχο­λή­σι­μοι «δεν απαι­τούν ειδι­κή εκπαί­δευ­ση, καθα­ρί­ζουν εργο­τά­ξια, γεμί­ζουν ράφια, μετα­φέ­ρουν παλέ­τες σε απο­θή­κες και ‑κατά συνέ­πεια, τους δεί­χνουν ελά­χι­στο σεβα­σμό… δεν τους δίνουν καν σημασία».

Οι zeitarbeiter ανθούν σε συνθήκες εργασίας γαλέρας

Ο Rainer, εκπαι­δευ­μέ­νος εργο­δη­γός, δου­λεύ­ει για λογα­ρια­σμό ενός μικρού γρα­φεί­ου προ­σω­ρι­νής απα­σχό­λη­σης πάνω από ένα χρό­νο. Τον δάνει­σαν σε μια κατα­σκευα­στι­κή …14 ώρες σκλη­ρή σωμα­τι­κή δου­λειά κάθε μέρα 7 μέρες τη βδο­μά­δα ‑χωρίς επαγ­γελ­μα­τι­κή ασφά­λεια και όλα αυτά με πέντε ευρώ την ώρα
(σσ.)
Επει­δή το νού­με­ρο φαί­νε­ται «ικα­νο­ποι­η­τι­κό» να θυμί­σου­με πως από το 2014 έχει θεσπι­στεί κατώ­τα­το ωρο­μί­σθιου 8,50€ για 7ωρη εργα­σία +υπε­ρω­ρί­ες ‑στη συνέ­χεια έγι­νε 9,19€, οπό­τε τα 5,00€ του Rainer είναι κάτω από το μισό του υπο­τι­θέ­με­νου κατώτατου
Σύμ­φω­να με πρό­σφα­τα στοι­χεία ~1.000 ευρώ χρειά­ζο­νται για νοί­κι + πάγια έξο­δα σπι­τιού… – δεί­τε και Μισθός: Πόσα χρή­μα­τα βγά­ζουν οι εργα­ζό­με­νοι στη Γερ­μα­νία κατά μέσο όρο; + Πόσο ελκυ­στι­κοί είναι οι μισθοί στη Γερμανία;
Αυτά (συνε­χί­ζει ο Rainer) κατέ­στη­σαν δυνα­τά με τη λεγό­με­νη σύμ­βα­ση έργου, με την οποία μπο­ρούν να παρα­καμ­φθούν πολ­λές νομι­κές απαι­τή­σεις … «η αυτο­ε­κτί­μη­σή μου είναι πλέ­ον μηδε­νι­κή», λέει περι­γρά­φο­ντας τα συναι­σθή­μα­τά του. Επι­πλέ­ον, πολύ δύσκο­λα μπο­ρεί να συντη­ρή­σει την οικο­γέ­νειά του με τη δου­λειά αυτή αλλά … προ­σπα­θεί να βρει και καμιά επι­δό­τη­ση, έστω και προσωρινή.
Ο ο 47χρονος Peter είναι «βοη­θη­τι­κός» ως εργά­της απο­θή­κης… να είχα του­λά­χι­στον καμιά υπε­ρω­ρία! Λέει. Αλλά που;  «Αν απαι­τή­σω, οτι­δή­πο­τε θα απο­λυ­θώ», παρα­πο­νιέ­ται –«πολ­λοί συνά­δελ­φοι απο­λύ­θη­καν όταν τόλ­μη­σαν να αντισταθούν».

Τα συν­δι­κά­τα, κυρί­ως η IG-Metall (σσ. κυρί­αρ­χη ομο­σπον­δία μετάλ­λου στη Γερ­μα­νία, η μεγα­λύ­τε­ρη της χώρας και της Ευρώ­πης, «κοι­νω­νι­κός εταί­ρος» κατά τα άλλα, που οι ανα­λυ­τές των γερ­μα­νι­κών εργα­σια­κών σχέ­σε­ων τον θεω­ρούν σημα­ντι­κό παρά­γο­ντα στις εθνι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις»), έχουν τεκ­μη­ριώ­σει πολ­λές περι­πτώ­σεις σχε­τι­κά με αυτούς τους εργα­ζό­με­νους που καλού­νται προ­κα­τα­βο­λι­κά να παραι­τη­θούν από τα δικαιώ­μα­τά τους.
Οι ημέ­ρες ασθέ­νειας ανα­δια­μορ­φώ­νο­νται σε ημέ­ρες άδειας, για παρά­δειγ­μα, ή χρη­σι­μο­ποιού­νται ως δικαιο­λο­γία για να μην κατα­βλη­θούν τα σπά­νια μπόνους.

Οι zeitarbeiter ως “ευκαιρία”

Η Anne Rosner από την ομά­δα συμ­φε­ρό­ντων προ­σω­ρι­νής απα­σχό­λη­σης (IGZ) διευ­θύ­νει η ίδια ένα πρα­κτο­ρείο και «ενο­χλεί­ται από εται­ρεί­ες που δεν ακο­λου­θούν τους κανό­νες του παι­χνι­διού»: «Μας σπρώ­χνουν συνε­χώς στη βρώ­μι­κη γωνιά και αυτό είναι άδι­κο για­τί υπάρ­χουν κυρί­ως θετι­κά παραδείγματα».
Η Rosner το δικαιο­λο­γεί με το ότι τα δύο τρί­τα των προ­σω­ρι­νών εργα­ζο­μέ­νων θα μπο­ρού­σαν να εργά­ζο­νται πανεύ­κο­λα σε εξει­δι­κευ­μέ­νες και καλές δου­λειές (!!) — ως υπάλ­λη­λοι γρα­φεί­ου, τεχνι­κοί μηχα­νι­κής ή μηχα­νι­κοί για τομείς όπως οι χρη­μα­το­πι­στω­τι­κές υπη­ρε­σί­ες, το εμπό­ριο ή η αυτοκινητοβιομηχανία.
«Το 70% των zeitarbeiter είναι τόσο ικα­νο­ποι­η­μέ­νοι που θέλουν να μεί­νουν στα γρα­φεία προ­σω­ρι­νής απα­σχό­λη­σής τους», ανα­φέ­ρει η Anne (σσ. προ­φα­νώς κάνο­ντας την ανά­γκη φιλοτιμία…).

«Θα έπρε­πε να είχα στα­μα­τή­σει μετά από κήλη δίσκου, αλλά ως προ­σω­ρι­νός εργα­ζό­με­νος είχα μια δεύ­τε­ρη ευκαι­ρία», λέει ενθου­σια­σμέ­νος ο πρώ­ην μηχα­νι­κός αυτο­κι­νή­των Roland Seiberlich, ο οποί­ος δου­λεύ­ει τώρα σε κλαρκ κλπ ανυ­ψω­τι­κά μισθω­μέ­νος από γραφείο…
Ο υπάλ­λη­λος γρα­φεί­ου Sascha Eisenhut βλέ­πει επί­σης πλε­ο­νε­κτή­μα­τα στην προ­σω­ρι­νή εργα­σία. «Μπο­ρείς να πας σε δια­φο­ρε­τι­κές εται­ρεί­ες με βάση την αγα­πη­μέ­νη σου περιο­χή», επί­σης –αν είσαι καλός έχεις την ευκαι­ρία να ανα­λά­βεις εσύ την επι­χεί­ρη­ση στην οποία σε δάνεισαν»…

Πηγή-περισσότερα