Γελοίο λιβελογράφημα της «ΕΦΣΥΝ» για τον Άρη Βελουχιώτη

Με την «Εφη­με­ρί­δα των Συντα­κτών», το Σάβ­βα­το 11 Δεκέμ­βρη, κυκλο­φό­ρη­σε ως ένθε­το το λιβε­λο­γρά­φη­μα των Γιώρ­γου Πετρό­που­λου – Νίκου Χατζη­δη­μη­τρά­κου – Γιώρ­γου Σιού­λα με τίτλο «Ο Αρης Βελου­χιώ­της και ο υπόκοσμος».

Οι συγ­γρα­φείς του υπο­στη­ρί­ζουν ότι προ­σπα­θούν να παρου­σιά­σουν τον Αρη Βελου­χιώ­τη μακριά από μύθους και ωραιο­ποι­ή­σεις. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, το κεί­με­νό τους, που αντί­θε­τα με όσα υπο­στη­ρί­ζει η δια­φή­μι­σή του δεν περιέ­χει ουσια­στι­κά τίπο­τα και­νούρ­γιο, βρί­θει ιστο­ρι­κών στρε­βλώ­σε­ων και κιτρι­νι­σμού. Θα μεί­νου­με μόνο στα βασικότερα:

1. Οπως υπο­νο­εί και ο τίτλος, οι συγ­γρα­φείς επι­χει­ρούν να παρου­σιά­σουν τη βιο­γρα­φία ενός προ­σώ­που, στε­λέ­χους του ΚΚΕ, με πρω­τα­γω­νι­στι­κή συμ­βο­λή στον ΕΛΑΣ και στην ΕΑΜι­κή Αντί­στα­ση, μέσα από τον χαρα­κτή­ρα που δια­μόρ­φω­σε στα εφη­βι­κά και νεα­νι­κά του χρό­νια και την εμπλο­κή που είχε τότε με τον «υπό­κο­σμο». Ετσι, με έμμε­σο τρό­πο, μία περί­ο­δος κορύ­φω­σης της ταξι­κής πάλης στην Ελλά­δα, στη διάρ­κεια της οποί­ας εκα­τομ­μύ­ρια εργα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών βγή­καν στο προ­σκή­νιο της Ιστο­ρί­ας, προ­βάλ­λε­ται στρε­βλά μέσα από τα προ­τε­ρή­μα­τα ή τα ελατ­τώ­μα­τα ενός ανθρώ­που. Πρό­κει­ται για μνη­μείο ιστο­ρι­κής στρέβλωσης.

2. Αφιε­ρώ­νουν σχε­δόν το 1/4 του «πονή­μα­τός» τους σε μια κατα­δί­κη του Αρη Βελου­χιώ­τη για διάρ­ρη­ξη και ληστεία στα 20 του χρό­νια (1925), ανα­δη­μο­σιεύ­ο­ντας και σχο­λιά­ζο­ντας τα ρεπορ­τάζ των εφη­με­ρί­δων της επο­χής. Φυσι­κά, όπως οι ίδιοι παρα­θέ­τουν (σελ. 13, 15), ο Βελου­χιώ­της είχε απα­ντή­σει με άρθρο στον «Ριζο­σπά­στη», όταν η αστι­κή Δικαιο­σύ­νη χρη­σι­μο­ποί­η­σε αυτή την υπό­θε­ση ενα­ντί­ον του. Εκεί αφού παρα­δέ­χε­ται τις κατη­γο­ρί­ες, έλε­γε μετα­ξύ άλλων:

«Αυτά ως το 1924, ακό­μα και το ’25 σχε­δόν, όταν επί τέλους άρχι­σα με τη βοή­θεια των κομ­μου­νι­στών εργα­τών και δια­νο­ου­μέ­νων να βλέ­πω όχι θολά, μα με κάποια καθα­ρό­τη­τα. Εφτα­σε λίγο και­ρός να απαλ­λα­γώ από την επί­δρα­ση του διε­φθαρ­μέ­νου αστι­κού πολι­τι­σμού. Ημου­να πια στους κόλ­πους του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος (…) Δια­παι­δα­γω­γή­θη­κα ταξι­κά, έμα­θα το συμ­φέ­ρο μου, πέτα­ξα τον κεφα­λαιο­κρα­τι­κό πολι­τι­σμό στα μού­τρα της λωπο­δύ­τριας μπουρ­ζουα­ζί­ας και ρίχτη­κα με πίστη, με θέλη­ση, με ηρω­ι­σμό στον αγώ­να για τις εργα­ζό­με­νες μάζες».

3. Ομως οι συντά­κτες επι­μέ­νουν και μάλι­στα προ­σπα­θούν να απα­ντή­σουν στην ουσία της προη­γού­με­νης τοπο­θέ­τη­σης του Αρη. Ετσι οδη­γού­μα­στε σε «θαύ­μα­τα» ψυχα­νά­λυ­σης (!!) …με το ίδιο «ταλέ­ντο» που κατα­πιά­νο­νται με την Ιστορία:

«Οι ιδιό­τη­τες που απο­κτά ένας άνθρω­πος μέσα από τη δρα­στη­ριό­τη­τά του δεν κινού­νται προς την αντί­θε­τη κατεύ­θυν­ση, ούτε είναι ασύμ­βα­τες με τον χαρα­κτή­ρα που δια­μορ­φώ­νει. Ο κακο­ποιός δεν μπο­ρεί να μην έχει συνεί­δη­ση και συμπε­ρι­φο­ρά κακο­ποιού. Μπο­ρεί κάποια στιγ­μή να στα­μα­τή­σει να είναι κακο­ποιός, αλλά τα στοι­χεία του χαρα­κτή­ρα δεν τρο­πο­ποιού­νται ταυ­τό­χρο­να, ιδιαί­τε­ρα μάλι­στα αν χρειά­ζο­νται στη νέα δρα­στη­ριό­τη­τα του συγκε­κρι­μέ­νου ανθρώ­που» (σελ. 88)!!!

Αρα: Αφού ο Βελου­χιώ­της ήταν κακο­ποιός το 1925, δεν μπο­ρού­σε να μην δια­τη­ρεί τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά του κακο­ποιού το 1940 ή το 1945!!! Πραγ­μα­τι­κά, εξαί­ρε­το δείγ­μα ιστο­ρι­κής και δια­λε­κτι­κής ανάλυσης!

Μόνο που με αυτήν τη λογι­κή αμφι­σβη­τεί­ται η δυνα­τό­τη­τα του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος και οποιου­δή­πο­τε άλλου κοι­νω­νι­κού – ταξι­κού κινή­μα­τος στην Ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας να συμ­βά­λει στην αλλα­γή της στά­σης και των χαρα­κτη­ρι­στι­κών των λαϊ­κών μαζών.

4. Στη συνέ­χεια, μάλι­στα, με αυτήν τη λογι­κή επι­χει­ρεί­ται να ταυ­τι­στεί η δρά­ση κακο­ποιών με την παρά­νο­μη δρά­ση του ΚΚΕ στις συν­θή­κες της ημι­πα­ρα­νο­μί­ας ή παρανομίας:

«Απέ­να­ντι σε αυτές τις διώ­ξεις το ΚΚΕ ανέ­πτυ­ξε ανά­λο­γη αντί­δρα­ση. Συγκρού­σεις με την αστυ­νο­μία, παρά­νο­μη δρα­στη­ριό­τη­τα, απο­δρά­σεις από τις φυλα­κές, πλα­στο­γρα­φή­σεις ταυ­το­τή­των και άλλων υλι­κών που διευ­κό­λυ­ναν την παρά­νο­μη κομ­μα­τι­κή δου­λειά. Οι συν­θή­κες ήταν άρι­στες για έναν πρώ­ην κακο­ποιό να ενσω­μα­τω­θεί σε αυτή την κομ­μα­τι­κή δου­λειά ως πολύ­τι­μο και άκρως χρή­σι­μο στοι­χείο και όσα είχε μάθει ως παρα­βα­τι­κός να τα χρη­σι­μο­ποι­ή­σει προς όφε­λος του επα­να­στα­τι­κού κινή­μα­τος» (σελ. 87).

Το μόνο που αλλά­ζει κατά τους συγ­γρα­φείς είναι ο σκοπός!!

Πρό­κει­ται για συλ­λο­γι­σμό βαθιά αντι­δρα­στι­κό και ιδιαί­τε­ρα επι­κίν­δυ­νο. Οχι μόνο για­τί ευθυ­γραμ­μί­ζε­ται με τα επι­χει­ρή­μα­τα του αντι­κομ­μου­νι­σμού και της αστι­κής προ­πα­γάν­δας, αλλά για­τί είναι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα με το κεφά­λι προς τα κάτω. Οι πρά­ξεις απο­συν­δέ­ο­νται από το πλαί­σιο της ταξι­κής πάλης που τους δίνει νόη­μα και περιε­χό­με­νο και παρου­σιά­ζο­νται ξεκομ­μέ­νες, αυθύ­παρ­κτες. Μια τέτοια λογι­κή άλλω­στε απο­θε­ώ­νε­ται και στη γνω­στή θεω­ρία των «δύο άκρων»!!

5. Προ­σπα­θώ­ντας να δοθούν τεκ­μή­ρια για τη δια­τή­ρη­ση των κακο­ποιών χαρα­κτη­ρι­στι­κών του Βελου­χιώ­τη, οι συγ­γρα­φείς συνε­χί­ζουν τις στρε­βλώ­σεις και τον κιτρι­νι­σμό. Ανα­φέ­ρου­με ενδει­κτι­κά ορι­σμέ­νες περιπτώσεις:

α) Ανα­φέ­ρουν μια σύλ­λη­ψή του για κλο­πή το 1929, την οποία ο Βελου­χιώ­της (ο ίδιος που έχει απο­δε­χθεί την κατη­γο­ρία του 1925) την απο­δί­δει σε πλε­κτά­νη. Οι συγ­γρα­φείς – λαγω­νι­κά των ασφα­λί­τι­κων αρχεί­ων απο­δέ­χο­νται ότι σε αυτά δεν βρή­καν τίπο­τα για την τότε υπό­θε­ση, αλλά ανά­με­σα στο λόγο του Βελου­χιώ­τη και της Ασφά­λειας επι­λέ­γουν τον δεύτερο!

β) Μέσα από ανα­λύ­σεις με ιδιαί­τε­ρη φαντα­σία, αλλά χωρίς ιστο­ρι­κά τεκ­μή­ρια, θεω­ρούν ότι εφό­σον ο ρεμπέ­της Νίκος Μάθε­σης (Τρελ­λά­κιας) έγρα­ψε στί­χους αφιε­ρω­μέ­νους στο θάνα­το του Βελου­χιώ­τη, αυτό σημαί­νει ότι τον γνώ­ρι­ζε από τον υπό­κο­σμο της δεκα­ε­τί­ας του 1930!

γ) Παρα­θέ­τουν επι­λε­κτι­κά μαρ­τυ­ρί­ες ανθρώ­πων που γνώ­ρι­σαν τον Βελου­χιώ­τη, δίχως ποτέ να ανα­φέ­ρο­νται στο ιστο­ρι­κό πλαί­σιο που δόθη­καν, ούτε στις πολι­τι­κές δια­φω­νί­ες που είχαν με τον Βελουχιώτη.

δ) Χωρίς ανα­φο­ρά σε πηγές, «περι­γρά­φο­νται» λεπτο­μέ­ρειες για βασα­νι­σμούς, δολο­φο­νί­ες εγκύ­ων κ.λπ. (που θα ζήλευαν και τα αντί­στοι­χα αφιε­ρώ­μα­τα της «Δημο­κρα­τί­ας» και της «Ελεύ­θε­ρης Ωρας»), παρου­σιά­ζο­ντας τη σκλη­ρό­τη­τα του Βελου­χιώ­τη στην αντι­με­τώ­πι­ση παρεκ­κλί­σε­ων «κλα­ρι­τών» που είχαν συμ­με­τά­σχει στον ΕΛΑΣ.

6. Η «ψυχα­νά­λυ­ση» φτά­νει στο από­γειό της στην ερμη­νεία που δίνουν στην υπο­γρα­φή δήλω­σης μετα­νοί­ας στη διάρ­κεια της μετα­ξι­κής δικτατορίας.

Πηγή: Μια ανα­φο­ρά της Μαρί­ας Καρα­γιώρ­γη που μιλά για υπο­γρα­φή δήλω­σης μετα­νοί­ας για προ­σω­πι­κούς λόγους (χωρίς να ανα­φέ­ρει αυτούς τους λόγους και δίχως η ίδια να έχει ιδία γνώ­ση της τότε κομ­μα­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας), κάτι προ­σω­πι­κές μαρ­τυ­ρί­ες από εδώ και εκεί, που υπο­νο­ούν βασα­νι­σμούς του Αρη στα γεν­νη­τι­κά όργα­να κατά τη διάρ­κεια της φυλά­κι­σής του, κάτι η γνώ­μη του ρεμπέ­τη Μάθε­ση ότι ο Βελου­χιώ­της ήταν «μάγκας» και έδε­σε το γλυ­κό! Ο Αρης υπέ­γρα­ψε για­τί από τα βασα­νι­στή­ρια θίχτη­κε ο ανδρι­σμός του! Και όλα αυτά για να αμφι­σβη­τη­θεί η δια­σταυ­ρω­μέ­νη μαρ­τυ­ρία ότι ο Βελου­χιώ­της υπέ­γρα­ψε δήλω­ση μετα­νοί­ας έπει­τα από εντο­λή του χαφιέ της Ασφά­λειας Τυρί­μου, ο οποί­ος επι­κα­λέ­στη­κε ψευ­δώς ανά­λο­γη εντο­λή του Ζαχαριάδη.

Μετά από όλα αυτά θα συμ­φω­νή­σου­με ότι το λιβε­λο­γρά­φη­μα είναι τόσο χρή­σι­μο, όσο δια­δί­δουν οι συγ­γρα­φείς του και η «Εφη­με­ρί­δα των Συντα­κτών». Είναι χρή­σι­μο για να αντι­λη­φθούν όλοι καλύ­τε­ρα ότι ο οπορ­του­νι­σμός είναι το πρώ­το βήμα για τον αντι­κομ­μου­νι­σμό και φυσι­κά, όπως πάντα, η κατρα­κύ­λα του αντι­κομ­μου­νι­σμού δεν έχει πάτο.

ΥΓ 1: Ο ένας από τους τρεις δεν είναι μόνο συντά­κτης της «Εφη­με­ρί­δας των Συντα­κτών», αλλά και ένας από τους πρω­το­στά­τες της ομά­δας «Εργα­τι­κός Αγώ­νας», η οποία, ανά­με­σα σε άλλα, υπο­στή­ρι­ζε ότι το ΚΚΕ δια­στρε­βλώ­νει την Ιστο­ρία του!!

ΥΓ 2: Να τους χαίρονται!

Ριζο­σπά­στης, 18–19 Δεκέμ­βρη 2021.