Από το γκέτο της Βαρσοβίας στο σφαγείο της Γάζας

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Ο τρό­μος και η από­γνω­ση στο πρό­σω­πο του, την ώρα που έχει σηκω­μέ­να τα χέρια, απο­τυ­πώ­θη­κε για πάντα από το φωτο­γρα­φι­κό φακό, για να θυμί­ζει την φρί­κη του Ολοκαυτώματος. 

Πρό­κει­ται για τη εμβλη­μα­τι­κή φωτο­γρα­φία με το επτά­χρο­νο αγό­ρι και άλλους εβραί­ους του γκέ­το της Βαρ­σο­βί­ας την ώρα που συλ­λαμ­βά­νο­νται από άντρες των SS. Ήταν 1943, λίγους μόλις μήνες μετά την εξέ­γερ­ση στο γκέ­το της πολω­νι­κής πρω­τεύ­ου­σας και οι Ναζί ετοι­μά­ζο­νταν για άλλον ένα γύρο εκτελέσεων.

Δεκα­ε­τί­ες αργό­τε­ρα, ένα σύγ­χρο­νο γκέ­το υπάρ­χει στη Μέση Ανα­το­λή. Το γκέ­το της Γάζας. Στη θέση των εβραιό­που­λων της Βαρ­σο­βί­ας, του Ντα­χά­ου, του Άου­σβιτς και των άλλων κολα­στη­ρί­ων του Ολο­καυ­τώ­μα­τος, βρί­σκο­νται σήμε­ρα τα παι­διά του παλαι­στι­νια­κού λαού. 

Τηρου­μέ­νων των ιστο­ρι­κών ανα­λο­γιών, οι ομοιό­τη­τες του γκέ­το της Βαρ­σο­βί­ας με την σύγ­χρο­νη φυλα­κή της Γάζας είναι ανα­τρι­χια­στι­κές. Στη Βαρ­σο­βία των SS, οι Ναζί έκα­ναν ότι μπο­ρού­σαν προ­κει­μέ­νου να οδη­γή­σουν τα θύμα­τα τους στην από­γνω­ση: πέραν της συστη­μα­τι­κής βίας, τους στε­ρού­σαν βασι­κά υλι­κά αγα­θά για την επι­βί­ω­ση τους, μεί­ω­ναν στο ελά­χι­στο την παρο­χή νερού και ρεύ­μα­τος, έβα­ζαν σκό­πι­μα κάθε λογής εμπό­δια στην ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή περίθαλψη.

Από το 2005, όταν και η κυβέρ­νη­ση του Ισρα­ήλ εκκέ­νω­σε και τους τελευ­ταί­ους ισραη­λι­νούς οικι­σμούς από την περιο­χή, η Γάζα βρί­σκε­ται υπό καθε­στώς απο­κλει­σμού και πολιορ­κί­ας, απο­τε­λώ­ντας μια τερά­στια φυλα­κή ανθρώ­πι­νων ψυχών. 

Έτσι, όταν δεν έρχο­νται αντι­μέ­τω­ποι με τα πυρά του ισραη­λι­νού στρα­τού, οι παλαι­στί­νιοι της Γάζας αντι­με­τω­πί­ζουν την έλλει­ψη βασι­κών αγα­θών, τον υπο­σι­τι­σμό, την ανυ­παρ­ξία ανα­γκαί­ου ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κού υλι­κού, τις ελλεί­ψεις σε πόσι­μο νερό και ρεύ­μα. Τα στοι­χεία διε­θνών οργα­νι­σμών για την ανθρω­πι­στι­κή κρί­ση στη Λωρί­δα της Γάζας δεν αφή­νουν κανέ­να περι­θώ­ριο παρερ­μη­νεί­ας για την τρα­γι­κό­τη­τα της κατάστασης. 

Στη Βαρ­σο­βία της δεκα­ε­τί­ας του ’40, οι εβραϊ­κές οικο­γέ­νειες χωρί­ζο­νταν από τον υπό­λοι­πο κόσμο με ένα τεί­χος περί­που 4 μέτρων. Στη Γάζα του σήμε­ρα, όπως και στη Δυτι­κή Όχθη, τεί­χη ύψους 11 μέτρων συνε­χί­ζουν να θυμί­ζουν ότι κάπου, πίσω απ’ αυτά, υπάρ­χουν ακό­μη τα παι­διά «ενός κατώ­τε­ρου θεού». 

Από το γκέ­το της Βαρ­σο­βί­ας μέχρι την κόλα­ση της Γάζας, από τους «Άιχ­μαν» του χθες στους «Νετα­νιά­χου» του σήμε­ρα, περισ­σό­τε­ρες από επτά δεκα­ε­τί­ες μετά, ο ιμπε­ρια­λι­σμός συνε­χί­ζει να δεί­χνει το απο­τρό­παιο, εγκλη­μα­τι­κό, βάρ­βα­ρο πρό­σω­πο του. 

Απο­δει­κνύ­ο­ντας πως οι μάσκες του- και τα πρό­σω­πα που τον υπη­ρε­τούν- μπο­ρεί με τον και­ρό να αλλά­ζουν, αλλά το μίσος και η απαν­θρω­πιά του απέ­να­ντι στους λαούς παρα­μέ­νουν ίδια.

________________________________________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.