«Ας πεθάνει κι’ ένας άντρας»

«Ας πεθά­νει κι’ ένας άντρας». Η άλλη όψη της σήψης που γεν­νά στα μυα­λά ορι­σμέ­νων το κυρί­αρ­χο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα. Απρο­σμέ­τρη­τη βλα­κεία. Κοι­νω­νι­κή αμορ­φω­σιά. Κανι­βα­λι­σμός. Αποπροσανατολισμός.

Να βλέ­πεις τον «εχθρό» στο άλλο φύλο, στον δια­φο­ρε­τι­κό, στον μετα­νά­στη, στον πρό­σφυ­γα, στον μαύ­ρο, στον άσπρο, στον κίτρι­νο, στους ΛΟΑΤΚΙ, στους άντρες, στις γυναί­κες κλπ. Να μένει στο απυ­ρό­βλη­το το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα που γεν­νά και ανα­πα­ρά­γει την πατριαρ­χία, τα έμφυ­λα στε­ρε­ό­τυ­πα και την έμφυ­λη βία, τον υπο­βι­βα­σμό της γυναί­κας σε σεξουα­λι­κό αντικείμενο.

«Ας πεθά­νει κι’ ένας άντρας», λες κι’ έτσι θα δικαιω­θεί το αίμα των αδι­κο­χα­μέ­νων γυναι­κών. Γελοιο­ποί­η­ση και υπο­νό­μευ­ση του κινή­μα­τος για την χει­ρα­φέ­τη­ση και τα δικαιώ­μα­τα της γυναίκας.

«Φεμι­νι­σμός από τα Lidl», ατα­ξι­κός, χοντρο­κομ­μέ­νος, βλα­κώ­δης, κομ­μέ­νος και ραμ­μέ­νος στα μέτρα του σημε­ρι­νού εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστήματος.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα