Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Α‑Ρένα Δούρου και Κόκκινος Οκτώβρης

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Επι­σκό­πη­ση της αθλη­τι­κής επικαιρότητας

Προ­χτές έγι­νε η συνά­ντη­ση του Μελισ­σα­νί­δη, αφε­ντι­κού της ΑΕΚ και του ΟΠΑΠ –που του (παρα)δόθηκε επί Σαμα­ρά και δε διεκ­δι­κή­θη­κε ποτέ η επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­σή του από την «πρώ­τη και δεύ­τε­ρη φορά Αρι­στε­ρά»- με την περι­φε­ρειάρ­χη Αττι­κής Ρένα Δού­ρου, για το γήπε­δο στη Νέα Φιλα­δέλ­φεια. Η ανα­κοί­νω­ση της Περι­φέ­ρειας για το περιε­χό­με­νο και το απο­τέ­λε­σμα της συνά­ντη­σης ήταν τυπι­κή και φει­δω­λή. Αλλά ο Μελισ­σα­νί­δης δεν είχε κανέ­να πρό­βλη­μα να δώσει ουσια­στι­κά την είδη­ση  στους δημο­σιο­γρά­φους, με την ατά­κα ότι το γήπε­δο θα γίνει και θα ονο­μα­στεί “Δού­ρου Αρέ­να”. Και να πώς προ­έ­κυ­ψαν οι πρω­το­σέ­λι­δοι τίτλοι στον αθλη­τι­κό τύπο «Α‑ρένα Δού­ρου». Η δεύ­τε­ρη φορά αρι­στε­ρά δεν έχει κανέ­να πρό­βλη­μα να μένει πίσω ακό­μα και από τις ήξεις-αφή­ξεις του δημάρ­χου Νέας Φιλα­δέλ­φειας (που έχει απο­χω­ρή­σει από το Σύρι­ζα) και τη διγλωσ­σία του. Ετοι­μά­ζε­ται να κλεί­σει μια ακό­μα μπίζ­να, με ζεστό παρα­δά­κι 20 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ στον «Τίγρη» και να απο­δεί­ξει στην πρά­ξη αυτό που έλε­γε ο Τσί­πρας στις προ­γραμ­μα­τι­κές του δηλώ­σεις, σαν ανέκ­δο­το. Ότι η αντι­πο­λί­τευ­ση στην κυβέρ­νη­σή του θα είναι ουσια­στι­κά τα μεγά­λα συμφέροντα.

Εντός της εβδο­μά­δας ολο­κλη­ρώ­θη­κε το κυρί­ως πιά­το της προ­κρι­μα­τι­κής φάσης του Ευρω­παϊ­κού πρω­τα­θλή­μα­τος στο ποδό­σφαι­ρο (EURO) που είχαν πολ­λές εκπλή­ξεις και ηχη­ρούς αποκλεισμούς.
Την πρό­κρι­ση στην τελι­κή φάση, για πρώ­τη φορά στην ιστο­ρία τους, εξα­σφά­λι­σαν χώρες όπως:
‑Η Ουα­λία, πάνω που στα­μά­τη­σε το ποδό­σφαι­ρο ο αει­θα­λής Ράιαν Γκιγκς –εκτός κι αν το ξανα­σκε­φτεί κι επι­στρέ­ψει στην ενερ­γό δράση.
‑Η Ισλαν­δία, που πήρε από τη Λετο­νία τον τίτλο της χώρας με το μικρό­τε­ρο πλη­θυ­σμό και συμ­με­το­χή στα τελι­κά της διοργάνωσης
‑Και η Αλβα­νία. Μια πρό­κρι­ση που πανη­γυ­ρί­στη­κε έξαλ­λα και στη χώρα μας, ενώ στο ενδιά­με­σο παρα­λί­γο να πυρο­δο­τή­σει διπλω­μα­τι­κό επει­σό­διο (ου μην κι ένο­πλη σύγκρου­ση) μετα­ξύ Σερ­βί­ας και Αλβα­νί­ας, με την πρώ­τη να τιμω­ρεί­ται παρα­δειγ­μα­τι­κά από την ΟΥΕΦΑ, αλλά τη δεύ­τε­ρη να μένει στο απυ­ρό­βλη­το και να πετυ­χαί­νει στο γήπε­δο μια ιστο­ρι­κή πρόκριση.

Εκτός τελι­κής φάσης έμει­ναν δύο παλιές πρω­τα­θλή­τριες Ευρώ­πης. Η Ολλαν­δία (που παθαί­νει ένα τέτοιο μεγά­λο κάζο, κάθε 15 χρό­νια) και φυσι­κά η Εθνι­κή μας –ενώ κιν­δυ­νεύ­ει να μεί­νει έξω και η Δανία, που θα διεκ­δι­κή­σει την πρό­κρι­σή της σε αγώ­νες μπαράζ.
Η τελευ­ταία φορά που η εθνι­κή έμει­νε έξω από τα τελι­κά μιας μεγά­λης διορ­γά­νω­σης ήταν πριν δέκα χρό­νια, στο Μου­ντιάλ της Γερ­μα­νί­ας –τότε όμως είχε του­λά­χι­στον παρη­γο­ρια τον τίτλο της πρω­τα­θλή­τριας Ευρώ­πης. Παρό­λα αυτά, δεν πρό­κει­ται για ένα απλό πισω­γύ­ρι­σμα δεκα­ε­τί­ας, αλλά για επι­στρο­φή σε περα­σμέ­νες «διη­γώ­ντας τες να κλαις» επο­χές, όταν η Εθνι­κή έψα­χνε με το ψαρο­ντού­φε­κο μια τιμη­τι­κή νίκη. Αυτή τη φορά την κατά­φε­ρε μόλις την τελευ­ταία αγω­νι­στι­κή, και με τα χίλια ζόρια (4–3) επί της αδιά­φο­ρης Ουγ­γα­ρί­ας. Δεν κατά­φε­ρε όμως να απο­φύ­γει την τελευ­ταία θέση, για­τί τα νησιά Φερόε, μας έχουν νική­σει δύο φορές κι έτσι υπερ­τε­ρού­σαν στην ισοβαθμία.

Χτες ξεκί­νη­σε και το (ντι­βό­σο-ντι­βό­σο) ταξί­δι της Ευρω­λί­γκα, που παρά τις τέσ­σε­ρις τουρ­κι­κές ομά­δες, για­τί χορη­γός της διορ­γά­νω­σης είναι οι Turkish Airlines, παρά το μένος των ποδο­σφαι­ρι­κών στη σπυ­ριά­ρα μπά­λα (που εδώ και πολ­λά χρό­νια έχει αφή­σει πίσω της την περί­ο­δο της ακμής της και δεν έχει καθό­λου σπυ­ρά­κια, παρά μόνο μερι­κές ουλές), παρό­λα όσα… εξα­κο­λου­θεί να κερ­δί­ζει την αφο­σί­ω­ση πολ­λών φιλά­θλων και να τους προ­σφέ­ρει υλι­κό για ανα­μνή­σεις και θρυ­λι­κές διη­γή­σεις στα εγγό­νια τους.

Το πετα­χτά­ρι του Πρί­ντε­ζη στην Πόλη, το τρί­πο­ντο του Δια­μα­ντί­δη στη Βαρ­κε­λώ­νη, το περ­σι­νό ρεσι­τάλ του Σπα­νού­λη με την ΤΣΣΚΑ, οι ασίστ του Για­σι­κε­βί­τσιους, τα διχτά­κια του Βουρ­τζού­μη, οι χαμέ­νες βολές του Πάσπα­λι στο Τελ Αβίβ, τα ελλη­νι­κά καρα­βά­νια των κάφρων στο Ισρα­ήλ, το (Τίμιο) ξύλο μες στη Μεγά­λη Βδο­μά­δα, το κίτρι­νο ποτά­μι σε Μόνα­χο, Γάν­δη και Ισπα­νία, το δίπο­ντο του Ραγκά­τσι, η γκα­ντε­μιά του Ξαν­θού, η ιστο­ρι­κή αδι­κία απέ­να­ντι στον Γκά­λη, η κάτι σαν τάπα του Βράν­κο­βιτς στο Παρί­σι, το κάτι σαν σουτ του Ουόλ­τερ Μπέ­ρι, η άπια­στη ριβέρς ντρί­πλα του Ρίβερς, ο πολύ αργός Μπο­ντί­ρο­γκα που σήκω­σε δύο κού­πες με 24άρια χρο­νό­με­τρα, τα νερά του ΣΕΦ, τα καρ­φώ­μα­τα του Μάσεϊ, τα κιλά του Σοφοκλή…

Κι ακό­μα, το μπά­σκετ του 21ου αιώ­να της Ζαλ­γκί­ρις του.. Υπνά­ου­σκας, ο θάνα­τος του μπά­σκετ (κατά το τέλος της ιστο­ρί­ας) με τη Λιμόζ του Μάλ­κο­βιτς, το τρί­πο­ντο στην εκπνοή του Τζόρ­τζε­βιτς που (κοου­τσά­ρει φέτος τους πρά­σι­νους και) έδω­σε το Κύπελ­λο στην εξό­ρι­στη Παρ­τι­ζάν, το αξε­πέ­ρα­στο threepeat, της ανυ­πέρ­βλη­της Γιου­γκο­πλά­στι­γκα, ο ασύ­γκρι­τος λαός της «ομά­δας του λαού» (της Μακά­μπι), και η αλλα­γή της ώρας διε­ξα­γω­γής ενός μεγά­λου τελι­κού, για να μην πέφτει πάνω σε μια θρη­σκευ­τι­κή Εβραϊ­κή γιορτή.

Και πλάι σε αυτά κι ο παλιός σέντερ της Μακά­μπι, ο Νέιτ Χάφ­μαν, που έφυ­γε χτες από τη ζωή μόλις σε ηλι­κία 40 χρο­νών, χτυ­πη­μέ­νος απ’ την επά­ρα­τη νόσο, ακρι­βώς τη μέρα που οι ομά­δες της Ευρω­λί­γκα έμπαι­ναν στην αφε­τη­ρία και που η αγα­πη­μέ­νη του Μακά­μπι έτρω­γε 35 πόντους από την ΤΣΣΚΑ, την τρί­τη μεγα­λύ­τε­ρη ήττα της ιστο­ρί­ας της.

Μία μέρα νωρί­τε­ρα, έγι­νε η πρε­μιέ­ρα του Euro Cup, της δεύ­τε­ρης τη τάξει διορ­γά­νω­σης, με την ΑΕΚ να αντι­με­τω­πί­ζει την ομά­δα «Κόκ­κι­νος Οκτώ­βρης», που έχει στη σύν­θε­σή της έναν Τκα­τσέν­κο (πιθα­νό­τα­τα γιο του μεγά­λου Βλα­δί­μη­ρου) κι έναν Ζάι­τσεφ! Και η οποία κατά­φε­ρε να βγει νική­τρια παρά τη Γκα­σο­λι­κή εμφά­νι­ση και τους 42 πόντους του Λου­κά Μαυ­ρο­κε­φα­λί­δη, που έπια­σε 55 βαθ­μούς στο σύστη­μα αξιο­λό­γη­σης (ranking) κι έκα­νε το δημο­σιο­γρα­φι­κό σινά­φι να ξεσκο­νί­σει τα κιτά­πια του, για να βρει πόσα ρεκόρ έσπα­σε και πότε ξεκι­νά­ει η έφο­δος στα Χει­με­ρι­νά Ανάκτορα…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο