Βενεζουέλα: Συνεχίζονται τα παζάρια κυβέρνησης-αντιπολίτευσης

Τη δεύ­τε­ρη μερι­κή συμ­φω­νία υπέ­γρα­ψε το περα­σμέ­νο Σάβ­βα­το στο Μεξι­κό η σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυβέρ­νη­ση της Βενε­ζου­έ­λας του Νικο­λάς Μαδού­ρο με την αντι­πο­λί­τευ­ση της λεγό­με­νης «Ενιαί­ας Πλατ­φόρ­μας», με υπο­τι­θέ­με­νο στό­χο «την προ­στα­σία του λαού της Βενεζουέλας».

Με τη συμ­φω­νία στο πλαί­σιο του δια­λό­γου που επα­νεκ­κί­νη­σε με την μεσο­λά­βη­ση των κυβερ­νή­σε­ων του Μεξι­κού και της Νορ­βη­γί­ας, συνε­χί­ζε­ται η προ­σπά­θεια δημιουρ­γί­ας νέων συνερ­γα­σιών τμη­μά­των της αστι­κής τάξης της χώρας που εδώ και χρό­νια και πιο έντο­να από το 2018 επι­τί­θε­νται σε όποιες κατα­κτή­σεις και δικαιώ­μα­τα είχαν οι εργα­ζό­με­νοι και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα από την περί­ο­δο της δια­κυ­βέρ­νη­σης Τσά­βες, που με επι­δο­μα­τι­κή πολι­τι­κή επι­χεί­ρη­σε να αμβλύ­νει την ακραία φτώχεια.

Ωστό­σο η κατά­στα­ση που βιώ­νει ο λαός είναι η συνε­χής υπο­χώ­ρη­ση του βιο­τι­κού του επι­πέ­δου και της αγο­ρα­στι­κής του δύνα­μης, ως απο­τέ­λε­σμα των κυρώ­σε­ων από τις ΗΠΑ, τους συμ­μά­χους τους και την ΕΕ, της καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και της αντι­λαϊ­κής δια­χεί­ρι­σης της κυβέρ­νη­σης Μαδού­ρο. Μια κυβέρ­νη­ση που προ­χώ­ρη­σε στην κατάρ­γη­ση των Συλ­λο­γι­κών Συμ­βά­σε­ων, στην ελα­στι­κο­ποί­η­ση των εργα­σια­κών σχέ­σε­ων, στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις δημό­σιων εται­ρειών και υπη­ρε­σιών και τις επι­δο­τή­σεις προς το κεφά­λαιο με στό­χο την ανά­καμ­ψη της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας. Επί­σης έχει προ­χω­ρή­σει σε διώ­ξεις κομ­μου­νι­στών και άλλων ταξι­κών αγω­νι­στών που παλεύ­ουν για τα δικαιώ­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης και μια αξιο­πρε­πή ζωή.

Στη μερι­κή συμ­φω­νία προ­βλέ­πε­ται στο όνο­μα «της αντι­με­τώ­πι­σης ζωτι­κών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών του πλη­θυ­σμού ανά­κτη­ση νόμι­μων πόρων, περιου­σια­κών στοι­χεί­ων του κρά­τους της Βενε­ζου­έ­λας, που εμπο­δί­ζο­νται παρά­νο­μα από τα μονο­με­ρή περιο­ρι­στι­κά μέτρα που επι­βλή­θη­καν από τις ΗΠΑ και άλλα έθνη στη χώρα της Νότιας Αμε­ρι­κής». Δηλώ­νε­ται ότι οι πόροι με τη μεσο­λά­βη­ση και του ΟΗΕ θα κατευ­θυν­θούν προς την ενί­σχυ­ση των ενερ­γεια­κών υπο­δο­μών, της Εκπαί­δευ­σης, της αντι­με­τώ­πι­σης προ­βλη­μά­των από φυσι­κές καταστροφές.

Η συμ­φω­νία αυτή έχει επί­σης τη στή­ρι­ξη της κυβέρ­νη­σης των ΗΠΑ, που θέλει να αξιο­ποι­ή­σει νέες συμ­φω­νί­ες με την κυβέρ­νη­ση Μαδού­ρο για μονο­πω­λια­κούς της ομί­λους στην Ενέρ­γεια, με αφορ­μή και τις δυσκο­λί­ες σε διε­θνές επί­πε­δο λόγω της σύγκρου­σης στην Ουκρα­νία. Επί­σης είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι οι ΗΠΑ στη­ρί­ζουν τις δυνά­μεις αντι­πο­λί­τευ­σης, που έσπευ­σαν να πουν ότι η συνέ­χεια του δια­λό­γου θα μπει και σε πιο κρί­σι­μα ζητή­μα­τα που αφο­ρούν στο πολι­τι­κό σύστη­μα, τον καθο­ρι­σμό των επό­με­νων εκλο­γών του 2024 και αυτό που ονο­μά­ζουν πολι­τι­κούς κρα­τού­με­νους, χωρίς βέβαια να θεω­ρούν τέτοιους τους πραγ­μα­τι­κούς λαϊ­κούς αγω­νι­στές που διώ­κο­νται. Η όλη προ­σπά­θεια της αντι­πο­λί­τευ­σης με τη στή­ρι­ξη των ΗΠΑ απο­σκο­πεί στο να υπάρ­ξει η λεγό­με­νη «πολι­τι­κή αλλα­γή», δηλα­δή μια πιο βολι­κή κυβέρνηση.

Ριζο­σπά­στης.

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα