(γελάει και) Το «Παρδαλό Κατσίκι»

Επι­μέ­λεια Ομά­δα ¡H.lV.S! //

Το συμπα­θη­τι­κό τετρά­πο­δο στη νεο­ελ­λη­νι­κή, φαί­νε­ται να δια­φέ­ρει από την «οικό­σι­τη γίδα, απλά γίδα ή αίγα (επι­στη­μο­νι­κή ονο­μα­σία: Αιξ η κατοι­κί­διος, Capra aegagrus hircus — Αιξ ο αίγα­γρος ο τρά­γος ή Αιξ ο αίγα­γρος ο αίγος), υπο­εί­δος της εξη­με­ρω­μέ­νης κατσί­κας, που κατά­γε­ται από την άγρια κατσί­κα της Νοτιο­δυ­τι­κής Ασί­ας και της Ανα­το­λι­κής Ευρώ­πης ‑ζώο μηρυ­κα­στι­κό, της οικο­γέ­νειας των βοοει­δών και της τάξης των αρτιο­δά­χτυ­λων…» κλπ

Βέβαια έχου­με και το κρι-κρι (Capra aegagrus creticus), μερι­κές φορές απο­κα­λού­με­νο κρη­τι­κή αίγα, αγρί­μι, κρη­τι­κός αίγα­γρος ή κρη­τι­κό αγριο­κά­τσι­κο … |> δεί­τε το ζωντα­νά |> Αγρί­μια κι αγρι­μά­κια μου, /  λάφια μου μερω­μέ­να, / πέστε μου πού ‘ναι οι τόποι σας, πού ‘ναι τα χει­μα­διά σας; /  Γκρε­μνά ‘ναι εμάς οι τόποι μας, / λέσκες τα χει­μα­διά μας, / τα σπη­λια­ρά­κια του βου­νού είναι τα γονι­κά μας…

Σε κάθε περί­πτω­ση το κατσί­κι, εμπε­ριέ­χει το χαρα­κτη­ρι­σμό του αλα­νιά­ρι­κου, του ασυμ­βί­βα­στου, του ανυ­πό­τα­χτου και δε θα σας συμ­βου­λεύ­α­με να το έχε­τε σε αυλή ή στο μπαλ­κό­νι, δίπλα στο Τεριέ σας (που είτε Γιορκ­σάιρ, είτε Τζακ Ράσελ είτε μεγα­λό­σω­μο Μπουλ, θα τα εύρι­σκε σκού­ρα μαζί του). Όπως πολύ εύστο­χα λένε στην Κρή­τη «το γίδι ψοφά μα το νού­ρο ψηλά τον έχει»… Επί­σης, ξέρουν καλά οι τσο­πα­να­ραί­οι ότι το γίδι δεν κάθε­ται ξάπλα ήσυ­χο σαν το πρό­βα­το για να το κου­ρέ­ψεις και γι’ αυτό υπάρ­χει η «κου­ρεύ­τρα» (μια ξύλι­νη κατα­σκευή που του περ­νά­νε το κεφά­λι για να το ακι­νη­το­ποι­ή­σουν) αλλά, ακό­μη κι έτσι,  ήσυ­χο δεν κάθε­ται και γι’αυτό το κού­ρε­μά του γίνε­ται ατσού­μπα­λα (εξ ου και η λαϊ­κή ρήση «κου­ρε­μέ­νος σαν γίδι»)

Μέχρις εδώ καλά: αλλά εμείς δε μιλά­με για ένα οποιο­δή­πο­τε κατσί­κι, αλλά για «ειδι­κό», το παρ­δα­λό: Και εδώ αλλά­ζουν τα πράγ­μα­τα. Κατά τον Τρια­ντα­φυλ­λί­δη (λεξι­κό ΠΥΛΗ) παρ­δα­λός ‑ή ‑ό [parδalós] Ε1 : 1. που έχει πολ­λά χρώ­μα­τα (συχνά έντο να) ανα­κα­τε­μέ­να, ποι­κι­λό­χρω­μος: Παρ­δα­λά ρού­χα / που­κά­μι­σα / φορέ­μα­τα. 2. (για ζώο, που­λί) που το δέρ­μα του, το φτέ­ρω­μά του είναι πολύ­χρω­μο, έχει στίγ­μα­τα, βού­λες. ΦΡ θα γελά­σει* και το παρ­δα­λό κατσί­κι. 3. (μτφ.) που δεν είναι σαφής, ξεκά­θα­ρος: Παρ­δα­λά λόγια. || (ως ουσ., προφ.) η παρ­δα­λή, γυναί­κα αμφί­βο­λης, μειω­μέ­νης ηθι­κής. παρ­δα­λά ΕΠIΡΡ: Ήρθαν ντυ­μέ­νοι ~… Κατά το λεξι­κό του Κρια­ρά |> λήμ­μα παρ­δα­λός|> (ζώο) που έχει στο δέρ­μα του κηλί­δες ή στίγ­μα­τα «εγγα­στρώ­νου­νταν το ποί­μι­νιο προς τα ραβδιά και εγέν­νη­σαν το ποί­μι­νιο πολω­πά, κουκ­κω­τά και παρ­δα­λά», (άνθρω­πος) που έχει στο δέρ­μα του κηλί­δες και στίγ­μα­τα, σημά­δια κακής κατά­στα­σης της υγεί­ας του, ενώ ο Μπα­μπι­νιώ­της (αμπε­λο­φι­λο­σο­φώ­ντας ως συνή­θως ‑βρά­σε όρυ­ζα) παρα­πέ­μπει στο |> αρχ. πάρ­δα­λος «στι­κτό όρνιο» (Αρι­στο­τέ­λης), μετα­πλ. του ουσ. πάρ­δα­λις «λεο­πάρ­δα­λη, πάν­θη­ρας», λόγω των ποι­κί­λων κηλί­δων και στιγ­μά­των που εμφα­νί­ζο­νται στο δέρ­μα αυτών των ζώων: ο τύπος παρ­δα­λός παρου­σιά­ζει μετα­κί­νη­ση του τόνου στη λήγου­σα κατ’ ανα­λο­γί­αν προς άλλα επί­θε­τα που δηλώ­νουν χρώ­μα ή ιδιό­τη­τα (π.χ. καστα­νός, γαλα­νός), αλλά και για δια­φο­ρο­ποί­η­ση από το ουσ. πάρ­δα­λος, που μαρ­τυ­ρεί­ται σε μσν. κεί­με­να με τη σημ. «λεο­πάρ­δα­λη».

Τελι­κά η έκφρα­ση «γέλα­σε / θα γελά­σει και το παρ­δα­λό κατσί­κι», είναι μια από τις εκφρά­σεις του λαού μας για να περι­γρά­ψει κάτι πολύ αστείο, και μαζί γελοίο (υπάρ­χει και στο γνω­στό περι­στα­τι­κό του 1946, όταν «η Βου­λή εξερ­ρά­γη σύσ­σω­μος εις γέλω­τας»  και «από τους γέλω­τας αυτούς εξε­πή­δη­σεν το βρά­δυ εκεί­νο και το “παρ­δα­λό κατσίκι”»). 

Που κατά περί­πτω­ση ατε­νί­ζει, ή γράφει…

Έχου­με επί­σης κι άλλες φρά­σεις με παρό­μοια σημα­σία … πχ. το «γελάν κι ο κότες», αξί­ζει τον κόπο να θυμη­θού­με και τον αμί­μη­το του γλωσ­σο­πλά­στη Αλέ­φα­ντο «Θα γελά­νε και τα τσι­μέ­ντα» (!!), ενώ στα αγγλι­κά (για κάποιο λόγο που δεν γνω­ρί­ζου­με) «γελά­νε οι γάτες» It’s enough to make a cat laugh βλ και ο μπλε γάτος του Τσε­σάιρ, (Cheshire Cat) που συμ­βου­λεύ­ε­ται η Αλί­κη στη χώρα των Θαυ­μά­των. Τέλος αλιεύ­σα­με μια σχε­τι­κή  (στα ισπα­νι­κά, αλλά απο­λύ­τως κατα­νοη­τή) έντο­νη πολι­τι­κή συζή­τη­ση με το συμπα­θές (μη παρ­δα­λό όμως) τετράποδο.

Τα παρα­πά­νω έρχο­νται συνειρ­μι­κά στις τελευ­ταί­ες πολι­τι­κές εξε­λί­ξεις, μετά και το σχό­λιο του «Ατέ­χνως» με τίτλο «στον ΣΥΡΙΖΑ έξι …ανε­ξάρ­τη­τοι» κυρί­ως όμως μετά τα τελευ­ταία «Αλι­σβε­ρί­σια, σου­λά­τσα και μετα­γρα­φές εντός των τει­χών», με τα παζά­ρια, τους αλλη­λο­εκ­βια­σμούς, τις μετα­κι­νή­σεις στε­λε­χών ανά­με­σα στα αστι­κά κόμ­μα­τα, με μπό­λι­κο απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κό «καβγα­δά­κι» και υπο­κρι­σία συν­θέ­το­ντας την έτσι κι αλλιώς άθλια εικό­να του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος.

Όπου περισ­σεύ­ει η υπο­κρι­σία από όλα τα αστι­κά κόμ­μα­τα για την εικό­να που παρου­σιά­ζουν αυτές τις μέρες το πολι­τι­κό σύστη­μα και η Βου­λή, με τη διά­λυ­ση και τις συγκολ­λή­σεις κοι­νο­βου­λευ­τι­κών ομά­δων, τις μετα­κι­νή­σεις, απο­πο­μπές και μετα­γρα­φές βου­λευ­τών, τη δια­μόρ­φω­ση νέων πλειο­ψη­φιών ξεπερ­νώ­ντας ακό­μη και το «λαμπρό πεδίο δόξας» της απο­στα­σί­ας του 1966.

Στα «μαγει­ρέ­μα­τα» και τις διερ­γα­σί­ες, όπου πρω­το­στα­τεί η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ, ανα­δί­νε­ται η μπό­χα ενός πολι­τι­κού συστή­μα­τος το οποίο, προ­κει­μέ­νου να εξα­σφα­λί­σει τη συνέ­χεια στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή στή­ρι­ξης των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων και στη δια­μόρ­φω­ση εναλ­λα­κτι­κών σχη­μά­των αντι­λαϊ­κών κυβερ­νή­σε­ων, δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο. Τέτοιες δια­δι­κα­σί­ες όμως δεν είναι πρω­τό­γνω­ρες και μάταια — όπως και υπο­κρι­τι­κά — διαρ­ρη­γνύ­ουν τα ιμά­τιά τους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και άλλα κόμ­μα­τα. Άλλω­στε, οι εξε­λί­ξεις επι­βε­βαιώ­νουν ότι ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ μοιά­ζουν σε όλα. Απο­δει­κνύ­ε­ται ότι το κοι­νό έδα­φος πάνω στο οποίο γίνο­νται όλες αυτές οι μετα­κι­νή­σεις και συγκολ­λή­σεις είναι η σύγκλι­ση όλων των αστι­κών πολι­τι­κών δυνά­με­ων σε στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές του κεφα­λαί­ου και η βαθύ­τε­ρη εμπλο­κή της χώρας στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς και αντα­γω­νι­σμούς.

Αυτό είναι το «δια­βα­τή­ριο», με το οποίο η «πρώ­τη φορά Αρι­στε­ρά» κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ επί τέσ­σε­ρα χρό­νια με τον εθνι­κι­στή — ακρο­δε­ξιό Καμ­μέ­νο, ο οποί­ος δηλώ­νει τώρα έτοι­μος να ενσω­μα­τώ­σει στο κόμ­μα του ακό­μα και βου­λευ­τές που «ανε­ξαρ­τη­το­ποι­ή­θη­καν» από τη ναζι­στι­κή Χρυ­σή Αυγή. Αυτό είναι το «συγ­χω­ρο­χάρ­τι», με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προ­σπα­θεί να ξεπλύ­νει τώρα την παλιά σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία και να συγκρο­τή­σει «προ­ο­δευ­τι­κές συμ­μα­χί­ες» με εκεί­νους που ρήμα­ξαν και λεη­λά­τη­σαν τον λαό.

Διέ­ξο­δος για τον λαό δεν είναι η «εξυ­γί­αν­ση» και η «θωρά­κι­ση της λει­τουρ­γί­ας των θεσμών»: το σάπιο αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα δεν εξυ­γιαί­νε­ται, δεν μπο­ρεί να γίνει φιλο­λαϊ­κό.

Διέ­ξο­δος προς το συμ­φέ­ρον του λαού είναι μόνο η ενί­σχυ­ση του ΚΚΕ, που στέ­κε­ται με συνέ­πεια απέ­να­ντι στην αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή και τα κόμ­μα­τά της και ξεσκε­πά­ζει τις διερ­γα­σί­ες ανα­μόρ­φω­σης του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος και των θεσμών του, που μόνο στό­χο έχουν το φτια­σί­δω­μα της επί­θε­σης και τη δια­μόρ­φω­ση στα­θε­ρών κυβερ­νή­σε­ων, που θα ανα­λά­βουν την απο­στο­λή να την κλι­μα­κώ­σουν το επό­με­νο διάστημα.

Αφορ­μή για νέες τέτοιες «δόξες» έδω­σε, αρχι­κά, η αλλα­γή του κανο­νι­σμού της Βου­λής που προ­ε­τοι­μα­ζό­ταν, ώστε να δια­τη­ρη­θεί η Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομά­δα των ΑΝΕΛ (βλ ανα­κοί­νω­ση του ΓΤ της ΚΕ του ΚΚΕ) με τον Τσί­πρα να βγαί­νει πάλι στο κλα­ρί λέγο­ντας …«εκβια­ζό­με­νος δεν υπήρ­ξα ποτέ και από κανέ­ναν, και δεδο­μέ­νου ότι δεν επι­θυ­μώ να επι­τρέ­ψω σε κανέ­ναν να αξιο­ποιεί τη δημο­κρα­τι­κή μου ευαι­σθη­σία για να με συκο­φα­ντεί» και άλλα «ωραία» που έδω­σε το πάτη­μα για νέο γύρο απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και των λοι­πών, προ­βάλ­λο­ντας ως πρω­τεύ­ον αυτήν τη φορά την παρα­βί­α­ση των αστι­κών θεσμών, της συνταγ­μα­τι­κό­τη­τας κ.ο.κ., ενώ ταυ­τό­χρο­να επι­τά­χυ­νε και τις διερ­γα­σί­ες. Για παρά­δειγ­μα, η ΝΔ πριν και κατά τη διάρ­κεια της συνε­δρί­α­σης της Επι­τρο­πής Κανο­νι­σμού έκα­νε λόγο για «ωμές αντι­θε­σμι­κές παρεμ­βά­σεις της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας στο αυτο­διοί­κη­το του κοι­νο­βου­λί­ου», ενώ επα­νήλ­θε στην ατζέ­ντα και το ενδε­χό­με­νο για πρό­τα­ση μομ­φής κατά του προ­έ­δρου της Βου­λής, Ν. Βού­τση. Ο τελευ­ταί­ος, ενη­με­ρώ­νο­ντας τους κοι­νο­βου­λευ­τι­κούς συντά­κτες μετά από τη συνε­δρί­α­ση της Επι­τρο­πής, δήλω­σε ότι «η θεσμι­κή μας προ­σή­λω­ση είναι πρω­το­φα­νής», (σω…ω..ωπα!) ότι μια ενδε­χό­με­νη πρό­τα­ση μομ­φής είναι «καλο­δε­χού­με­νη» και «προ­έ­βλε­ψε» (Γιάν­νης κερ­νά­ει, Γιάν­νης πίνει) ότι «κοντός ψαλ­μός αλλη­λού­ια» σχε­τι­κά με την έντα­ξη 6 βου­λευ­τών στην Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομά­δα του ΣΥΡΙΖΑ, «για να στα­μα­τή­σουν αυτές οι περιπέτειες».

Επι­βε­βαιώ­θη­κε λίγη ώρα αργό­τε­ρα, όταν Ελ. Κου­ντου­ρά, Β. Κόκ­κα­λης, Κ. Ζου­ρά­ρις, Θ. Παπα­χρι­στό­που­λος (προ­ερ­χό­με­νοι από τους ΑΝΕΛ), Κ. Παπα­κώ­στα (προ­ερ­χό­με­νη από ΝΔ) και Σπ. Δανέλ­λης (προ­ερ­χό­με­νος από Ποτά­μι) έγι­ναν επί της ουσί­ας και με τη «βού­λα» κυβερ­νη­τι­κοί βου­λευ­τές, αφού με επι­στο­λές καρ­μπόν που κατέ­θε­σαν, ανέ­φε­ραν: «Προ­κει­μέ­νου να μην υπάρ­χουν παρερ­μη­νεί­ες ως προς την αρχή της δεδη­λω­μέ­νης, επι­θυ­μώ εφε­ξής σε κάθε νομο­σχέ­διο που ψηφί­ζε­ται χωρίς ονο­μα­στι­κή ψηφο­φο­ρία, η ψήφος μου να προ­σμε­τρά­ται μαζί με αυτές των βου­λευ­τών της συμπο­λί­τευ­σης». Το παρ­δα­λό κατσί­κι στο ύψος του! 

Και στο μετα­ξύ, όλη την άθλια επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία και τους εκβια­σμούς που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν κατά κόρον από τις κυβερ­νή­σεις ΝΔ — ΠΑΣΟΚ ανέ­συ­ραν οι εκπρό­σω­ποι της κυβέρ­νη­σης στο ΣτΕ, για να επι­χει­ρη­μα­το­λο­γή­σουν υπέρ της «συνταγ­μα­τι­κό­τη­τας» της περι­κο­πής των Δώρων, δηλα­δή της κατάρ­γη­σης του 13^ου και του 14^ου μισθού για τους δημό­σιους με κραυ­γές ότι, δήθεν, οι δημό­σιοι υπάλ­λη­λοι «έχα­σαν τον 13^ο και τον 14^ο μισθό για να δια­τη­ρή­σουν τον 12^ο μισθό», ότι «δια­τα­ράσ­σε­ται η δημο­σιο­νο­μι­κή ισορ­ρο­πία και θα αυξη­θεί η φορο­λο­γία όλων των πολι­τών», και μάλι­στα έφτα­σαν στο σημείο να ισχυ­ρι­στούν ότι η περι­κο­πή των επι­δο­μά­των «δεν θίγει την αξιο­πρε­πή δια­βί­ω­ση των δημο­σί­ων υπαλ­λή­λων, ούτε τους θέτει σε αρνη­τι­κή οικο­νο­μι­κή κατά­στα­ση»!, ανα­πα­ρά­γο­ντας και τον άθλιο δια­χω­ρι­σμό μετα­ξύ εργα­ζο­μέ­νων στο δημό­σιο και στον ιδιω­τι­κό τομέα, για να πουν ότι οι δεύ­τε­ροι είναι σε χει­ρό­τε­ρη κατά­στα­ση και κατά συνέ­πεια οι δημό­σιοι υπάλ­λη­λοι δεν θα έπρε­πε να λένε κουβέντα!

Θυμί­ζου­με ότι με διά­φο­ρους μνη­μο­νια­κούς νόμους των ΝΔ — ΠΑΣΟΚ, μειώ­θη­καν οι μισθοί και τα επι­δό­μα­τα στο Δημό­σιο, με απο­τέ­λε­σμα την 6αετία 2009 — 2015 ένας δημό­σιος υπάλ­λη­λος να χάσει μέχρι και έξι μισθούς το χρό­νο! Πάνω εκεί ήρθε να προ­στε­θεί το νέο μισθο­λό­γιο της συγκυ­βέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ (ν. 4354/2015), που επέ­φε­ρε νέο πλήγ­μα στους μισθούς των δημό­σιων υπαλ­λή­λων ως μηχα­νι­σμός καθή­λω­σης και περαι­τέ­ρω μεί­ω­ση των εισο­δη­μά­των τους. Αν κάτι επι­βε­βαιώ­νε­ται από τα παρα­πά­νω είναι η προ­κλη­τι­κή κοροϊ­δία της κυβέρ­νη­σης και η απο­φα­σι­στι­κό­τη­τά της να πάει μέχρι τέλους την επί­θε­ση για λογα­ρια­σμό του κεφα­λαί­ου.

Έτσι, την ώρα που προ­πα­γαν­δί­ζει το «τέλος των μνη­μο­νί­ων» και τη δήθεν «βελ­τί­ω­ση της θέσης των εργα­ζο­μέ­νων», υπε­ρα­σπί­ζε­ται με νύχια και με δόντια όλα τα μέτρα των μνη­μο­νί­ων, δίνει μάχη για την απα­ρέ­γκλι­τη εφαρ­μο­γή τους, καθα­γιά­ζει και δικαιο­λο­γεί όλες τις συνέ­πειες που είχαν αυτά τα μέτρα σε βάρος των λαϊ­κών στρω­μά­των και το κυριό­τε­ρο, προ­σπα­θεί να ρίξει ακό­μα χαμη­λό­τε­ρα την απαι­τη­τι­κό­τη­τα των εργα­ζο­μέ­νων, να σπεί­ρει τη διχό­νοια και τον αντα­γω­νι­σμό ανά­με­σά τους, ενο­χο­ποιώ­ντας τις διεκ­δι­κή­σεις και τα δίκαια αιτή­μα­τα ενός κλά­δου για τη φτώ­χεια του άλλου!

Καλ­λιερ­γεί «κοι­νω­νι­κό αυτο­μα­τι­σμό» και έχθρα στις εργα­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις, απει­λώ­ντας με «δημο­σιο­νο­μι­κό εκτρο­χια­σμό» της οικο­νο­μί­ας και με συνέ­πειες για όλον το λαό, χώρια που, ακό­μα κι αν υπάρ­ξει θετι­κή για τους εργα­ζό­με­νους γνω­μο­δό­τη­ση του ΣτΕ, η κυβέρ­νη­ση έχει στα χέρια της όλα τα εργα­λεία και το μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο, για να κλι­μα­κώ­σει την επί­θε­ση στους μισθούς και γενι­κό­τε­ρα στο λαϊ­κό εισό­δη­μα, όπως απο­δεί­χτη­κε και από ανά­λο­γες περι­πτώ­σεις στο παρελθόν.

Επι­βε­βαιώ­νε­ται, επο­μέ­νως, το εξής: Ότι καμιά ουσια­στι­κή βελ­τί­ω­ση στη ζωή τους δεν πρό­κει­ται να δουν οι εργα­ζό­με­νοι σε ιδιω­τι­κό και δημό­σιο τομέα, αν δεν καταρ­γή­σουν με την πάλη τους όλο το αντερ­γα­τι­κό μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο, διεκ­δι­κώ­ντας πραγ­μα­τι­κή ανά­κτη­ση απω­λειών, σε σύγκρου­ση με τους στό­χους και τον σχε­δια­σμό του κεφα­λαί­ου, με την πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης και των κομ­μά­των του, βάζο­ντας μπρο­στά τις δικές τους ανά­γκες, ενά­ντια στον απο­προ­σα­να­το­λι­σμό του λαού που δικαιο­λο­γη­μέ­να αηδιά­ζει με τα φαι­νό­με­να σήψης που χαρα­κτη­ρί­ζουν το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα.

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog