Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Ας μάθουμε στα παιδιά μας να απλώνουν το χέρι σε όποιον έχει ανάγκη»

Ομά­δα γονέ­ων από την Σάμο παρεμ­βαί­νει με πρό­τα­σή της στις γενι­κές συνε­λεύ­σεις των σχο­λεί­ων του νησιού ενά­ντια στον απο­κλει­σμό των προ­σφυ­γό­που­λων από τα σχο­λεία. «Να μην κλεί­νου­με την πόρ­τα σε αυτόν που έχει ανά­γκη» λένε στην ανα­κοί­νω­σή τους και καλούν όλους τους γονείς σε έναν εποι­κο­δο­μη­τι­κό διά­λο­γο μακριά από στε­ρε­ό­τυ­πες αντι­λή­ψεις και βάσι­μες ανησυχίες

Αγα­πη­τοί γονείς, φίλοι, Άνθρωποι!

Κατα­λα­βαί­νου­με τον προ­βλη­μα­τι­σμό του καθε­νός σχε­τι­κά με το μεταναστευτικό,άλλωστε όλοι το βιώ­νου­με, και πολύ περισ­σό­τε­ρο μετά και την έντα­ξη των παι­διών προ­σφύ­γων – μετα­να­στών στα σχο­λεία μας.

Ως γονείς όμως, δεν μπο­ρού­με παρά να στη­ρί­ζου­με το ανα­φαί­ρε­το δικαί­ω­μα όλων των παι­διών στην μόρ­φω­ση και την έντα­ξή τους στις ήδη υπάρ­χου­σες σχο­λι­κές δομές, με ευθύ­νη του κράτους.

• Δεν τα θεω­ρού­με εξ ορι­σμού άρρω­στα και φορείς μετα­δι­δό­με­νων ασθενειών.
• Δεν τα ξεχω­ρί­ζου­με από τα υπό­λοι­πα παι­διά επει­δή είχαν δια­φο­ρε­τι­κή τύχη.
• Θέλου­με να εντα­χτούν στην κοι­νω­νία και στα σχο­λεία για να αισθαν­θούν ξανά παιδιά.
• Ζητά­με την έντα­ξή τους στο σχο­λείο εφό­σον θα έχουν όλα τα απα­ραί­τη­τα έγγραφα.
• Θέλου­με να απο­κο­μί­σουν όλα τα οφέ­λη που προ­κύ­πτουν από τη φοί­τη­ση στο σχο­λείο και τα οποία δε συνί­στα­νται μόνο στην από­κτη­ση γνώ­σε­ων, αλλά γενι­κό­τε­ρης παι­δεί­ας, καθώς και κοι­νω­νι­κών δεξιο­τή­των που οδη­γούν στην ομα­λή κοινωνικοποίηση
• Δεν θεω­ρού­με λύση τη δημιουρ­γία μιας άλλης δομής που οδη­γεί στην γκε­το­ποί­η­σή τους.

Ακού­με αυτές τις μέρες ότι θα πρέ­πει πρώ­τα να βελ­τιω­θούν οι συν­θή­κες δια­βί­ω­σης των παι­διών στο ΚΥΤ (κάτι με το οποίο αναμ­φι­σβή­τη­τα συμ­φω­νού­με όλοι) και μετά να έρθουν στο σχο­λείο. Ας σκε­φτού­με ότι:

→ Υπάρ­χουν Ελλη­νό­που­λα, τα οποία αντι­με­τω­πί­ζουν στα σπί­τια τους βασι­κά θέμα­τα δια­βί­ω­σης (τα τελευ­ταία χρό­νια μαθαί­νου­με για παι­διά που λιπο­θυ­μούν από την πεί­να στα σχο­λεία ή πολύ πρό­σφα­τα ακού­σα­με για τη μαθή­τρια στον Βόλο που διά­βα­ζε στον δρό­μο, κάτω από το φως της λάμπας, για­τί δεν είχε ρεύ­μα στο σπί­τι της).
→ Υπάρ­χουν Ελλη­νό­που­λα που υφί­στα­νται βία και κακο­ποί­η­ση στα σπί­τια τους.
→ Υπάρ­χουν παι­διά τσιγ­γά­νων, Ρομά, Πομά­κων που ζώντας σε άθλιες συν­θή­κες και μέσα σε σκη­νές πήγαν και συνε­χί­ζουν να πηγαί­νουν στα σχο­λεία μας απο­λαμ­βά­νο­ντας το αγα­θό της μόρφωσης.

Τι λέμε σε αυτά τα παι­διά; “Λύστε πρώ­τα τα προ­βλή­μα­τά σας και μετά ελά­τε στο σχο­λείο”; Φυσι­κά και όχι! Το σχο­λείο, έστω και στις λίγες ώρες λει­τουρ­γί­ας του, παρέ­χει ανθρω­πιά, ζεστα­σιά, θαλ­πω­ρή, είναι το κατα­φύ­γιο, το “άσυ­λο” για τις παι­δι­κές ψυχές. Δεν είναι δυνα­τόν να θέλου­με να τους στε­ρή­σου­με το μόνο καλό που τους συμ­βαί­νει, το μόνο που τα βοη­θά να νιώ­θουν ανθρώπινα.

Μέχρι στιγ­μής δεν έχου­με καλύ­ψει όλες τις νόμι­μες οδούς δια­μαρ­τυ­ρί­ας. Για­τί να προ­χω­ρή­σου­με και πάλι σε μια παρά­νο­μη και ακραία μορ­φή όπως η απο­χή; Μια δια­μαρ­τυ­ρία που θα μας θέσει και πάλι απέ­να­ντι στους συναν­θρώ­πους μας ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θα τους θέλα­με όλους δίπλα μας. Η απο­χή δεν έβγα­λε που­θε­νά. Αντί­θε­τα στιγ­μά­τι­σε και χώρι­σε τον τόπο μας στα δύο.

Ενδια­φε­ρό­μα­στε για τις συν­θή­κες ζωής των προ­σφύ­γων – μετα­να­στών. Όχι για το που θα πάνε σχο­λείο και για το αν θα κάνουν παρέα τα παι­δά­κια μετα­ξύ τους. Αν πράγ­μα­τι είναι τόσο βάσι­μες οι ανη­συ­χί­ες για την μετα­φο­ρά μετα­δι­δό­με­νων νοση­μά­των από τα παι­διά αυτά και υπάρ­χει φόβος ότι ο καθέ­νας μπο­ρεί κάτι να νοσή­σει, τότε ας ανα­λο­γι­στού­με πως και τα παι­διά αστυ­νο­μι­κών, λιμε­νι­κών, οδη­γών λεω­φο­ρεί­ων, ταξί και ΚΤΕΛ, πυρο­σβε­στών, εκπαι­δευ­τι­κών και εργα­ζο­μέ­νων στο νοσο­κο­μείο και στο ΚΥΤ, επαγ­γέλ­μα­τα που έρχο­νται συνέ­χεια σε επα­φή με μετα­νά­στες, θα έπρε­πε ίσως να οδη­γη­θούν σε δια­φο­ρε­τι­κό χώρο για την μόρ­φω­ση τους.

Ας μην είμα­στε λοι­πόν ανοι­χτοί σε σκέ­ψεις τέτοιες. Ας ακού­με με περισ­σό­τε­ρη προ­σο­χή εκπαι­δευ­τι­κούς και για­τρούς τους μόνους πραγ­μα­τι­κά αρμό­διους επί του θέμα­τος. Είναι παρά­λο­γο να τα βάζου­με με τα θύμα­τα, δηλα­δή με τα παι­διά κι όχι με τους θύτες και τους πραγ­μα­τι­κούς ενό­χους που δημιουρ­γούν πολέ­μους, φτώ­χεια, προσφυγιά.

Πρέ­πει να στο­χεύ­σου­με την κυβέρ­νη­ση, τους φορείς, τις υπη­ρε­σί­ες. Αυτοί ευθύ­νο­νται για τον εγκλω­βι­σμό των ανθρώ­πων στα νησιά, για τις άθλιες συν­θή­κες δια­βί­ω­σής τους και κυρί­ως για την ελλι­πέ­στα­τη πλη­ρο­φό­ρη­ση προς όλους εμάς. Δεν είναι δυνα­τόν να αντι­δρού­με απο­κλεί­ο­ντας ή γκε­το­ποιώ­ντας τα. Έχουν ήδη κατα­γρα­φεί στην μνή­μη τους από αυτή την τρυ­φε­ρή ηλι­κία, ο ξερι­ζω­μός, οι διώ­ξεις, η κατα­στρο­φή, ο θάνα­τος δικών τους ανθρώ­πων αλλά και οι άθλιες και απάν­θρω­πες συν­θή­κες που βιώ­νουν καθη­με­ρι­νά στο hotspot του νησιού. Συν­θή­κες και γεγο­νό­τα που δεν θέλα­με σε καμία περί­πτω­ση να ζήσει κανέ­να παι­δί, κανέ­νας δικός μας άνθρω­πος. Είναι παρά­λο­γο να τα τιμω­ρού­με για τις συν­θή­κες στις οποί­ες τους επι­βλή­θη­κε να ζουν. Το σχο­λείο κυρί­ως διδά­σκει κοι­νω­νι­κό­τη­τα. Δεν δημιουρ­γεί κρι­τή­ρια επι­λο­γής κάποιων εξ αυτών και αποκλεισμό.

Σας καλού­με, λοι­πόν, όλους

• Να τα υπο­δε­χτού­με μαζί και να υπε­ρα­σπι­στού­με το δικαί­ω­μα τους στην μόρφωση.
• Να υπε­ρα­σπι­στού­με το δικαί­ω­μα τους στη χαρά, το παι­χνί­δι, τα γράμ­μα­τα και την ξεγνοια­σιά που προ­φέ­ρει το σχολείο.
• Να μην κλεί­νου­με την πόρ­τα σε αυτόν που έχει ανάγκη.

Αν δημιουρ­γη­θούν σχο­λεία γκέ­το με τέτοια κρι­τή­ρια επι­λο­γής ανοί­γου­με την πόρ­τα «αύριο» να δημιουρ­γη­θούν άλλα σχο­λεία γκέ­το και για άλλες κοι­νω­νι­κές ομάδες.

Γονείς

• Ας μάθου­με στα παι­διά μας να μην δια­χω­ρί­ζουν τους ανθρώπους.
• Ας τα μάθου­με να απλώ­νουν το χέρι σε όποιον έχει ανάγκη.
• Ας τα μάθου­με να αγαπάνε.
• Ας τα μάθου­με να είναι παιδιά.

Σας καλού­με όλους, όλη την τοπι­κή κοι­νω­νία, σε έναν υγιή και εποι­κο­δο­μη­τι­κό προβληματισμό.

Επει­δή λοι­πόν όλα τα παι­διά έχουν δικαί­ω­μα στην μόρ­φω­ση προτείνουμε:

- Εκπαί­δευ­ση για όλα τα παι­διά Ελλή­νων, προ­σφύ­γων και μετα­να­στών, με ευθύνη
του κρά­τους.
- Δια­σφά­λι­ση του απα­ραί­τη­του εκπαι­δευ­τι­κού, επι­στη­μο­νι­κού και βοη­θη­τι­κού προ­σω­πι­κού για να καλυ­φθούν όλες οι υλι­κές και λοι­πές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για ουσια­στι­κή εκπαίδευση.
- Εμβο­λια­σμούς και ιατρι­κές βεβαιώ­σεις με ευθύ­νη των δημό­σιων δομών υγείας.
- Να χρη­μα­το­δο­τη­θούν επι­πλέ­ον τα σχο­λεία που φιλο­ξε­νούν προ­σφυ­γι­κές δομές.
- Να κλεί­σει τώρα το Hotspot, να μην δημιουρ­γη­θεί κανέ­να νέο.
- Απε­γκλω­βι­σμό προ­σφύ­γων και μετα­να­στών από το νησί και τη χώρα.

Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ
Γονείς

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο