Αστικό κράτος και φυσικές καταστροφές

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Άλλο­τε φταί­ει ο «στρα­τη­γός άνε­μος» και η «κλι­μα­τι­κή αλλα­γή», άλλο­τε τα «ακραία και­ρι­κά φαι­νό­με­να» που δημιουρ­γούν «ασύμ­με­τρες απει­λές». Άλλες φορές πάλι φταί­ει ο ίδιος ο λαός που δεν είναι «εξοι­κιω­μέ­νος». Σε κάθε τρα­γω­δία, οι αστι­κές κυβερ­νή­σεις και τα φερέ­φω­νά τους έχουν έτοι­μες τις απα­ντή­σεις. Φταί­νε τα πάντα εκτός από τους ίδιους.

Σχε­δόν κάθε χρό­νο βρι­σκό­μα­στε στο ίδιο έργο θεα­τές. Σε φονι­κές πυρ­κα­γιές και πλημ­μύ­ρες, αλλά και σε χιο­νο­πτώ­σεις όπως αυτή του περα­σμέ­νου Γενά­ρη, ενερ­γο­ποιού­νται επι­κοι­νω­νια­κά τεχνά­σμα­τα κοροϊ­δί­ας και εξα­πά­τη­σης του λαού. Με σημαία την «ατο­μι­κή ευθύ­νη» επι­χει­ρεί­ται να κατο­χυ­ρω­θεί το ακα­τα­λό­γι­στο για το αστι­κό κρά­τος και τις κυβερ­νή­σεις του.

Πρό­κει­ται – υπεν­θυ­μί­ζου­με – για:

— Το ίδιο αστι­κό κρά­τος που κάθε καλο­καί­ρι αδυ­να­τεί να προ­στα­τέ­ψει τα δάση και τις περιου­σί­ες του λαού από τις πυρ­κα­γιές. Αλλά πως να το πρά­ξει όταν οι κρα­τι­κές δαπά­νες για την πυρο­προ­στα­σία μειώ­νο­νται; Όταν αντί για επί­γεια και ενα­έ­ρια μέσα πυρο­προ­στα­σί­ας, δίνο­νται δισε­κα­τομ­μύ­ρια σε rafale, φρε­γά­τες και στρα­τιω­τι­κό εξο­πλι­σμό για λογα­ρια­σμό του ΝΑΤΟ; Όταν αντί για προ­σλή­ψεις πυρο­σβε­στών η κυβέρ­νη­ση προ­χω­ρά σε προ­σλή­ψεις ιερέων;

— Το ίδιο αστι­κό κρά­τος που σε κάθε δυνα­τή νερο­πο­ντή απο­κα­λύ­πτε­ται στο μεγα­λείο της η γύμνια της πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας και η έλλει­ψη υπο­δο­μών, με απο­τέ­λε­σμα πόλεις και χωριά να πνί­γο­νται και να θρη­νού­με ανθρώ­πι­νες ζωές; Αλλά πως να το πρά­ξει όταν, βασι­ζό­με­νο στη λογι­κή του κόστους-οφέ­λους, δεν χρη­μα­το­δο­τεί και δεν υλο­ποιεί αντι­πλημ­μυ­ρι­κά έργα επει­δή αυτά δεν έχουν κέρδος;

— Το ίδιο αστι­κό κρά­τος που, εν έτει 2022, αδυ­να­τεί να αντι­με­τω­πί­σει μια χιο­νό­πτω­ση στην πρω­τεύ­ου­σα της χώρας, αφή­νο­ντας χιλιά­δες οδη­γούς και οικο­γέ­νειες εγκλω­βι­σμέ­νους επί ώρες στην Αττι­κή Οδό.

— Το ίδιο αστι­κό κρά­τος που εδώ και δεκα­ε­τί­ες δεν έχει κατα­φέ­ρει να συγκρο­τή­σει μια απο­τε­λε­σμα­τι­κή αντι­σει­σμι­κή θωρά­κι­ση. Βλέ­πε­τε τα αντι­σει­σμι­κά έργα, όπως και τα έργα αντι­πλημ­μυ­ρι­κής και αντι­πυ­ρι­κής προ­στα­σί­ας, δεν είναι κερ­δο­φό­ρα, δεν έχουν «μαρ­μί­τα», και ως εκ τού­του δεν είναι επι­λέ­ξι­μα προς υλοποίηση.

— Το ίδιο αστι­κό κρά­τος που, με την παν­δη­μία να μετρά δυο και πλέ­ον χρό­νια εξά­πλω­σης, με χιλιά­δες νεκρούς, δεν έχει ενι­σχύ­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά το σύστη­μα Υγεί­ας. Που αρνεί­ται να προ­σλά­βει το απα­ραί­τη­το υγειο­νο­μι­κό προ­σω­πι­κό, που αρνεί­ται πει­σμα­τι­κά να επι­τά­ξει τον ιδιω­τι­κό τομέα παρά την ασφυ­ξία του δημό­σιου συστή­μα­τος Υγεί­ας, που δεν μπή­κε καν στον κόπο να οργα­νώ­σει ελέγ­χους σε χώρους δου­λειάς, μαζι­κά τεστ, ιχνη­λά­τη­ση του ιού, κλπ.

Αυτό, το ίδιο αστι­κό κρά­τος, που άλλο­τε βαφτί­ζε­ται «επι­τε­λι­κό κρά­τος», άλλο­τε «κρά­τος-στρα­τη­γείο», «κρά­τος για όλους», κλπ, παρα­λύ­ει όταν πρό­κει­ται για προ­στα­τέ­ψει τον λαό από φυσι­κές κατα­στρο­φές. Νεκρώ­νει, παθαί­νει μπλακ-άουτ, βγαί­νει εκτός λει­τουρ­γί­ας κάθε φορά που καλεί­ται να υπε­ρα­σπι­στεί τη ζωή και το βιός του λαού.

Αντί­θε­τα, το ίδιο αυτό αστι­κό κρά­τος, λει­τουρ­γεί άρι­στα και με αξιο­πρό­σε­κτη συνέ­πεια κάθε φορά που κιν­δυ­νεύ­ουν τα «ιερά και όσια» του κεφαλαίου.

Ο κρα­τι­κός μηχα­νι­σμός βρί­σκε­ται ταχύ­τα­τα σε θέση μάχης όταν πρό­κει­ται να αντι­με­τω­πί­σει απερ­για­κές συγκε­ντρώ­σεις, να κατα­στεί­λει με τη βία εργα­τι­κές-φοι­τη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις, να μπει στα πανε­πι­στή­μια κάνο­ντας τα εμπό­λε­μη ζώνη. Πόσο γρή­γο­ρα και συντο­νι­σμέ­να, για παρά­δειγ­μα, κινη­το­ποι­ή­θη­κε το «επι­τε­λι­κό κρά­τος» και οι μηχα­νι­σμοί κατα­στο­λής του (αστυ­νο­μία, λιμε­νι­κό, κ.α) στις απερ­για­κές συγκε­ντρώ­σεις των λιμε­νερ­γα­τών της COSCO στον Πειραιά;

Το κρά­τος αυτό δεν είναι ούτε «ανί­κα­νο», ούτε «ανύ­παρ­κτο», όπως επι­χει­ρούν να το παρου­σιά­σουν ορι­σμέ­νοι για να κρύ­ψουν την ταξι­κή του φύση. Αντί­θε­τα, είναι ενα κρά­τος ικα­νό­τα­το και συνε­πέ­στα­το στην εξυ­πη­ρέ­τη­ση των συμ­φε­ρό­ντων του κεφα­λαί­ου, που αντι­με­τω­πί­ζει ως «βαρί­διο» και «περιτ­τό κόστος» τις κρα­τι­κές δαπά­νες για τις ανά­γκες και την προ­στα­σία του λαού.

Που προ­τι­μά να έχει απώ­λειες σε ανθρώ­πι­νες ζωές και να μοι­ρά­ζει- αν και όταν το θυμη­θεί — ψευ­το­α­πο­ζη­μιώ­σεις, παρά να δαπα­νή­σει πόρους για έργα απο­τε­λε­σμα­τι­κών μέσων προ­στα­σί­ας του λαού. Που βάζει στο περι­θώ­ριο τις ανά­γκες των πολ­λών και υπο­βαθ­μί­ζει την κρα­τι­κή μέρι­μνα. Που βάζει την «αντο­χή της οικο­νο­μί­ας», τις ανά­γκες και τα συμ­φέ­ρο­ντα του κεφα­λαί­ου πάνω από την ανθρώ­πι­νη ζωή.

Θα το ξανα­πού­με: Αυτό, λοι­πόν, το αστι­κό κρά­τος τους, ούτε μεταρ­ρυθ­μί­ζε­ται, ούτε καλω­πί­ζε­ται, ούτε πρό­κει­ται ποτέ να γίνει ανθρώ­πι­νο και φιλο­λαϊ­κό. Παρά μονά­χα ξηλώ­νε­ται εκ βάθρων μαζί με την εξου­σία του κεφα­λαί­ου, των συμ­φε­ρό­ντων της οποί­ας απο­τε­λεί μόνι­μο θεματοφύλακα.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα