Αχ πατρίδα μου καημένη…

Γρά­φει ο Στέ­λιος Κανά­κης //

Οι φίλοι μας, ρε. Οι γεί­το­νές μας. Οι σύμ­μα­χοί μας στο ΝΑΤΟ. Οι κου­μπά­ροι μας. Αυτοί, που οι υπουρ­γοί των εξω­τε­ρι­κών μας, πια­σμέ­νοι χερά­κι-χερά­κι μαζί τους, χορεύ­ουν τρα­γου­δώ­ντας το «τσά­μι­κο» του ΝΑΤΟ: «Εμείς είμα­στε ο κόσμος». Δηλα­δή, «Εμείς είμα­στε οι νεκρο­θά­φτες του κόσμου».

Μας πήραν την αγιά-Σοφιά! Από τους Βυζα­ντι­νούς, πριν 500 χρό­νια. Βέβαια, το θέμα δεν είναι ο… Αλλάχ. Έτσι κι αλλιώς, για τον ίδιο θεό των Εβραί­ων πρό­κει­ται.  Τον θεό που προ­σκυ­νού­με όλοι μας (προς-κυνέω = “να πέφτω στα τέσ­σε­ρα ή να κάνω χαρές, όπως ακρι­βώς ο σκύ­λος”). Αν είχα­με ουρά, θα την κου­νού­σα­με κι αυτήν. Πάει, λέει, ο… ελλη­νο­χρι­στια­νι­κός πολι­τι­σμός. Στο τέλος θα μεί­νου­με με την… Καπνι­κα­ρέα. Έξο­χο δείγ­μα τέτοιου… πολι­τι­σμού. Γκρέ­μι­σαν τον προη­γού­με­νο αρχαιο­ελ­λη­νι­κό ναό της Αθη­νάς και  με τα μάρ­μα­ρά του έχτι­σαν το εκκλη­σά­κι της Παναγίας.

Δεν πρό­κει­ται για τον θεό. Αλλά είναι το γαμώ­το. Εμείς, οι ελλη­νο­χρι­στια­νι­κοί από­γο­νοι του Αλέ­ξαν­δρου (και του Ηφαι­στί­ω­να); Που τα σπα­θιά τους στό­μω­σαν πολ­λές φορές απ’ τα κεφά­λια που έπαιρ­ναν, μέχρι να φτά­σουν στην Ινδία. Να χάσου­με την αγιά-Σοφιά μας (αλή­θεια, πότε ήταν δική μας;). Που ‘χυσε  το αίμα μας ο Ιου­στι­νια­νός για να την χτί­σει. Που – παρα­δό­ξως, είναι μνη­μείο πολι­τι­σμού όταν ο θεός λέγε­ται… θεός. Όταν μετα­φρά­ζε­ται σε Αλλάχ (ο ίδιος θεός) χάνει την πολι­τι­στι­κή της αξία.

Μπο­ϋ­κο­τάζ, λοι­πόν! Τέρ­μα τα τούρ­κι­κα… αμπε­λό­φυλ­λα. Κομ­μέ­νο και το ψωμί. Πολ­λές οι πιθα­νό­τη­τες η μαγιά να είναι τούρκικη.

Να «κλεί­σουν» οι Β. Σοφί­ας, Β. Κων­στα­ντί­νου και Παπα­δια­μα­ντο­πού­λου. Περ­νά­νε απ’ το Χίλ­τον. Στο οποίο, έχουν φωλιά­σει ύπου­λοι Τούρ­κοι επεν­δυ­τές. Κι όταν τρα­βά­με για παρα­λία μεριά (όσο μας επι­τρέ­πουν Νιάρ­χος και Λάτσης), να απο­στρέ­φου­με το βλέμ­μα από τον Αστέ­ρα Βου­λιαγ­μέ­νης. Τούρ­κι­κος κι αυτός.  Να ξεχω­ρί­ζου­με τις κιλο­βα­τώ­ρες της ΔΕΗ, ώστε να μην χρη­σι­μο­ποιού­με αυτές που ανα­λο­γούν στην τούρ­κι­κη επέν­δυ­ση. Μαθαί­νω πως αγο­ρά­ζουν και το Costa Navarino. Μην ξανα­πλη­ρώ­σε­τε 13.000 τη βρα­διά και 300 για το δωμά­τιο του σκύ­λου σας. Μετα­ξύ μας και το πρω­ι­νό του… απα­ρά­δε­κτο. Ούτε να δένου­με τα σκά­φη μας στη μαρί­να της Μυτι­λή­νης που που­λή­θη­κε στους Τούρ­κους. Τέρ­μα και οι… πίτσες. Το χαρ­τί απ’ το κου­τί τους είναι του Λαδό­που­λου που εκτουρκίστηκε.

Έτσι! Να τους κάνου­με να… πονέ­σουν. Θέλα­τε την αγιά-Σοφιά, ρε καρ­ντά­σια; Ας την ζητού­σα­τε. Για τους τύπους, βέβαια, για­τί έτσι κι αλλιώς δικιά σας είναι. Εμείς, ως απλο­χέ­ρη­δες, δεν λέμε όχι. Δώσα­με τη Σού­δα, το Καστέ­λι, την Κάρ­πα­θο, τη Σύρο, την Κάλυ­μνο, τον Άρα­ξο, την Ανδρα­βί­δα, το Άκτιο, τη Λάρι­σα, τον Βόλο, την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη, στους Αμε­ρι­κα­νούς και λοι­πούς νατοϊ­κούς. Δύο χιλιά­δες Αμε­ρι­κα­νοί πεζο­ναύ­τες κατέ­λα­βαν την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη. Ρίγη εθνι­κής υπε­ρη­φά­νειας κατα­κλύ­ζουν τους αλε­ξαν­δρο­που­λί­τες μαγα­ζά­το­ρες και ξενο­δό­χους. Πάντα το «κορί­τσια ο στό­λος». Τα αερο­δρό­μια στους Γερ­μα­νούς. Την Καλα­μά­τα στους Ισραη­λι­νούς για να εκπαι­δεύ­ο­νται οι πιλό­τοι τους να δολο­φο­νούν περισ­σό­τε­ρους Παλαι­στί­νιους. Τον χρυ­σό μας στους Κανα­δούς. Τον ορυ­κτό μας πλού­το, ολού­θε. Τα βου­νά και τα νησιά μας για να καρ­φώ­νουν τις ανε­μο­γεν­νή­τριές τους. Τις παρα­λί­ες μας στους εφο­πλι­στές. Την Ιστο­ρία μας στην Αγγε­λο­πού­λου. Τα παι­διά μας τα προ­σφέ­ρα­με υπη­ρέ­τες τους, να μαζεύ­ουν τ’ άπλυ­τά τους και να γεμί­ζουν τις ώρες ανα­ψυ­χής τους.

Όλο αυτό το ασύλ­λη­πτο ξεπού­λη­μα συμ­βαί­νει πίσω απ’ το δάχτυ­λο που μας δεί­χνει την αγιά-Σοφιά. Γι’ αυτό και μας την δεί­χνουν. Για να στρέ­φου­με προς τα ‘κει. Αλλά ο εχθρός είναι πίσω μας. Δικό του είναι το δάχτυ­λο, οι τσέ­πες του φου­σκώ­νουν από το αντί­τι­μο του πλιά­τσι­κου. Δικιά τους κι η «Πατρί­δα» που θα ζητή­σουν να υπε­ρα­σπι­στού­με με το αίμα μας και το αίμα των παι­διών μας. Πατρί­δα αμφι­σβη­τού­με­νη, ξεπου­λη­μέ­νη. Καμέ­νη και καημένη.

Στέλιος Κανάκης

Διδάσκει στην επαγγελματική εκπαίδευση και παράλληλα δραστηριοποιείται σε διάφορες επιχειρήσεις, κυρίως στο χώρο του βιβλίου. Έχει γράψει, υπό μορφή ημερολογίων, τα «Με τη μουσική του κόσμου», «Οι μουσικοί του κόσμου» και «Δώδεκα μήνες μουσική». Επίσης τα βιβλία «Ιερές Βλακείες», Εμπειρία Εκδοτική 1η και 2η έκδοση – Εκδόσεις Εντύποις 3η και 4η, το «Η Αγρία Γραφή», Εκδόσεις ΚΨΜ και το «Τ’ Άστρα στο κεφάλι μας», Εκδόσεις Εντύποις.
[email protected] Facebook: Stelios Kanakis /ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ