Αστική Δικαιοσύνη: «Νόμος είναι το δίκιο του καπιταλιστή»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η αυτο­κτο­νία της 42χρονης εργα­ζό­με­νης- απλή­ρω­της επί 15 μήνες- της επι­χεί­ρη­σης «Καρυ­πί­δης» έρχε­ται να προ­στε­θεί στη μακρά λίστα των ταξι­κών εγκλη­μά­των στην σύγ­χρο­νη Ελλά­δα του καπι­τα­λι­σμού, της Ε.Ε., των μνη­μο­νί­ων. Στην Ελλά­δα της εργο­δο­τι­κής ασυ­δο­σί­ας, των αντερ­γα­τι­κών νόμων, στην Ελλά­δα του «νόμος είναι το δίκιο του καπι­τα­λι­στή». Στην Ελλά­δα όπου όλοι οι θεσμοί και οι «εξου­σί­ες» του αστι­κού κρά­τους έχουν ταξι­κό πρό­ση­μο και ενιαία απο­στο­λή: τη δια­σφά­λι­ση της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου και τη διαιώ­νι­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης των εργαζομένων.

Στο πλαί­σιο αυτό πρέ­πει να ερμη­νευ­τούν και οι πρό­σφα­τες απο­φά­σεις του Αρεί­ου Πάγου που ήρθαν να επι­βε­βαιώ­σουν αυτό που ήδη γνω­ρί­ζα­με: τον βαθιά αντερ­γα­τι­κό χαρα­κτή­ρα του νομο­θε­τι­κού πλαι­σί­ου που δια­χρο­νι­κά- εδώ και δεκα­ε­τί­ες- οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις έχουν δια­μορ­φώ­σει υπέρ του κεφαλαίου. 

Η ίδια αστι­κή Δικαιο­σύ­νη που, με βάση νόμους του 1920 και του 1955, κρα­τά­ει ομή­ρους της εργο­δο­τι­κής ασυ­δο­σί­ας χιλιά­δες απλή­ρω­τους εργα­ζό­με­νους, είναι η ίδια αστι­κή Δικαιο­σύ­νη που κατα­δι­κά­ζει την πρω­το­πό­ρα συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση και κρα­τά στο απυ­ρό­βλη­το τη μεγα­λο­ερ­γο­δο­σία. Είναι η ίδια Δικαιο­σύ­νη του αστι­κού κρά­τους που, κατ’ εντο­λήν βιο­μη­χά­νων, εφο­πλι­στών, τρα­πε­ζι­τών κλπ- ποι­νι­κο­ποιεί τους εργα­τι­κούς-λαϊ­κούς αγώ­νες και βγά­ζει «παρά­νο­μες» τις απερ­γί­ες που ενο­χλούν το κεφά­λαιο (Μόνο το διά­στη­μα 1999–2008, έγι­ναν δεκτές απ’ τα αστι­κά δικα­στή­ρια 215 απ’ τις 248 προ­σφυ­γές εργο­δο­τών ενά­ντια σε απερ­για­κούς αγώ­νες, Στοι­χεία Πρω­το­δι­κεί­ου Αθη­νών). Η Δικαιο­σύ­νη, λοι­πόν, μόνο τυφλή δεν είναι. Όχι μόνο βλέ­πει, αλλά και αλλη­θω­ρί­ζει μόνι­μα προς την πλευ­ρά της αστι­κής τάξης, όντας βασι­κό εργα­λείο του ταξι­κού κράτους. 

Το αντερ­γα­τι­κό νομο­θε­τι­κό πλαί­σιο που έχει δια­μορ­φω­θεί φέρει την σφρα­γί­δα όλων των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων που πέρα­σαν τις τελευ­ταί­ες δεκα­ε­τί­ες, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης ασφα­λώς και της τωρι­νής συγκυ­βέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η προ­σπά­θεια των κυβερ­νώ­ντων, υπουρ­γών του ΣΥΡΙΖΑ, να παρα­στή­σουν τους «αγα­να­κτι­σμέ­νους» για τις αντερ­γα­τι­κές δικα­στι­κές απο­φά­σεις, μόνο θυμη­δία προ­κα­λεί. Οι ίδιοι που, για λογα­ρια­σμό του κεφα­λαί­ου, ψήφι­σαν το τέταρ­το μνη­μό­νιο, που ψηφί­ζουν και υλο­ποιούν δεκά­δες αντι­λαϊ­κούς νόμους, που τσα­κί­ζουν ότι έχει απο­μεί­νει από εργα­σια­κά δικαιώ­μα­τα, «βγαί­νουν στα κάγκε­λα» επει­δή- τάχα- «ανα­κά­λυ­ψαν» ξαφ­νι­κά τον ταξι­κό χαρα­κτή­ρα των δικα­στη­ρί­ων. Οι θεα­τρι­νι­σμοί τους δεν πεί­θουν κανέναν. 

Η συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και οι παλαιό­τε­ρες κυβερ­νή­σεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι συνέ­νο­χη για τη διαιώ­νι­ση του ταξι­κού κανι­βα­λι­σμού που επι­κρα­τεί στη χώρα. Στα χέρια της υπάρ­χει το αίμα εργα­ζο­μέ­νων που, με τον έναν ή με τον άλλο τρό­πο, έπε­σαν θύμα­τα της εργο­δο­τι­κής βαρβαρότητας. 

Απά­ντη­ση σε αυτή τη βαρ­βα­ρό­τη­τα μπο­ρεί να δοθεί μόνο στο πεδίο της ταξι­κής πάλης, στο πεδίο όπου οξύ­νε­ται η αντί­θε­ση μετα­ξύ κεφα­λαί­ου και εργα­σί­ας, στο πεδίο της ασί­γα­στης πάλης του εργα­τι­κού-λαϊ­κού κινή­μα­τος για την ανα­τρο­πή της βάρ­βα­ρης αντι­λαϊ­κής πολι­τι­κής. Το δίκιο τους οι εργα­ζό­με­νοι δεν πρό­κει­ται ποτέ να το βρουν «εντός των τει­χών» της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας, παρά μόνο μέσα από τον αγώ­να για μια άλλη κοι­νω­νία και εξου­σία, όπου οι ίδιοι θα είναι αφέ­ντες του πλού­του που παράγουν.