Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γερμανία: Με επιτυχία το 12ο Διήμερο της ΚΝΕ — Ομιλία του Ν. Αμπατιέλου

Στη γεμά­τη ενθου­σια­σμό κεντρι­κή πολι­τι­κή εκδή­λω­ση του 12ου Διη­μέ­ρου της ΚΝΕ στη Γερ­μα­νία μίλη­σε το Σάβ­βα­το ο Νίκος Αμπα­τιέ­λος, Γραμ­μα­τέ­ας του ΚΣ της ΚΝΕ.

Η εκδή­λω­ση ξεκί­νη­σε με αντι­πο­λε­μι­κά ποι­ή­μα­τα των Γ. Ρίτσου, Ν. Χικ­μέτ και Μπ. Μπρεχτ που διά­βα­σαν μέλη και φίλοι της ΚΝΕ. Στη συνέ­χεια χαι­ρε­τι­σμό απηύ­θυ­νε ο Αλέ­ξαν­δρος Ματσί­γκος, Γραμ­μα­τέ­ας της ΤΟ Κεντρι­κής Ευρώ­πης της ΚΝΕ, ο οποί­ος σημεί­ω­σε ότι το Διή­με­ρο απο­τε­λεί κορύ­φω­ση της δρα­στη­ριό­τη­τας των οργα­νώ­σε­ων της ΚΝΕ στη Γερ­μα­νία τους τελευ­ταί­ους μήνες, από την οποία βγαί­νουν πιο δυνα­τές, ενώ ευχα­ρί­στη­σε τις ξένες αντι­προ­σω­πεί­ες και όσους συνέ­βα­λαν στην πραγ­μα­το­ποί­η­ση του Διημέρου.

Χαι­ρε­τι­σμό απηύ­θυ­ναν επί­σης η Selma Kleinau, εκ μέρους της Σοσια­λι­στι­κής Γερ­μα­νι­κής Εργα­τι­κής Νεο­λαί­ας (SDAJ) και ο Onur Aslan, εκ μέρους της ΚΝ Τουρκίας.Το πρό­γραμ­μα του Διη­μέ­ρου για το Σάβ­βα­το έκλει­σε με λαϊ­κό γλέ­ντι από συγκρό­τη­μα Ελλή­νων μετα­να­στών από το Όφεν­μπαχ και ολο­κλη­ρώ­νε­ται σήμε­ρα με την επί­σκε­ψη στο ναζι­στι­κό στρα­τό­πε­δο συγκέ­ντρω­σης του Μπούχενβαλντ.

Η ομιλία του Ν. Αμπατιέλου

Μιλώ­ντας στις εκδη­λώ­σεις του Διη­μέ­ρου της ΚΝΕ στη Γερ­μα­νία, ο Νίκος Αμπα­τιέ­λος, Γραμ­μα­τέ­ας του ΚΣ της ΚΝΕ, ανά­φε­ρε τα εξής:

«Συντρό­φισ­σες και σύντρο­φοι, φίλες και φίλοι

Είμα­στε πάλι εδώ.

Το Διή­με­ρο της ΚΝΕ στη Γερ­μα­νία επέ­στρε­ψε, μετά από την ανα­βο­λή δύο χρό­νων που επέ­βα­λε η πανδημία.

Επέ­στρε­ψε, μάλι­στα ανα­βαθ­μι­σμέ­νο και καλύ­τε­ρο, για­τί είναι πλέ­ον θεσμός και σημείο ανα­φο­ράς της ελλη­νι­κής νεο­λαί­ας στη Γερμανία.

Των νέων που δια­πι­στώ­νουν από την ίδια τους την πεί­ρα ότι δεν υπάρ­χουν καπι­τα­λι­στι­κοί παρά­δει­σοι, που έχουν πάρει την από­φα­ση, όπου βρε­θούν να παλεύ­ουν για ένα καλύ­τε­ρο αύριο, για μια κοι­νω­νία χωρίς εκμετάλλευση.

Αλλά και των παλιό­τε­ρων γενιών Ελλή­νων μετα­να­στών, που έχουν ριζώ­σει εδώ, που είναι ανα­πό­σπα­στο τμή­μα της εργα­τι­κής τάξης της χώρας και δίνουν τη μάχη στο εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα, στους συλ­λό­γους, τις κοι­νό­τη­τες, τις επι­τρο­πές των μεταναστών.

Είναι, όμως, θεσμός και των πολ­λών περισ­σό­τε­ρων που έχουν κάθε συμ­φέ­ρον να πάρουν την ίδια από­φα­ση και είμα­στε σίγου­ροι ότι θα το κάνουν.

Είναι, φυσι­κά, και μια ακό­μα από­δει­ξη ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ δεν θυμού­νται τους Έλλη­νες του εξω­τε­ρι­κού μόνο προ­ε­κλο­γι­κά, όπως κάνουν όλοι άλλοι.

Σε αυτά τα τρία χρό­νια έγι­ναν πολλά.

Οι Οργα­νώ­σεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο εξω­τε­ρι­κό και εδώ στη Γερ­μα­νία δεν στα­μά­τη­σαν ούτε για μια μέρα να ενη­με­ρώ­νουν, να παρεμ­βαί­νουν, να απο­κα­λύ­πτουν, να πραγ­μα­το­ποιούν πετυ­χη­μέ­νες εκδη­λώ­σεις και συζη­τή­σεις με όλους τους τρόπους.

Δεν χρειά­ζε­ται να κάνου­με καμία ανα­σκό­πη­ση για αυτά, τα γνω­ρί­ζε­ται καλύτερα.

Χρειά­ζε­ται, όμως, διαρ­κώς να βγά­ζου­με συμπεράσματα.

Αν κάτι ξεχω­ρί­ζει από όλο αυτό το διά­στη­μα, είναι η πλή­ρης κατάρ­ρευ­ση των μύθων τους οποί­ους καλ­λιερ­γού­σε το σύστη­μα για να απο­σπά τη στή­ρι­ξη των νέων ανθρώπων.

Ένας από τους μύθους που κατέρ­ρευ­σε με πάτα­γο είναι ότι τα περισ­σό­τε­ρα προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει η νεο­λαία στην Ελλά­δα, οφεί­λο­νται στην ανορ­γα­νω­σιά που χαρα­κτη­ρί­ζει το ελλη­νι­κό κρά­τος, την ανι­κα­νό­τη­τα των κυβερ­νή­σε­ων, ενώ δήθεν έξω όλα “λει­τουρ­γούν ρολόι”.

Χωρίς να παρα­βλέ­που­με υπαρ­κτές δια­φο­ρές που έχουν να κάνουν με το επί­πε­δο ανά­πτυ­ξης και παρα­γω­γι­κό­τη­τας της κάθε καπι­τα­λι­στι­κής χώρας, αυτό που ζήσα­με στην παν­δη­μία δεν αφή­νει περι­θώ­ρια αυταπατών.

Αυτό που ζήσα­με είναι η συνο­λι­κή χρε­ο­κο­πία των εμπο­ρευ­μα­το­ποι­η­μέ­νων δημό­σιων συστη­μά­των υγεί­ας να αντα­πο­κρι­θούν και να καλύ­ψουν τις ανά­γκες στην προ­στα­σία της υγεί­ας και της ζωής του λαών όλου του κόσμου.

Στην Ελλά­δα τα δημό­σια νοσο­κο­μεία κατέρ­ρε­αν ενώ ο ιδιω­τι­κός τομέ­ας έκα­νε “χρυ­σές δουλειές”.

Στη Γερ­μα­νία, όπου η λει­τουρ­γία των δημό­σιων νοσο­κο­μεί­ων με ιδιω­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κά κρι­τή­ρια έχει προ­χω­ρή­σει ακό­μα περισ­σό­τε­ρο, είδα­με νοσο­κο­μεία να κηρύτ­τουν πτώ­χευ­ση και να κλεί­νουν την πιο κρί­σι­μη στιγ­μή, για­τί μειώ­θη­καν τα κέρ­δη τους λόγω της ανα­βο­λής χει­ρουρ­γεί­ων και άλλων πανά­κρι­βων θεραπειών!

Ζήσα­με όμως και την άλλη πλευ­ρά, την πλευ­ρά που απο­τε­λεί και την ελπίδα.

Τέτοια είναι η υπε­ράν­θρω­πη μάχη των υγειο­νο­μι­κών, κάνο­ντας πρά­ξη το σύν­θη­μα «μόνο ο λαός μπο­ρεί να σώσει τον λαό», ο αγώ­νας τους για δημό­σια υγεία στο ύψος των ανα­γκών και των δυνα­το­τή­των, για δου­λειά με ανθρώ­πι­νους όρους.

Ελπί­δα απο­τε­λεί η μεγά­λη ισχυ­ρο­ποί­η­ση του ψηφο­δελ­τί­ου που στη­ρί­ζει το ΚΚΕ, στις πρώ­τες μετά την παν­δη­μία εκλο­γές της Ένω­σης των Νοσο­κο­μεια­κών Για­τρών της πρω­τεύ­ου­σας, αλλά και στο συνέ­δριο της πανελ­λα­δι­κής τους Ομοσπονδίας.

Και βέβαια, δεν μπο­ρού­με παρά να χαι­ρε­τή­σου­με την απερ­γία των υγειο­νο­μι­κών στα 6 πανε­πι­στη­μια­κά νοσο­κο­μεία του κρα­τι­δί­ου της Βόρειας Ρηνα­νί­ας – Βεστφαλίας.

Αυτές οι μάχες, στις τόσο κρί­σι­μες για τους λαούς στιγ­μές φωτί­ζουν το δρό­μο, δια­μορ­φώ­νουν πιο σημα­ντι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την πάλη από ότι μπο­ρεί να φαί­νο­νται με γυμνό μάτι.

Ζήσα­με, επί­σης, την επι­λε­κτι­κή ανι­κα­νό­τη­τα του αστι­κού κρά­τους σε κάθε χώρα να προ­στα­τεύ­σει την ανθρώ­πι­νη ζωή, τη λαϊ­κή περιου­σία, τον φυσι­κό πλού­το από τις φυσι­κά φαινόμενα.

Το είδα­με στις κατα­στρο­φι­κές πυρ­κα­γιές το περ­σι­νό καλο­καί­ρι στη Βόρεια Εύβοια και την Αττι­κή, ενώ για φέτος τα «όργα­να» έχουν αρχί­σει από πολύ νωρίτερα.

Την ίδια περί­ο­δο, όμως, εκα­το­ντά­δες νεκρούς και ανυ­πο­λό­γι­στες κατα­στρο­φές μετρού­σα­με και από τις πλημ­μύ­ρες σε πιο προηγ­μέ­νες καπι­τα­λι­στι­κά χώρες, στη Γερ­μα­νία, το Βέλ­γιο και την Ολλανδία.

Η αιτία παντού κοι­νή: η εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της γης, η υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση και υπο­στε­λέ­χω­ση των υπη­ρε­σιών πολι­τι­κής προ­στα­σί­ας και η λογι­κή κόστους – οφέ­λους, που κάνει τα προ­στα­τευ­τι­κά έργα «μη επι­λέ­ξι­μα» αφού δεν απο­δί­δουν το επι­θυ­μη­τό κέρδος.

Είναι άλλω­στε επί­ση­μα δια­τυ­πω­μέ­νη κατεύ­θυν­ση της ΕΕ ότι, όσον αφο­ρά τις περιου­σί­ες των φτω­χών, είναι προ­τι­μό­τε­ρο να τις απο­ζη­μιώ­νει ‑και άμα και όταν αυτό γίνε­ται- παρά να τις προστατεύει…

Το ίδιο, όμως, αστι­κό κρά­τος που σε τέτοιες περι­πτώ­σεις φαντά­ζει ανί­κα­νο, είναι πολύ ικα­νό σε άλλες περι­πτώ­σεις και για άλλους σκοπούς.

Το είδα­με αυτό στον απερ­για­κό αγώ­να των λιμε­νερ­γα­τών της COSCO στον Πει­ραιά, όπου οι ίδιοι μηχα­νι­σμοί που δεν μπό­ρε­σαν να στεί­λουν κάποιον να ρυθ­μί­σει την κατά­στα­ση στην Αττι­κή Οδό, με απο­τέ­λε­σμα να παρα­λύ­σουν τα πάντα με λίγο χιό­νι, μόνο τα πρό­σφα­τα αγο­ρα­σμέ­να ραφάλ δεν έστει­λαν για να τρο­μο­κρα­τή­σουν τους απερ­γούς, μάταια φυσικά.

Αλλά και στο Βερο­λί­νο, οι αστυ­νο­μι­κές δυνά­μεις ήταν «απί­κο» για να υλο­ποι­ή­σουν την απα­ρά­δε­κτη από­φα­ση της αστυ­νο­μι­κής διεύ­θυν­σης, ανή­με­ρα της επε­τεί­ου της Αντι­φα­σι­στι­κής Νίκης των Λαών, να απα­γο­ρευ­τεί η χρή­ση της κόκ­κι­νης σημαί­ας με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο. Της κόκ­κι­νης σημαί­ας που το χρώ­μα της το έχει πάρει από το αίμα εκα­τομ­μυ­ρί­ων επα­να­στα­τών — κομ­μου­νι­στών όλου του κόσμου εδώ και πάνω από έναν αιώνα.

Ήταν χρέ­ος μας προς όλους εκεί­νους που πάλε­ψαν και έπε­σαν για να νική­σει η ζωή, οι δυνά­μεις του ΚΚΕ, μαζί με τους συντρό­φους μας από το ΚΚ Τουρ­κί­ας να σπά­σουν στην πρά­ξη αυτή την απα­γό­ρευ­ση και με τις σημαί­ες ψηλά, να κατα­θέ­σουν λου­λού­δια στο σοβιε­τι­κό μνη­μείο του Τρέ­πτο­ερ Παρκ.

Φίλες και φίλοι 

Μόνι­μη δικαιο­λο­γία όταν συμ­βαί­νουν τέτοιου είδους κατα­στρο­φές, τόσο στην Ελλά­δα, όσο και στη Γερ­μα­νία είναι η κλι­μα­τι­κή αλλα­γή, η οποία, φυσι­κά, εκτός από το να την επι­κα­λού­νται για να κρύ­βουν τις ευθύ­νες του αστι­κού κρά­τους που δεν προ­στα­τεύ­ει τις ανθρώ­πι­νες ζωές και τις λαϊ­κές περιου­σί­ες, την αξιο­ποιούν και για την προ­ώ­θη­ση των «πρά­σι­νων» επεν­δύ­σε­ων, ως μια κερ­δο­φό­ρα διέ­ξο­δο για τα μεγά­λα κεφά­λαια που έχουν συσσωρεύει.

Το δήθεν ενδια­φέ­ρον για το περι­βάλ­λον από αυτούς που πρώ­τα το κατα­στρέ­φουν και μετά εμπο­ρεύ­ο­νται την προ­στα­σία του, τους καπι­τα­λι­στές και το κρά­τος τους, είναι ένας ακό­μα μύθος που καταρ­ρέ­ει μπρο­στά στα μάτια μας.

Για­τί οι κυβερ­νή­σεις και τα κόμ­μα­τα της «πρά­σι­νης ανά­πτυ­ξης» είναι που στέλ­νουν στην Ουκρα­νία τερά­στιες ποσό­τη­τες από βαρέα όπλα, κλι­μα­κώ­νο­ντας την στρα­τιω­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με ανυ­πο­λό­γι­στες συνέ­πειες στο περι­βάλ­λον, όταν ανοί­γει ο δρό­μος ακό­μη και για χρή­ση πυρη­νι­κών όπλων!

Πρό­κει­ται, άλλω­στε, για να θυμού­νται οι παλιοί και να μαθαί­νουν οι νεό­τε­ροι, για τους ίδιους πολι­τι­κούς ενό­χους που δεν δίστα­σαν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν απε­μπλου­τι­σμέ­νο ουρά­νιο κατά τον βομ­βαρ­δι­σμό της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, με τους λαούς των Βαλ­κα­νί­ων να μετρούν ακό­μα τις δρα­μα­τι­κές επιπτώσεις.

Όλοι αυτοί που μόλις μερι­κούς μήνες πριν μας εξη­γού­σαν ότι κύρια προ­τε­ραιό­τη­τα είναι η αντι­με­τώ­πι­ση της “κλι­μα­τι­κής κρί­σης”, σήμε­ρα “μας εξη­γούν” ότι πρέ­πει να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν τα ορυ­κτά καύ­σι­μα, το αμε­ρι­κα­νι­κό πανά­κρι­βο φυσι­κό αέριο LNG, η πυρη­νι­κή ενέρ­γεια “για να απε­ξαρ­τη­θεί γρή­γο­ρα η ΕΕ απ’ το ρωσι­κό φυσι­κό αέριο”.

Την ευαι­σθη­σία τους τη θυμού­νται μόνο όταν είναι να επι­βά­λουν πρά­σι­νους φόρους και χαρά­τσια για το πλα­στι­κό καλα­μά­κι και για τα σπί­τια του κόσμου ή όταν θέλουν να δια­φη­μί­σουν κερ­δο­φό­ρα επεν­δυ­τι­κά projects, όπως αυτό της πανά­κρι­βης ηλε­κτρο­κί­νη­σης που τρέ­χει η γερ­μα­νι­κή Volkswagen στην Αστυπάλαια.

Σήμε­ρα φαί­νε­ται πιο καθα­ρά ότι στην αγω­νία για το πώς μπο­ρεί να προ­στα­τευ­τεί το περι­βάλ­λον, συγκρού­ο­νται δύο εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κοί δρόμοι.

Από τη μία ο καπι­τα­λι­στι­κός δρό­μος ανά­πτυ­ξης σε όλες του τις απο­χρώ­σεις, παραλ­λα­γές και μίγ­μα­τα δια­χεί­ρι­σης και στον αντί­πο­δα ο δρό­μος του σοσιαλισμού.

Μόνο στο σοσια­λι­σμό μπο­ρούν να λαμ­βά­νο­νται υπό­ψη συν­δυα­σμέ­να οι επι­πτώ­σεις κάθε δρα­στη­ριό­τη­τας στο περι­βάλ­λον και οι συνο­λι­κές ανά­γκες του λαού.

Μόνο ο κεντρι­κός επι­στη­μο­νι­κός σχε­δια­σμός στο έδα­φος της κοι­νω­νι­κής παρα­γω­γής, απαλ­λαγ­μέ­νης από την ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία και την εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της γης, του νερού, της ενέρ­γειας και των φυσι­κών πόρων, μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει την ισόρ­ρο­πη σχέ­ση του ανθρώ­που με τη φύση.

Συντρό­φισ­σες και σύντρο­φοι, φίλες και φίλοι 

Άλλος ένας πολύ δια­δε­δο­μέ­νος μύθος της περιό­δου της προη­γού­με­νης καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης ήταν ότι αν, αντί για τα βάρ­βα­ρα μνη­μό­νια, είχε επι­λε­γεί μια πιο επε­κτα­τι­κή πολι­τι­κή, αν είχε «πέσει χρή­μα στην αγο­ρά», όπως έλε­γαν, τα πράγ­μα­τα θα ήταν πολύ καλύ­τε­ρα για όλους.

Τέτοιο ήταν το μίγ­μα που επι­λέ­χθη­κε για να αντι­με­τω­πι­στεί η πρό­σφα­τη καπι­τα­λι­στι­κή κρί­ση και οι συνέ­πειες της πανδημίας.

Το απο­τέ­λε­σμα; Στους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομί­λους έφτα­σαν όλα τα τερά­στια χρη­μα­το­δο­τι­κά «πακέ­τα», ενώ στον λαό και τη νεο­λαία έφτα­σαν μόνο τα ρεκόρ δεκα­ε­τιών που κατα­γρά­φει ο πλη­θω­ρι­σμός μήνα με τον μήνα, τόσο στην Ελλά­δα, όσο και στη Γερ­μα­νία και φυσι­κά θα φτά­σει και ο νέος φου­σκω­μέ­νος λογα­ρια­σμός του κρα­τι­κού χρέους.

Σήμε­ρα, έχει ξεκι­νή­σει στα γεμά­τα η συζή­τη­ση για αλλα­γή του μίγ­μα­τος, με αύξη­ση των επι­το­κί­ων και επα­να­φο­ρά του συμ­φώ­νου σταθερότητας.

Και κάπως έτσι, συνε­χί­ζε­ται η «αιώ­νια» προ­σπά­θεια του καπι­τα­λι­σμού να βρει το «μαγι­κό φίλ­τρο», την τέλεια συντα­γή που θα τον απαλ­λά­ξει από τις ανα­τα­ρά­ξεις, τις κρί­σεις και τις «παθο­γέ­νειες» και θα τους έχει όλους ευχαριστημένους…

Μπο­ρεί κάπο­τε να απαι­τού­σε δεκά­δες χρό­νια για να συνει­δη­το­ποι­ή­σει κανείς, βασι­ζό­με­νος στην ατο­μι­κή του πεί­ρα, ότι τέτοιο πράγ­μα δεν υπάρ­χει, τώρα, όμως, αρκούν μερι­κά χρόνια.

Για­τί η αλή­θεια είναι ότι ένας νέος που φτά­νει σήμε­ρα τα 30, αισθά­νε­ται πως τα τελευ­ταία 10–12 χρό­νια τα έχει «δει όλα».

Κρί­ση, αναι­μι­κή ανά­καμ­ψη, ξανά κρί­ση, περιο­ρι­στι­κή και επε­κτα­τι­κή πολι­τι­κή δια­χεί­ρι­σης, Χιλιά­δες πήραν τον δρό­μο της μετα­νά­στευ­σης για να γλι­τώ­σουν από την ανερ­γία – την ανα­σφά­λεια, και πέρα από τις νέες δυσκο­λί­ες, έζη­σαν και την κατα­στρο­φι­κή δια­χεί­ρι­ση της παν­δη­μί­ας από όλα τα αστι­κά κρά­τη, ακό­μα και στις μητρο­πό­λεις του καπι­τα­λι­σμού που μπο­ρεί να φαντα­ζό­ταν ότι έστω αυτά θα είναι λυμένα.

Είναι πλέ­ον πιο δια­δε­δο­μέ­νη αντί­λη­ψη ότι η νεο­λαία δεν μπο­ρεί να ζήσει όπως θα ήθε­λε και όπως επι­τρέ­πουν οι σύγ­χρο­νες επι­στη­μο­νι­κές — τεχνο­λο­γι­κές δυνα­τό­τη­τες, αντί­θε­τα, σε πολ­λές περι­πτώ­σεις, υπάρ­χει και θολή, ενδε­χό­με­να, αντί­δρα­ση στο να δεχτεί να ζει χει­ρό­τε­ρα από τις προη­γού­με­νες γενιές.

Και σήμε­ρα τι ακού­ει ένας νέος άνθρωπος;

Ότι πρέ­πει να ετοι­μά­ζε­ται για την «τέλεια καται­γί­δα», δηλα­δή μια νέα κρί­ση, σε συν­θή­κες ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου και με τον πλη­θω­ρι­σμό στα ύψη.

Και μιας και μιλά­με για μύθους, δεν πρό­λα­βαν να περά­σουν ούτε 4 μήνες από την έναρ­ξη της απα­ρά­δε­κτης εισβο­λής της Ρωσί­ας στην Ουκρα­νία και πήγαν περί­πα­το και τα και­νού­ρια παρα­μύ­θια που μας σερ­βί­ρι­σαν τότε οι κυβερ­νή­σεις και τα κόμ­μα­τα του ευρω­α­τλα­ντι­κού μπλοκ.

Μας έλε­γαν ότι η αντι­πα­ρά­θε­ση είναι μόνο μετα­ξύ Ρωσί­ας και Ουκρα­νί­ας, του ισχυ­ρού και του αδύ­να­μου, του επι­τι­θέ­με­νου και του αμυ­νό­με­νου και πως είναι εκτός τόπου και χρό­νου να μιλά­με για το ΝΑΤΟ, της ΗΠΑ, την ΕΕ και τις ευθύ­νες τους.

Σήμε­ρα έχουν «μαζευ­τεί» πλέ­ον πολ­λά επει­σό­δια που δεί­χνουν ότι όλο και περισ­σό­τε­ρο δια­μορ­φώ­νο­νται δύο δια­κρι­τοί πόλοι, ο ευρω­α­τλα­ντι­κός και ο υπό δια­μόρ­φω­ση ευρα­σια­τι­κός, οι οποί­οι συγκρού­ο­νται και ετοι­μά­ζο­νται να συγκρου­στούν ακό­μη σφο­δρό­τε­ρα για την πρω­το­κα­θε­δρία στο διε­θνές ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστημα.

Στον πρώ­το πόλο ηγού­νται οι ΗΠΑ και συμ­με­τέ­χει με τα δικά της συμ­φέ­ρο­ντα, αλλά και με αντι­θέ­σεις, η ΕΕ, ενώ στον δεύ­τε­ρο την οικο­νο­μι­κή ισχύ έχει κυρί­ως η Κίνα και τη στρα­τιω­τι­κή η Ρωσία.

Προ­ε­τοι­μα­σία για γενί­κευ­ση του πολέ­μου, δεί­χνει η ποιο­τι­κή και ποσο­τι­κή ανα­βάθ­μι­ση του εξο­πλι­σμού που στέλ­νει το ΝΑΤΟ στην Ουκρα­νία, τα σχέ­δια για νέα διεύ­ρυν­σή του με έντα­ξη της Σου­η­δί­ας και της Φιν­λαν­δί­ας, οι απει­λές για χρή­ση πυρη­νι­κών όπλων από τη μεριά της Ρωσίας.

Ανα­βάθ­μι­ση υπάρ­χει, όμως, και στην ελλη­νι­κή εμπλο­κή, όπως δεί­χνει η συμ­φω­νία με τη Γερ­μα­νία για απο­στο­λή αρμά­των σοβιε­τι­κής κατα­σκευ­ής που δια­θέ­τει ο ελλη­νι­κός στρα­τός στην Ουκρα­νία και αντι­κα­τά­στα­σή του από γερ­μα­νι­κά, αλλά και νέες απο­στο­λές τερά­στιου αξιό­μα­χου πολε­μι­κού υλικού.

Και μάλι­στα σε κρί­σι­μες συν­θή­κες που η κλι­μά­κω­ση της τουρ­κι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας μεγα­λώ­νει, που τα περί απο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­σης των νησιών, που είναι ψηλά στις απα­ρά­δε­κτες αξιώ­σεις της, η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ και με αυτόν τον τρό­πο βάζει σε κίν­δυ­νο ακό­μα και την άμυ­να της χώρας, όπως προει­δο­ποιούν στρατιωτικοί.

Φυσι­κά, το πιο σοβα­ρό στοι­χείο της εμπλο­κής παρα­μέ­νει η αξιο­ποί­η­ση ολό­κλη­ρης της χώρας ως πολε­μι­κό ορμη­τή­ριο του ΝΑΤΟ.

Απά­ντη­ση σε αυτή την επι­κίν­δυ­νη πολι­τι­κή της κυβέρ­νη­σης της ΝΔ, που, εκτός των άλλων, μας εκθέ­τει σε μεγά­λους κιν­δύ­νους, δεν μπο­ρεί να είναι η κρι­τι­κή που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητώ­ντας περισ­σό­τε­ρα «ανταλ­λάγ­μα­τα», λες και μπο­ρεί ποτέ να υπάρ­ξουν για τον λαό και τη νεο­λαία θετι­κά «ανταλ­λάγ­μα­τα» από τέτοιες δολο­φο­νι­κές, ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες και κέντρα.

Απά­ντη­ση απο­τε­λεί η δρά­ση του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ, των εργα­τι­κών σωμα­τεί­ων, των φοι­τη­τι­κών συλ­λό­γων και φορέ­ων που βρί­σκο­νται στη μόνη σωστή πλευ­ρά της ιστο­ρί­ας, ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και την εμπλο­κή της χώρας μας, η ανά­λη­ψη θέσης μόνο με την πλευ­ρά των λαών.

Και είναι πολύς ο κόσμος που είναι περή­φα­νος για αυτή τη στά­ση του Κόμ­μα­τός μας.

Περή­φα­νος που τα έδρα­να του ΚΚΕ ήταν άδεια όταν μιλού­σαν ο αχυ­ράν­θρω­πος των ΗΠΑ — ΝΑΤΟ και οι ναζί του ΑΖΟΦ μέσα στην ελλη­νι­κή Βουλή.

Περή­φα­νος για­τί οι βου­λευ­τές του ΚΚΕ δεν χει­ρο­κρό­τη­σαν μια αντι­δρα­στι­κή κυβέρ­νη­ση, που ευθύ­νε­ται και αυτή, μαζί με τη Ρωσία, για το δρά­μα που ζει ο λαός της Ουκρανίας.

Περή­φα­νος για το μαζι­κό λαϊ­κό μήνυ­μα, μήνυ­μα αγω­νι­στι­κής ανά­τα­σης με παγκό­σμια εμβέ­λεια, που στάλ­θη­κε με το πανό του ΚΚΕ στην Ακρό­πο­λη, και το σύν­θη­μά του “Όχι στον πόλε­μο, καμία συμ­με­το­χή, όχι στις βάσεις του θανά­του” να κάνει το γύρο του κόσμου, εκφρά­ζο­ντας τη θέλη­ση της πλειο­ψη­φί­ας του ελλη­νι­κού λαού.

Οι κινη­το­ποι­ή­σεις που μπλό­κα­ραν τη μετα­φο­ρά ΝΑΤΟϊ­κών αρμά­των και εξο­πλι­σμού, όπως στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη και την Ηγου­με­νί­τσα, η κατά­λη­ξη της απερ­για­κής συγκέ­ντρω­σης στις 6 Απρί­λη στο λιμά­νι της Θεσ­σα­λο­νί­κης, οι χιλιά­δες που δια­δή­λω­σαν ενά­ντια στην ελλη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κή συμ­φω­νία για τις βάσεις, οι μάχες για να μην πλη­ρώ­σουν οι εργα­ζό­με­νοι και η νεο­λαία το κόστος των περι­βό­η­των κυρώ­σε­ων ενά­ντια στη Ρωσία, την ώρα που τμή­μα­τα του κεφα­λαί­ου βγαί­νουν πολ­λα­πλά κερ­δι­σμέ­να, είναι που δεί­χνουν τον αυτο­τε­λή δρό­μο που μπο­ρεί και πρέ­πει να τρα­βή­ξει η εργα­τι­κή τάξη απέ­να­ντι στις επι­κίν­δυ­νες εξελίξεις.

Συν­δυά­ζο­νται με τις πρω­το­βου­λί­ες που παίρ­νει το Κόμ­μα μας στο διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα για να κερ­δί­σει έδα­φος αυτή η κατεύ­θυν­ση δρά­σης, μακριά από κάθε λογι­κή επι­λο­γής στρα­το­πέ­δου ληστών, με οποιο­δή­πο­τε πρό­σχη­μα. Και εδώ υπάρ­χουν ελπι­δο­φό­ρα παρα­δείγ­μα­τα, όπως ήταν η κοι­νή ανα­κοί­νω­ση 42 Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των και 30 Κομ­μου­νι­στι­κών Νεο­λαιών τις πρώ­τες μέρες του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέμου.

Και αυτός ο δρό­μος έχει μόνο μια σωστή πλευ­ρά: την πάλη για την ανα­τρο­πή της αστι­κής τάξης σε κάθε χώρα, την οικο­δό­μη­ση της σοσια­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας που είναι η μόνη που μπο­ρεί να μας απαλ­λά­ξει από τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, την προ­σφυ­γιά, αφού σε αυτή θα εκλεί­πει η αιτία όλων των πολέ­μων της επο­χής μας: η δια­πά­λη μονο­πω­λί­ων και καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών για τις αγο­ρές και τα μερί­δια, τους δρό­μους μετα­φο­ράς εμπο­ρευ­μά­των, τις σφαί­ρες επιρ­ρο­ής, η δια­πά­λη, σε τελι­κή ανά­λυ­ση, για το κέρδος.

Αυτός είναι, άλλω­στε, ο λόγος που οι λαοί της Ουκρα­νί­ας και της Ρωσί­ας μπο­ρού­σαν να ζουν ειρη­νι­κά για πάνω από 7 δεκα­ε­τί­ες. Ο καπι­τα­λι­σμός στα εδά­φη της πρώ­ην ΕΣΣΔ έφε­ρε μαζί του και τον πόλε­μο. Αυτή είναι η αλή­θεια, σήμε­ρα, 30 χρό­νια μετά, είτε κοι­τά­ξου­με στην Ουκρα­νία, είτε στο Ναγκόρ­νο – Καρα­μπάχ, είτε στη Γεωρ­γία αλλά και σε νέες εστί­ες πολέ­μου που ανάβουν.

Θέλουν να κρύ­ψουν ότι οι κόσμοι που έχτι­ζαν επί 30 χρό­νια μετά την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού γκρε­μί­στη­καν με κρότο!

Υπό­σχο­νταν διαρ­κή ειρή­νη και ευημερία,

έσπει­ραν πολέ­μους, επεμ­βά­σεις, ξερι­ζω­μό και προ­σφυ­γιά σε όλη την υφήλιο.

Εγγυού­νταν την αει­φό­ρο και διαρ­κή ανάπτυξη,

έφε­ραν νέες κρί­σεις, ανερ­γία, τσα­κι­σμέ­νους μισθούς κι χει­ρό­τε­ρο βιο­τι­κό επί­πε­δο για εκα­το­ντά­δες εκατομμύρια.

Μιλού­σαν για το τέλος της ιστορίας,

όμως το καζά­νι σιγο­βρά­ζει, οι λαοί συνε­χί­ζουν να αντι­στέ­κο­νται και να οργα­νώ­νουν την αντε­πί­θε­σή τους !

Πιο πολύ απ’ όλα, όμως, έχει καρ­φω­θεί σαν σφή­να στο μυα­λό τόσο των ΝΑΤΟϊ­κών, όσο και των Ρώσων αστών που εκπρο­σω­πεί ο Πού­τιν, ένα πράγμα:

Ότι 30 χρό­νια μετά, ακό­μη, η καρ­διά εκα­τομ­μυ­ρί­ων νέων σε όλο τον κόσμο και ειδι­κά σε αυτές τις χώρες δονεί­ται, όταν βλέ­πει την κόκ­κι­νη σημαία!

Και σε αυτό το δρό­μο, αργά ή γρή­γο­ρα θα βαδί­σουν τα λαϊ­κά κινή­μα­τα, και ας το πολε­μούν λυσ­σα­λέα όλοι εκεί­νοι που απο­δει­κνύ­ουν και με αυτό τον τρό­πο ποιος είναι ο πραγ­μα­τι­κός τους φόβος, ο πραγ­μα­τι­κός τους αντίπαλος.

Συντρό­φισ­σες και σύντρο­φοι, φίλες και φίλοι 

Ό,τι κερ­δή­θη­κε το τελευ­ταίο διά­στη­μα, όπως γινό­ταν πάντα, κερ­δή­θη­κε μόνο όταν οι εργα­ζό­με­νοι πίστε­ψαν στη δική τους δύνα­μη, όταν εμπι­στεύ­θη­καν τους κομ­μου­νι­στές για να μπουν μπρο­στά στον αγώ­να τους. Αυτό δεί­χνουν οι νικη­φό­ροι αγώ­νες στην COSCO, στην e‑food, η υπο­γρα­φή κλα­δι­κής σύμ­βα­σης μετά από χρό­νια στον κλά­δο των κατασκευών.

Αυτοί, και πολ­λοί ακό­μα εργα­ζό­με­νοι, δεν περί­με­ναν να έρθει καμία κυβέρ­νη­ση για να τους σώσει. Χορ­τά­σα­νε, άλλω­στε, σώσι­μο με από την προη­γού­με­νη κυβέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε περί­με­ναν να περά­σουν οι «έκτα­κτες συν­θή­κες» για να «λογα­ρια­στούν μετά».

Έκα­ναν αυτό που έγρα­φε το ελπι­δο­φό­ρο πανό σε μια πρό­σφα­τη δια­δή­λω­ση στη Στουτ­γάρ­δη: «Mην εμπι­στεύ­ε­σαι την κυβέρ­νη­ση, βασί­σου πάνω στη δική σου δύνα­μη!».

Γι’ αυτό και το πραγ­μα­τι­κό ερώ­τη­μα για τη νεο­λαία, καθώς πηγαί­νου­με προς τις εκλο­γές, δεν είναι το «ποιος θα πάει με ποιον» για να σχη­μα­τί­σει κυβέρ­νη­ση. Άλλω­στε φαί­νε­ται ότι από τα αστι­κά κόμ­μα­τα όλοι μπο­ρούν να πάνε με όλους. Το πραγ­μα­τι­κό ερώ­τη­μα είναι το «ποιος θα βρε­θεί απέ­να­ντί τους», ποιος θα είναι το στή­ριγ­μά της νεο­λαί­ας και του λαού αύριο, για να αντι­πα­λέ­ψει τα ακό­μα χει­ρό­τε­ρα που έρχο­νται, για να πετύ­χει κατακτήσεις.

Και αυτό είναι μόνο το ΚΚΕ και όχι κάποιο από τα κόμ­μα­τα που ετοι­μά­ζε­ται να ξανα­κα­θί­σει «στο σβέρ­κο τους» για να «εξα­σφα­λί­σει την κοι­νω­νι­κή συνο­χή», όπως δια­φη­μί­ζουν όλοι τους ότι μπο­ρούν να κάνουν, όταν απευ­θύ­νο­νται στο μεγά­λο κεφάλαιο.

Κάθε νέος και νέα κοι­τώ­ντας πιο προ­σε­κτι­κά όλα όσα συμ­βαί­νουν τους τελευ­ταί­ους μήνες μπο­ρεί να βγά­λει ορι­σμέ­να κρί­σι­μα συμπεράσματα.

Τα αστι­κά κόμ­μα­τα δεν κρα­τούν ούτε τα προ­σχή­μα­τα, αφού η συναί­νε­ση της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, ειδι­κά στο ζήτη­μα της εμπλο­κής της χώρας στον πόλε­μο «βγά­ζει μάτι».

Οι δια­φω­νί­ες τους είναι «φοβε­ρές»: Θα στέλ­νου­νε στον Ζελέν­σκι μόνο καλάσ­νι­κοφ ή και κρά­νη, θα χει­ρο­κρα­τά­νε τους Αζόφ όρθιοι ή καθι­στοί, θα στέλ­νουν τις ελλη­νι­κές δυνά­μεις με προ­φο­ρι­κή εντο­λή ή με επί­ση­μα έγγρα­φα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, φτά­νουν οι σημε­ρι­νές αμε­ρι­κά­νι­κες βάσεις ή να δώσου­με και τη Σκιά­θο όπως είπε πρό­σφα­τα στέ­λε­χος του ΣΥΡΙΖΑ;

Όμως έχουν συμ­φω­νή­σει όλοι μαζί στα πιο κρίσιμα.

Γι’ αυτό, όλο και ξερο­γλεί­φο­νται μετα­ξύ τους για τα μετε­κλο­γι­κά σενά­ρια και για το πώς, με ποια σύν­θε­ση και πότε θα σχη­μα­τί­σουν κυβέρ­νη­ση συνεργασίας.

Στο ερώ­τη­μα ποιος μπο­ρεί πραγ­μα­τι­κά να εκφρά­σει τον θυμό μιας γενιάς για αυτά που ζει, η απά­ντη­ση είναι και πάλι «μόνο το ΚΚΕ». Για­τί απο­κα­λύ­πτει και στο­χεύ­ει τον πραγ­μα­τι­κό ένο­χο για αυτή την κατά­στα­ση, το σύστη­μα που γεν­νά τη βαρ­βα­ρό­τη­τα και δεν μας αφή­νει «να αναπνεύσουμε».

Για­τί ανα­δει­κνύ­ει ότι αυτή ακρι­βώς είναι η «κανο­νι­κό­τη­τά» του και δεν υπάρ­χει άλλη.

Ότι είναι αυτή ακρι­βώς η «κανο­νι­κό­τη­τα» που απο­δει­κνύ­ει πως το σύστη­μα δεν είναι «άτρω­το», ενώ όλοι οι υπό­λοι­ποι πασχί­ζουν να του δώσουν περισ­σό­τε­ρο χρό­νο, να το αθω­ώ­σουν, υπο­στη­ρί­ζο­ντας ότι δεν φταί­ει το ίδιο, αλλά οι διά­φο­ρες «στρε­βλώ­σεις» του ή οι «ατυ­χείς συγκυρίες».

Μόνο το ΚΚΕ έχει ρεα­λι­στι­κή πρό­τα­ση διε­ξό­δου από αυτή την απο­κρου­στι­κή «κανο­νι­κό­τη­τα», ενώ όλοι οι άλλοι έχουν μόνο προ­τά­σεις δια­χεί­ρι­σης και διαιώ­νι­σής της, που ελά­χι­στα δια­φέ­ρουν η μία από την άλλη.

Μόνο το ΚΚΕ μπο­ρεί να εκφρά­σει την οργή των νέων που ανα­γκά­στη­καν να εγκα­τα­λεί­ψουν τη χώρα και όχι αυτοί που ανα­μα­σούν μια δεκα­ε­τία τώρα τις ίδιες και τις ίδιες ξεφτι­σμέ­νες φρά­σεις για «brain drain» και «brain gain».

Μόνο το ΚΚΕ μπο­ρεί να εκφρά­σει την αντί­θε­ση της μεγά­λης πλειο­ψη­φί­ας της νεο­λαί­ας στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και την εμπλο­κή της χώρας μας, την όλο και πιο αρνη­τι­κή γνώ­μη για τον ρόλο του ΝΑΤΟ, που κατα­γρά­φε­ται σε κάθε έρευ­να και όχι, φυσι­κά, οι διά­φο­ροι «δεδο­μέ­νοι» και «προ­βλέ­ψι­μοι» σύμμαχοι.

Από τις υψω­μέ­νες γρο­θιές με τα γαρύ­φαλ­λα στην ιστο­ρι­κή συγκέ­ντρω­ση της Πρω­το­μα­γιάς του 2020, μέχρι τα 17.000 κόκ­κι­να γαρύ­φαλ­λα της Παν­σπου­δα­στι­κής που έβγα­λαν οι φοι­τη­τι­κές κάλ­πες πριν λίγες μέρες, το ίδιο κόκ­κι­νο νήμα συν­δέ­ει τα γεγο­νό­τα: Όπο­τε χαμο­γε­λά­σα­με τα τελευ­ταία χρό­νια, όπο­τε αισθάν­θη­καν ανά­τα­ση και οι χιλιά­δες νέοι που σπου­δά­ζουν και δου­λεύ­ουν στο εξω­τε­ρι­κό, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είχαν βάλει το χέρι τους.

Ισχύ­ει στο ακέ­ραιο η εκτί­μη­ση που έχου­με, ότι μεγα­λύ­τε­ρα τμή­μα­τα της νεο­λαί­ας έχουν ανοι­χτά αυτιά, παρα­κο­λου­θούν από πιο κοντά τις θέσεις και τη δρά­ση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Αυτό δεί­χνει η νίκη της Παν­σπου­δα­στι­κής, του ψηφο­δελ­τί­ου της ΚΝΕ στις φοι­τη­τι­κές εκλο­γές, μετά από 36 χρό­νια. Η ψήφος των φοι­τη­τών ήταν ψήφος εμπι­στο­σύ­νης στις δυνά­μεις της ΚΝΕ ότι μπο­ρούν απο­τε­λε­σμα­τι­κά να μπουν μπρο­στά και να οργα­νώ­σουν τον αγώ­να, αλλά και ψήφος απόρ­ρι­ψης τόσο της κυβερ­νη­τι­κής πολι­τι­κής στα πανε­πι­στή­μια, όσο και αυτών που πλα­σά­ρο­νται ως σωτήρες.

Το θετι­κό απο­τέ­λε­σμα που είχα­με, δεί­χνει τη δύνα­μη που έχουν οι επε­ξερ­γα­σί­ες του ΚΚΕ, οι εύστο­χες θέσεις και τα αιτή­μα­τα που μπο­ρού­με να δια­μορ­φώ­νου­με στο κίνη­μα, η δρά­ση μας όταν βγαί­νου­με μπρο­στά με θάρ­ρος, παίρ­νου­με την πρω­το­βου­λία των κινήσεων.

Δεί­χνει, όμως, και πως δεν υπάρ­χει άλλος δρό­μος από την επί­μο­νη προ­σπά­θεια, την οργα­νω­μέ­νη δρά­ση σε όλες τις συν­θή­κες, ακό­μα και όταν τα πράγ­μα­τα δεν είναι όπως τα είχα­με συνη­θί­σει, όπως ίσχυε με τις κλει­στές σχο­λές επί δύο χρόνια.

Κάτι αντί­στοι­χο ισχύ­ει και για εσάς που ζεί­τε στο εξω­τε­ρι­κό, σε χώρες όπου ο συσχε­τι­σμός είναι ακό­μη πιο αρνη­τι­κός, όπου πρέ­πει να ξεπε­ρα­στούν περισ­σό­τε­ρα εμπό­δια για να ανα­πτυ­χθούν αγώνες.

Μήπως, όμως, λίγα εμπό­δια είχα­με να ξεπε­ρά­σου­με στην πολύ­χρο­νη προ­σπά­θεια του Κόμ­μα­τος να οργα­νω­θούν, να ξεπε­ρά­σουν τον φόβο και να παλέ­ψουν οι σύγ­χρο­νοι σκλά­βοι, οι μετα­νά­στες εργά­τες γης στα φρα­ου­λο­χώ­ρα­φα της Μανωλάδας;

Κι όμως, το περα­σμέ­νο Σάβ­βα­το σχη­μά­τι­σαν ένα ανθρώ­πι­νο ποτά­μι και δια­δή­λω­σαν ανε­μί­ζο­ντας τις σημαί­ες του ΠΑΜΕ, απαι­τώ­ντας ανθρώ­πι­νες συν­θή­κες δου­λειάς και διαβίωσης.

Αν κάτι συνε­πά­γο­νται οι ιδιαι­τε­ρό­τη­τες και οι δυσκο­λί­ες, αυτό είναι μόνο η ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρη σημα­σία που έχει η ύπαρ­ξη και η μαζι­κο­ποί­η­σης των οργα­νώ­σε­ων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.

Γι’ αυτό και όσοι ακό­μα το σκέ­φτε­στε να κάνε­τε το βήμα, δεν πρέ­πει να το καθυ­στε­ρεί­τε άλλο.

Ο ηρω­ι­κός ηγέ­της του ΚΚ Γερ­μα­νί­ας, Ερνστ Τέλ­μαν, τον οποίο θα τιμή­σου­με αύριο στην επί­σκε­ψή μας στο κολα­στή­ριο του Μπού­χεν­βαλντ, έγρα­φε στο κεί­με­νό του για τα διδάγ­μα­τα της εξέ­γερ­σης του Αμβούρ­γου το 1923:

«Η κατά­κτη­ση της εξου­σί­ας του προ­λε­τα­ριά­του δεν είναι μονό­πρα­κτο έργο. Δεν περιο­ρί­ζε­ται μόνο στο στρα­τιω­τι­κό αγώ­να ενα­ντί­ον των στρα­τευ­μά­των της αστι­κής τάξης, αλλά πρέ­πει να προ­ε­τοι­μα­στεί με μακρό­χρο­νη δου­λειά του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος και ολό­κλη­ρου του προ­λε­τα­ριά­του. Οι μελ­λο­ντι­κοί νικη­τές επί της αστι­κής τάξης πρέ­πει να δια­παι­δα­γω­γη­θούν, να προ­ε­τοι­μα­στούν, να οργα­νω­θούν μέσα σε αμέ­τρη­τους επι­μέ­ρους αγώ­νες. Εδώ βρί­σκε­ται το βασι­κό μας καθή­κον αυτήν την περίοδο».

Ελά­τε, λοι­πόν, μαζί μας, για­τί έχου­με μπρο­στά μας πολ­λά να μάθου­με, έχου­με πολ­λή δου­λειά να κάνου­με και αμέ­τρη­τους αγώ­νες να δώσου­με. Έχου­με, όμως, και μια ολό­κλη­ρη ζωή που πρέ­πει να κερδίσουμε!

Με το ΚΚΕ μπρο­στά! Θα τα καταφέρουμε!

Καλή δύνα­μη και καλούς αγώνες!»

902.gr

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο