Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γεωργία Καλαμποκά: De profundis

«Όπου υπάρ­χει θλί­ψη ο τόπος είναι ιερός»
Oscar Wilde

Ἐκ βαθέ­ων ἐκέ­κρα­ξά σοι.
Εσένα.
Κι εσένα.
Και το θεό των αμνών.

Εκεί που γονα­τί­ζει παρα­δο­μέ­νη η νύχτα.
Εκεί που ανα­ση­κώ­νε­ται αιμό­φυρ­τη η αυγή.
Μήτε το σκό­τος, μήτε το φως στα μάτια μου.
Μονά­χα ο σπα­ραγ­μός ενός παι­διού στην κάμινο.
Κι η αγκα­λιά η αδεια­νή κι ανή­μπο­ρη μιας μάνας.

Ἐκ βαθέ­ων ἐκέ­κρα­ξά σοι.
Εσένα.
Μόνο εσένα.

Δεν είχα.
Μήτε κρα­σί, μήτε ψωμί, μήτε γλυ­κό τραγούδι .
μήτε και τόπο γνώ­ρι­μο και σπι­τι­κό δικό μου.
Μήδε και γάρ­γα­ρο νερό τα πόδια σου να πλύνω.
Δεν είχα.

Μόνο δυο δάκρυα εξόριστα
Στον ίσκιο σου να γείρουν.

Ἐκ βαθέ­ων ἐκέ­κρα­ξά σοι.
Τρις
Εσένα.

Το πρό­σω­πό σου απέστρεψες.
Εσύ.
Κι εσύ.
Και του θεού ο ίσκιος.

Τώρα εμπρός μου κείτεται
Ο χρό­νος μου αιμόφυρτος.
Τα χέρια μου υψώ­νο­νται άλλη μια
Και η άγρια κραυ­γή μου
ακο­νί­ζει και πάλι το μαχαίρι.

Γεωρ­γία Καλα­μπο­κά 26/11/2019

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο