Βαγγελιώ Καρακατσάνη: Αγάπη θέλω

Μας πήραν το ψωμί απ’ το τραπέζι
Τα όνει­ρα μας τα τσά­κι­σαν οι ερπύστριες
Μα η ζωή ανά­σα θέλει
Βγαί­νει στο δρό­μο και σκα­λί­ζει πολεμίστρες.

Δεν σου ζητώ να μ’ αγα­πάς, αγά­πη θέλω
Να μου κρα­τάς σφι­κτά το χέρι στα βαθιά
Και να σηκώ­νει το κεφά­λι στους εχθρούς μας
Όσους κοι­τά­νε με του μίσους τη ματιά.

Ζού­με στην κόλα­ση, φωτιά και σίδερο,
Θερί­ζει ο θάνα­τος, κατατρεγμοί
Κι όσοι μας έτα­ξαν επί­γειους παραδείσους
Αργά ή γρή­γο­ρα θα κάτσουν στο σκαμνί.

Δεν σου ζητώ να μ’ αγα­πάς, αγά­πη θέλω
Να μου κρα­τάς σφι­κτά το χέρι στα βαθιά
Και να δικά­ζει κάθε μέρα τους αγύρτες
Όσους κοι­τά­νε με του κέρ­δους τη ματιά.

Όσα δεν μπό­ρε­σε ο χρό­νος να σκεπάσει
Αίμα κι ιδρώ­τας τα σημά­δια της βροχής
Κι όταν η μπό­ρα θα ‘χει πια περάσει
Δέντρα θα γίνουν να ομορ­φύ­νου­νε τη γης.

Δεν σου ζητώ να μ’ αγα­πάς, αγά­πη θέλω
Να μου κρα­τάς σφι­κτά το χέρι στα βαθιά
Και να ζητά­ει όλα όσα της ανήκουν
Όσα κοί­τα με της αλή­θειας τη ματιά.

Βαγ­γε­λιώ Καρα­κα­τσά­νη //
ΑμΕΑ, Λογο­τέ­χνης, Αντι­πρό­ε­δρος Συλ­λό­γου Γυναι­κών Αρχα­νών ‑ΟΓΕ