Γάιος Ιούλιος Καίσαρας, εφυής πολιτικός και στρατηλάτης

Στις 12 Ιου­λί­ου 100 π.Χ. γεν­νιέ­ται ο Ρωμαί­ος πολι­τι­κός, στρα­τη­γός και συγ­γρα­φέ­ας Γάιος Ιού­λιος Καί­σα­ρας. Κατα­γό­ταν από οικο­γέ­νεια πατρι­κί­ων της γενιάς των Ιου­λί­ων, ιδρυ­τής της οποί­ας υπο­τί­θε­ται ότι ήταν ο Ιου­λος, ο μυθι­κός γιος του Αινεία και της θεάς Αφρο­δί­της. Παρά τη θρυ­λι­κή κατα­γω­γή της η οικο­γέ­νεια του Καί­σα­ρος δεν ήταν ούτε πλού­σια ούτε είχε μεγά­λη πολι­τι­κή επιρ­ροή. Τις πολι­τι­κές τύχες του Καί­σα­ρος καθό­ρι­σε περισ­σό­τε­ρο η συγ­γέ­νειά του με τον στρα­τη­γό και πολι­τι­κό ανα­μορ­φω­τή Γάϊο Μάριο, σύζυ­γο της Ιου­λί­ας, αδελ­φής του πατέ­ρα του.

Πολύ μορ­φω­μέ­νος, ήξε­ρα όλα όσα θα μπο­ρού­σε να ξέρει ένας άνθρω­πος της επο­χής του. βασι­λιάς της μόδας και εκφρα­στής της κομ­ψό­τη­τας, ακο­λού­θη­σε τη συνή­θη οδό της στα­διο­δρο­μί­ας στα υπουρ­γή­μα­τα των πατρι­κί­ων. Ήξε­ρε να κυβερ­νά. Αν και του άρε­σαν οι δια­σκε­δά­σεις και η καλή ζωή, αν και ο «έρω­τας, το κρα­σί και το φαγη­τό είχαν θέση στη ζωή του», ήξε­ρε να μην εγκα­τα­λεί­πε­ται στη ζωή του καπηλειού.

Ολο­κλή­ρω­σε την κατά­κτη­ση της Γαλα­τί­ας και επι­χεί­ρη­σε δυο εκστρα­τεί­ες κατά της Βρε­τα­νί­ας. Προ­κά­λε­σε εμφύ­λιο πόλε­μο κατά του Πομπή­ιου με νικη­φό­ρα έκβα­ση. Το 48 π.Χ. στην Αίγυ­πτο ο Καί­σαρ ανα­μεί­χθη­κε στον εμφύ­λιο πόλε­μο μετα­ξύ του Πτο­λε­μαί­ου και της αδελ­φής-συζύ­γου του και συμ­βα­σί­λισ­σας Κλε­ο­πά­τρας Z’. Παίρ­νο­ντας το μέρος της όμορ­φης και έξυ­πνης Κλε­ο­πά­τρας — την οποία και ερω­τεύ­θη­κε — ο Καί­σαρ νίκη­σε τον Πτο­λε­μαίο και την ενθρό­νι­σε ως μονα­δι­κή βασί­λισ­σα. Από τη σχέ­ση του με την Κλε­ο­πά­τρα ο Καί­σαρ απέ­κτη­σε τον Πτο­λε­μαίο IE’ Καί­σα­ρα, γνω­στό­τε­ρο ως Καισαρίωνα.

Το 44 π.Χ. ανα­κη­ρύ­χτη­κε ισό­βιος δικτά­τωρ. Ο Καί­σαρ πλέ­ον εθε­ω­ρεί­το ημί­θε­ος, του πρό­τει­ναν ακό­μη και βασι­λι­κό διά­δη­μα, το οποίο αρνή­θη­κε, αλλά μερι­κοί Συγκλη­τι­κοί πίστευαν ότι δεν θα το αρνιό­ταν ακό­μη για πολύ. Εγι­νε μιση­τός λόγω των αυταρ­χι­κών του μεθό­δων.  Στο όνο­μα της δημο­κρα­τί­ας, λοι­πόν, μια ομά­δα Συγκλη­τι­κών, οι Ελευ­θε­ρω­τές (Liberatores) όπως αυτο­α­πο­κλή­θη­καν, στις 15 Μαρ­τί­ου του 44 π.X., ημέ­ρα της εορ­τής των Ειδών του Μαρ­τί­ου, δολο­φό­νη­σαν τον Καί­σα­ρα μέσα στο θέα­τρο που είχε χτί­σει ο Πομπή­ιος και όπου ο ίδιος ο Καί­σαρ είχε συγκα­λέ­σει συνέ­λευ­ση της Συγκλή­του επει­δή το δικό της κτί­ριο είχε κατα­στρα­φεί από πυρ­καϊά πριν από μερι­κά χρόνια.

Εκτός από μεγά­λος στρα­τη­λά­της και πολι­τι­κός ο Καί­σαρ υπήρ­ξε και εξαί­ρε­τος συγ­γρα­φέ­ας. Εχουν δια­σω­θεί δύο μόνο έργα του: τα Απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα περί του Γαλα­τι­κού Πολέ­μου (Commentarii de Bello Gallico) και τα Απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα περί του Εμφυ­λί­ου Πολέ­μου (Commentarii de Bello Civili).