Γιάννης Γκιόκας: Διπλοί εκβιασμοί, μία επιλογή

Όσο πιο αδύ­να­μα είναι τα κόμ­μα­τα που ‑με τον ένα ή τον άλλο τρό­πο- θα σχη­μα­τί­σουν την επό­με­νη αντι­λαϊ­κή κυβέρ­νη­ση κι όσο πιο ψηλά βρί­σκε­ται το ΚΚΕ, τόσο πιο δυνα­τός θα γίνε­ται ο λαός και το κίνη­μά του!

Η ανα­με­νό­με­νη ανα­κοί­νω­ση της ημε­ρο­μη­νί­ας των εκλο­γών από τον κ. Μητσο­τά­κη, στο τελευ­ταίο υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο, δεν είχε κάποια ιδιαί­τε­ρη πρω­το­τυ­πία. Συνο­δεύ­τη­κε από την προ­σπά­θεια εξω­ραϊ­σμού της κυβερ­νη­τι­κής θητεί­ας της ΝΔ, μαζί με τις χιλιοει­πω­μέ­νες δικαιο­λο­γί­ες περί «εξω­γε­νών κρί­σε­ων«, που δήθεν «δεν επέ­τρε­ψαν να γίνουν όλα όσα έπρε­πε». Σε αυτή την ανα­κοί­νω­ση ξεχώ­ρι­σε και ο γνω­στός εκβια­σμός περί «ακυ­βερ­νη­σί­ας ή σταθερότητας».

Είναι ενδια­φέ­ρον ότι αυτό το ‑προ­σφι­λές στα αστι­κά κόμ­μα­τα- εκβια­στι­κό δίλημ­μα περί ]στα­θε­ρό­τη­τας» υιο­θε­τεί­ται και από τις υπό­λοι­πες πολι­τι­κές δυνά­μεις, ιδιαί­τε­ρα από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ. Πρό­κει­ται για ένα δίλημ­μα που σερ­βί­ρε­ται σε δια­φο­ρε­τι­κές εκδο­χές, μ’ έναν όμως κοι­νό παρο­νο­μα­στή, που δεν είναι άλλος από την από­σπα­ση της στή­ρι­ξης ή ανο­χής του λαού σε μια πολι­τι­κή που την ζει χρό­νια τώρα και τελι­κά είναι αυτή που συσ­σω­ρεύ­ει στον ίδιο ακό­μη περισ­σό­τε­ρη αστά­θεια κι ανα­σφά­λεια. Άλλω­στε, απόρ­ροια αυτής ακρι­βώς της πολι­τι­κής ήταν και η πρό­σφα­τη τρα­γω­δία στα Τέμπη και πιο συγκε­κρι­μέ­να της πολι­τι­κής για την «απε­λευ­θέ­ρω­ση» — ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση των μετα­φο­ρών, που εφάρ­μο­σαν δια­δο­χι­κά όλες οι κυβερ­νή­σεις, επι­δρώ­ντας καθο­ρι­στι­κά και στα μέτρα ασφά­λειας και προστασίας.

Στο πλαί­σιο αυτό, η μεν ΝΔ ανα­γο­ρεύ­ει σε παρά­γο­ντα στα­θε­ρό­τη­τας την δική της «αυτο­δυ­να­μία», ο δε ΣΥΡΙΖΑ μια κυβέρ­νη­ση συνερ­γα­σί­ας που της δίνει τον ψευ­δε­πί­γρα­φο τίτλο «προ­ο­δευ­τι­κή». Το ΠΑΣΟΚ επι­νο­εί διά­φο­ρα σχή­μα­τα για να συγκα­λύ­ψει τη δια­θε­σι­μό­τη­τά του να συγκυ­βερ­νή­σει τόσο με τον έναν όσο και με τον άλλον.

Αυτό είναι ένα πρώ­το στοι­χείο που πρέ­πει να κρα­τή­σει ο λαός μας ενό­ψει των εκλο­γών, ότι δηλα­δή τα άλλα κόμ­μα­τα συμ­φω­νούν στο στό­χο της λεγό­με­νης «στα­θε­ρό­τη­τας» και τσα­κώ­νο­νται για το ποιο κυβερ­νη­τι­κό σχή­μα θα τον εκπλη­ρώ­σει. Συνε­πώς, το κρί­σι­μο ερώ­τη­μα δεν είναι αυτό, γύρω από το οποίο προ­σπα­θούν να στή­σουν την προ­ε­κλο­γι­κή τους αντι­πα­ρά­θε­ση, δηλα­δή το «ποιος» θα κυβερ­νή­σει και το «πως» θα κυβερ­νη­θεί η χώρα.

Το κρί­σι­μο ερώ­τη­μα για το λαό, που σκό­πι­μα απο­φεύ­γουν, είναι το «τι». Τί θα υλο­ποι­ή­σει αυτή η «στα­θε­ρή» κυβέρνηση;

Είναι προ­φα­νές ότι η επό­με­νη κυβέρ­νη­ση έχει προ­κα­θο­ρι­σμέ­νη ατζέ­ντα, βαθιά αντιλαϊκή.

Το Ταμείο Ανά­καμ­ψης με τα αντι­λαϊ­κά προ­α­παι­τού­με­νά του, η πολι­τι­κή της λεγό­με­νης «πρά­σι­νης μετά­βα­σης» που επι­δρά αρνη­τι­κά στα ζητή­μα­τα ενερ­γεια­κής επάρ­κειας κι ακρί­βειας, η πολι­τι­κή της «απε­λευ­θέ­ρω­σης» κρί­σι­μων τομέ­ων, που τη ζήσα­με στην ενέρ­γεια, στις μετα­φο­ρές και τώρα επι­σπεύ­δε­ται και στον τομέα του νερού, οι δεσμεύ­σεις απέ­να­ντι στο ΝΑΤΟ και τους σχε­δια­σμούς του, μια «ΝΑΤΟϊ­κής» κοπής συμ­φω­νία στο Αιγαίο και πολ­λά ακό­μη θα είναι το πρό­γραμ­μα της όποιας επό­με­νης κυβέρνησης.

Σε όλα τα παρα­πά­νω συμπί­πτουν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτό και κάνουν συστη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια αυτά να θεω­ρη­θούν περί­που ως «αυτο­νό­η­τα» και να μεί­νουν εκτός πολι­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης. Άλλω­στε, αυτή η κοι­νή προ­γραμ­μα­τι­κή τους βάση ήταν που οδή­γη­σε, κατά την τελευ­ταία τετρα­ε­τία, τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει ψηφί­σει σχε­δόν τα μισά νομο­σχέ­δια της κυβέρ­νη­σης Μητσο­τά­κη, το δε ΠΑΣΟΚ πάνω από το 70%. Κι αυτή η κοι­νή τους βάση ήταν που τους οδή­γη­σε στο πρό­σφα­το παρελ­θόν να ξεπε­ρά­σουν τις επι­μέ­ρους δια­φο­ρές τους και να συνερ­γα­στούν, όπο­τε απαι­τή­θη­κε χάριν της στα­θε­ρό­τη­τας του συστήματος.

Το ίδιο θα ξανα­κά­νουν αν χρεια­στεί και γι’ αυτό προ­ε­τοι­μά­ζο­νται αντί­στοι­χα σενά­ρια, ανε­ξάρ­τη­τα από το ποιο ή ποια τελι­κά θα προ­κρι­θούν. Για παρά­δειγ­μα, οι συζη­τή­σεις για μια κυβέρ­νη­ση ειδι­κού σκο­πού, η επι­στρά­τευ­ση «τρί­των προ­σώ­πων», οι δηλώ­σεις που ακού­γο­νται συχνά-πυκνά από στε­λέ­χη του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι εφι­κτή μια συνερ­γα­σία με τη ΝΔ «χωρίς τον Μητσο­τά­κη» ή με τμή­μα­τά της, πιθα­νά κι άλλα ακό­μη που θα ακού­σου­με μέχρι τις εκλο­γές, στρώ­νουν το έδα­φος τέτοιων διεργασιών.

Ωστό­σο, ο λαός έχει πλέ­ον συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα. Δεν είμα­στε ούτε στο 2009, ούτε στο 2012–2015, ούτε στο 2019. Έχουν δοκι­μα­στεί οι πάντες και τα πάντα, σε δια­δο­χι­κά αντι­λαϊ­κά κυβερ­νη­τι­κά σχή­μα­τα που έφτια­ξαν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ μαζί με άλλα κόμ­μα­τα «μιας χρή­σης». Αυτο­δύ­να­μες κυβερ­νή­σεις και κυβερ­νή­σεις συνερ­γα­σί­ας, με το απο­τέ­λε­σμα σε κάθε περί­πτω­ση αρνη­τι­κό για τον λαό.

Παρό­μοια είναι η εμπει­ρία και από τις υπό­λοι­πες χώρες της Ευρώ­πης, όπου οι μεγα­λειώ­δεις κινη­το­ποι­ή­σεις των εργα­ζο­μέ­νων ‑οι μεγα­λύ­τε­ρες τα τελευ­ταία πολ­λά χρό­νια- σε Γαλ­λία, Γερ­μα­νία, Βρε­τα­νία, Πορ­το­γα­λία κλπ, επι­βε­βαιώ­νουν ότι καμία κυβέρ­νη­ση δια­χεί­ρι­σης της σημε­ρι­νής καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας (με όποιο χρώ­μα, τίτλο ή σύν­θε­ση), δεν μπο­ρεί να συμ­βι­βά­σει τα ασυμ­βί­βα­στα: Τα κέρ­δη από τη μία, τα δικαιώ­μα­τα και τις ζωές των λαών από την άλλη, όπως σημεί­ω­ναν και τα συν­θή­μα­τα που φωνά­χτη­καν από χιλιά­δες λαού και νεο­λαί­ας στις δια­δη­λώ­σεις μετά το έγκλη­μα στα Τέμπη.

Όλα αυτά συμ­βαί­νουν, μάλι­στα, σε μια περί­ο­δο που πέρα από την κλι­μά­κω­ση του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου στην Ουκρα­νία, πυκνώ­νουν τα σύν­νε­φα και μιας νέας καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης. Εξ ου και το άγχος για τη δια­φύ­λα­ξη της «τάξης» και της «στα­θε­ρό­τη­τας» από τη δυνα­μι­κή της εργα­τι­κής — λαϊ­κής παρέμ­βα­σης που μπο­ρεί «να φέρει τα πάνω κάτω».

Σήμε­ρα, ο λαός μπο­ρεί να πορευ­τεί δια­φο­ρε­τι­κά βασι­ζό­με­νος στην ίδια του την πεί­ρα. Υπάρ­χει η δυνα­τό­τη­τα ευρύ­τε­ρες εργα­τι­κές-λαϊ­κές δυνά­μεις να κάνουν το βήμα ανε­ξάρ­τη­τα από τις επι­λο­γές που έκα­ναν μέχρι τώρα. Να απορ­ρί­ψουν τους διπλούς εκβια­σμούς (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, πρώ­τη κάλ­πη — δεύ­τε­ρη κάλ­πη) που θα δυνα­μώ­νουν, αλλά και θα μεταλ­λάσ­σο­νται, όσο πλη­σιά­ζουν οι εκλο­γές. Να γυρί­σουν την πλά­τη σ’ όλους εκεί­νους που πονη­ρά βαφτί­ζουν «αντι­συ­στη­μι­κή» την ψήφο σε κόμ­μα­τα «μιας χρή­σης», ακό­μη και σε ακρο­δε­ξιά – φασι­στι­κά μορ­φώ­μα­τα, προ­κει­μέ­νου να κατευ­θύ­νουν εκεί την δικαιο­λο­γη­μέ­νη οργή του λαού και της νεολαίας.

Να προ­σέλ­θουν στις εκλο­γι­κές μάχες με μία και μόνη επι­λο­γή: Κανέ­νας από τους δύο και τους πρό­θυ­μους συγκυ­βερ­νή­τες τους, κάτι που ‑ακό­μη κι ως πλειο­ψη­φι­κό ρεύ­μα- απο­τυ­πώ­νε­ται πλέ­ον και στις δημοσκοπήσεις.

Όσο πιο αδύ­να­μα είναι τα κόμ­μα­τα που ‑με τον ένα ή τον άλλο τρό­πο- θα σχη­μα­τί­σουν την επό­με­νη αντι­λαϊ­κή κυβέρ­νη­ση κι όσο πιο ψηλά βρί­σκε­ται το ΚΚΕ, τόσο πιο δυνα­τός θα γίνε­ται ο λαός και το κίνη­μά του για να πάρει ανά­σες, για να εμπο­δί­ζει και να καθυ­στε­ρεί αντι­λαϊ­κά μέτρα, για να δια­μορ­φώ­σει πραγ­μα­τι­κές θετι­κές εξε­λί­ξεις και ανα­τρο­πές προς όφε­λός του. Αυτή είναι η μόνη πραγ­μα­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα για το λαό και το ΚΚΕ το κόμ­μα που μπο­ρεί να την εγγυηθεί.

Ο Γιάν­νης Γκιό­κας είναι βου­λευ­τής, μέλος της ΚΕ, υπεύ­θυ­νος του Γρα­φεί­ου Τύπου του ΚΚΕ και υπο­ψή­φιος βου­λευ­τής Αν. Αττικής

902.gr

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα