Γαρου(φαήλος): Μια φορά φασίστας, πάντα φασίστας

Τι συμ­βαί­νει όταν ο φασι­σμός και η πιο μαύ­ρη ακρο­δε­ξιά συνα­ντούν μια απο­τυ­χη­μέ­νη και μίζε­ρη πολι­τι­κή ύπαρ­ξη; Απά­ντη­ση: «Γεν­νιέ­ται» ένας Φαή­λος Κρα­νι­διώ­της. Ανα­φε­ρό­μα­στε ασφα­λώς στο γνω­στό πρώ­ην στέ­λε­χος της ΝΔ και συνερ­γά­τη του Αντ. Σαμα­ρά και νυν πολι­τι­κό που­λέν του έτε­ρου φασι­στοει­δούς Θ. Τζήμερου.

Ο Φαή­λος βέβαια δεν είναι ένας απλός φασί­στας. Είναι ένας φασί­στας που συνε­χώς απο­ζη­τά την δημο­σιό­τη­τα, προ­κει­μέ­νου να βγει απ’ την πολι­τι­κή αφά­νεια και τον ακρο­δε­ξιό βούρ­κο στον οποίο επι­πλέ­ει. Έτσι, δεν διστά­ζει να επι­δί­δε­ται συχνά πυκνά σε εμε­τι­κά αντι­κομ­μου­νι­στι­κά παρα­λη­ρή­μα­τα, χυδαιο­λο­γί­ες και βρω­μιές αντί­στοι­χες με αυτές των ναζι­στών της Χρυ­σής Αυγής. Άλλω­στε, στα θολά νερά της ίδιας δεξα­με­νής ψήφων με τους Ναζί ψαρεύ­ει με τον συναί­τε­ρο του Τζήμερο.

Βγή­κε λοι­πόν σήμε­ρα το εν λόγω φασι­στοει­δές και με το θρά­σος δια­κο­σί­ων πατ­τα­κών που τον δια­κρί­νει επι­χεί­ρη­σε να συκο­φα­ντή­σει τον ήρωα Νίκο Μπε­λο­γιάν­νη, ανή­με­ρα της συμπλή­ρω­σης 69 χρό­νων από τη δολο­φο­νία του.

«Ο Μπε­λο­γιάν­νης ήταν προ­δό­της, όχι μόνο κατά­σκο­πος αλλά και με συμ­με­το­χή σε γεγο­νό­τα βου­τηγ­μέ­να στο αίμα αθώ­ων. Η μυθο­λο­γία της αρι­στε­ράς κόπια­σε πολύ αλλά ο προ­δό­της παρα­μέ­νει προδότης».

Επ’ αυτού, τρία σχό­λια μπο­ρούν να γίνουν:

ΠΡΩΤΟ: Από στό­μα­τος κορά­κου «κρα» θα ακού­σεις. Από στό­μα πατε­ντα­ρι­σμέ­νου φασί­στα όπως ο Φαή­λος μόνο βρω­μιές, γκε­μπε­λι­σμούς και αντι­κομ­μου­νι­στι­κή λάσπη.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Προ­φα­νώς ο Γαρου­φα­ή­λος νομί­ζει ότι γρά­φο­ντας τέτοιου είδους εμέ­σμα­τα αφε­νός θα «λερώ­σει» τη μνή­μη του Μπε­λο­γιάν­νη και αφε­τέ­ρου θα κερ­δί­σει λίγες ώρες δημο­σιό­τη­τας. Το δεύ­τε­ρο πράγ­μα­τι μπο­ρεί να το πέτυ­χε. Σε ότι αφο­ρά το πρώ­το όμως, ματαιο­πο­νεί. Όπως ματαιο­πο­νούν όλα τα φασι­στοει­δή, οι ναζί και τα πάσης φύσης ακρο­δε­ξιά κατα­κά­θια, που νομί­ζουν ότι έχουν την δύνα­μη να σπι­λώ­σουν, έστω και λίγο, τον ήρωα Μπελογιάννη.

ΤΡΙΤΟ: «Ο Μπε­λο­γιάν­νης ήταν προ­δό­της» γρά­φει ο ακρο­δε­ξιός πιγκουί­νος του πολι­τι­κού από­πα­του. Αυτό που δεν μπο­ρεί να χωνέ­ψει ο Φαή­λος και οι ομοι­δε­ά­τες του είναι ότι ο Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης στά­θη­κε όρθιος μέχρι τέλους, μετέ­τρε­ψε τα στη­μέ­να στρα­το­δι­κεία σε βήμα καταγ­γε­λί­ας απέ­να­ντι στους κατη­γό­ρους του, έφτυ­σε κατά­μου­τρα το βρώ­μι­κο αστι­κό κρά­τος των «Πλα­στή­ρων» και των «Παπά­γων», του μοναρ­χο­φα­σι­σμού και της αμε­ρι­κα­νο­δου­λεί­ας. Λυσ­σά­νε οι «Φαή­λοι» διό­τι ξέρουν καλά πως όταν ο Μπε­λο­γιάν­νης και το ΚΚΕ πολε­μού­σε τους κατα­κτη­τές, οι πολι­τι­κοί τους πρό­γο­νοι είτε συνερ­γά­ζο­νταν με τους Ναζί, φορώ­ντας κου­κού­λες και προ­δί­δο­ντας κόσμο, είτε έκα­ναν… «αντί­στα­ση» απ’ το Κάϊ­ρο και το Λίβα­νο. Γι’ αυτό και προ­σπα­θούν να αντι­στρέ­ψουν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα στά­ζο­ντας αντι­κομ­μου­νι­στι­κό δηλητήριο…

Ο Ν. Μπε­λο­γιάν­νης έχει κατα­γρα­φεί, μια για πάντα, στις πιο ένδο­ξες σελί­δες της ιστο­ρί­ας ως λαϊ­κός ήρω­ας, ως αλύ­γι­στος κομ­μου­νι­στής και γνή­σιος πατριώ­της, που έζη­σε και πέθα­νε πιστός στις αξί­ες και τα ιδα­νι­κά του. Όσο για τους «Φαή­λους», να είναι σίγου­ροι πως για τους ίδιους υπάρ­χει ήδη κρα­τη­μέ­νη μια θέση στον σκου­πι­δο­τε­νε­κέ της ιστο­ρι­κής λήθης, κάτω απο μια ταμπέ­λα που θα γρά­φει: «μια φορά φασί­στας, πάντα φασίστας».

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων