Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γιάννης Κορίδης: Στίχοι που λες και γράφτηκαν σήμερα

Γρά­φει η Φαί­δρα Ζαμπα­θά — Παγου­λά­του //

ΜΙΑ   ΛΙΜΝΗ

Οι πέτρες δεν έχουν μάτια να μιλήσουν
Το χώμα δεν έχει καρ­διά να κλάψει
Οι άνθρω­ποι είναι μια λίμνη
Μέσα του πληθαίνει
Ο χαλασμός .

Στί­χοι  που λες και γρά­φτη­καν  σήμε­ρα. Αυτή είναι και η δύνα­μη του Ποι­η­τή. Να είναι πάντα επί­και­ρος, πάντα μπρο­στά στα γεγο­νό­τα, στην ιστο­ρία, προ­φή­της και αγωνιστής.

Ο Ποι­η­τής μας Γιάν­νης  Κορί­δης, το παι­δί που γεν­νή­θη­κε  αγκα­λιά με την Ποί­η­ση,  μας  μύη­σε  στα μυστι­κά της απο­κα­λύ­πτο­ντας το γοη­τευ­τι­κό της πρό­σω­πο, τις τρα­χιές ρυτί­δες της Ζωής όπως και κεί­νο τον ήλιο που φωτί­ζει αδιά­κο­πα και αμε­τά­κλη­τα τα βήμα­τα μας.

Στα 16 του χρό­νια κυκλο­φο­ρεί την πρώ­τη του ποι­η­τι­κή συλ­λο­γή με τίτλο «Με την Ανα­το­λή του Ήλιου» και οι Κρι­τι­κοί  της επο­χής απο­δέ­χτη­καν μ’  ελεγ­χό­με­νο ενθου­σια­σμό, λόγω του νεα­ρού της ηλι­κί­ας, τη δου­λειά  ενός νέου, ενός έφη­βου που από τα πρώ­τα του  δει­λά  βήμα­τα δίνει δείγ­μα­τα ποι­η­τι­κής ικα­νό­τη­τας και ωρι­μό­τη­τας θα έλε­γα παρά τις τεχνι­κές ατέ­λειες. Όλοι  δεί­χνουν να περι­μέ­νουν τη συνέ­χεια σα να μη πεί­στη­καν με την «Ανα­το­λή του Ήλιου», ίσως να περί­με­ναν και  τη  Δύση  η  οποία εδώ και μισό αιώ­να όχι μόνο δεν ήρθε αλλά η Ανα­το­λή του μικρού Κορί­δη όλο και πιο διαυ­γής, όλο και πιο λαμπε­ρή και στα­θε­ρή παρου­σιά­ζε­ται. Κρί­μα για εκεί­νους  που έδυ­σαν μέσα στο χρό­νο και δεν χάρη­καν το άξιο δημιουρ­γι­κό έργο του ποι­η­τή Γιάν­νη Κορί­δη, εκεί­νου του παι­διού που μεγα­λώ­νο­ντας  μας πρό­σφε­ρε απλό­χε­ρα  ένα κολοσ­σιαίο  λογο­τε­χνι­κό έργο, έργο ζωής θα έλε­γα,  μαζί μ έναν πλού­σιο  σε αισθή­μα­τα εσω­τε­ρι­κό κόσμο.  Οι αρε­τές της γρα­φής του πολ­λές και ποι­κί­λες: καλο­δου­λε­μέ­νη γλώσ­σα, λυρι­κή φωνή,  ευαι­σθη­σία, τρυ­φε­ρό­τη­τα, ρεα­λι­στι­κά στοι­χεία και πάνω απ  όλα μια οικου­με­νι­κό­τη­τα συγκι­νη­τι­κή  με τον τρό­πο  που την παρου­σιά­ζει. Για­τί ο ποι­η­τής  Κορί­δης  νιώ­θει  βαθειά  Αγά­πη για τον Άνθρω­πο, συνα­δελ­φο­σύ­νη, και δικαιο­σύ­νη. Οι  στο­χα­σμοί του μέσα από βαθιές σκέ­ψεις  διαν­θί­ζουν  το λόγο του. Είναι ο ποι­η­τής που  πηγαί­νει μπρο­στά από  τον  Αιώ­να  του. Προ­πο­ρεύ­ε­ται μέσα στο καθη­με­ρι­νό γίγνε­σθαι τοπο­θε­τεί­ται  ενά­ντια στον πόλε­μο, τη βία και την αδικία .

Ο  Γ. Κ. έχει γρά­ψει θαυ­μά­σια ερω­τι­κή ποί­η­ση. Ο δύσκο­λος Ανδρέ­ας Καρα­ντώ­νης   γι’ αυτή την ποί­η­ση, που κυκλο­φό­ρη­σε το 1970  και με τον τίτλο ΑΦΙΕΡΩΣΗ  θα γρά­ψει: «Οι στί­χοι της νέας συλ­λο­γής του Γ.Κ.  έχουν εκεί­νη τη χάρη των μικρο­γρα­φι­κών εγχά­ρα­κτων  παρα­στά­σε­ων σε αγγεία ή σε χρω­μα­τι­στά γυα­λιά».  Αλλά και για την Κύπρο θα πονέ­σει και θα κάνει στί­χο τον πόνο του και θα δακρύ­σει μέσα στα φτε­ρά της ίδιας της ποί­η­σης, «Ποί­η­μα θα φέγγω».

Ο Γ. Κ.  εκτός από  ποι­η­τής με 11 ποι­η­τι­κά βιβλία στο ενερ­γη­τι­κό του, η 11η συλ­λο­γή  κυκλο­φο­ρεί εντός των ημε­ρών. Εξί­σου σημα­ντι­κή είναι και  η προ­σφο­ρά του στον λογο­τε­χνι­κό Περιο­δι­κό Τύπο. Το 1961  κυκλο­φο­ρεί το Περιο­δι­κό  ΙΩΛΚΟΣ  και τον ομώ­νυ­μο Εκδο­τι­κό Οίκο  που τότε θυμά­μαι πανη­γυ­ρί­σα­με όλοι οι συνά­δελ­φοι αφού λίγο πολύ είχα­με υπο­φέ­ρει από τους Εκδό­τες . Οι σελί­δες του Περιο­δι­κού και φιλο­ξε­νή­σα­νε και παρου­σιά­σα­νε εκτε­νώς λογο­τέ­χνες όπως τον Ν. Βρετ­τά­κο, Κ. Στερ­γιό­που­λο, το ζεύ­γος Νίκο  και  Ρίτα Παπά, τη Δια­λε­χτή Ζευ­γώ­λη – Γλέ­ζου ‚τη Μελισ­σάν­θη, τη Δια­λε­χτή  Μαλά­μου  καθώς και την πρώ­τη παρου­σία του νέου τότε Νάσου Βαγε­νά, όπως και την υπο­γρά­φου­σα στα πρώ­τα της βήμα­τα, κι επι­τρέψ­τε μου  με την ευκαι­ρία να τον ευχα­ρι­στή­σω  από καρ­διάς. Μετά το θάνα­το του Γ. ΒΙΣΤΆΚΗ ανα­λαμ­βά­νει να  επα­νεκ­δώ­σει το Περιο­δι­κό ΕΡΕΥΝΑ, ο Κορί­δης έχει ένα πάθος με τα Περιο­δι­κά και τις Ανθο­λο­γί­ες , όπως  «ΤΑ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ».  Αυτή  είναι μια πολύ δύσκο­λη δου­λειά και παράλ­λη­λα  κιν­δυ­νεύ­εις ν’ απο­κτή­σεις κι εχθρούς χωρίς να το επι­διώ­κεις και να το θέλεις. Την Ανθο­λο­γία προ­λο­γί­ζει ο Καθη­γη­τής της Λαο­γρα­φί­ας στο Πανε­πι­στή­μιο της Αθή­νας  Μιχά­λης Μερα­κλής ο οποί­ος τονί­ζει  τη «σκο­πι­μό­τη­τα  της Δημο­σί­ευ­σης και χαι­ρε­τί­ζει την ιδέα του Γ.Κ. να συμπε­ρι­λά­βει τα Τρα­γού­δια της Αντί­στα­σης  κατά τη Γερ­μα­νι­κή Κατο­χή που κατά τη γνώ­μη του  είναι γνή­σια έκφρα­ση της λαϊ­κής ποί­η­σης ».  Επί­σης κυκλο­φό­ρη­σε τα Βιβλία:  τις «Μεγά­λες Δίκες», τους «Μεγά­λους Ερα­στές», «Βαλ­κά­νια – Απύ­ραυ­λη Ζώνη», «Τα Γερά­κια και οι Λύκοι».  Επί 18 χρό­νια  κυκλο­φο­ρεί το  ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ  που είναι το καλύ­τε­ρο στο είδος του, προ­σεγ­μέ­νη εκδο­τι­κή  δου­λειά, και μελε­τη­μέ­νη ανθο­λό­γη­ση  των Ποι­η­τών μας.  Η Ποί­η­ση του μετα­φρά­στη­κε σε πολ­λές ξένες γλώσ­σες όπως Γαλ­λι­κά, Ιτα­λι­κά, Σλο­βέ­νι­κα, στη Βενε­ζου­έ­λα  ολό­κλη­ρο τεύ­χος  Λογο­τε­χνι­κού Περιο­δι­κού κυκλο­φό­ρη­σε αφιε­ρω­μέ­νο στον Ποι­η­τή μας. Ο οποί­ος  δού­λε­ψε σκλη­ρά  τόσο στη δημο­σιο­γρα­φία όσο και στη Λογο­τε­χνία. Βοή­θη­σε πολύ τους νέους ‚αλλά και τους συνα­δέλ­φους του. Ο ΕΚΔΟΤΙΚΌΣ  ΟΊΚΟΣ παρα­δό­θη­κε από τον ποι­η­τή  και δημο­σιο­γρά­φο  κι  εκδό­τη στον πρω­τό­το­κο γιο Κων­στα­ντί­νο, ένα χαρι­σμα­τι­κό, παι­δί ‚με περίσ­σιες ευαι­σθη­σί­ες που ανέ­βα­σε την ΙΩΛΚΟ  και  σήμε­ρα ανή­κει  ανά­με­σα στους  καλύ­τε­ρους  εκδο­τι­κούς οίκους  που δια­θέ­τει η  χώρα μας.

Η  θυγα­τέ­ρα του ζεύ­γους  αγα­πη­μέ­νη  μου Φώφη μπή­κε επά­ξια στο χώρο της Ποί­η­σης παίρ­νο­ντας τη σκυ­τά­λη και από τον πατέ­ρα της αλλά και από τη μητέ­ρα κύπρια δόκι­μη ποι­ή­τρια Βέρα Κορί­δη που τα καλύ­τε­ρα ποι­ή­μα­τα της είναι αφιε­ρω­μέ­να  που αλλού ,  στο σύντρο­φο της ζωής της  Γιάννη.

Από την πρώ­τη  παρου­σία στο λογο­τε­χνι­κό στί­βο του νεα­ρού Γιάν­νη Κορί­δη πολ­λά ονό­μα­τα της Λογο­τε­χνί­ας μας  με διε­θνή ακτι­νο­βο­λία ασχο­λή­θη­καν θετι­κά με την ποί­η­ση του: όπως ο Μ. Περάν­θης, ο Βάσος ο Βαρί­κας, ο Ρήγας Γκόλ­φης, ο Ντί­νος Βλα­χο­γιάν­νης ο  Άγγε­λος  Φου­ριώ­της, Μάρ­κος Αυγέ­ρης  και πλή­θος άλλοι. Το συγκι­νη­τι­κό είναι το γράμ­μα του  Νίκου Καζαν­τζά­κη από το Νοσο­κο­μείο, που του γρά­φει «γνώ­ρι­σα  έναν αλη­θι­νό ποιητή» .

Μέσα στα στε­νά περι­θώ­ρια του χρό­νου δια­νύ­σα­με ένα κομ­μά­τι της δημιουρ­γι­κής προ­σφο­ράς   του Φίλου Ποι­η­τή, Δημο­σιο­γρά­φου κι Εκδό­τη  Γιάν­νη Κορί­δη , χωρίς ν αγγί­ξου­με τα άδυ­τα της ψυχής του  που σκόρ­πι­σε τόσα χρό­νια, μέσα από χαρές και λύπες, μέσα από κακο­τρά­χα­λους δρό­μους  που επι­βάλ­λει η ίδια  η ζωή, και ο σκλη­ρός αγώ­νας επι­βί­ω­σης. Κι ο Γιάν­νης αγω­νί­στη­κε και δού­λε­ψε σκλη­ρά  αλλά και εποι­κο­δο­μη­τι­κά. Η ευαι­σθη­σία, η  εντι­μό­τη­τα και η Ανθρω­πιά του  που τον χαρα­κτη­ρί­ζουν  δεν αλλοιώ­θη­καν  ούτε λεπτό και  κέρ­δι­σαν  το σεβα­σμό, την εκτί­μη­ση και την αγά­πη  και  των συνα­δέλ­φων και των ανα­γνω­στών του.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο