Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //
Το 1946, 167 ιθαγενείς της ατόλης Μπικίνι, από όπου πήρε χωρίς ντροπή και σεβασμό, το ονομά του το μαγιώ μπικίνι, πείστηκαν να αφήσουν τον παράδεισο 23 κοραλλιογενών νησιών με φοίνικες και γαλαζοπράσινα νερά, μετά από την προτροπή του Ben H Wyatt, στρατιωτικού διοικητή των Νήσων Μάρσαλ, στην οποία ανήκε η ατόλη, όταν τους είπε ότι η γη τους ήταν απαραίτητη για «το καλό της ανθρωπότητας και για να τερματιστούν όλοι οι πόλεμοι στον κόσμο».
Στην πραγματικότητα, αυτό σήμαινε πυρηνικές δοκιμές με ρίψη 23 πυρηνικών όπλων στο Μπικίνι μεταξύ 1946 και 1958, σαν μέρος του αγώνα δρόμου που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ για τα πυρηνικά όπλα, συμπεριλαμβανομένης της η πιο ισχυρής έκρηξης που πυροδοτήθηκε ποτέ από τις ΗΠΑ.
Οι νησιώτες μεταφέρθηκαν στο Rongerik, μια ακατοίκητη ατόλη περίπου 100 μίλια μακριά, και τους εφοδίασαν με προμήθειες τροφίμων για μερικές εβδομάδες. Αλλά οι καλλιέργειες στην νέα κατοικία των νησιωτών παράγουν σημαντικά λιγότερα τρόφιμα από ό, τι εκείνες στο Μπικίνι, και στα γύρω νερά είχε πολύ λιγότερα αλιεύματα.
Μέσα σε δύο χρόνια, ο πληθυσμός ήταν στα πρόθυρα της λιμοκτονίας.
Το 1948, οι ΗΠΑ “αντέδρασε’ για τα δεινά τους. Άλλη μια φορά οι νησιώτες του Μπικίνι ξεριζώθηκαν και στάλθηκαν αυτή τη φορά στο Κουάτζαλεϊν, όπου ζούσαν σε σκηνές δίπλα σε ένα διάδρομο προσγείωσης τσιμέντου που χρησιμοποιείται από τους Αμερικανούς.
Έξι μήνες αργότερα, τους έστειλαν στο νησί Κοίλι, 400 μίλια νότια του Μπικίνι, όπου άρχισαν πάλι να λιμοκτονούν.
Έγινε μία προσπάθεια να επανεγκαταστήσουν τους κατοίκους στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν 150 κάτοικοι επέστρεψαν στο νησί τους. Όμως το 1978 αποκαλύφθηκε ότι εντός ενός έτους κάποιοι κάτοικοι είχαν παρουσιάσει 75% αύξηση ραδιενεργού υλικού στο σώμα τους, και όλοι οι κάτοικοι μετακινήθηκαν πάλι αυτή την φορά στην ατόλη Majuro.
Την δεκαετία του 1980, οι κάτοικοι του Μπικίνι ξεκίνησαν μια δικαστική διαδικασία εναντίον των ΗΠΑ, η οποία οδήγησε τελικά στη δημιουργία ενός Ταμείου με 90 εκατομμύρια δολάρια ώστε να αποδοθούν στους κατοίκους για έξοδα πυρηνικής εκκαθάρισης και επανεγκατάστασης.
Ως το 1993, η αμερικανική κυβέρνηση είχε πληρώσει 112 εκατομ. δολάρια ως αποζημίωση στα θύματα των πυρηνικών δοκιμών. Το 1994 αποκαλύφθηκε από έγγραφα του υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ ότι τα νησιά είχαν εκτεθεί σκόπιμα σε υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας, με σκοπό να μελετηθούν οι επιπτώσεις της στους ανθρώπους.
Το Νοέμβριο του 1995 στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, περιγράφονται οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας. «Οι γυναίκες έχουν χτυπηθεί από καρκίνους και τερατογεννήσεις… Αυτές δίνουν ζωή όχι σε παιδιά αλλά σε πράγματα, τα οποία θα μπορούσαμε να τα περιγράψουμε ως χταπόδια, μήλα, μέδουσες και χελώνες. Οι πιο συχνές γενετικές ανωμαλίες είναι τα μωρά-μέδουσες».
Σαν φρικτή ειρωνία την 1η Αυγούστου του 2010 στους κατοίκους του Μπικίνι δίδεται το βραβείο της Unesco «για το ρόλο της στις δοκιμές ατομικών όπλων και στη διαμόρφωση του παγκόσμιου πολιτισμού στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα».
Η αποζημίωση που δεν δόθηκε ποτέ
Το Δικαστήριο Πυρηνικών Απαιτήσεων επιδίκασε το 2001 αποζημίωση 563 εκατομμυρίων δολαρίων για τους κατοίκους στα νησιά Μάρσαλ, κρίνοντας ότι οι πόροι είναι ανεπαρκείς για την καταστροφή που έχουν προκαλέσει οι ΗΠΑ.
Οι κάτοικοι της ατόλης Μπικίνι διεκδίκησαν δικαστικά το ποσό στα δικαστήρια των ΗΠΑ. Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, τον Απρίλιο του 2010, αρνήθηκε να εκδικάσει την αγωγή.
Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης στην Ελλάδα και στην Σουηδία. Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.
