Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γερμανικές αποζημιώσεις: Αρχικά πολύ νωρίς και μετά… πολύ αργά

Oι ελλη­νι­κές διεκ­δι­κή­σεις για πολε­μι­κές επα­νορ­θώ­σεις δεν έχουν παρα­γρα­φεί, υπο­στη­ρί­ζουν δύο Γερ­μα­νοί ερευ­νη­τές σε βιβλίο που παρου­σί­α­σε πριν λίγε μέρες η SZ.

Στο θέμα των γερ­μα­νι­κών πολε­μι­κών επα­νορ­θώ­σε­ων εστιά­ζει η Süddeutsche Zeitung με αφορ­μή το φετι­νό ιστο­ρι­κό βιβλίο δύο Γερ­μα­νών ερευ­νη­τών, οι οποί­οι τάσ­σο­νται υπέρ της ανα­γνώ­ρι­σης της γερ­μα­νι­κής ευθύ­νης για κατα­βο­λή επα­νορ­θώ­σε­ων στην Ελλά­δα και άλλες χώρες. «Αθή­να και Βερο­λί­νο: Ανοι­χτός λογα­ρια­σμός, ανοι­χτές πλη­γές», τιτλο­φο­ρεί το σχε­τι­κό δημο­σί­ευ­μα στην ηλε­κτρο­νι­κή της έκδο­ση η εφη­με­ρί­δα του Μονά­χου, σχο­λιά­ζο­ντας το περιε­χό­με­νο του βιβλί­ου που συνέ­γρα­ψαν ο εκδό­της και ιστο­ρι­κός Καρλ Χάιντς Ροτ και ο πολι­τι­κός επι­στή­μο­νας και εκδό­της Χάρ­τμουτ Ρύμπνερ.

Το δημο­σί­ευ­μα ανα­φέ­ρει ότι «το κεντρι­κό μοτί­βο του βιβλί­ου (σ.σ. «Το χρέ­ος των επα­νορ­θώ­σε­ων. Υπο­θή­κες της γερ­μα­νι­κής κατο­χι­κής κυριαρ­χί­ας στην Ελλά­δα και στην Ευρώ­πη» — Reparationsschuld. Hypotheken der deutschen Besatzungsherrschaft in Griechenland und Europa) είναι ότι μια συμ­μα­χία ανά­με­σα στις ΗΠΑ και τις “δυτι­κο­γερ­μα­νι­κές ελίτ εξου­σί­ας” αγνό­η­σε συστη­μα­τι­κά επί δεκα­ε­τί­ες τις ελλη­νι­κές διεκ­δι­κή­σεις. Επί­μα­χο σε αυτό το σημείο δεν είναι τόσο το συμπέ­ρα­σμα όσο η εξή­γη­ση, όπου γίνε­ται αισθη­τός ο από­η­χος ιστο­ρι­κών συζη­τή­σε­ων του παρελ­θό­ντος, στις οποί­ες οι παγκό­σμιοι πόλε­μοι του 20ού αιώ­να συζη­τού­νταν ως απο­τέ­λε­σμα συνω­μο­σί­ας γερ­μα­νι­κών ελίτ. Αδια­φι­λο­νί­κη­τη είναι πάντως η διπλω­μα­τι­κή υπε­ρο­ψία με την οποία η Γερ­μα­νία απέρ­ρι­πτε επί δεκα­ε­τί­ες τις ελλη­νι­κές διεκ­δι­κή­σεις». Αυτό το γεγο­νός απο­δει­κνύ­ε­ται κατά τον αρθρο­γρά­φο στα ιστο­ρι­κά ντο­κου­μέ­ντα που δημο­σιεύ­ο­νται μαζί με το βιβλίο των Γερ­μα­νών ερευνητών.

Επι­ση­μαί­νε­ται πάντως ότι «η επι­λο­γή των ντο­κου­μέ­ντων περιο­ρί­ζε­ται σχε­δόν απο­κλει­στι­κά σε γερ­μα­νι­κά έγγρα­φα και ως εκ τού­του δεν μπο­ρεί κανείς να απο­κο­μί­σει μια εικό­να για τα ενδό­τε­ρα της ελλη­νι­κής διπλω­μα­τί­ας και το μερί­διο ευθύ­νης της για την απο­τυ­χη­μέ­νη πολι­τι­κή που αφο­ρά τις επα­νορ­θώ­σεις. Η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση επέ­μει­νε για μεγά­λο διά­στη­μα σε μια ειδι­κή σχέ­ση με την Ομο­σπον­δια­κή Γερ­μα­νία, η οποία όμως βασι­ζό­ταν σε ασύμ­με­τρους συσχε­τι­σμούς δυνά­με­ων. Μέσα από αυτή τη διμε­ρή οδό η Αθή­να απο­κό­μι­σε μόνον απο­τυ­χί­ες, εκτός από μια απο­ζη­μί­ω­ση 115 εκα­τομ­μυ­ρί­ων μάρ­κων το 1960, η οποία όμως κατέ­στη δυνα­τή μέσω κοι­νής δρά­σης με άλλα δυτι­κο­ευ­ρω­παϊ­κά κρά­τη που ήταν αντί­πα­λοι της Γερ­μα­νί­ας στον πόλεμο».

Αρχικά πολύ νωρίς και μετά… πολύ αργά

«Ο Χέλ­μουτ Κολ πέτυ­χε την ένω­ση της Γερ­μα­νί­ας χωρίς να κατα­βά­λει το τίμη­μα που προ­έ­βλε­πε η ρύθ­μι­ση του ζητή­μα­τος των επα­νορ­θώ­σε­ων» Η SZ σημειώ­νει ότι από τότε που υπε­γρά­φη η Συμ­φω­νία του Λον­δί­νου για το γερ­μα­νι­κό χρέ­ος το 1953, η Γερ­μα­νία συνέ­δεε διαρ­κώς το θέμα των επα­νορ­θώ­σε­ων με την εκκρε­μού­σα ορι­στι­κή διευ­θέ­τη­ση του ζητή­μα­τος ειρή­νευ­σης στη χώρα. «Με τη γερ­μα­νι­κή επα­νέ­νω­ση αυτό το χρο­νι­κό σημείο φάνη­κε να έχει έρθει. Ωστό­σο στη Συν­θή­κη 2+4 το 1990 ο Χέλ­μουτ Κολ πέτυ­χε την ένω­ση της Γερ­μα­νί­ας χωρίς να κατα­βά­λει το τίμη­μα που προ­έ­βλε­πε η ρύθ­μι­ση του ζητή­μα­τος των επανορθώσεων».

Σύμ­φω­να με το δημο­σί­ευ­μα, ο ιστο­ρι­κός Καρλ Χάιντς Ροτ επι­ση­μαί­νει εύστο­χα ότι «ενώ (η) Βόν­νη (σ.σ. τότε πρω­τεύ­ου­σα της Δυτι­κής Γερ­μα­νί­ας) πριν από τη Συν­θή­κη 2+4 υπο­στή­ρι­ζε διαρ­κώς ότι οι διεκ­δι­κή­σεις των επα­νορ­θώ­σε­ων είναι πρώ­ι­μες, μετά την υπο­γρα­φή της συν­θή­κης η αιτιο­λο­γία (σ.σ. για τη μη κατα­βο­λή επα­νορ­θώ­σε­ων) ήταν ότι ήταν πλέ­ον πολύ αργά».

H εφη­με­ρί­δα του Μονά­χου ανα­φέ­ρει ότι ο Καρλ Χάιντς Ροτ υπο­λο­γί­ζει το ύψος των επα­νορ­θώ­σε­ων που αντι­στοι­χούν σήμε­ρα στην Ελλά­δα σε περί­που 185 δις ευρώ, από τα οποία ‑όπως λέει- δεν έχει εξο­φλη­θεί ούτε καν το 1%.

Παρό­τι στο δημο­σί­ευ­μα εκφρά­ζο­νται ενστά­σεις για ορι­σμέ­να συμπε­ρά­σμα­τα των Γερ­μα­νών ερευ­νη­τών, σημειώ­νε­ται ότι οι προ­τά­σεις τους πρέ­πει «δικαί­ως» να θεω­ρη­θούν αφορ­μή για συζήτηση.

Αξί­ζει να σημειω­θεί ότι πριν από έναν μήνα δημο­σί­ευ­μα της εφη­με­ρί­δας Welt επι­κα­λεί­το έρευ­να ενός άλλου Γερ­μα­νού ιστο­ρι­κού, με την οποία αμφι­σβη­τεί­ται η ύπαρ­ξη του κατο­χι­κού δανεί­ου της Ελλά­δας προς το Γ’ Ράιχ.

(Πηγή: Deutsche Welle)

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο