Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΒΡΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ, πώς θα αμυνθεί η πατρίδα αν δεν αγοράζουμε όπλα;

Γρά­φει ο Γιάν­νης Βεντού­ρας //

 Όλους τους κρα­τι­κούς προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς, από το 1974 μέχρι σήμε­ρα, οι κομ­μου­νι­στές τούς κατα­ψή­φι­σαν, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των κον­δυ­λί­ων για την εθνι­κή άμυ­να. Όλα αυτά τα χρό­νια κατήγ­γει­λαν τις κυβερ­νή­σεις για τις πολε­μι­κές δαπά­νες και τα πανά­κρι­βα εξο­πλι­στι­κά προ­γράμ­μα­τα που πραγματοποιούσαν.

Κι έρχε­ται σήμε­ρα το ΚΚΕ (του­λά­χι­στον τα δέκα τελευ­ταία χρό­νια) και δια­λα­λεί σε όλους τους τόνους, ότι σε περί­πτω­ση πολέ­μου, οι κομ­μου­νι­στές θα υπε­ρα­σπί­σουν την πατρί­δα από κάθε εισβο­λέα. Καλεί μάλι­στα τον λαό να στρέ­ψει τα όπλα ενά­ντια και στην αστι­κή τάξη που θα μας επι­τε­θεί, αλλά και στην ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη.

Πώς όμως κύριοι κομ­μου­νι­στές θα μπο­ρέ­σει ο λαός να αμυν­θεί (ή ακό­μα και να στρέ­ψει τα όπλα ενά­ντια στην δική του αστι­κή τάξη) αν δεν έχει το Ελλη­νι­κό κρά­τος κάνει τους απα­ραί­τη­τους εξοπλισμούς;

natoΕπί­σης, εφό­σον εσείς δια­παι­δα­γω­γεί­τε την εργα­τι­κή τάξη διε­θνι­στι­κά, με τι καρ­διά θα πολε­μή­σει την επι­τι­θέ­με­νη αστι­κή τάξη (τούρ­κι­κη, βουλ­γά­ρι­κη αμε­ρι­κά­νι­κη κλπ);

Αγα­πη­τέ φίλε που αντι­με­τω­πί­ζεις τα παρα­πά­νω ερω­τή­μα­τα, θα πρέ­πει να ξεκα­θα­ρί­σου­με από την αρχή ότι υπάρ­χουν δύο πατρί­δες. Άλλη είναι η πατρί­δα των καπι­τα­λι­στών και άλλη αυτή των εργα­ζο­μέ­νων. Το κεφά­λαιο ουσια­στι­κά δεν έχει πατρί­δα. Πηγαί­νει και επεν­δύ­ε­ται εκεί όπου προ­σμέ­νει τα μεγα­λύ­τε­ρα κέρ­δη. Δεν είναι τυχαίο ότι και πριν την κρί­ση, αλλά και στη διάρ­κεια της κρί­σης, χιλιά­δες ελλη­νι­κές επι­χει­ρή­σεις μετα­κό­μι­σαν σε άλλες χώρες. Τα μεγά­λα ελλη­νι­κά μονο­πώ­λια επέν­δυ­σαν δισε­κα­τομ­μύ­ρια ευρώ σε Τουρ­κία, Αλβα­νία, Βουλ­γα­ρία, Ρου­μα­νία, Σκό­πια, ΗΠΑ και αλλού. Κανέ­νας τους δεν ενδια­φέρ­θη­κε για το αν αυτό θα οδη­γού­σε στην ανερ­γία χιλιά­δες εργα­ζό­με­νους στην Ελλάδα.

Το κεφά­λαιο χρειά­ζε­ται την «πατρί­δα», μόνο για να έχει ένα ΚΡΑΤΟΣ, στα όρια του οποί­ου θα έχει την πλή­ρη εξου­σία και που θα χρη­σι­μο­ποιεί τους μηχα­νι­σμούς του, για την κατα­πί­ε­ση της εργα­τι­κής του τάξης. Το κρά­τος αυτό και οι κυβερ­νή­σεις του, είναι ανα­γκαία στο κεφά­λαιο και την εγχώ­ρια αστι­κή τάξη, για να το αντι­προ­σω­πεύ­ουν στις δια­κρα­τι­κές τους συμ­φω­νί­ες με τους ξένους καπι­τα­λι­στές. Στην ουσία, αυτό που το κεφά­λαιο και η αστι­κή τάξη κάθε φορά υπε­ρα­σπί­ζο­νται, είναι το κρά­τος τους και όχι η χώρα κατα­γω­γής τους.

Αντί­θε­τα, η εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, είναι «δεμέ­να» με τον τόπο κατα­γω­γής τους, την χώρα τους, αλλά όχι με το καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος και τούς κρα­τι­κούς μηχα­νι­σμούς. Ο λαός υπό­κει­ται την κατα­πί­ε­ση των μηχα­νι­σμών του αστι­κού κρά­τους, αλλά αυτός είναι που κάθε φορά θα υπε­ρα­σπι­στεί τις προ­γο­νι­κές του εστί­ες. Η άρχου­σα τάξη, στον βαθ­μό που μπο­ρεί, δεν θα εμπλέ­ξει τα παι­διά της στις πολε­μι­κές συρ­ρά­ξεις, τα παι­διά των εργα­τών στέλ­νο­νται για να αλληλοσκοτωθούν.

Όταν λοι­πόν δύο αστι­κές τάξεις εμπλέ­κο­νται σε πόλε­μο, τότε πολε­μούν δύο κρά­τη μετα­ξύ τους και όχι δύο πατρίδες!

Μπαί­νει όμως το ερώ­τη­μα: Θα πρέ­πει η εργα­τι­κή τάξη να υπο­στη­ρί­ζει τους πολε­μι­κούς εξο­πλι­σμούς της αστι­κής της τάξης; Θα πρέ­πει στους κρα­τι­κούς προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς να ψηφί­ζει τα κον­δύ­λια για την «εθνι­κή άμυνα»;

Η απά­ντη­σή μου είναι ένα ξεκά­θα­ρο «όχι». Και τού­το επει­δή τους εξο­πλι­σμούς τούς πλη­ρώ­νει η εργα­τι­κή τάξη και αυτοί προ­ο­ρί­ζο­νται όχι για την άμυ­να της πατρί­δας αλλά για τους σκο­πούς του αστι­κού κρά­τους (είτε αμυ­ντι­κούς, είτε επιθετικούς).

Ειδι­κά στην Ελλά­δα, όλοι οι προ­ϋ­πο­λο­γι­σμοί από το 1974 και μετά (αυτούς που θυμά­μαι) εξυ­πη­ρε­τούν κυριο­λε­κτι­κά τους Νατοϊ­κούς εξο­πλι­σμούς και τους σχε­δια­σμούς τους. Αρχι­κά στρέ­φο­νταν ενά­ντια στα τότε σοσια­λι­στι­κά κρά­τη και στη συνέ­χεια ενά­ντια στην Ρωσία. Η Ελλά­δα διέ­θε­τε όλα αυτά τα χρό­νια, ανα­λο­γι­κά, τα μεγα­λύ­τε­ρα κον­δύ­λια μέσα στο ΝΑΤΟ (πλην των ΗΠΑ) για εξο­πλι­σμούς. Τα όπλα που προ­μη­θευό­τα­νε έπρε­πε να είναι σύμ­φω­να με τις ανά­γκες του ΝΑΤΟ και όχι με τις αμυ­ντι­κές της ανάγκες. 

Π.χ. Τα τερά­στια τανκς που έχου­με προ­μη­θευ­τεί από την Γερ­μα­νία, δεν κάνουν για την άμυ­να του ορει­νού ανά­γλυ­φου της Ελλά­δας, αλλά για προ­έ­λα­ση σε μεγά­λες πεδι­νές εκτάσεις. 

Επί­σης όλα τα σύγ­χρο­να οπλι­κά συστή­μα­τα (αερο­πλά­να, αντια­ε­ρο­πο­ρι­κοί πύραυ­λοι, φρε­γά­τες κλπ), συνο­δεύ­ο­νται από λογι­σμι­κό του οποί­ου τον κώδι­κα δεν κατέ­χει η Ελλά­δα. Έτσι δεν μπο­ρεί να τα χρη­σι­μο­ποι­ή­σει σύμ­φω­να με τις ανά­γκες της, αλλά σύμ­φω­να με τις απο­φά­σεις του ΝΑΤΟ. Αμυ­ντι­κά λοι­πόν, όλα αυτά είναι ΑΧΡΗΣΤΑ, αν δεν εγκρί­νουν τη χρή­ση τους οι Αμερικάνοι. 

Μια προ­σπά­θεια που είχε γίνει παλιό­τε­ρα για την ανά­πτυ­ξη εγχώ­ριας πολε­μι­κής βιο­μη­χα­νί­ας, όπου υπήρ­ξε επι­τυ­χής παρα­γω­γή ελλη­νι­κών όπλων (αντια­ε­ρο­πο­ρι­κό ARTEMIS, ημιαυ­τό­μα­τα όπλα, ναυ­πή­γη­ση μικρών πολε­μι­κών πλοί­ων κλπ) σαμπο­τα­ρί­στη­κε από Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση και ΝΑΤΟ επει­δή δεν ενέ­πι­πτε στους δικούς τους σχε­δια­σμούς και στο τέλος η ελλη­νι­κή αστι­κή τάξη συμ­φώ­νη­σε στην διά­λυ­σή της.

Ολό­κλη­ρος ο στρα­τός μας, οι βάσεις, τα οπλι­κά συστή­μα­τα, ο ενα­έ­ριος και θαλάσ­σιος χώρος ελέγ­χου, τα στρα­τη­γεία μας, όλα λει­τουρ­γούν σύμ­φω­να με τις ανά­γκες και κάτω από τις εντο­λές του κεντρι­κού αρχη­γεί­ου του ΝΑΤΟ.

Αυτοί είναι εξάλ­λου και οι λόγοι που υπάρ­χει το αίτη­μα της εξό­δου από ΝΑΤΟ, ΕΕ, και της απο­μά­κρυν­σης των βάσε­ων, επει­δή όχι μόνο δεν προ­σφέ­ρουν τίπο­τα στην άμυ­να της χώρας, αλλά αντί­θε­τα μας εκθέ­τουν σε πολε­μι­κούς κιν­δύ­νους και μας εμπλέ­κουν στους τυχο­διω­κτι­σμούς των ιμπεριαλιστών.

Όσο για το αν ο διε­θνι­σμός μειώ­σει το ηθι­κό και το αξιό­μα­χο του ελλη­νι­κού λαού, μην στε­να­χω­ριέ­σαι. Ίσα-ίσα που ο προ­λε­τα­ρια­κός διε­θνι­σμός κάνει τους εργά­τες να ξεχω­ρί­ζουν τον πραγ­μα­τι­κό τους εχθρό και να γίνο­νται πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κοί. Διε­θνι­στι­κή δια­παι­δα­γώ­γη­ση της εργα­τι­κής τάξης, σημαί­νει τον ανει­ρή­νευ­το αγώ­να της με κάθε τρό­πο ενά­ντια στους καπι­τα­λι­στές (ντό­πιους και ξένους), ενά­ντια σε όλες τις αστι­κές τάξεις.

Σημαί­νει να πολε­μή­σεις τον εισβο­λέα (όπως τους Ιτα­λούς το 1940), να αντι­στα­θείς στους κατα­κτη­τές (όπως έγι­νε με τους Γερ­μα­νούς, Ιτα­λούς, Βούλ­γα­ρους στην κατο­χή) αλλά και να συντρί­ψεις την δική σου αστι­κή τάξη (όπως δεν έγι­νε το 1944). Συνε­πώς ο λαός με ορμή και ενθου­σια­σμό θα οργα­νώ­σει τον αγώ­να ενά­ντια στις αστι­κές τάξεις, με την προ­ϋ­πό­θε­ση ότι θα έχει δια­παι­δα­γω­γη­θεί διε­θνι­στι­κά από σήμερα.

Όσο για το που θα βρε­θούν τα όπλα, πώς θα αμυν­θού­με εάν το αστι­κό κρά­τος δεν έχει σύγ­χρο­να όπλα, μην σκο­τί­ζε­σαι. Αυτή, είναι μια ανη­συ­χία που πρέ­πει να την έχουν οι καπι­τα­λι­στές. Δεν θα τους δώσου­με εμείς βοή­θεια και λύσεις στο πρό­βλη­μά τους. Δεν θα γίνου­με εμείς δια­χει­ρι­στές των προ­βλη­μά­των τους, ούτε θα πλη­ρώ­νου­με οικιο­θε­λώς τους αντα­γω­νι­σμούς τους. 

Μην ανη­συ­χείς για το λαό. Ο Λαός πάντα κατα­φέρ­νει να βρί­σκει όπλα όταν έρχε­ται η κατάλ­λη­λη ώρα. 

Άσε τους αστούς να τρέ­μουν στην ιδέα ότι κάποια στιγ­μή, για να σώσουν τα κέρ­δη τους, θα είναι ανα­γκα­σμέ­νοι να οπλί­σουν το λαό.

epanastasi

(Σημεί­ω­ση: Τον Ιού­λιο του 1974, είκο­σι πέντε χρό­νια μετά τον εμφύ­λιο πόλε­μο και την εγκλη­μα­τι­κή εκστρα­τεία στην Κορέα, το χου­ντι­κό στρα­τιω­τι­κό καθε­στώς κάλε­σε το λαό σε επι­στρά­τευ­ση. Άφη­σε όμως τους επι­στρα­τευ­μέ­νους να περι­φέ­ρε­ται στα κέντρα επι­στρά­τευ­σης άοπλους και χωρίς στο­λές. Αργό­τε­ρα, πολ­λοί είπαν, ότι δεν υπήρ­χαν όπλα στις απο­θή­κες. Η αλή­θεια είναι ότι η αστι­κή τάξη φοβή­θη­κε μια ένο­πλη λαϊ­κή εξέ­γερ­ση και δεν έδω­σε στους επι­στρα­τευ­μέ­νους όπλα. Από την εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου είχαν περά­σει μόνο κάτι μήνες κι αυτό την τρομοκρατούσε!).

________________________________________________________________________________________________

Ο Γιάννης Βεντούρας είναι οικονομολόγος — συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και σπούδασε στο οικονομικό τμήμα της σχολής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Εργάσθηκε σαν οικονομικός διευθυντής και οικονομικός σύμβουλος σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, μελετώντας από τα «μέσα» το καπιταλιστικό σύστημα. Συμμετέχει ενεργά στο λαϊκό κίνημα.
Είναι εκλεγμένος τοπικός σύμβουλος στον Δήμο Αχαρνών. Διδάσκει δωρεάν Πολιτική Οικονομία στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο «Δημήτρης Γληνός».
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο