Αφρ. Ρέτζιου (ΟΕΝΓΕ): Μετατρέπετε τα δημόσια νοσοκομεία σε δεξαμενή άντλησης πελατείας των ιδιωτών (VIDEO)

Φέρ­νε­τε αυτό το έκτρω­μα παρά την καθο­λι­κή αντί­θε­ση χιλιά­δων για­τρών, της Ομο­σπον­δί­ας Νοσο­κο­μεια­κών για­τρών και μεγά­λων Ενώ­σε­ων της χώρας, τόνι­σε η Αφρο­δί­τη Ρέτζιου, πρό­ε­δρος της Ομο­σπον­δί­ας Ενώ­σε­ων Νοσο­κο­μεια­κών Για­τρών Ελλά­δας (ΟΕΝΓΕ), μιλώ­ντας στην ακρό­α­ση φορέ­ων της Διαρ­κούς Επι­τρο­πής Κοι­νω­νι­κών Υπο­θέ­σε­ων, για το νομο­σχέ­διο για την δευ­τε­ρο­βάθ­μια φρο­ντί­δα υγείας.

Όπως επι­σή­μα­νε, χιλιά­δες νοσο­κο­μεια­κοί για­τροί έχουν πάρει ξεκά­θα­ρη θέση ενά­ντια στο τερα­τούρ­γη­μα που σαρώ­νει ό,τι έχει απο­μεί­νει στη δημό­σια υγεία.

Όσο για την ελευ­θε­ρία επι­λο­γής που ισχυ­ρί­ζε­ται η κυβέρ­νη­ση ότι δίνει στους ασθε­νείς, η Αφρ. Ρέτζιου έκα­νε λόγο για «ωμό εκβια­σμό» την ώρα που οι ασθε­νείς βρί­σκο­νται σε ανά­γκη. «Ή θα πλη­ρώ­σεις ή θα υπο­μεί­νεις πολύ­μη­νη ανα­μο­νή», είπε χαρακτηριστικά.

Σχε­τι­κά με το κυβερ­νη­τι­κό αφή­γη­μα ότι τα κενά υπάρ­χουν εξαι­τί­ας της άρνη­σης των για­τρών να εκδη­λώ­σουν ενδια­φέ­ρουν για τις προ­κη­ρυσ­σό­με­νες θέσεις, η πρό­ε­δρος της ΟΕΝΓΕ σημεί­ω­σε ότι «προ­κη­ρύσ­σε­τε κάποιες θέσεις μέσα σε μια θάλασ­σα τρα­γι­κών ελλεί­ψε­ων», ενώ υπο­γράμ­μι­σε ότι οι κενές θέσεις δεν είναι απο­τέ­λε­σμα της έλλει­ψης ενδια­φέ­ρο­ντος των για­τρών, αλλά των απάν­θρω­πων ωρα­ρί­ων και των πολύ χαμη­λών μισθών.

Για την κυβέρ­νη­ση, τόνι­σε, προ­τε­ραιό­τη­τα απο­τε­λεί η πλή­ρης ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του ΕΣΥ, αντί για μαζι­κές μόνι­μες προ­σλή­ψεις και υψη­λού επι­πέ­δου παρο­χές υγεί­ας για το λαό, ενώ με το νομο­σχέ­διο νομι­μο­ποιεί­ται το πλιά­τσι­κο στις τσέ­πες των ασθε­νών και το δημό­σιο νοσο­κο­μείο θα μετα­τρα­πεί σε δεξα­με­νή άντλη­σης πελα­τεί­ας για τα ιδιω­τι­κά ιατρεία.

Σημειώ­νε­ται ότι η Αφρ. Ρέτζιου δεν μπό­ρε­σε να ολο­κλη­ρώ­σει την τοπο­θέ­τη­σή της καθώς ο πρό­ε­δρος της Επι­τρο­πής και βου­λευ­τής της ΝΔ, Βασί­λης Οικο­νό­μου την διέ­κο­πτε διαρ­κώς, δεί­χνο­ντας ιδιαί­τε­ρο ζήλο για την τήρη­ση του χρόνου…

902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα