Ατζέρ Ιχτιάρ: Δεν θα ξανάρθεις πια…

Με γνώ­ρι­σες να ταξιδεύω
σαν πετα­λού­δα σ’έ­να άλι­κο λουλούδι.
Και να σκορ­πί­ζω, όσο μου επέ­τρε­πε η καρ­διά, ένα μεθυ­στι­κό, ερω­τι­κό τραγούδι.

Δεν θα ξανάρ­θεις πια, να μου χαρί­σεις την αγά­πη σου και μια ωραία ζωή
σαν σου φλό­γι­ζαν την σκέ­ψη και τα στήθη.

Εσύ ποτέ κρυ­φά δεν με ακολούθησες
Το βήμα μου σαν έφευ­γα από κοντά σου
ζωγρα­φι­σμέ­νο πλέ­ον στην καρ­διά σου.
Κι όμως, με την σκέ­ψη σου μου δόθη­κες και με την φλό­γα ακό­μη του έρω­τα σου.

Δεν θα ξανάρ­θεις πια… πόσο αργο­πε­θαί­νουν οι μέρες!
Μονά­χα το τρυ­φε­ρό χαμόγελο
καμά­ρω­σες στα χεί­λη μου απλωμένο
Κι έχεις μεσ’ των ματιών μου
τον πόθο σου τρε­λά καθρεφτισμένο.