Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αρθρο του Δ. Κουτσούμπα στον «Ρ» με αφορμή την πρωτόγνωρη για το λαό περιπέτεια — #Covid-19

Βρι­σκό­μα­στε εν μέσω της παν­δη­μί­ας του νέου κορο­νοϊ­ού που απει­λεί τον λαό μας, τους λαούς όλου του κόσμου. Το Κόμ­μα μας αντι­με­τω­πί­ζει με υψη­λό αίσθη­μα ευθύ­νης αυτήν την πρω­τό­γνω­ρη για τον λαό περι­πέ­τεια. Από την πρώ­τη στιγ­μή, ανα­βά­λα­με όλες τις εκδη­λώ­σεις, προ­σαρ­μό­σα­με τη λει­τουρ­γία και δρά­ση των Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων στο πλαί­σιο των μέτρων πρό­λη­ψης και προ­φύ­λα­ξης της δημό­σιας υγεί­ας. Ταυ­τό­χρο­να, απαι­τή­σα­με να ληφθούν άμε­σα όλα τα ανα­γκαία μέτρα για την προ­στα­σία της υγεί­ας του λαού, των δικαιω­μά­των των εργα­ζο­μέ­νων.

Το περιε­χό­με­νο της παρέμ­βα­σης του Κόμ­μα­τός μας σε αυτές τις δύσκο­λες συν­θή­κες απο­τυ­πώ­νε­ται εύστο­χα με το σύν­θη­μα: «Μένου­με δυνα­τοί, δεν μένου­με σιω­πη­λοί».

ΜΕΝΟΥΜΕ ΔΥΝΑΤΟΙ, προ­στα­τεύ­ου­με τον εαυ­τό μας, την οικο­γέ­νειά μας, τους συντρό­φους και φίλους, τους συνα­δέλ­φους μας. Δεν μένου­με σιω­πη­λοί μπρο­στά στις ελλεί­ψεις στο δημό­σιο σύστη­μα Υγεί­ας. Ανα­δει­κνύ­ου­με και διεκ­δι­κού­με όλα αυτά, τα οποία ήδη έπρε­πε να είχαν γίνει για να αντι­με­τω­πι­στεί η πανδημία.

Προ­βάλ­λου­με ιδιαί­τε­ρα την ανά­γκη για χιλιά­δες προ­σλή­ψεις υγειο­νο­μι­κών, για την άμε­ση επί­τα­ξη του ιδιω­τι­κού τομέα της Υγεί­ας, για την προ­στα­σία των συναν­θρώ­πων μας, που δει­νο­πα­θούν στους εργα­σια­κούς χώρους για να βγει η παρα­γω­γή η απα­ραί­τη­τη για την επι­βί­ω­ση του λαού, όπως και την προ­στα­σία των συναν­θρώ­πων μας που δίνουν μια τιτά­νια μάχη με αυτο­θυ­σία, μέσα στα νοσο­κο­μεία, σε όλους τους χώρους Υγεί­ας, για να προ­στα­τέ­ψουν την υγεία και τη ζωή μας.

Μένου­με δυνα­τοί, δεν υπο­στέλ­λου­με την αντί­στα­ση, τη διεκ­δί­κη­ση, την αλλη­λεγ­γύη, στους χώρους δου­λειάς και τις γει­το­νιές, παίρ­νο­ντας, ασφα­λώς, υπό­ψη μας τα μέτρα προ­στα­σί­ας και τις ιδιαί­τε­ρες συνθήκες.

Δεν μένου­με σιω­πη­λοί μπρο­στά στην εργο­δο­τι­κή αυθαι­ρε­σία και την πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης, που επι­διώ­κει να φορ­τώ­σει και αυτήν την κρί­ση στις πλά­τες των εργαζομένων.

ΣΠΑΜΕ ΤΟ ΣΙΩΠΗΤΗΡΙΟ που θέλουν να επι­βά­λουν η κυβέρ­νη­ση και η μεγά­λη εργο­δο­σία στο όνο­μα τού «όλοι μαζί να ξεπε­ρά­σου­με κι αυτήν την κρί­ση», απαύ­γα­σμα μιας υπο­κρι­τι­κής αστι­κής ηθι­κής. Πολύ απλά, για­τί δεν μπο­ρού­με «όλοι μαζί» να κάνου­με τις προ­σλή­ψεις υγειο­νο­μι­κών, να επι­τά­ξου­με τον ιδιω­τι­κό τομέα, να πάρου­με μέτρα πρό­λη­ψης και προ­στα­σί­ας, παρέ­χο­ντας όλα τα απα­ραί­τη­τα εργα­λεία και μέσα προ­στα­σί­ας των εργα­ζο­μέ­νων. Αυτά, στο πλαί­σιο αυτού του συστή­μα­τος, οφεί­λει να τα κάνει η κυβέρ­νη­ση και το κρά­τος του οποί­ου ηγεί­ται, μαζί με την τάξη που έχει την πραγ­μα­τι­κή εξου­σία και ιδιο­κτη­σία. Κι αυτό μέχρι η εργα­τι­κή τάξη, τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα «όλοι μαζί», ενω­μέ­νοι, να τους παρα­με­ρί­σουν ορι­στι­κά και αμε­τά­κλη­τα και να οικο­δο­μή­σουν μια κοι­νω­νία όπου τα κοι­νω­νι­κά αγα­θά θα βρί­σκο­νται στην προ­τε­ραιό­τη­τα, σε αντί­θε­ση με το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος που οδη­γεί στο θάνα­το συναν­θρώ­πους μας.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΜΕΤΡΑ ενί­σχυ­σης των εργα­ζο­μέ­νων, των αυτο­α­πα­σχο­λου­μέ­νων, που δέχτη­καν πλήγ­μα από τα περιο­ρι­στι­κά μέτρα που επιβλήθηκαν.

Απαι­τού­με να ακυ­ρω­θούν οι περί­που 40.000 απο­λύ­σεις και πολύ περισ­σό­τε­ρες βλα­πτι­κές μετα­βο­λές που προη­γή­θη­καν. Δεν νομι­μο­ποιού­με μέτρα που παίρ­νο­νται επ’ αφορ­μή της επι­δη­μί­ας, με στό­χο όμως να μονι­μο­ποι­η­θούν, όπως αυτά που αφο­ρούν στην περαι­τέ­ρω «ευε­λι­ξία» της εργασίας.

* * *

ΔΕΝ ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ. Όμως, αυτή εμπε­δώ­νε­ται όταν ένα κρά­τος ανα­λαμ­βά­νει τη δική του πρω­ταρ­χι­κή ευθύνη.

Η επι­κοι­νω­νια­κή στρα­τη­γι­κή της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ να τα ανά­γει όλα στην «ατο­μι­κή ευθύ­νη» είναι ύπου­λη, εκ του πονη­ρού, ακρι­βώς για­τί κρύ­βει από τον λαό τη μεγά­λη αλήθεια.

Εχει στό­χο να κρύ­ψει τις τερά­στιες ελλεί­ψεις στο δημό­σιο σύστη­μα Υγεί­ας, για τις οποί­ες ευθύ­νε­ται η πολι­τι­κή συνο­λι­κά της ΕΕ, την οποία έχουν απο­δε­χτεί και ενστερ­νι­στεί όλες οι ελλη­νι­κές κυβερ­νή­σεις, όπως και η μέχρι σήμε­ρα πολι­τι­κή της υπο­βάθ­μι­σης, της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης, των περι­κο­πών που ακο­λού­θη­σαν δια­χρο­νι­κά όλες οι κυβερ­νή­σεις των ΝΔ — ΠΑΣΟΚ πρώ­τα, του ΣΥΡΙΖΑ στη συνέχεια.

Μήπως δεν έκα­νε το ίδιο με την επι­κοι­νω­νια­κή στρα­τη­γι­κή της «ατο­μι­κής ευθύ­νης» και η κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ, όταν απέ­δι­δε στην ατο­μι­κή ευθύ­νη τις τρα­γω­δί­ες στη Μάν­δρα και το Μάτι;

Η υπο­κρι­σία της σημε­ρι­νής κυβέρ­νη­σης απο­δει­κνύ­ε­ται και στο κομ­μά­τι των ανα­γκαί­ων περιο­ρι­στι­κών μέτρων. Για­τί αυτά τα μέτρα στα­μα­τούν έξω από τις «πύλες» των χώρων δου­λειάς, των νοσο­κο­μεί­ων, των σού­περ μάρ­κετ και άλλων εργα­σια­κών χώρων, όπου οι εργα­ζό­με­νοι συνω­στί­ζο­νται χωρίς τα άκρως απα­ραί­τη­τα μέτρα προφύλαξης.

Και όλα αυτά, ενώ υπάρ­χει το παρά­δειγ­μα της γει­το­νι­κής Ιτα­λί­ας, όπου, όπως καταγ­γέλ­λε­ται, η δια­σπο­ρά του ιού οφεί­λε­ται σε μεγά­λο βαθ­μό και στο ότι, με ευθύ­νη των βιο­μη­χά­νων και της κυβέρ­νη­σης, δεν διέ­κο­ψε τη λει­τουρ­γία της η μεγά­λη βιο­μη­χα­νι­κή ζώνη του Βορ­ρά, λει­τουρ­γώ­ντας ως βασι­κή εστία διασποράς.

Για όλα τα παρα­πά­νω, «λογα­ρια­ζό­μα­στε» από τώρα και με την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ και με την ασύ­δο­τη μεγά­λη εργο­δο­σία. Δεν το αφή­νου­με για μετά, στο όνο­μα των ειδι­κών συν­θη­κών, οι οποί­ες επι­βάλ­λουν τάχα σήμε­ρα τη σιω­πή μιας ψευ­δε­πί­γρα­φης «ομο­ψυ­χί­ας», όπως προ­βάλ­λουν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα, καλώ­ντας ουσια­στι­κά τον λαό σε αφο­πλι­σμό και υπο­τα­γή. Και αυτό αφο­ρά και στη σκέ­ψη, στη συνεί­δη­ση, στο καθα­ρό ταξι­κό μυα­λό, αφο­ρά και στην πρά­ξη, στην αγω­νι­στι­κή στά­ση ζωής, ώστε να μη νιώ­σει κανέ­νας και καμιά μόνος — μόνη σε αυτές τις δύσκο­λες συνθήκες.

Η δική μας ομο­ψυ­χία, η ομο­ψυ­χία της εργα­τι­κής τάξης, του δοκι­μα­ζό­με­νου πολύ­πλευ­ρα λαού, είναι αυτή που οικο­δο­μεί­ται καθη­με­ρι­νά, με υπο­μο­νή και επι­μο­νή, στα­θε­ρά, απέ­να­ντι και ενά­ντια στις πολι­τι­κές της ΕΕ, του μεγά­λου κεφα­λαί­ου και των κυβερ­νή­σε­ών τους, που βάζουν σε κίν­δυ­νο τη ζωή του, τη ζωή των παι­διών του.

Ειδι­κά η αντι­πο­λί­τευ­ση κομ­μά­των, όπως του ΣΥΡΙΖΑ, θα μεί­νει στην ιστο­ρία ως η αντι­πο­λί­τευ­ση τού «βάζου­με πλά­τη» σε κάθε επι­κίν­δυ­νο βήμα που πλήτ­τει τελι­κά τα συμ­φέ­ρο­ντα του ελλη­νι­κού λαού.

Από τις επι­κίν­δυ­νες σχέ­σεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, τις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις και την αντι­με­τώ­πι­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας που εξε­λίσ­σε­ται μαζί και πλάι στην τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα και προ­κλη­τι­κό­τη­τα, τη δια­χεί­ρι­ση του προ­σφυ­γι­κού — μετα­να­στευ­τι­κού δρά­μα­τος, μέχρι την ίδια τη δια­χεί­ρι­ση της παν­δη­μί­ας, ο ΣΥΡΙΖΑ, εξαι­τί­ας της στρα­τη­γι­κής του σύμπλευ­σης και συμ­φω­νί­ας, βάζει πλά­τη στην κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, σε όλα αυτά τα κρί­σι­μα για τη ζωή του λαού ζητήματα.

Αλλω­στε, η διά­λυ­ση του δημό­σιου συστή­μα­τος Υγεί­ας, από την απα­ξιω­μέ­νη έως και ανύ­παρ­κτη Πρω­το­βάθ­μια Φρο­ντί­δα Υγεί­ας, μέχρι τα μεγά­λα νοσο­κο­μεία που δεν περί­με­ναν την παν­δη­μία για να βρε­θούν στα όριά τους, έχει πλέ­ον και τη δική του σφραγίδα:

Η προη­γού­με­νη κυβέρ­νη­ση της ΝΔ έκλει­σε νοσο­κο­μεία και ο ΣΥΡΙΖΑ τα άφη­σε κλειστά.

Η ΝΔ μεί­ω­νε τα κον­δύ­λια για την Υγεία και ο ΣΥΡΙΖΑ τα μεί­ω­νε ακό­μα περισσότερο.

Κανείς τους δεν έκα­νε τις προ­σλή­ψεις όλου του ανα­γκαί­ου ιατρι­κού και υγειο­νο­μι­κού προσωπικού.

Μαζί παρα­μύ­θια­ζαν τον λαό ότι ο ιδιω­τι­κός επι­χει­ρη­μα­τι­κός τομέ­ας μπο­ρεί να συμ­βά­λει στην «ανα­βάθ­μι­ση» του δημό­σιου τομέα Υγείας.

* * *

ΑΝ ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ τού­τες τις μέρες της παν­δη­μί­ας του κορο­νοϊ­ού είναι ο μύθος ότι μπο­ρούν να συνυ­πάρ­χουν αρμο­νι­κά ο δημό­σιος με τον ιδιω­τι­κό τομέα και να συμ­βά­λουν έτσι πραγ­μα­τι­κά στην αντι­με­τώ­πι­ση της κατά­στα­σης, αφού αυτόν τον μύθο τον απο­στο­μώ­νει η κερ­δο­σκο­πία των ιδιω­τι­κών κέντρων με τα τεστ για τον ιό, τα οποία όχι μόνο είναι προ­σι­τά μόνο σε όποιον έχει να τα πλη­ρώ­σει, αλλά στε­ρούν από τον κρα­τι­κό σχε­δια­σμό πολύ­τι­μους πόρους, ενώ ταυ­τό­χρο­να αυξά­νουν και τον κίν­δυ­νο διασποράς.

Τον μύθο αυτόν τον ξεγυ­μνώ­νει, επί­σης, το γεγο­νός ότι το κρά­τος εξαρ­τά­ται για την προ­μή­θεια βασι­κών υλι­κών και φαρ­μά­κων από τον «πόλε­μο» που διε­ξά­γε­ται στην παγκό­σμια αγο­ρά, από τις μεγά­λες εται­ρεί­ες, που βρή­καν ευκαι­ρία να κάνουν χρυ­σές μπίζνες.

Απο­δει­κνύ­ε­ται με δρα­μα­τι­κό τρό­πο η ανα­γκαιό­τη­τα ενός απο­κλει­στι­κά δημό­σιου και δωρε­άν συστή­μα­τος Υγεί­ας, με κατάρ­γη­ση της επι­χει­ρη­μα­τι­κής δράσης.

Ακό­μα και τώρα που όλα τα μάτια είναι στραμ­μέ­να στο δημό­σιο σύστη­μα Υγεί­ας, οι προ­σλή­ψεις υγειο­νο­μι­κών που ανα­κοί­νω­σε η κυβέρ­νη­ση δεν επαρ­κούν για να καλύ­ψουν ούτε καν τις στοι­χειώ­δεις ανά­γκες, σε άλλες, κανο­νι­κές συν­θή­κες, πόσο μάλ­λον σε συν­θή­κες πανδημίας.

Οι συν­θή­κες απαιτούν:

  • Να προ­χω­ρή­σει άμε­σα η επί­τα­ξη των ιδιω­τι­κών μονά­δων και η έντα­ξή τους στον κεντρι­κό κρα­τι­κό σχεδιασμό.
  • Την προ­μή­θεια των νοσο­κο­μεί­ων με όλα τα ανα­γκαία μέσα που ζητά­νε οι ίδιοι οι υγειο­νο­μι­κοί που γνω­ρί­ζουν καλύ­τε­ρα από τον καθέ­να τι χρειά­ζε­ται εδώ και τώρα.
  • Το άνοιγ­μα όλων των ΜΕΘ.
  • Την πρό­σλη­ψη όλου του ανα­γκαί­ου υγειο­νο­μι­κού προσωπικού.

Τα όσα ψέλ­λι­σε ο αρχη­γός της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, για «επί­τα­ξη» των ιδιω­τι­κών νοση­λευ­τη­ρί­ων, αφο­ρούν απλώς την επέ­κτα­ση της σύμ­βα­σης του ΕΟΠΥΥ. Προ­φα­νώς, ούτε αυτό τολ­μά ο ΣΥΡΙΖΑ να προ­τεί­νει, την πραγ­μα­τι­κή άμε­ση δηλα­δή επί­τα­ξη του ιδιω­τι­κού τομέα.

* * *

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΜΥΘΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ είναι αυτός που αφο­ρά στην «επι­στρο­φή στην κανο­νι­κό­τη­τα» και στους υψη­λούς ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης. Ολα αυτά τώρα δίνουν τη θέση τους στην παρα­δο­χή ότι και η ελλη­νι­κή οικο­νο­μία μπαί­νει σε βαθιά ύφεση.

Εχει φυσι­κά προη­γη­θεί η επι­βρά­δυν­ση της οικο­νο­μί­ας στην ΕΕ και σε άλλες μεγά­λες καπι­τα­λι­στι­κές οικο­νο­μί­ες, μεγα­λώ­νο­ντας τον κίν­δυ­νο εκδή­λω­σης μιας νέας καπι­τα­λι­στι­κής κρίσης.

Φυσι­κά, η παν­δη­μία που βρί­σκε­ται σε εξέ­λι­ξη δεν είναι η κύρια αιτία της αλλά μόνον ο κατα­λύ­της. Είναι δεδο­μέ­νο ότι η ελλη­νι­κή οικο­νο­μία θα πλη­γεί και εξαι­τί­ας της «μονο­καλ­λιέρ­γειας» του Του­ρι­σμού, εκθέ­το­ντας όλους εκεί­νους που είχαν κάνει σημαία τους την εξω­στρέ­φεια της ελλη­νι­κής οικονομίας.

Τα μέτρα που παίρ­νουν η ΕΕ και οι κυβερ­νή­σεις των κρα­τών — μελών της, οι οποί­ες προ­χω­ρούν σε μέτρα προ­στα­τευ­τι­σμού, κλεί­νουν σύνο­ρα, χρη­μα­το­δο­τούν με πακέ­τα «στή­ρι­ξης» δικούς τους μονο­πω­λια­κούς ομί­λους, δεν πρό­κει­ται να ανα­κό­ψουν αυτήν την πορεία.

Αυτήν την κρα­τι­κή κεϊν­σια­νού τύπου παρέμ­βα­ση, όπως και τη δια­φη­μι­ζό­με­νη δημο­σιο­νο­μι­κή χαλά­ρω­ση, για να στη­ρι­χτεί η καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία, πρέ­πει να ξέρου­με ότι θα την πλη­ρώ­σουν πάλι οι εργα­ζό­με­νοι, οι οποί­οι θα κλη­θούν να καλύ­ψουν τα νέα δημο­σιο­νο­μι­κά κενά και τις νέες δανειοδοτήσεις.

Οσο για την περί­φη­μη «ευρω­παϊ­κή αλλη­λεγ­γύη», αυτή μόνο ως ανέκ­δο­το πλέ­ον ακού­γε­ται, ακό­μα και ανά­με­σα στους αστι­κούς κύκλους της χώρας. Ιδιαί­τε­ρα μάλι­στα, όταν, στην Ευρω­παϊ­κή Ενω­ση της «ελευ­θε­ρί­ας κίνη­σης εμπο­ρευ­μά­των», Γερ­μα­νία και Γαλ­λία απα­γό­ρευ­σαν ακό­μα και τις εξα­γω­γές του ανα­γκαί­ου υγειο­νο­μι­κού υλι­κού σε άλλες χώρες!

Απο­δει­κνύ­ε­ται και με αυτόν τον τρό­πο, και μάλι­στα μέσα σε τρα­γι­κές στιγ­μές για τους λαούς της Ευρώ­πης, ότι η ΕΕ δεν είναι ένω­ση λαών, αλλά «λυκο­συμ­μα­χία» και «λάκ­κος των λεό­ντων», ιμπε­ρια­λι­στι­κή ένω­ση κρα­τών, ανα­δει­κνύ­ο­ντας την ανα­γκαιό­τη­τα, όχι απλά μιας πιο σκλη­ρής στά­σης απέ­να­ντί της, όπως προ­βάλ­λουν διά­φο­ρα αστι­κά κόμ­μα­τα, όταν βρί­σκο­νται στην αντι­πο­λί­τευ­ση, αλλά μιας πολι­τι­κής και στρα­τη­γι­κής επι­λο­γής που θα οδη­γεί σε απο­δέ­σμευ­ση από αυτήν με την εργα­τι­κή τάξη, τον λαό της κάθε χώρας να έχει την εξου­σία και την ιδιοκτησία.

* * *

Πάνω από όλα όμως, η παν­δη­μία ανα­δει­κνύ­ει κάθε μέρα όλο και περισ­σό­τε­ρο τα όρια του καπι­τα­λι­στι­κού συστήματος.

Απο­δει­κνύ­ε­ται ότι οι σύγ­χρο­νες ανά­γκες, τα κοι­νω­νι­κά αγα­θά, όπως αυτό της υγεί­ας, δεν μπο­ρούν να αφή­νο­νται στο έλε­ος των αγο­ρών και του κέρδους.

Αυτήν τη σαπί­λα δεν μπο­ρεί να την κρύ­ψουν οι επι­θε­τι­κοί προσ­διο­ρι­σμοί που βάζουν κάποιοι στον καπι­τα­λι­σμό, όπως «νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρος καπι­τα­λι­σμός», «ακραί­ος καπι­τα­λι­σμός» και άλλα σχε­τι­κά, μόνο και μόνο, σε τελι­κή ανά­λυ­ση, για να απο­κρύ­ψουν ότι στη­ρί­ζουν με χέρια και με πόδια το ίδιο το καπι­τα­λι­στι­κό σύστημα.

Για­τί, τώρα πλέ­ον δεν μπο­ρεί ακό­μα να ισχύ­ει ότι «ίσως είναι μια λάθος προ­σέγ­γι­ση», «ένα απλό λάθος πολι­τι­κής στρα­τη­γι­κής» που μπο­ρεί ίσως και «να διορ­θω­θεί με επι­μέ­ρους βελ­τιω­τι­κές κινή­σεις» ή με «αλλα­γή κάποιων δια­χει­ρι­στών της αστι­κής εξου­σί­ας περ­νώ­ντας ξανά από τους φιλε­λεύ­θε­ρους στους σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες» και τούμπαλιν…

Σαν να λέμε βέβαια, «τα ίδια Παντε­λά­κη μου, τα ίδια Παντε­λή μου»…

Μόνο που ο έρμος ο «Παντε­λής», κάπως έτσι βρί­σκε­ται μονί­μως δια­σω­λη­νω­μέ­νος και σε συν­θή­κες παν­δη­μί­ας κορο­νοϊ­ού και σε συν­θή­κες όχι τόσο ιδιαί­τε­ρες και ζόρι­κες, αλλά πάντως σε συν­θή­κες οπωσ­δή­πο­τε καπιταλισμού.

Οι εξορ­γι­στι­κές κατα­στά­σεις, με τους για­τρούς να εξα­να­γκά­ζο­νται να επι­λέ­ξουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθά­νει, υπάρ­χουν και στις χώρες με «νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες» κυβερ­νή­σεις, όπως στην Ιτα­λία, αλλά και εκεί που κυβερ­νούν οι ψευ­δε­πί­γρα­φες «προ­ο­δευ­τι­κές συμ­μα­χί­ες», όπως η Ισπανία.

Σήμε­ρα χρε­ο­κο­πεί ο ίδιος ο καπι­τα­λι­σμός, η ίδια η οικο­νο­μία της αγο­ράς σε όλες της τις εκδο­χές, που ακυ­ρώ­νει κάθε δυνα­τό­τη­τα η εργα­τι­κή τάξη, ο λαός, να απο­λαμ­βά­νει υψη­λού επι­πέ­δου παρο­χές Υγεί­ας σύμ­φω­να με την εξέ­λι­ξη της επι­στή­μης και της τεχνο­λο­γί­ας, ακρι­βώς για­τί έχει ως βασι­κό του κρι­τή­ριο το καπι­τα­λι­στι­κό κέρδος.

Ακό­μα και σε συν­θή­κες παν­δη­μί­ας, όλα υπο­τάσ­σο­νται στην κερ­δο­φο­ρία του κεφα­λαί­ου. Γι’ αυτό οι εργά­τες στις βιο­μη­χα­νί­ες της Βόρειας Ιτα­λί­ας δού­λευαν κανο­νι­κά παρά τις απα­γο­ρεύ­σεις, χωρίς μέτρα προ­στα­σί­ας, με τα γνω­στά τρα­γι­κά αποτελέσματα.

Γι’ αυτό μεγα­λώ­νει ο αντα­γω­νι­σμός ανά­με­σα στα διε­θνι­κά μονο­πώ­λια, για το ποιος θα πατε­ντά­ρει το νέο εμβό­λιο, τη στιγ­μή που θα έπρε­πε να υπάρ­χουν η συνερ­γα­σία και η κοι­νή προ­σπά­θεια των καλύ­τε­ρων επι­στη­μό­νων και ερευ­νη­τι­κών κέντρων όλου του κόσμου.

Γι’ αυτό ακό­μα και τώρα, η μεγα­λο­ερ­γο­δο­σία ξεχαρ­βα­λώ­νει τα όποια εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα έχουν απο­μεί­νει, δοκι­μά­ζει νέες μορ­φές της εκμε­τάλ­λευ­σης, όπως η τηλερ­γα­σία, προ­χω­ρά σε μαζι­κές απολύσεις.

Απέ­να­ντι στη σαπί­λα του χρε­ο­κο­πη­μέ­νου καπι­τα­λι­σμού, προ­βάλ­λει η ανω­τε­ρό­τη­τα του σοσια­λι­σμού που εξα­σφά­λι­σε υγεία, περί­θαλ­ψη σε όλους και μάλι­στα στον προη­γού­με­νο αιώ­να και σε χώρες που ξεκί­νη­σαν την οικο­δό­μη­σή του σε συν­θή­κες μεγά­λης καθυ­στέ­ρη­σης σε όλα τα επίπεδα.

Τα στοι­χεία στη Σοβιε­τι­κή Ρωσία πριν από 30 χρό­νια είναι αμεί­λι­κτα: πάνω από 1,1 εκα­τομ­μύ­ρια για­τροί, παρο­χή απο­κλει­στι­κά δωρε­άν Υγεί­ας σε όλο τον πλη­θυ­σμό, 1.387 νοσο­κο­μεια­κές κλί­νες ανά 10.000 κατοί­κους, αριθ­μοί που δεν μπο­ρούν ούτε κατά διά­νοια να συγκρι­θούν με την κατά­στα­ση που επι­κρα­τεί στη χώρα μας, στις χώρες της ΕΕ.

Ακό­μα και σήμε­ρα, η απο­στο­λή των Κου­βα­νών για­τρών στην Ιτα­λία, η ύπαρ­ξη υπο­δο­μών Υγεί­ας σε χώρες, όπως η Γερ­μα­νία, που ήταν ανα­γκα­σμέ­νες να έχουν λόγω του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος της μισής Γερ­μα­νί­ας τότε, της Γερ­μα­νι­κής Λαο­κρα­τι­κής Δημο­κρα­τί­ας, ακό­μα και η δια­χεί­ρι­ση της παν­δη­μί­ας στην καπι­τα­λι­στι­κή Κίνα που φανε­ρώ­νει τα σοσια­λι­στι­κά της κατά­λοι­πα, δεί­χνουν πως ο σοσια­λι­σμός έχει αφή­σει ακό­μα και σήμε­ρα, τρεις δεκα­ε­τί­ες μετά την ανα­τρο­πή του, το ισχυ­ρό κοι­νω­νι­κό απο­τύ­πω­μά του.

* * *

Σ’ αυτές, λοι­πόν, τις πρω­τό­γνω­ρες συν­θή­κες, μένου­με δυνα­τοί, παλεύ­ου­με για μέτρα προ­στα­σί­ας της ζωής και των δικαιω­μά­των των εργα­ζο­μέ­νων, προ­βάλ­λου­με τη μόνη προ­ο­πτι­κή για την εργα­τι­κή τάξη, την πλειο­ψη­φία του λαού μας, τη νέα κοι­νω­νία, τον σοσιαλισμό.

Η χει­ρο­πια­στή υπε­ρο­χή του σοσια­λι­σμού, της κοι­νω­νι­κής ιδιο­κτη­σί­ας και του κεντρι­κού επι­στη­μο­νι­κού σχε­δια­σμού, είναι η μεγά­λη παρα­κα­τα­θή­κη για την επό­με­νη ημέρα.

Αυτό ας πρυ­τα­νεύ­ει στις σκέ­ψεις και στην πολι­τι­κή δρά­ση όλων μας, αυτές τις μέρες της «καρα­ντί­νας». Αρνιό­μα­στε την πολι­τι­κή «καρα­ντί­να», αντι­πα­λεύ­ου­με την «καρα­ντί­να» στη σκέ­ψη. Σκε­φτό­μα­στε, μελε­τά­με και δρού­με, αντι­με­τω­πί­ζο­ντας το σήμε­ρα, προ­σαρ­μό­ζο­ντας τη δρά­ση μας, με το βλέμ­μα όμως στο αύριο, προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας το αύριο.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο