Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αστόρ Γκαρσία: «Η άρνηση του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της Ρωσίας σήμερα σημαίνει άρνηση της πραγματικότητας»

Η ειση­γη­τι­κή τοπο­θέ­τη­ση του Άστορ Γκαρ­σία, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚ Εργα­ζο­μέ­νων Ισπα­νί­ας στην στην τετρα­με­ρή συνά­ντη­ση ΚΚΕ, ΚΚ Εργα­ζο­μέ­νων Ισπα­νί­ας, ΚΚ Μεξι­κού και ΚΚ Τουρ­κί­ας στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ.

Σύντρο­φοι, πραγ­μα­το­ποιού­με αυτή τη σημα­ντι­κή συνά­ντη­ση σε μια στιγ­μή ιδιαί­τε­ρα δύσκο­λη για την ταξι­κή πάλη. Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος στο έδα­φος της Ουκρα­νί­ας απο­τε­λεί το βασι­κό στοι­χείο που καθο­ρί­ζει όλα τα υπό­λοι­πα ζητή­μα­τα, και από τη δική μας σκο­πιά, απο­τε­λεί σημείο καμπής στη διε­θνή σκη­νή, με σημα­ντι­κές συνέ­πειες στο εσω­τε­ρι­κό των χωρών μας.

Η πρό­σφα­τη Σύνο­δος Κορυ­φής του ΝΑΤΟ στη Μαδρί­τη είναι ένα ακό­μη βήμα στη στρα­τιω­τι­κή κλι­μά­κω­ση και οι συνέ­πειες των συμ­φω­νιών που υιο­θε­τή­θη­καν εκεί, μαζί με τη νέα “στρα­τη­γι­κή αντί­λη­ψη”, θα σημά­νουν περισ­σό­τε­ρα δει­νά για την εργα­τι­κή τάξη και τους λαούς του κόσμου.

Θα ήθε­λα να μοι­ρα­στώ μαζί σας ορι­σμέ­νες σκέ­ψεις σχε­τι­κά με τα βασι­κά σημεία που προ­τά­θη­καν για αυτή τη συζήτηση.

1) Ο πόλε­μος στην Ουκρα­νία είναι ένας ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος. Πρό­κει­ται για έναν πόλε­μο στον οποίο η δια­μά­χη αφο­ρά τις σφαί­ρες επιρ­ρο­ής, τον έλεγ­χο των αγο­ρών, των δρό­μων μετα­φο­ράς και των πρώ­των υλών. Μετά την επι­κρά­τη­ση της αντε­πα­νά­στα­σης στην ΕΣΣΔ, ενώ η ΕΕ και το ΝΑΤΟ έσπευ­σαν να επε­κτεί­νουν την επιρ­ροή τους στις πρώ­ην σοβιε­τι­κές δημο­κρα­τί­ες και τις λαϊ­κές δημο­κρα­τί­ες, τώρα, αρκε­τές δεκα­ε­τί­ες μετά και οι Ρώσοι καπι­τα­λι­στές είναι σε θέση να διεκ­δι­κή­σουν την επιρ­ροή σε αρκε­τά από αυτά τα εδά­φη. Ο συσχε­τι­σμός των δυνά­με­ων έχει αλλά­ξει και επο­μέ­νως τα μονο­πώ­λια και οι καπι­τα­λι­στι­κές δυνά­μεις κινού­νται προς μια νέα διαί­ρε­ση του κόσμου. Στην Ουκρα­νία, όπως προη­γου­μέ­νως στο Καζακ­στάν ή στη σύγκρου­ση μετα­ξύ Αρμε­νί­ας και Αζερ­μπαϊ­τζάν ή στη Γεωρ­γία, αυτό που δια­κυ­βεύ­ε­ται ουσια­στι­κά είναι η δια­τή­ρη­ση της κυρί­αρ­χης επιρ­ρο­ής της Ρωσί­ας ή των άλλων δυνάμεων.

Ο πόλε­μος στην Ουκρα­νία, από την άλλη πλευ­ρά, απο­δει­κνύ­ει την εγκυ­ρό­τη­τα μιας θέσης που εμείς οι κομ­μου­νι­στές υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε εδώ και χρό­νια: την ανά­γκη να δια­τη­ρη­θούν τα σύνο­ρα στην Ευρώ­πη μετά τον θρί­αμ­βο της αντε­πα­νά­στα­σης. Περισ­σό­τε­ρο από ένα μήνα μετά την έναρ­ξη του πολέ­μου στην Ουκρα­νία, οι εθνι­κι­στι­κές εντά­σεις αρχί­ζουν να ανα­ζω­πυ­ρώ­νο­νται σε άλλες χώρες της περιο­χής, όπως η Πολω­νία, η Ουγ­γα­ρία και η Ρου­μα­νία, γεγο­νός που θα μπο­ρού­σε να έχει πολύ σοβα­ρές συνέ­πειες ανά­λο­γα με την έκβα­ση του τρέ­χο­ντος πολέ­μου και τις συμ­φω­νί­ες που θα επι­τευ­χθούν. Τα εθνο­τι­κά, γλωσ­σι­κά και εθνι­κά προ­βλή­μα­τα της Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης, τα οποία κατά την περί­ο­δο της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και των λαϊ­κών δημο­κρα­τιών αντι­με­τω­πί­στη­καν από την προ­ο­πτι­κή του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού, τρο­πο­ποιώ­ντας τα σύνο­ρα ανά­λο­γα με τις ανά­γκες υπό εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα από εκεί­να που διέ­πουν τις σχέ­σεις μετα­ξύ των δυνά­με­ων σήμε­ρα, μπο­ρούν να εκρα­γούν ανε­ξέ­λεγ­κτα σε μια επο­χή συγκρού­σε­ων μετα­ξύ ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων όπου ενθαρ­ρύ­νο­νται ο εθνι­κι­σμός και ο αλυτρωτισμός.

Η άρνη­ση του ιμπε­ρια­λι­στι­κού χαρα­κτή­ρα της Ρωσί­ας σήμε­ρα σημαί­νει άρνη­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τις πλη­ρο­φο­ρί­ες που παρέ­χει η ίδια η Rosstat (Ομο­σπον­δια­κή Υπη­ρε­σία Κρα­τι­κών Στα­τι­στι­κών της Ρωσί­ας), μετα­ξύ 1999 και 2019 μπο­ρεί να δια­πι­στω­θεί πώς συντε­λεί­ται μια δια­δι­κα­σία συγκέ­ντρω­σης του κεφα­λαί­ου, η συγ­χώ­νευ­ση του τρα­πε­ζι­κού και του βιο­μη­χα­νι­κού κεφα­λαί­ου και η δημιουρ­γία μιας χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής ολι­γαρ­χί­ας. Το γεγο­νός ότι αυτό δεν είναι ακό­μη τόσο ανε­πτυγ­μέ­νο όσο σε άλλες δυνά­μεις, ή ότι ένα μέρος της ρωσι­κής οικο­νο­μί­ας βασί­ζε­ται στην εξα­γω­γή πρώ­των υλών, δεν αναι­ρεί το γεγο­νός ότι υπάρ­χει μια δια­δι­κα­σία επέ­κτα­σης των ρωσι­κών μονο­πω­λί­ων προς τα έξω.

Παρά τα γεγο­νό­τα, πολ­λά κομ­μου­νι­στι­κά και εργα­τι­κά κόμ­μα­τα διστά­ζουν να προσ­διο­ρί­σουν τη Ρωσία ως ιμπε­ρια­λι­στι­κή. Κάποιοι μάλι­στα ισχυ­ρί­ζο­νται ότι τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα παί­ζουν έναν «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό» ρόλο «αντι­με­τω­πί­ζο­ντας» τις ΗΠΑ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Πρό­κει­ται για τους ίδιους ανθρώ­πους που υπε­ρα­σπί­ζο­νται τη θεω­ρία του πολυ­πο­λι­κού κόσμου, οι οποί­οι ξεχνούν ότι αυτή η συζή­τη­ση είναι μια συζή­τη­ση με όρους ιμπε­ρια­λι­στι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης, καπι­τα­λι­στι­κών μοντέ­λων ανά­πτυ­ξης, η οποία βασί­ζε­ται στη θέση ότι ο «μονο­πο­λι­κός» κόσμος ωφε­λεί τις δυτι­κές δυνά­μεις, ενώ ένας «πολυ­πο­λι­κός» κόσμος θα ωφε­λού­σε άλλες δυνά­μεις εις βάρος τους, αλλά χωρίς να μετα­βλη­θούν καθό­λου οι υφι­στά­με­νες καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής στις διά­φο­ρες χώρες.

2) Οι κύριες συνέ­πειες του πολέ­μου στην Ουκρα­νία είναι δύο: η κλι­μά­κω­ση των πολε­μι­κών εξο­πλι­σμών και των συγκρού­σε­ων μετα­ξύ των δυνά­με­ων και η ανα­διορ­γά­νω­ση των συμ­μα­χιών γύρω από τις δύο κύριες ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις, τις ΗΠΑ και την Κίνα.

Κάθε σύγκρου­ση και αντί­θε­ση που επι­λύ­θη­κε με περισ­σό­τε­ρο ή λιγό­τε­ρο βίαια μέσα τα προη­γού­με­να χρό­νια, περιεί­χε τη συσ­σώ­ρευ­ση εκρη­κτι­κής ύλης, ικα­νής να πυρο­δο­τή­σει έναν νέο παγκό­σμιο πόλε­μο με τη συμ­με­το­χή των μεγά­λων δυνά­με­ων και των αντί­στοι­χων μπλοκ. Το σενά­ριο αυτό είναι πιο κοντά μετά τα γεγο­νό­τα στην Ουκρα­νία, καθώς μία από τις κύριες απο­φά­σεις που πήραν οι ευρω­παϊ­κές χώρες είναι η αύξη­ση των στρα­τιω­τι­κών δαπα­νών και η ενί­σχυ­ση του ΝΑΤΟ. Η νέα στρα­τη­γι­κή αντί­λη­ψη του ΝΑΤΟ, η οποία δυστυ­χώς θα γίνει γνω­στή ως «Αντί­λη­ψη της Μαδρί­της», χαρα­κτη­ρί­ζε­ται από τη θεώ­ρη­ση της Ρωσί­ας και της Κίνας ως «στρα­τη­γι­κών αντα­γω­νι­στών και δυνη­τι­κών αντι­πά­λων, των οποί­ων η στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χία αντι­τί­θε­ται στις αξί­ες και τα συμ­φέ­ρο­ντα του ΝΑΤΟ». Ο δρό­μος για μεγα­λύ­τε­ρες και σοβα­ρό­τε­ρες ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές συγκρού­σεις είναι ορθάνοιχτος.

Ο πόλε­μος στην Ουκρα­νία εγεί­ρει επί­σης ένα άλλο ζήτη­μα, αυτό της αυξη­μέ­νης εξάρ­τη­σης της Ρωσί­ας και της ΕΕ στην Κίνα και τις ΗΠΑ, αντί­στοι­χα. Θα πρέ­πει να ληφθεί υπό­ψη ότι, σύμ­φω­να με τα στοι­χεία του 2020, ο κύριος εμπο­ρι­κός εταί­ρος της Ρωσί­ας είναι η Κίνα, η οποία αντι­προ­σω­πεύ­ει το 14% των ρωσι­κών εξα­γω­γών και από την οποία η Ρωσία προ­μη­θεύ­ε­ται το 23% των εισα­γω­γών της. Ωστό­σο, οι ευρω­παϊ­κές χώρες και οι ΗΠΑ μαζί αντι­προ­σω­πεύ­ουν το 26% των εξα­γω­γών της και το 24,7% των εισα­γω­γών της. Λαμ­βά­νο­ντας υπό­ψη ότι το 42,1% των ρωσι­κών εξα­γω­γών είναι καύ­σι­μα, ορυ­κτά και ορυ­κτέ­λαια, όλα δεί­χνουν ότι οι εμπο­ρι­κές σχέ­σεις με την Κίνα θα αυξη­θούν στο μέλ­λον ως απο­τέ­λε­σμα των κυρώ­σε­ων και της χαμη­λό­τε­ρης κατα­νά­λω­σης ρωσι­κών πρώ­των υλών στην Ευρώ­πη, γεγο­νός που θα έχει αντί­κτυ­πο στον τρα­πε­ζι­κό τομέα. Εν ολί­γοις, η Ρωσία θα εξαρ­τη­θεί περισ­σό­τε­ρο από τις οικο­νο­μι­κές και εμπο­ρι­κές σχέ­σεις με την Κίνα και, κατά συνέ­πεια, από τις στρα­τιω­τι­κές και στρα­τη­γι­κές σχέσεις.

Από την πλευ­ρά της, η ΕΕ μόλις ανέ­λα­βε δέσμευ­ση ένα­ντι των ΗΠΑ για την αγο­ρά 50 δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων κυβι­κών μέτρων υγρο­ποι­η­μέ­νου φυσι­κού αερί­ου ετη­σί­ως έως το 2030, ένα­ντι ποσού 140 δισε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ, με δια­κη­ρυγ­μέ­νο στό­χο να αντι­κα­τα­στή­σει έως και το ένα τρί­το του φυσι­κού αερί­ου που εισά­γει από τη Ρωσία, πράγ­μα που στην πρά­ξη σημαί­νει την αντι­κα­τά­στα­ση της εξάρ­τη­σης από μια δύνα­μη, με μια άλλη. Επι­πρό­σθε­τα, η ανα­βί­ω­ση της ιδέ­ας της δια­μόρ­φω­σης ενός στρα­τού της ΕΕ (ευρω­στρα­τού) θα σήμαι­νε ουσια­στι­κά ενί­σχυ­ση της ευρω­παϊ­κής βιο­μη­χα­νί­ας όπλων και μεγα­λύ­τε­ρες δυνα­τό­τη­τες επέμ­βα­σης, αλλά όχι μεγα­λύ­τε­ρη στρα­τη­γι­κή αυτο­νο­μία για την ΕΕ, δεδο­μέ­νου ότι η Συμ­μα­χι­κή Διοί­κη­ση Επι­χει­ρή­σε­ων του ΝΑΤΟ έχει τη δυνα­τό­τη­τα να κατευ­θύ­νει τις απο­στο­λές των δυνά­με­ων της ΕΕ.

Η στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της οικο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νί­ας στο σύνο­λό της επι­τα­χύ­νε­ται, γεγο­νός που έχει προ­φα­νείς συνέ­πειες στον περιο­ρι­σμό των θεμε­λιω­δών δικαιω­μά­των στις χώρες της Δυτι­κής Ευρώ­πης, με την εντα­τι­κο­ποί­η­ση της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής εκστρα­τεί­ας και τον αυξα­νό­με­νο περιο­ρι­σμό της ελευ­θε­ρί­ας του Τύπου και της ελευ­θε­ρί­ας της έκφρα­σης. Οι πόλε­μοι και οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­θέ­σεις έχουν επί­σης οδη­γή­σει σε αύξη­ση των ανα­γκα­στι­κών μετα­κι­νή­σε­ων και των μετα­να­στευ­τι­κών ροών. Τις συνέ­πειες αυτού του δρά­μα­τος και του παι­χνι­διού που παί­ζουν οι ιμπε­ρια­λι­στές με τις ανθρώ­πι­νες ζωές τις είδα­με πρό­σφα­τα στα σύνο­ρα στη Μελίγια.

3) Η αύξη­ση των στρα­τιω­τι­κών δαπα­νών, η κούρ­σα των εξο­πλι­σμών και η στε­νό­τε­ρη πρόσ­δε­ση των χωρών στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ συντε­λού­νται σε ένα πλαί­σιο το οποίο, στην Ισπα­νία, ήταν ήδη εξαι­ρε­τι­κά ανη­συ­χη­τι­κό πριν από το ξέσπα­σμα του πολέ­μου. Η ισπα­νι­κή αστι­κή τάξη, και μαζί της η κυβέρ­νη­σή της, δεν αγνο­εί τα απο­τε­λέ­σμα­τα της λει­τουρ­γί­ας των καπι­τα­λι­στι­κών νόμων και ως εκ τού­του συμ­με­τέ­χει με ενθου­σια­σμό στα μέτρα που απο­σκο­πούν στην επί­τευ­ξη υψη­λό­τε­ρης κερ­δο­φο­ρί­ας του κεφα­λαί­ου. Η πτω­τι­κή τάση του ποσο­στού κέρ­δους είναι σε εξέ­λι­ξη και τα μέτρα που προ­σπα­θούν να υιο­θε­τή­σουν οι καπι­τα­λι­στές είναι σαφή:

α. Αύξη­ση του βαθ­μού εκμε­τάλ­λευ­σης της εργα­σί­ας: εδώ παρεμ­βάλ­λο­νται τα εσω­τε­ρι­κά μέτρα ευε­λι­ξί­ας που εισή­χθη­σαν πολύ γρή­γο­ρα με την τελευ­ταία κρί­ση: τηλερ­γα­σία, προ­σω­ρι­νές απο­λύ­σεις και δια­κο­πές συμ­βά­σε­ων, τα οποία προ­στί­θε­νται στην ακα­νό­νι­στη κατα­νο­μή των ωρών εργα­σί­ας που ήδη προ­βλε­πό­ταν στην προη­γού­με­νη νομοθεσία.

β. Η μεί­ω­ση της αγο­ρα­στι­κής δύνα­μης των μισθών είναι αναμ­φι­σβή­τη­τη. Στην Ισπα­νία σήμε­ρα, περισ­σό­τε­ροι εργα­ζό­με­νοι εργά­ζο­νται περισ­σό­τε­ρες ώρες για τα ίδια χρή­μα­τα και λιγό­τε­ροι εργα­ζό­με­νοι βλέ­πουν τους μισθούς τους να αυξά­νο­νται μπρο­στά στην αύξη­ση των τιμών, πράγ­μα που σημαί­νει γενι­κή μεί­ω­ση της αξί­ας της εργα­τι­κής δύναμης.

γ. Ο αυξα­νό­με­νος ρόλος του εξω­τε­ρι­κού εμπο­ρί­ου. Τα ισπα­νι­κά μονο­πώ­λια και η κυβέρ­νη­ση έχουν εμμο­νή με τη λεγό­με­νη «διε­θνο­ποί­η­ση», τη βελ­τί­ω­ση της θέσης τους στις διε­θνείς αγο­ρές και την αύξη­ση του μεγέ­θους των ισπα­νι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, γεγο­νός που έχει αρνη­τι­κές επι­πτώ­σεις στα μικρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα. Η διεύ­ρυν­ση της κλί­μα­κας παρα­γω­γής καθι­στά το στα­θε­ρό κεφά­λαιο φθη­νό­τε­ρο, αλλά πρό­κει­ται επί­σης για την αύξη­ση της απο­δο­τι­κό­τη­τας του κεφαλαίου.

Τα στοι­χεία αυτά, τα οποία περι­λαμ­βά­νο­νταν στις γενι­κές γραμ­μές του σχε­δί­ου ανά­καμ­ψης που υπο­βλή­θη­κε στην ΕΕ για τη χορή­γη­ση κον­δυ­λί­ων του σχε­δί­ου NextGenerationEU, ευθυ­γραμ­μί­ζο­νται με τις θέσεις που προ­ω­θού­νται από όργα­να όπως το Διε­θνές Νομι­σμα­τι­κό Ταμείο.

Αν η κατά­στα­ση μέχρι τον Φεβρουά­ριο ήταν ήδη εξαι­ρε­τι­κά ανη­συ­χη­τι­κή, ο πόλε­μος την επι­δεί­νω­σε και εισή­γα­γε νέα στοι­χεία στην ταξι­κή πάλη στην Ισπα­νία. Το λεγό­με­νο Εθνι­κό Σχέ­διο Αντι­με­τώ­πι­σης του Πολέ­μου, στο οποίο η κυβέρ­νη­ση προ­σπα­θεί να εντά­ξει τις διά­φο­ρες αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, εκφρά­ζει με μεγά­λη σαφή­νεια τι σημαί­νει κρα­τι­κός μονο­πω­λια­κός καπι­τα­λι­σμός. Το κρά­τος παρεμ­βαί­νει στην οικο­νο­μι­κή σφαί­ρα για να δια­σφα­λί­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονο­πω­λί­ων. Αν κανείς εξε­τά­σει προ­σε­κτι­κά τα μέτρα που περι­λαμ­βά­νο­νται στο σχέ­διο αυτό, απευ­θύ­νο­νται κυρί­ως στις μεγά­λες επι­χει­ρή­σεις που χρη­σι­μο­ποιούν εντα­τι­κά το φυσι­κό αέριο και την ηλε­κτρι­κή ενέρ­γεια στην παρα­γω­γι­κή τους δια­δι­κα­σία, με άμε­σες ενι­σχύ­σεις και νέες φορο­λο­γι­κές εκπτώ­σεις, καθώς και σε άλλους τομείς που πλήτ­το­νται έντο­να από τις αυξή­σεις των καυ­σί­μων. Είναι εύκο­λο να δια­πι­στώ­σει κανείς ότι πρό­κει­ται για ένα ακό­μη παρά­δειγ­μα του τρό­που με τον οποίο τα μέτρα που απο­σκο­πούν κυρί­ως στην εξυ­πη­ρέ­τη­ση της αστι­κής τάξης πλα­σά­ρο­νται ως μέτρα υπέρ του «κοι­νω­νι­κού συνό­λου». Πάνω απ’ όλα, λαμ­βά­νο­ντας υπό­ψη ότι τα μέτρα που υπο­τί­θε­ται ότι απο­σκο­πούν στην εύνοια των εργα­τι­κών στρω­μά­των παίρ­νουν τη μορ­φή νέας μετα­φο­ράς δημό­σιων πόρων προς τις επι­χει­ρή­σεις μέσω των κοι­νω­νι­κών κου­πο­νιών για την ηλε­κτρι­κή ενέργεια.

Από την άλλη πλευ­ρά, η κυβέρ­νη­ση προ­ω­θεί το λεγό­με­νο «σύμ­φω­νο για τα εισο­δή­μα­τα» ως μέρος του σχε­δί­ου αντι­με­τώ­πι­σης των συνε­πειών του πολέ­μου, το οποίο απο­σκο­πεί στη συγκρά­τη­ση των μισθών με το πρό­σχη­μα της απο­φυ­γής του πλη­θω­ρι­στι­κού σπι­ράλ. Στό­χος είναι να δοθεί νέο πλήγ­μα στην εργα­ζό­με­νη πλειο­ψη­φία, εκμε­ταλ­λευό­με­νοι τον πόλε­μο, καθώς η γενι­κευ­μέ­νη άνο­δος των τιμών δεν είναι συνέ­πεια της σύγκρου­σης στην Ουκρα­νία, αλλά άλλων παρα­γό­ντων που λει­τουρ­γούν ήδη από το δεύ­τε­ρο τρί­μη­νο του 2021 και συν­δέ­ο­νται με την έξο­δο από την κρί­ση που επι­τα­χύν­θη­κε από την παν­δη­μία. Ο όρος «σύμ­φω­νο για τα εισο­δή­μα­τα», που στο­χεύ­ει στη συγκρά­τη­ση των μισθών και των εται­ρι­κών κερ­δών, είναι επί­σης παρα­πλα­νη­τι­κός, διό­τι η υπο­τί­μη­ση των μισθών σημαί­νει ουσια­στι­κά υψη­λό­τε­ρη κερ­δο­φο­ρία για τους καπιταλιστές.

4) Το PCTE παρεμ­βαί­νει σε αυτό το πλαί­σιο επι­διώ­κο­ντας την κινη­το­ποί­η­ση και την οργά­νω­ση των μαζών ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και ενά­ντια στις συνέ­πειες της καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, τόσο στους χώρους εργα­σί­ας όσο και στις γει­το­νιές. Πρώ­τα απ’ όλα, κατα­βάλ­λου­με μια σημα­ντι­κή προ­σπά­θεια να εξη­γή­σου­με τα αίτια του πολέ­μου, τα αίτια της καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και τα μέτρα που έλα­βε η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυβέρ­νη­ση συνα­σπι­σμού για να απο­φύ­γου­με την περαι­τέ­ρω εξα­πά­τη­ση της τάξης και του λαού. Τον Σεπτέμ­βρη του 2021, καλέ­σα­με σε κινη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στην αύξη­ση των τιμών του ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος, επι­διώ­κο­ντας να οργα­νώ­σου­με τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα στον αγώ­να ενά­ντια στις υψη­λές τιμές. Στη συνέ­χεια, καλέ­σα­με σε πολυά­ριθ­μες κινη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και δημιουρ­γή­σα­με τις Επι­τρο­πές Ειρή­νης και Αλλη­λεγ­γύ­ης μετα­ξύ των Λαών (CosPAZ) ως μαζι­κή οργά­νω­ση για τη συνέ­χι­ση του αγώ­να κατά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ μετά τη Σύνο­δο Κορυ­φής. Οι δυνα­τό­τη­τές μας είναι ακό­μη περιο­ρι­σμέ­νες, αλλά προ­σπα­θού­με να ασκή­σου­με έναν πρω­το­πό­ρο ρόλο στην εργα­τι­κή τάξη, ο οποί­ος εκφρά­ζε­ται επί­σης με τη στα­θε­ρή και επι­χει­ρη­μα­το­λο­γη­μέ­νη αντί­θε­ση στα εργα­σια­κά μέτρα που ενέ­κρι­νε η κυβέρ­νη­ση, έργο που επι­τε­λού­με ιδιαί­τε­ρα στα συν­δι­κά­τα, τα οποία εξα­κο­λου­θούν να βρί­σκο­νται κυρί­ως υπό σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή ηγε­μο­νία, αλλά όπου οι προ­σπά­θειές μας αρχί­ζουν να απο­δί­δουν καρπούς.

5) Στην πολι­τι­κή μας δου­λειά στην Ισπα­νία, έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με αρκε­τές δυσκο­λί­ες. Στη δου­λειά ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, δια­πι­στώ­νου­με ότι τα λεγό­με­να «αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά κινή­μα­τα» είναι βαθιά απο­προ­σα­να­το­λι­σμέ­να ιδε­ο­λο­γι­κά και παίρ­νουν όλο και πιο ανοι­χτά φιλο­ρω­σι­κές και φιλο­κι­νε­ζι­κές θέσεις. Για το λόγο αυτό, η κοι­νή δρά­ση με αυτές τις οργα­νώ­σεις γίνε­ται όλο και πιο δύσκο­λη, σε ορι­σμέ­νες περι­πτώ­σεις ήδη αδύ­να­τη. Δια­πι­στώ­νου­με επί­σης μια αξιο­ση­μεί­ω­τη αύξη­ση των θέσε­ων υπέρ του ΝΑΤΟ στα τμή­μα­τα της νέας σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, οι οποί­οι έχουν προ­σαρ­μο­στεί πολύ καλά στο θεσμι­κό τους ρόλο από τη στιγ­μή που βρί­σκο­νται στην κυβέρνηση.

Από την άλλη πλευ­ρά, στην πολι­τι­κή και οργα­νω­τι­κή δου­λειά ενά­ντια στις συνέ­πειες της κρί­σης, βρί­σκου­με το εργα­τι­κό και συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα σε μια θέση παλιν­δρό­μη­σης και απο­δο­χής των μέτρων που προ­ω­θεί η κυβέρ­νη­ση. Το κόμ­μα μας είναι ένας από τους κύριους πραγ­μα­τι­κούς αντι­πά­λους, από ταξι­κή θέση, στην προ­πα­γάν­δα της κυβέρ­νη­σης, κάνο­ντας μια σημα­ντι­κή προ­σπά­θεια δια­φώ­τι­σης που δεν είναι εύκο­λη λόγω της εμπλο­κής ενός μεγά­λου μέρους του συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος με τη σημε­ρι­νή υπουρ­γό Εργα­σί­ας, Γιο­λά­ντα Ντίας.

Εν ολί­γοις, στο έργο μας για την οργά­νω­ση της εργα­τι­κής τάξης και του λαού, αντι­με­τω­πί­ζου­με τα ίδια προ­βλή­μα­τα που εντο­πί­ζου­με σε διε­θνές επίπεδο.

6) Ο πόλε­μος στην Ουκρα­νία ανά­γκα­σε όλα τα κομ­μου­νι­στι­κά και εργα­τι­κά κόμ­μα­τα να τοπο­θε­τη­θούν ανοι­κτά. Δεν απο­τε­λεί έκπλη­ξη να βλέ­που­με πώς έχουν εισχω­ρή­σει ξένες ιδε­ο­λο­γι­κές θέσεις, κάτι που καταγ­γέλ­λου­με εδώ και χρό­νια, κυρί­ως αυτές που συνε­πά­γο­νται την υπο­τα­γή στα συμ­φέ­ρο­ντα των δια­φό­ρων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων. Η παρα­δο­χή της θεω­ρί­ας της πολυ­πο­λι­κό­τη­τας εκφρά­ζε­ται πολι­τι­κά με τη ρήξη με τον διε­θνι­σμό και οι λαν­θα­σμέ­νες ανα­λύ­σεις του ιμπε­ρια­λι­σμού και του φασι­σμού οδη­γούν στη δικαιο­λό­γη­ση του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου με τα ίδια επι­χει­ρή­μα­τα που χρη­σι­μο­ποιούν οι καπι­τα­λι­στές. Γινό­μα­στε μάρ­τυ­ρες ντρο­πια­στι­κών παρα­δειγ­μά­των σοσιαλσοβινισμού.

Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα έχει δημιουρ­γή­σει σοβα­ρές στρε­βλώ­σεις στην πολι­τι­κή πρα­κτι­κή πολ­λών κομ­μου­νι­στι­κών και εργα­τι­κών κομ­μά­των, τις οποί­ες σήμε­ρα, δυστυ­χώς, πλη­ρώ­νου­με ακρι­βά με τη μορ­φή μιας πολύ σημα­ντι­κής πολι­τι­κής υπο­χώ­ρη­σης των κομ­μου­νι­στι­κών δυνά­με­ων, λόγω της αυξα­νό­με­νης αδυ­να­μί­ας άρθρω­σης μιας συνε­κτι­κής και ενιαί­ας πολι­τι­κής πρό­τα­σης σε διε­θνές επί­πε­δο, η οποία θα μας επέ­τρε­πε να αντα­πο­κρι­θού­με επαρ­κώς και ταυ­τό­χρο­να στα προ­βλή­μα­τα και τις απει­λές που απει­λούν την παγκό­σμια εργα­τι­κή τάξη στην επο­χή μας.

Η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή μετάλ­λα­ξη ενός σημα­ντι­κού μέρους των Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των δεν είναι μόνο απο­τέ­λε­σμα των γεγο­νό­των των τελευ­ταί­ων δεκα­ε­τιών, αν και από τον θρί­αμ­βο της αντε­πα­νά­στα­σης στην ΕΣΣΔ και τις Λαϊ­κές Δημο­κρα­τί­ες της Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης έχου­με δει πώς κερ­δί­ζει έδα­φος και απο­κτά δύνα­μη. Η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή μετάλ­λα­ξη που έχει μετα­τρέ­ψει μέρος του Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κού Κινή­μα­τος σε ένα μη λει­τουρ­γι­κό εργα­λείο για πολ­λά τμή­μα­τα της διε­θνούς εργα­τι­κής τάξης, ενώ έχει τις ρίζες της σε παλιές ιδε­ο­λο­γι­κές παρεκ­κλί­σεις, οι οποί­ες επα­νέρ­χο­νται, μερι­κές φορές με νέες μορ­φές, αλλά εκφρά­ζο­ντας πάντα τα ίδια βασι­κά ζητήματα.

Όλες αυτές οι απο­κλί­σεις εκπλη­ρώ­νουν έναν θεμε­λιώ­δη σκο­πό, που δεν είναι άλλος από το να κρα­τή­σουν την εργα­τι­κή τάξη σε εγκλω­βι­σμέ­νη, ανί­κα­νη να δια­μορ­φώ­σει μια αυτο­τε­λή πολι­τι­κή για την προ­ώ­θη­ση των δικών της συμ­φε­ρό­ντων. Πρό­κει­ται για θέσεις που δια­στρε­βλώ­νουν την αντί­λη­ψη της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας που ζει η εργα­τι­κή τάξη στον καπι­τα­λι­σμό στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή του φάση. Πρό­κει­ται, εν ολί­γοις, για θέσεις που οδη­γούν πάντα στην περαι­τέ­ρω υπο­τα­γή της εργα­τι­κής τάξης στην αστι­κή τάξη και οι οποί­ες, ως εκ τού­του, πρέ­πει να ανα­γνω­ρί­ζο­νται, να καταγ­γέλ­λο­νται και να κατα­πο­λε­μού­νται συνε­χώς. Εξ ου και η ανά­γκη για την ανα­σύ­ντα­ξη του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος σε επα­να­στα­τι­κή, μαρ­ξι­στι­κή-λενι­νι­στι­κή βάση, την οποία θεω­ρού­με ανα­ντίρ­ρη­τη ανάγκη.

Σύντρο­φοι, είμα­στε πεπει­σμέ­νοι ότι η βαθύ­τε­ρη συνερ­γα­σία μετα­ξύ των τεσ­σά­ρων κομ­μά­των μας θα οδη­γή­σει σε σαφή πρό­ο­δο των επα­να­στα­τι­κών θέσε­ων στο διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνημα.

902.gr

Δ. Κου­τσού­μπας: Εισα­γω­γι­κή ομι­λία στην τετρα­με­ρή συνά­ντη­ση των ΚΚ Ελλά­δας, Ισπα­νί­ας, Μεξι­κού και Τουρκίας

Αλή­θειες και ψέμα­τα για το λιμό στην Ουκρα­νία, Νίκος Μόττας

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο