Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ

Την 8η πρω­ι­νή της 27ης Ιανουα­ρί­ου 1756 στο Ζάλτσ­μπουργκ, τμή­μα τότε της Αγί­ας Ρωμαϊ­κής Αυτο­κρα­το­ρί­ας του Γερ­μα­νι­κού Έθνους και νυν της Αυστρί­ας,  γεν­νή­θη­κε ο Βόλφ­γκανγκ Αμα­ντέ­ους Μότσαρτ.

Ενας από τους μεγα­λύ­τε­ρους μου­σι­κούς, ο Μότσαρτ υπε­ρέ­χει με το δυνα­τό πλού­σιο ταλέ­ντο που άνθη­σε νωρίς και για την ασυ­νή­θι­στη πορεία που πήρε η στα­διο­δρο­μία του, η οποία ξεκί­νη­σε με τους θριάμ­βους ενός «παι­διού — θαύ­μα­τος» και εξε­λί­χθη­κε σε έναν επί­μο­νο αγώ­να για επι­βί­ω­ση και ανα­γνώ­ρι­ση.  Σε ηλι­κία τριών χρο­νών έπαι­ζε πιά­νο, στα πέντε του συνέ­θε­τε και στα έξι έδω­σε το πρώ­το του κοντσέρτο.

Δια­κρί­θη­κε για την απα­ρά­μιλ­λη τόλ­μη του σαν καλ­λι­τέ­χνης που προ­τί­μη­σε την αβέ­βαιη ζωή του ανε­ξάρ­τη­του μου­σι­κού από την εξευ­τε­λι­στι­κή υπη­ρε­σία κάτω από τις δια­τα­γές ενός δεσπο­τι­κού αφέ­ντη. Τέλος μονα­δι­κός είναι και ο σφαι­ρι­κός χαρα­κτή­ρας του δημιουρ­γι­κού του έργου, που περι­λαμ­βά­νει σχε­δόν όλα τα είδη μουσικής.

Ο Μότσαρτ έζη­σε μόνο 35 χρό­νια, πρό­λα­βε όμως να συν­θέ­σει περί­που 600 έργα (συμ­φω­νι­κά, δωμα­τί­ου, κον­σέρ­τα, όπε­ρες και χορω­δια­κά), τα περισ­σό­τε­ρα από τα οποία είναι αριστουργήματα.

Το όνο­μα του Μότσαρτ έγι­νε σύμ­βο­λο του μεγα­λύ­τε­ρου μου­σι­κού ταλέ­ντου και της δημιουρ­γι­κής μεγα­λο­φυί­ας, καθώς και της ενό­τη­τας της ομορ­φιάς και της αλή­θειας. Η αξε­πέ­ρα­στη αξία του δημιουρ­γι­κού του έργου και ο τερά­στιος ρόλος του στην πνευ­μα­τι­κή ζωή της ανθρω­πό­τη­τας υπο­γραμ­μί­στη­κε από μου­σι­κούς, συγ­γρα­φείς, φιλο­σό­φους και μελετητές.

Μετα­ξύ σοβα­ρού και αστεί­ου λέγε­ται ότι αν υπήρ­χε δυνα­τό­τη­τα ο Μότσαρτ να διεκ­δι­κή­σει τα δικαιώ­μα­τα για τη χρή­ση της μου­σι­κής και του ονό­μα­τός του θα μπο­ρού­σε να αγο­ρά­σει όλη την Αυστρία. Άλλω­στε, η γενέ­τει­ρά του Ζάλτσ­μπουργκ ζει και ανα­πτύσ­σε­ται μέχρι σήμε­ρα χάρις στον Μότσαρτ. Και όμως, ο συν­θέ­της της «Μικρής Νυχτε­ρι­νής Μου­σι­κής», του «Ντον Τζιο­βά­νι», του «Μαγι­κού Αυλού» και άλλων αρι­στουρ­γη­μά­των πάλευε για να τα φέρει βόλ­τα με τα οικο­νο­μι­κά του στον σύντο­μο βίο του.

Πέθα­νε στη μία τα ξημε­ρώ­μα­τα της 5ης Δεκεμ­βρί­ου 1791, επί των επάλ­ξε­ων, γρά­φο­ντας το «Ρέκ­βιεμ» της ζωής και της καριέ­ρας του.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο