Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Ο επίλογος του 15′ βρήκε την παγκόσμια μουσική κοινότητα να συγκινείται με το θάνατο του Lemmy (Ian) Kilmister, του ηγέτη των Motorhead. Και πολλούς αμύητους χρήστες του Facebook και του Twitter να αναρωτιούνται ποιος είναι αυτός ο μουστακαλής, γεμάτος ελιές τύπος που γέμιζε το χρονολόγιό τους, ή από πότε έγιναν τόσοι φίλοι τους μέταλλα και δεν το ήξεραν.
Στην πραγματικότητα βέβαια, οι (πανομοιότυπες χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας) διαδικτυακές ευχές, RIP, ρισπέκτ, και τα σχετικά, είναι απλώς μια μόδα που ακολουθούν πολλοί σχεδόν ψυχαναγκαστικά, για να δείξουν ότι έχουν κάτι να πουν (για τα πάντα) ή κάποια δήθεν ψαγμένη πλευρά του εαυτού τους και πάντως όχι ικανοποιώντας μια δική τους εσωτερική ανάγκη.
Αν και υπάρχει η άποψη (βασικά τρολιά) πως από τα εκατομμύρια “RIP” που γράφτηκαν στα σόσιαλ μίντια αυτές τις μέρες για το Lemmy, ένα μεγάλο μέρος προέρχεται από δικούς του εξώγαμους καρπούς ‑γιατί ήταν δραστήριος και αρκετά καρπερός ο μακαρίτης.
Ο οποίος υπέκυψε μετά από… πολύωρη μάχη με την επάρατη νόσο (δύο μόλις μέρες αφού την ανίχνευσε) και πολύχρονη μάχη με τον εαυτό του, την οποία κέρδιζε, κόντρα στα προγνωστικά, για 70 χρόνια, έχοντας περάσει (και βασικά πιει) πολλά στο ενδιάμεσο. Κατάφερε ωστόσο να κερδίσει το σεβασμό ενός ευρύτερου κοινού, που δεν είχε τέτοια ακούσματα, πχ χάρη στη μεγάλη διάρκεια του συγκροτήματος (τέσσερις δεκαετίες αγώνας και θυσία) και την αξιοπρέπεια, μακριά από σταριλίκια και συμπεριφορές βεντέτας, καθώς έπαιζαν παντού (από μικρά κλαμπ μέχρι στάδιο) και πάντα: ακόμα και όταν εξαντλούνταν ο εξασθενημένος οργανισμός του Lemmy και αναγκαζόταν να διακόψει τις συναυλίες του στη μέση.
Οι φανατικοί των Motorhead τον αγαπούν για το τίμιο επιμεταλλωμένο ροκ τους και για τους μεγάλους ύμνους του θρυλικού συγκροτήματος: Ace of spades, overkill, bomber και τόσα άλλα.
Ενώ το πιο υποψιασμένο, πολιτικοποιημένο κοινό τους κρατάει μια ξεχωριστή θέση για το αντιπολεμικό μήνυμα (πινκφλοϊντικού τύπου) του “1916”, για το “Orgasmatron”, που στρέφεται ενάντια στην εκκλησία, τον πόλεμο και το σύστημα εν γένει, και φυσικά για το ξεκάθαρο ταξικό στίγμα του “Eat the Rich”.
Ή όπως λέει και το σύνθημα του τίτλου της ανάρτησης:
Βραστούς, βραστούς θα φάμε τους αστούς…