Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Αυγή»: Τσαλαβουτώντας στο βούρκο του αντικομμουνισμού

Ο έρω­τας, ο βήχας και ο αντι­κομ­μου­νι­σμός δεν κρύ­βο­νται. Στην περί­πτω­ση της κομ­μα­τι­κής εφη­με­ρί­δας του ΣΥΡΙΖΑ, της «Αυγής», το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό δηλη­τή­ριο συνε­χί­ζει να ρέει άφθο­νο μέσα από τις σελί­δες της. Λίγες μόλις εβδο­μά­δες μετά την άθλια επί­θε­ση της ενά­ντια στις κινη­το­ποι­ή­σεις των εργα­ζο­μέ­νων στην Τοπι­κή Αυτο­διοί­κη­ση- όπου έφτα­νε στο σημείο να αμφι­σβη­τεί το δικαιώ­μα των εργα­ζο­μέ­νων στην απερ­γία- η «Αυγή» προ­βαί­νει σε νέο «χτύ­πη­μα». Αυτή τη φορά, σε ένα άρθρο-σού­πα με τίτλο «Οι ακραί­ες ιδε­ο­λο­γί­ες ονει­ρεύ­ο­νται μεγά­λο, όχι ανε­πτυγ­μέ­νο κρά­τος», ανα­πα­ρά­γει τη γνω­στή ανι­στό­ρη­τη «θεω­ρία των δύο άκρων», επι­χει­ρώ­ντας να ταυ­τί­σει τον φασι­σμό-ναζι­σμό με τον σοσια­λι­σμό του 20ου αιώνα.

«Το μίσος που χωρί­ζει τις ιδε­ο­λο­γί­ες της Άκρας Δεξιάς και της Άκρας Αρι­στε­ράς δεν είναι μίσος πολι­τι­κό, ούτε ταξι­κό. Είναι μίσος θρη­σκευ­τι­κό. Προ­κύ­πτει μάλι­στα περισ­σό­τε­ρο από τις ομοιό­τη­τες και λιγό­τε­ρο από τις δια­φο­ρές τους. Οι ιδε­ο­λο­γί­ες τους στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι “κοσμι­κές” θρη­σκεί­ες. Οι παλιές θρη­σκεί­ες είχαν στο κέντρο τους τον Θεό, οι νέες θρη­σκεί­ες του φασι­σμού και του στα­λι­νι­κού κομ­μου­νι­σμού είχαν στο κέντρο τους το κρά­τος.» Αυτά γρά­φει, μετα­ξύ άλλων «βαθυ­στό­χα­στων», ο αρθρο­γρά­φος της «Αυγής», ανα­πα­ρά­γο­ντας ουσια­στι­κά το αντι­δρα­στι­κό ιδε­ο­λο­γι­κό οπλο­στά­σιο της αστι­κής προπαγάνδας. 

Κάνο­ντας λόγο για «εκα­τομ­μύ­ρια θύμα­τα του στα­λι­νι­σμού», η κομ­μα­τι­κή εφη­με­ρί­δα του ΣΥΡΙΖΑ παίρ­νει την σκυ­τά­λη από τους «Φαή­λους» και τους «Κασι­μά­τη­δες» στην προ­σπά­θεια κατα­συ­κο­φά­ντη­σης της ΕΣΣΔ και του Σοσια­λι­σμού του 20ου αιώ­να. Διό­τι, ακρι­βώς σε αυτό στο­χεύ­ει ο αρθρο­γρά­φος της «Αυγής»: να χτυ­πη­θεί η υπό­θε­ση του σοσια­λι­σμού-κομ­μου­νι­σμού και να συκο­φα­ντη­θούν οι κατα­κτή­σεις του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος. Επει­δή όμως ντρέ­πε­ται να το πει ευθέ­ως, κατα­φεύ­γει στη γνω­στή- δημο­φι­λέ­στα­τη σε οπορ­του­νι­στι­κούς και σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κούς κύκλους- τακτι­κή του «αντι­στα­λι­νι­σμού». Παλιά μου τέχνη κόσκι­νο είναι βέβαια για την «Αυγή» τέτοιες πρα­κτι­κές: δεν έχει περά­σει πολύς και­ρός από τότε που ο γνω­στός «στα­λι­νο­λό­γος», αρθρο­γρά­φος της εφη­με­ρί­δας Βλά­σης Αγτζί­δης επα­να­λάμ­βα­νε τη γκε­μπε­λι­κή προ­πα­γάν­δα για την σφα­γή στο Κατίν, απο­δί­δο­ντας στην ΕΣΣΔ ένα έγκλη­μα που διέ­πρα­ξαν οι Ναζί.

Η χυδαιό­τη­τα και η ξετσι­πω­σιά με την οποία η «Αυγή» επι­χει­ρεί μέσα από λιβε­λο­γρα­φή­μα­τα να χτυ­πή­σει το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα και τον σοσια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό, είναι ενδει­κτι­κή της βρώ­μι­κης δου­λειάς που έχει ανα­λά­βει να βγά­λει σε πέρας για λογα­ρια­σμό του κεφα­λαί­ου. Τι άλλο, βέβαια, θα μπο­ρού­σε να περι­μέ­νει κάποιος από την εφη­με­ρί­δα του κόμ­μα­τος που απο­δεί­χθη­κε ότι πιο εκφυ­λι­σμέ­νο και συμ­βι­βα­σμέ­νο εμφα­νί­στη­κε στις γραμ­μές της ταξι­κής πάλης τις τελευ­ταί­ες δεκαετίες.

Ατέ­χνως

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο