Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Βαγγελιώ Καρακατσάνη: Το καραβάνι των τρελών

Άλλο­τε το καρα­βά­νι των ταξιδευτών
σωτη­ρία ήταν για τον άνθρωπο.
Παράλ­λη­λα όμως χαρά­ζο­νταν και ο δρό­μος του μεταξιού…

Σήμε­ρα και οι δύο δρόμοι
σπέρ­νουν θάνα­το κι έχουν οσμή σάπιας σάρκας.
Τα όρνια ακό­νι­ζαν από καιρό
τα νύχια και το ράμ­φος τους.

Μα υπάρ­χουν και τα καρα­βά­νια των τρε­λών κι ονειροπόλων,
που σμί­γουν την ανα­το­λή με τη δύση,
το χθες με το Αύριο,
το δικό μας, το κατά­δι­κο μας!

Κι εκεί που σήμε­ρα κεί­το­νται πτώματα
που θρέ­φουν τη γη με το αίμα της τάξης μας,
Αύριο θα φυτρώ­σουν αγριολούλουδα
που αντέ­χουν στην ανομβρία
και στις καται­γί­δες τις τροπικές.

Γι’ αυτό το Αύριο
Κάνου­με αλυ­σί­δα ανθρώπινη
και αγκα­λιά­ζου­με κάθε κατατρεγμένο
κάθε θύμα της βαρβαρότητας
κι ας είναι η διά­γνω­ση μας
Τρε­λοί μέχρι θανάτου.

Εκεί­νοι που μας δια­γνώ­νουν σήμερα
Αύριο ίσως να ‘ναι μαζί μας
ίσως κι απέναντι
και θα χουν τρε­λα­θεί απ’ την ιδέα

ότι ο άνθρω­πος μπο­ρεί να ζήσει
και θα ζήσει σαν άνθρωπος!!!
Και θα ταξι­δεύ­ει στον κόσμο
Λεύ­τε­ρος δίχως μέτρα προστασίας.

Βαγ­γε­λιώ Καρα­κα­τσά­νη //
ΑμΕΑ, Λογο­τέ­χνης, Αντι­πρό­ε­δρος Συλ­λό­γου Γυναι­κών Αρχα­νών ‑ΟΓΕ

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο