Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αττικόν, Ευαγγελισμός… αδιαχώρητο από τα ράντζα (δήλωση του Ηλία Σιώρα)

Με αφορ­μή την κατά­στα­ση στο Αττι­κό Νοσoκο­μείο την ημέ­ρα εφη­με­ρί­ας (αδια­χώ­ρη­το από τα ράν­τζα και επί ώρες ανα­μο­νή μέχρι να τους δει κάποιος για­τρός) ρωτή­σα­με σήμε­ρα τον για­τρό και πρό­ε­δρο του Σωμα­τεί­ου Εργα­ζο­μέ­νων Ευαγ­γε­λι­σμού Ηλία Σιώ­ρα, για την κατά­στα­ση στον Ευαγ­γε­λι­σμό σχε­τι­κά με τη χρή­ση — ανά­γκη ράν­τζων. Η απά­ντη­ση ήταν εύγλωτ­τη για την απα­ρά­δε­κτη κατά­στα­ση στα νοσοκομεία:

«Ίδια εικό­να όπως πάντα. Μέτα τη γενι­κή εφη­με­ρία στις 15 Ιανουα­ρί­ου έχου­με 70 ράν­τζα συν τα μόνι­μα 15 με 20 στην ψυχια­τρι­κή. Η παντε­λής έλλει­ψη δωρε­άν πρω­το­βάθ­μιας φρο­ντί­δας, η απο­δυ­νά­μω­ση των περι­φε­ρεια­κών νοσο­κο­μεί­ων και η οικο­νο­μι­κή ασφυ­ξία μεγά­λου μέρους του πλη­θυ­σμού, οδη­γούν χρο­νί­ως πάσχο­ντες και απλά περι­στα­τι­κά να βρί­σκο­νται στον ίδιο χώρο, την ίδια χρο­νι­κή περί­ο­δο με βαρέ­ως πάσχο­ντες. Το λιγο­στό προ­σω­πι­κό έχει γονα­τί­σει. Η ταλαι­πω­ρία κ οι ανα­μο­νές των ασθε­νών χωρίς όριο. Δυστυ­χώς όσο οι αίτιες παρα­μέ­νουν και όσο οι κρα­τού­ντες περί άλλα τυρ­βά­ζουν δεν υπάρ­χει προ­ο­πτι­κή λύσης. Η μονή ελπί­δα είναι η κατα­δί­κη αυτής της πολι­τι­κής και ο οργα­νω­μέ­νος αγώ­νας λαού και μαχό­με­νων υγειονομικών».

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο