«Κι από το μέλ­λον, ατε­νί­ζο­ντας τις μέρες των αλυσίδων,
πρώ­τα του Λένιν θα δεις τη μορφή.
Που μετά τη σκλα­βιά τόσων χιλιετηρίδων
Ανοι­ξε το δρό­μο για της κομ­μού­νας την κορυ­φή».
(Β. Μαγια­κόφ­σκι, «Βλά­ντι­μιρ Ιλιτς Λένιν»)

Ο Βλα­ντι­μίρ Ιλιτς Ουλιά­νοφ (Λένιν) γεν­νή­θη­κε στις 22 Απρί­λη 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ (το σημε­ρι­νό Ουλιά­νοφσκ). Οι γονείς του — ο πατέ­ρας του, Ιλία Νικο­λά­γιε­βιτς Ουλιά­νοφ, που ήταν δάσκα­λος, και η μητέ­ρα του, Μαρία Αλε­ξά­ντρο­βα Μπλανκ — προ­σέ­φε­ραν στα παι­διά τους πλού­σιες γνώσεις.

Το 1887 ο Λένιν γρά­φτη­κε στο Πανε­πι­στή­μιο του Καζάν, γρή­γο­ρα όμως πιά­στη­κε και διώ­χτη­κε για τη συμ­με­το­χή του στο επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα των φοι­τη­τών. Στο Καζάν, ο Λένιν προ­σχώ­ρη­σε σε έναν μαρ­ξι­στι­κό κύκλο.
Στα τέλη του 1893 εγκα­τα­στά­θη­κε στην Πετρού­πο­λη και το 1895 κατά­φε­ρε να συνε­νώ­σει όλους τους μαρ­ξι­στι­κούς — εργα­τι­κούς κύκλους της πόλης σε μία και μονα­δι­κή «Ενω­ση Αγώ­να για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της εργα­τι­κής τάξης».
Το Δεκέμ­βρη του 1895 ο Λένιν πιά­στη­κε από την τσα­ρι­κή κυβέρ­νη­ση και φυλα­κί­στη­κε, αλλά δεν στα­μά­τη­σε την επα­να­στα­τι­κή του δρά­ση. Συνέ­χι­σε να βοη­θά την «Ενω­ση Αγώ­να» με τις συμ­βου­λές του και τις υπο­δεί­ξεις του από τη φυλα­κή, στέλ­νο­ντας μπρο­σού­ρες και προκηρύξεις.
Πήρε ενερ­γό μέρος στην ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή δια­πά­λη της επο­χής, τόσο ενά­ντια στους «ναρό­ντ­νι­κους» όσο και ενά­ντια στους «νόμι­μους μαρ­ξι­στές» και τους «οικο­νο­μι­στές».
Το 1898 παντρεύ­τη­κε την Ν. Κ. Κρούπ­σκα­για, συνερ­γά­τι­δά του στην «Ενω­ση» και σύντρο­φό του για τα υπό­λοι­πα 26 χρό­νια της ζωής του.

Η ίδρυση του ΡΣΔΕΚ

Το Μάρ­τη του 1898 συνήλ­θε το Α’ Συνέ­δριο του Ρωσι­κού Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού Εργα­τι­κού Κόμ­μα­τος (ΡΣΔΕΚ), στο οποίο συμ­με­τεί­χαν μόνο 9 αντι­πρό­σω­ποι. Ο Λένιν δεν πήρε μέρος στο Συνέ­δριο, καθώς ήταν εξό­ρι­στος στη Σιβηρία.
Κατά τη διάρ­κεια της εξο­ρί­ας συνέ­γρα­ψε το μεγά­λο επι­στη­μο­νι­κό έργο του «Η ανά­πτυ­ξη του καπι­τα­λι­σμού στη Ρωσία», πολύ­τι­μο όπλο στην ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή δια­πά­λη με αστι­κά και μικρο­α­στι­κά ρεύ­μα­τα που επι­δρού­σαν στο νεα­ρό εργα­τι­κό κίνη­μα της Ρωσίας.
Οταν το 1900 πήγε στο εξω­τε­ρι­κό, ο Λένιν συνεν­νο­ή­θη­κε με την ομά­δα «Απε­λευ­θέ­ρω­ση της δου­λειάς» και συγκε­κρι­μέ­να με τους Πλε­χά­νοφ, Αξελ­ροντ και Βέρα Ζασού­λιτς, για να εκδώ­σουν μαζί την «Ισκρα» (Σπί­θα). Ολο το σχέ­διο της έκδο­σης το είχε επε­ξερ­γα­στεί ο Λένιν από την αρχή έως το τέλος. Ετσι, το Δεκέμ­βρη του 1900 κυκλο­φό­ρη­σε στο εξω­τε­ρι­κό το πρώ­το φύλ­λο της εφη­με­ρί­δας, που κάτω από τον τίτλο είχε το ρητό «Από τη σπί­θα θ’ ανά­ψει η φλόγα».
Από το 1900 μέχρι το Νοέμ­βρη του 1905 βρι­σκό­ταν στο εξω­τε­ρι­κό, όπου συνέ­βα­λε καθο­ρι­στι­κά στη δια­μόρ­φω­ση των βάσε­ων του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Νέου Τύπου, σε σύγκρου­ση με οπορ­του­νι­στι­κά και ρεφορ­μι­στι­κά στοι­χεία του ΡΣΔΕΚ.
Ουσια­στι­κά στο Β’ Συνέ­δριο του ΡΣΔΕΚ, το 1903, συγκρο­τή­θη­κε και ο μπολ­σε­βι­κι­σμός, το επα­να­στα­τι­κό ρεύ­μα στο ρωσι­κό εργα­τι­κό κίνη­μα, που κατά­φε­ρε να κερ­δί­σει την πλειο­ψη­φία στο ΡΣΔΕΚ. Στην πορεία, το ΡΣΔΕΚ δια­σπά­στη­κε ουσια­στι­κά σε δύο κόμ­μα­τα: Τους μπολ­σε­βί­κους, υπό την ηγε­σία του Λένιν, και τους οπορ­του­νι­στές μενσεβίκους. 

Η επανάσταση του 1905

Στην επα­νά­στα­ση του 1905 ο Λένιν συνέ­βα­λε με τις επε­ξερ­γα­σί­ες του στην ιδε­ο­λο­γι­κή και πολι­τι­κή χει­ρα­φέ­τη­ση της εργα­τι­κής τάξης από την αστι­κή, που επι­δί­ω­κε να αξιο­ποι­ή­σει τα επα­να­στα­τι­κά γεγο­νό­τα για έναν προς όφε­λός της συμ­βι­βα­σμό με τον τσα­ρι­σμό. Ο Λένιν έμει­νε στη Ρωσία από το 1905 μέχρι το Δεκέμ­βρη του 1907, οπό­τε ανα­γκά­στη­κε να την εγκα­τα­λεί­ψει για 10 ολό­κλη­ρα χρόνια.
Κατά τη διάρ­κεια της παρα­μο­νής του στο εξω­τε­ρι­κό πήρε ενερ­γά μέρος στη δια­πά­λη που διε­ξα­γό­ταν στο διε­θνές εργα­τι­κό — σοσια­λι­στι­κό κίνη­μα. Δια­πά­λη που κορυ­φώ­θη­κε με την έναρ­ξη του Α’ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου και τη στά­ση στή­ρι­ξης των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων από την πλειο­ψη­φία των ηγε­σιών των σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κομμάτων.
Ο Λένιν μαζί με άλλους επα­να­στά­τες συνέ­βα­λε στη ρήξη με τον οπορ­του­νι­σμό της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Μνη­μειώ­δες έργο της περιό­δου απο­τε­λεί το έργο του «Ιμπε­ρια­λι­σμός, το ανώ­τα­το στά­διο του καπι­τα­λι­σμού», όπου εξη­γεί το χαρα­κτή­ρα του πολέ­μου και ανα­δει­κνύ­ει τα στοι­χεία της νέας ιστο­ρι­κής φάσης ανά­πτυ­ξης του καπιταλισμού.

Επιστροφή στη Ρωσία

Με το ξέσπα­σμα της επα­νά­στα­σης του Φλε­βά­ρη του 1917, ο Λένιν προ­ε­τοι­μά­ζει την επι­στρο­φή του στη Ρωσία, η οποία πραγ­μα­το­ποιεί­ται τον Απρί­λη του 1917. Με την άφι­ξή του στην Πετρού­πο­λη, παρου­σιά­ζει σε μια μεγά­λη συγκέ­ντρω­ση τις περί­φη­μες «Θέσεις του Απρί­λη», που απο­τέ­λε­σαν και βασι­κή καθο­δη­γη­τι­κή γραμ­μή των μπολ­σε­βί­κων από τον Απρί­λη έως τον Οκτώ­βρη του 1917.
Ο Λένιν βγαί­νει ξανά στην παρα­νο­μία τον Ιού­λη του 1917, αυτή τη φορά από την Προ­σω­ρι­νή Κυβέρ­νη­ση, την οποία στή­ρι­ζαν οι μεν­σε­βί­κοι και οι εσέ­ροι. Στις 7 Οκτώ­βρη 1917 ο Λένιν επέ­στρε­ψε στην Πετρού­πο­λη και από την παρα­νο­μία καθο­δή­γη­σε νικη­φό­ρα την Οκτω­βρια­νή Επανάσταση.
Στις 26 Οκτώ­βρη του 1917 (8 Νοέμ­βρη) ανα­δεί­χθη­κε Πρό­ε­δρος του Συμ­βου­λί­ου των Λαϊ­κών Επι­τρό­πων, που εξέ­λε­ξε το Παν­ρω­σι­κό Συνέ­δριο των Σοβιέτ. Ο Λένιν και το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ρωσί­ας (μπολ­σε­βί­κοι), στην ηγε­σία πια της Ρωσί­ας, ξεκί­νη­σαν έναν τιτά­νιο αγώ­να με στό­χο την οικο­δό­μη­ση της νέας σοσια­λι­στι­κής — κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας κόντρα σε θεούς και δαίμονες.
Το 1918 έγι­νε από­πει­ρα δολο­φο­νί­ας ενα­ντί­ον του και ο τραυ­μα­τι­σμός του κλό­νι­σε ανε­πα­νόρ­θω­τα την υγεία του. Το 1919 ο Λένιν συνέ­βα­λε ουσια­στι­κά, μαζί με άλλους εκπρο­σώ­πους του Διε­θνούς Κομ­μου­νι­στι­κού Κινή­μα­τος, στην ίδρυ­ση της Κομ­μου­νι­στι­κής Διεθνούς.
Από το 1922 συντε­λεί­ται μια προ­ο­δευ­τι­κή επι­βά­ρυν­ση της υγεί­ας του Λένιν, που οδη­γεί τελι­κά στο θάνα­τό του το Γενά­ρη του 1924. Παρ’ όλα τα προ­βλή­μα­τα υγεί­ας, προ­σπά­θη­σε και αυτά τα χρό­νια, στο μέτρο των δυνά­με­ών του, να συμ­βά­λει ουσια­στι­κά στα σύν­θε­τα ζητή­μα­τα της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στη Ρωσία.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
Για την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση του Β. Ι. Λένιν

«Κι από το μέλ­λον, ατε­νί­ζο­ντας τις μέρες των αλυσίδων,
πρώ­τα του Λένιν θα δεις τη μορφή.
Που μετά τη σκλα­βιά τόσων χιλιετηρίδων
Ανοι­ξε το δρό­μο για της κομ­μού­νας την κορυ­φή».
(Β. Μαγια­κόφ­σκι, «Βλά­ντι­μιρ Ιλιτς Λένιν»)

Πριν από ακρι­βώς 150 χρό­νια, στις 22 Απρί­λη 1870, γεν­νή­θη­κε στην πόλη Σιμπίρσκ στο Βόλ­γα, ο μεγα­λύ­τε­ρος επα­να­στά­της που ανέ­δει­ξε το παγκό­σμιο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα στον 20ό αιώ­να, ο Βλα­ντι­μίρ Ιλιτς Ουλιά­νοφ, όπως είναι το πραγ­μα­τι­κό όνο­μα του Λένιν.
Η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του ΚΚΕ τιμά τον καθο­δη­γη­τή της νικη­φό­ρας πορεί­ας των μπολ­σε­βί­κων προς το κοσμοϊ­στο­ρι­κό γεγο­νός της Μεγά­λης Οκτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης και των πρώ­των χρό­νων της σοσια­λι­στι­κής οικοδόμησης.
Ο Λένιν με το τερά­στιο θεω­ρη­τι­κό του έργο και την επα­να­στα­τι­κή του δρά­ση σημά­δε­ψε την εξέ­λι­ξη του επα­να­στα­τι­κού εργα­τι­κού κινή­μα­τος σε παγκό­σμιο επί­πε­δο, συμ­βάλ­λο­ντας καθο­ρι­στι­κά στη δια­μόρ­φω­ση της σύγ­χρο­νης επα­να­στα­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας, των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των και στην ίδρυ­ση της Κομ­μου­νι­στι­κής Διεθνούς.
Συνε­χί­ζει μέχρι και σήμε­ρα να απο­τε­λεί τον φάρο της επα­να­στα­τι­κής δρά­σης για τους κομ­μου­νι­στές στην Ελλά­δα και σε όλον τον κόσμο που βρί­σκο­νται στον αγώ­να για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού και την οικο­δό­μη­ση μιας ανώ­τε­ρης οργά­νω­σης της κοι­νω­νί­ας, χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο, τον σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό.
«Χωρίς επα­να­στα­τι­κή θεω­ρία δεν υπάρ­χει επα­να­στα­τι­κό κίνημα»

Ο Λένιν συγκα­τα­λέ­γε­ται, μαζί με τους Μαρξ και Ενγκελς, στους θεμε­λιω­τές της επα­να­στα­τι­κής θεω­ρί­ας της εργα­τι­κής τάξης, του μαρ­ξι­σμού — λενινισμού.
Καθο­δη­γώ­ντας τη νικη­φό­ρα πορεία των μπολ­σε­βί­κων ανέ­δει­ξε ότι δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει πραγ­μα­τι­κή επα­να­στα­τι­κή πρά­ξη χωρίς τη γνώ­ση των νομο­τε­λειών της διε­ξα­γω­γής της ταξι­κής πάλης και των αντι­κει­με­νι­κών νόμων εξέ­λι­ξης της κοινωνίας.
Αφιέ­ρω­σε μεγά­λα δια­στή­μα­τα στη μελέ­τη και ανά­πτυ­ξη της επα­να­στα­τι­κής θεω­ρί­ας των Μαρξ και Ενγκελς ακό­μη και στις πιο δύσκο­λες για το εργα­τι­κό κίνη­μα συν­θή­κες. Βρέ­θη­κε σε όλη τη διάρ­κεια της ζωής του στην προ­με­τω­πί­δα της μάχης ενά­ντια στη δια­στρέ­βλω­ση του μαρ­ξι­σμού, τόσο από τους ιδε­ο­λό­γους της αστι­κής τάξης όσο και από τους διά­φο­ρους εκφρα­στές του οπορτουνισμού.
Εκα­νε πρά­ξη την προ­τρο­πή των Μαρξ και Ενγκελς ότι «η διδα­σκα­λία μας δεν είναι δόγ­μα, μα καθο­δή­γη­ση για δρά­ση», απο­δει­κνύ­ο­ντας ότι η ανά­πτυ­ξη της επα­να­στα­τι­κής θεω­ρί­ας είναι απο­φα­σι­στι­κός παρά­γο­ντας για να δοθεί απά­ντη­ση στα σύγ­χρο­να για την κάθε επο­χή ζητή­μα­τα που φέρ­νει στο προ­σκή­νιο η ανά­πτυ­ξη του καπι­τα­λι­σμού και η πορεία της ταξι­κής πάλης.
«…δώστε μας μια οργά­νω­ση επα­να­στα­τών και θα ανα­πο­δο­γυ­ρί­σου­με τη Ρωσία!»

Ο Λένιν είναι ο ιδρυ­τής του επα­να­στα­τι­κού Κόμ­μα­τος της εργα­τι­κής τάξης, που σκο­πός της δρά­σης του είναι να «καθο­δη­γεί τον αγώ­να της εργα­τι­κής τάξης όχι μόνο για να πετύ­χει πιο ευνοϊ­κούς όρους πώλη­σης της εργα­τι­κής δύνα­μης, αλλά και για την κατάρ­γη­ση του κοι­νω­νι­κού καθε­στώ­τος που ανα­γκά­ζει τους άπο­ρους να που­λιού­νται στους πλού­σιους» -|>1.

Το Κόμ­μα Νέου Τύπου, όπως ονο­μά­στη­κε σε διά­κρι­ση με τα μέχρι τότε σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα, απο­τε­λεί ένα οργα­νω­μέ­νο και πει­θαρ­χη­μέ­νο σύνο­λο που δρα με οδη­γό τη μαρ­ξι­στι­κή — λενι­νι­στι­κή θεω­ρία και θέτει ως στό­χο του την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού και την εγκα­θί­δρυ­ση της επα­να­στα­τι­κής εργα­τι­κής εξου­σί­ας, γνω­στής ως «δικτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του». Απο­τε­λεί μια οργά­νω­ση επα­να­στα­τών, με ενιαία καθο­δή­γη­ση σε πανε­θνι­κό επί­πε­δο, αλλά και με θεμε­λια­κή αρχή τον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, με βαθιές ρίζες και δεσμούς στην εργα­τι­κή τάξη, με μέλη τους πιο πρω­το­πό­ρους εργα­ζό­με­νους, που δρουν απο­φα­σι­σμέ­νοι, με τη συμ­με­το­χή τους σε μια από τις οργα­νώ­σεις του, για τον κοι­νό σκο­πό της επα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής, ενι­σχύ­ο­ντάς το και με υλι­κά μέσα.
Τέτοιο ήταν το Κόμ­μα των μπολ­σε­βί­κων, που πέρα­σε από τη σκλη­ρή μάχη της επα­νά­στα­σης του 1905, άντε­ξε στις διώ­ξεις του τσα­ρι­κού καθε­στώ­τος και στη βία και κατα­στο­λή μετά την ήττα της επα­νά­στα­σης, απο­τέ­λε­σε το φάρο των επα­να­στα­τι­κών δυνά­με­ων στη φωτιά του Α΄ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου, έδω­σε νικη­φό­ρα τη μάχη της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης, αντι­με­τώ­πι­σε ικα­νό­τα­τους αστούς πολι­τι­κούς, που είχαν μεγά­λες δυνα­τό­τη­τες στην παρα­πλά­νη­ση των μαζών, σφυ­ρη­λά­τη­σε πλα­τιούς επα­να­στα­τι­κούς δεσμούς με την εργα­τι­κή τάξη και καθο­δή­γη­σε την πρώ­τη προ­σπά­θεια οικο­δό­μη­σης της σοσια­λι­στι­κής — κομ­μου­νι­στι­κής κοινωνίας.

Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού

Ο Λένιν με τη θεω­ρία του για τον ιμπε­ρια­λι­σμό απο­κά­λυ­ψε την οικο­νο­μι­κή και πολι­τι­κή του ουσία, ως ανώ­τα­το στά­διο του καπι­τα­λι­σμού, ως επο­χή δια­μόρ­φω­σης των υλι­κών συν­θη­κών, που κάνουν ανα­γκαία την επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού και την οικο­δό­μη­ση του κομ­μου­νι­στι­κού τρό­που παραγωγής.
Απέ­δει­ξε ότι η όξυν­ση της βασι­κής αντί­θε­σης ανά­με­σα στον κοι­νω­νι­κό χαρα­κτή­ρα της παρα­γω­γής και στην καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­ποί­η­ση των απο­τε­λε­σμά­των της χαρα­κτη­ρί­ζει όλα τα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη, ανε­ξάρ­τη­τα από τη θέση τους στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστημα.
Ασκη­σε δρι­μεία κρι­τι­κή τόσο στις οπορ­του­νι­στι­κές θεω­ρί­ες που απο­μο­νώ­νουν την ιμπε­ρια­λι­στι­κή στρα­τιω­τι­κή επι­θε­τι­κή πολι­τι­κή από τα οικο­νο­μι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά του μονο­πω­λια­κού καπι­τα­λι­σμού, όσο και σε εκεί­νες που θεω­ρούν ότι με την κυριαρ­χία του μονο­πω­λί­ου αμβλύ­νε­ται ο καπι­τα­λι­στι­κός ανταγωνισμός.
Η λενι­νι­στι­κή θεω­ρία του ιμπε­ρια­λι­σμού έχει ιδιαί­τε­ρη σημα­σία για την ανά­δει­ξη του αντι­δρα­στι­κού ιμπε­ρια­λι­στι­κού χαρα­κτή­ρα ενώ­σε­ων, όπως των κρα­τών της Ευρώ­πης, με την ταυ­τό­χρο­νη ύπαρ­ξη της τάσης να οξύ­νε­ται ο αντα­γω­νι­σμός ανά­με­σα στα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη σε παγκό­σμιο επίπεδο.
Η επε­ξερ­γα­σία αυτή απο­τέ­λε­σε καθο­ρι­στι­κό στοι­χείο για τη δια­μόρ­φω­ση της επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής, καθώς, όπως τόνι­ζε ο ίδιος ο Λένιν: «Αν δεν κατα­νοη­θούν οι οικο­νο­μι­κές ρίζες αυτού του φαι­νο­μέ­νου, αν δεν εκτι­μη­θεί η πολι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή του σημα­σία, δεν μπο­ρεί να γίνει ούτε βήμα στον τομέα της λύσης των πρα­κτι­κών καθη­κό­ντων του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος και της επερ­χό­με­νης κοι­νω­νι­κής επα­νά­στα­σης» |>2.

Για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική ειρήνη

Ο Λένιν απο­κά­λυ­ψε την αντι­δρα­στι­κή δια­λε­κτι­κή ενό­τη­τα ανά­με­σα στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή ειρή­νη των καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών και των διε­θνι­κών ενώ­σε­ων και συμ­φω­νιών τους ως πολι­τι­κή για το μοί­ρα­σμα των εδα­φών, των οικο­νο­μι­κών σφαι­ρών, των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών για το κυνή­γι του μέγι­στου κέρδους.
Ανέ­δει­ξε ότι ο πόλε­μος είναι ιμπε­ρια­λι­στι­κός και από τις δύο μεριές, ανε­ξάρ­τη­τα από το ποιο καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος ξεκί­νη­σε πρώ­το την πολε­μι­κή σύγκρου­ση και ότι ο μόνος τρό­πος να ικα­νο­ποι­η­θεί η απαί­τη­ση του λαού για ειρή­νη είναι να δυνα­μώ­σει ο αγώ­νας ενά­ντια στην αιτία του πολέ­μου, ενά­ντια στο σύστη­μα της καπι­τα­λι­στι­κής εκμετάλλευσης.
Με αυτήν την ανά­λυ­ση κατά­φε­ρε το Κόμ­μα των μπολ­σε­βί­κων στον Α΄ Παγκό­σμιο Πόλε­μο να δια­μορ­φώ­σει γραμ­μή σύγκρου­σης με την αστι­κή τάξη, σε αντί­θε­ση τόσο με τη σοσιαλ­σο­βι­νι­στι­κή έκφρα­ση του οπορ­του­νι­σμού, που καλού­σε σε στή­ρι­ξη των πολε­μι­κών σχε­δια­σμών της αστι­κής τάξης, όσο και με τον πασι­φι­σμό, που απο­σπού­σε την πάλη για την ειρή­νη από την πάλη για την ανα­τρο­πή του καπιταλισμού.

Για το χαρακτήρα του κράτους και της επανάστασης

Σημα­ντι­κή θέση κατέ­χει η βαθύ­τε­ρη ανά­λυ­ση του Λένιν για την ταξι­κή ουσία του κρά­τους, με την οποία τεκ­μη­ριώ­θη­κε αλλά και πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε όχι μόνο η ανά­γκη σύγκρου­σης με το καθε­στώς της τσα­ρι­κής αυτο­κρα­το­ρί­ας, αλλά και της αστι­κής «προ­σω­ρι­νής επα­να­στα­τι­κής κυβέρ­νη­σης» που δια­μορ­φώ­θη­κε το Φλε­βά­ρη του 1917, της δια­πά­λης με τις οπορ­του­νι­στι­κές δυνά­μεις που τη στή­ρι­ξαν, της δια­πά­λης και μέσα στα Σοβιέτ (Συμ­βού­λια) των επα­να­στα­τη­μέ­νων εργα­τών, αγρο­τών και στρα­τιω­τών. Ο Λένιν μέσα στη δίνη του πολέ­μου επε­ξερ­γά­στη­κε τη θεω­ρία που ανα­δει­κνύ­ει την ανά­γκη να τσα­κι­στεί στον 20ό αιώ­να όχι μόνο το φεου­δαρ­χι­κό ή μισο­φε­ου­δαρ­χι­κό, αλλά και το καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος. Ολη η επα­να­στα­τι­κή δρά­ση απ’ το Φλε­βά­ρη έως τον Οκτώ­βρη δεν επι­τρέ­πει καμιά ανο­χή σε παλιές και σύγ­χρο­νες οπορ­του­νι­στι­κές θεω­ρί­ες για στα­δια­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση του καπι­τα­λι­στι­κού κρά­τους σε σοσιαλιστικό.
Η επε­ξερ­γα­σία αυτή του Λένιν απο­τε­λεί δια­χρο­νι­κά ένα πολύ­τι­μο εργα­λείο απο­κά­λυ­ψης της κάλ­πι­κης ουσί­ας των διλημ­μά­των ανά­με­σα σε μια καπι­τα­λι­στι­κή δια­χεί­ρι­ση μικρό­τε­ρης ή μεγα­λύ­τε­ρης κρα­τι­κής παρέμ­βα­σης, φιλε­λεύ­θε­ρου ή κεϊν­σια­νού χαρακτήρα.

🚩 Η ανωτερότητα του σοσιαλισμού — κομμουνισμού

Η πρώ­τη προ­σπά­θεια οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού κατά τον 20ό αιώ­να ανέ­δει­ξε, παρά τα όποια λάθη και αδυ­να­μί­ες σε αυτήν την πορεία, την ανω­τε­ρό­τη­τα του νέου συστή­μα­τος απέ­να­ντι στη βαρ­βα­ρό­τη­τα της καπι­τα­λι­στι­κής εκμετάλλευσης.
Η κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο, ο κεντρι­κός σχε­δια­σμός ως κοι­νω­νι­κή σχέ­ση για την κατα­νο­μή του εργα­τι­κού δυνα­μι­κού, τη χρη­σι­μο­ποί­η­ση των κοι­νω­νι­κο­ποι­η­μέ­νων μέσων παρα­γω­γής με επι­στη­μο­νι­κά καθο­ρι­σμέ­νους στό­χους κοι­νω­νι­κής ευη­με­ρί­ας απο­τέ­λε­σαν τη βάση για την πραγ­μα­το­ποί­η­ση σημα­ντι­κών κοι­νω­νι­κών επι­τευγ­μά­των για αρκε­τές δεκα­ε­τί­ες. Για πρώ­τη φορά στην Ιστο­ρία δημιουρ­γή­θη­καν θεσμοί που εξα­σφά­λι­ζαν την ουσια­στι­κή συμ­με­το­χή των εργα­ζο­μέ­νων στη δια­χεί­ρι­ση πλευ­ρών της κοι­νω­νί­ας τους, βγά­ζο­ντας τις μάζες από το περι­θώ­ριο της πολι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ζωής. Ηταν πρω­τό­γνω­ρες οι εκτε­τα­μέ­νες κατα­κτή­σεις στην Υγεία, στην Παι­δεία, στην ισο­τι­μία της γυναί­κας, στον Πολι­τι­σμό, στον Αθλη­τι­σμό, σε όλους τους τομείς της κοι­νω­νι­κής ζωής για όλους, ανε­ξάρ­τη­τα από ηλι­κία, φύλο, εθνό­τη­τα. Η σημα­σία των παρα­πά­νω κατα­κτή­σε­ων πολ­λα­πλα­σιά­ζε­ται αν υπο­λο­γί­σου­με την οικο­νο­μι­κή καθυ­στέ­ρη­ση που κλη­ρο­νό­μη­σε ο σοσια­λι­σμός από την προ­ε­πα­να­στα­τι­κή Ρωσία αλλά και ότι το νέο άνοι­γε το δρό­μο της κοι­νω­νι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης πάνω σε άγνω­στα μονοπάτια.

Η σοσια­λι­στι­κή — κομ­μου­νι­στι­κή κοι­νω­νία συνε­χί­ζει να προ­βάλ­λει ως η μόνη φιλο­λαϊ­κή διέ­ξο­δος από τα αδιέ­ξο­δα που βιώ­νουν μέχρι και σήμε­ρα οι εργα­ζό­με­νοι, οι λαοί, ειδι­κό­τε­ρα η νεο­λαία. Μονά­χα ο κεντρι­κός σχε­δια­σμός, στο έδα­φος της κοι­νω­νι­κής ιδιο­κτη­σί­ας των μέσων παρα­γω­γής και της εργα­τι­κής εξου­σί­ας, μπο­ρεί να δώσει απά­ντη­ση στα οξυ­μέ­να προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζουν σήμε­ρα οι εργα­ζό­με­νοι στη ζωή τους. Μονά­χα οι νέες κομ­μου­νι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής μπο­ρούν να αξιο­ποι­ή­σουν τις νέες δυνα­τό­τη­τες της ανά­πτυ­ξης των επι­στη­μών και της τεχνο­λο­γί­ας, της ψηφια­κής οικο­νο­μί­ας και της «4ης βιο­μη­χα­νι­κής επα­νά­στα­σης» προς όφε­λος της λαϊ­κής ευημερίας.

🚩 Τιμάμε τον Λένιν δυναμώνοντας τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού

Το έργο και η επα­να­στα­τι­κή δρά­ση του Λένιν και των μπολ­σε­βί­κων συνε­χί­ζουν να φωτί­ζουν το δρό­μο της πάλης των κομ­μου­νι­στών στις σημε­ρι­νές συνθήκες.
Μπρο­στά στην εκδή­λω­ση της νέας διε­θνούς καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης και στην αξιο­ποί­η­ση της παν­δη­μί­ας για να περιο­ρι­στούν απ’ τις αστι­κές κυβερ­νή­σεις εργα­τι­κά δικαιώ­μα­τα, αστι­κές δημο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες, ακό­μα και η συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση, γίνε­ται πιο επι­τα­κτι­κό το καθή­κον της συγκέ­ντρω­σης και ωρί­μαν­σης δυνά­με­ων για την ανα­τρο­πή του σάπιου συστή­μα­τος της καπι­τα­λι­στι­κής εκμετάλλευσης.
Μπρο­στά στο βάθε­μα των συνε­πειών των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών, μπρο­στά στην όξυν­ση των αντα­γω­νι­σμών ανά­με­σα στα καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη και τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές ενώ­σεις, που μεγα­λώ­νουν τον κίν­δυ­νο ενός περι­φε­ρεια­κού ή γενι­κευ­μέ­νου ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, το ΚΚΕ δίνει σκλη­ρή μάχη από σήμε­ρα για την ενί­σχυ­ση των χαρα­κτη­ρι­στι­κών που θα του δώσουν τη δυνα­τό­τη­τα να δρα ως επα­να­στα­τι­κή πρω­το­πο­ρία «παντός καιρού».

Το ΚΚΕ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα, έχοντας διαμορφώσει σύγχρονη επαναστατική στρατηγική και κάνοντας διαρκή προσπάθεια να διευρύνει τους αγωνιστικούς δεσμούς του με την εργατική τάξη, τα λαϊκά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων της πόλης και των αγροτών, τη νεολαία τους.
Βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων της εργατικής τάξης και των λαϊκών δυνάμεων, παλεύοντας για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την προώθηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, της κοινής πάλης όλων όσοι έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την πάλη ενάντια στους καπιταλιστές, στα μονοπώλια, στο κράτος και τις συμμαχίες τους.
Μελετά καθημερινά τα νέα φαινόμενα που φέρνει στο προσκήνιο η ταξική πάλη και η κίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας και των διεθνών ανταγωνισμών ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη ώστε να διατηρείται πάντα η ικανότητά του να αναδεικνύει τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος, διευρύνοντας την αντικαπιταλιστική συνείδηση σε στρώματα εργαζομένων.
Η πάλη στις σημερινές συνθήκες για την οριστική κατάργηση της ταξικής — εκμεταλλευτικής και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής — κομμουνιστικής κοινωνίας αποτελεί έμπρακτη απόδοση τιμής στον μεγάλο κομμουνιστή επαναστάτη Β. Ι. Λένιν, την Οκτωβριανή Επανάσταση και τους σκοπούς της.

1. Β. Ι. Λένιν: «Τι να κάνου­με;», «Απα­ντα» τ. 6, εκδ. «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», σελ. 57
2. Β. Ι. Λένιν: «Ο ιμπε­ρια­λι­σμός, ανώ­τα­το στά­διο του καπι­τα­λι­σμού», «Απα­ντα», τ. 27, εκδ. «Σύγ­χρο­νη Επο­χή», σελ. 314.

ΑΘΗΝΑ 21/4/2020