Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αχ, να ‘ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο κι ο Χάρος να ‘ρχονταν μια Κυριακή το βράδυ.

Μέρες του 1961 — Σαββατόβραδο

Κυκλο­φο­ρεί το ιστο­ρι­κό 45άρι του Μίκη (που αργό­τε­ρα θα γινό­ταν ανα­πό­σπα­στο κομ­μά­τι της «Πολι­τεί­ας» του… και θα χορευό­ταν από τη λαϊ­κή οικο­γέ­νεια της επο­χής όσο κανέ­να άλλο)

Στέ­λιος Καζαν­τζί­δης και Μαρι­νέλ­λα, Στί­χοι: Τάσος Λει­βα­δί­της

Μοσχο­βο­λούν οι γει­το­νιές | βασι­λι­κό κι ασβέστη,
παί­ζουν τον έρω­τα κρυ­φά | στις μάντρες τα παιδιά

στην πίσω όψη το «Έχω μια αγά­πη» (ολο­δι­κή μου)» …

Έχεις τον ήλιο στα μαλ­λιά σου | και το φεγ­γά­ρι στην ποδιά σου
και ένα τζι­τζί­κι εκεί στα στή­θια | που σου λέει παραμύθια
(…)
Απ’ τα δικά σου τα φιλιά | μάθαν τρα­γού­δι τα πουλιά

Αφη­γεί­ται ο Μίκης:

«Μια μέρα μου λέει ο Λαμπρό­που­λος – τότε διευ­θυ­ντής της Κολούμπια –
«Ξέρεις, ο ταγ­μα­τάρ­χης που βάζει τους δίσκους θέλει να σε γνωρίσει».

Πήγα­με στο σταθ­μό των ενό­πλων δυνά­με­ων, που ήταν σε ένα κήπο μια παρά­γκα, όπου στε­γα­ζό­ταν το στού­ντιο. Από εκεί βγή­κε ο ταγ­μα­τάρ­χης, ο οποί­ος μόλις με είδε χάρη­κε αφού έπαι­ζε μου­σι­κή δική μου. Καθί­σα­με και κου­βε­ντιά­ζα­με. Αρχί­ζει να παί­ζει το «Σαβ­βα­τό­βρα­δο».

“Μια στιγ­μή”!, μου λέει, “πρέ­πει να πάω μέσα”. Και την ώρα που έλε­γε ο Καζαν­τζί­δης «…τις κοπε­λιές», παπ, το σήκω­νε και το ξανάβαζε.
«Τι κάνε­τε;», λέω.
Μου απα­ντά­ει ο ταγ­μα­τάρ­χης, «Το φτιά­χνω το τρα­γού­δι, για­τί το βάζου­με μεν, αλλά βγά­ζου­με αυτό το “Φτω­χο­πλυ­στα­ριό”»
… Έκπλη­κτος τον ξανα­ρω­τάω, για­τί; δε μπο­ρεί να περάσει;

«Κρί­να­με», λέει αυτός, «ότι αυτό είναι δυσφημιστικό».

Οπό­τε του λέω κι εγώ : «Μπο­ρού­σα να το αλλά­ξω, να βάλω “Πλού­σιο μπι­ντέ”, ήταν πολύ απλό για μένα. Δε μου το λέγα­τε αυτό από πριν, για να το κάνω;»

Μίκης

Σαββάτο βράδυ μου έμορφο | ίδιο Χριστός Ανέστη,
ένα τραγούδι του Τσιτσάνη | κλαίει κάπου μακριά.
Πάει κι απόψε τ’ όμορφο | τ’ όμορφο τ’ απόβραδο,
από Δευτέρα πάλι | πίκρα και σκοτάδι.
Αχ, να ‘ταν η ζωή μας | Σαββατόβραδο
κι ο Χάρος να ‘ρχονταν | μια Κυριακή το βράδυ.
Πάει κι απόψε τ’ όμορφο … τ’ όμορφο τ’ απόβραδο,
από Δευτέρα πάλι …

Καλό Σαββατοκύριακο — Καλή ακρόαση — Κανένας μόνος!
Να είμαστε έτοιμοι ‑ετοιμοπόλεμοι στην μεταConvid εποχή!

Καλή ακρόαση -με τα ηχεία στο φουλ

Και αυτό μαζί με τον Μίκη

Μοσχοβολούν οι γειτονιές
βασιλικό κι ασβέστη,
παίζουν τον έρωτα κρυφά
στις μάντρες τα παιδιά.

Σαββάτο βράδυ μου έμορφο
ίδιο Χριστός Ανέστη,
ένα τραγούδι του Τσιτσάνη
κλαίει κάπου μακριά.

Μίκης Σαββατόβραδο ΑτέχνωςΦωτο ©® Ατέχνως

Πάει κι απόψε τ’ όμορφο
τ’ όμορφο τ’ απόβραδο,
από Δευτέρα πάλι
πίκρα και σκοτάδι.
Αχ, να ‘ταν η ζωή μας
Σαββατόβραδο
κι ο Χάρος να ‘ρχονταν
μια Κυριακή το βράδυ.

Οι άντρες σχολάν’ απ’ τη δουλειά
και το βαρύ καημό τους
να θάψουν κατεβαίνουνε
στο υπόγειο καπηλειό.

Και το φεγγάρι ντύνει, λες,
με τ’ άσπρο νυφικό του
τις κοπελιές που πλένονται
στο φτωχοπλυσταριό.

Πάει κι απόψε τ’ όμορφο
τ’ όμορφο τ’ απόβραδο,
από Δευτέρα πάλι
πίκρα και σκοτάδι.
Αχ, να ‘ταν η ζωή μας
Σαββατόβραδο … κι ο Χάρος να ‘ρχονταν
μια Κυριακή το βράδυ.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο