Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γιάννης Ρίτσος, [Έτσι τέλειωσε ο Δεκέμβρης]

(από­σπα­σμα από το «Οι γει­το­νιές του κόσμου»)

“…Έτσι τέλειω­σε ο Δεκέμ­βρης. Έρι­ξε ο Λαός τον μπό­γο του στον ώμο
κι έφυ­γε ο Λαός. Δεν τον σηκώ­νει ο τόπος.
Όπου δεν είναι λευ­τε­ριά δεν τον σηκώ­νει ο τόπος.
Τρα­βά­ει πιο πάνου να στή­σει τοπ ταμπού­ρι του.
Έτσι τέλειω­σε ο Δεκέμ­βρης. Η Αθή­να από­μει­νε έρημη.
Κλει­σμέ­να τα γρα­φεία του κόμ­μα­τος, κλει­σμέ­να τα γρα­φεία του ΕΑΜ
Κλει­σμέ­να τα σπί­τια, κλει­σμέ­να τα στό­μα­τα, κλει­σμέ­νες οι καρδιές.
Κατέ­βη­καν οι σημαί­ες απ’ τα μπαλκόνια.
Κι η οδός Στα­δί­ου μετο­νο­μά­στη­κε σε οδό Τσώρτσιλ.
…Οι γει­το­νιές είναι έρη­μες. Είναι γυμνές οι γειτονιές.
Τα σπί­τια είναι καμέ­να. Κεί­νο το ηρώο με τις ασβε­στω­μέ­νες πέτρες
που κου­βά­λα­γαν οι γριού­λες έγι­νε στά­χτη τώρα. Τον ξύλι­νο σταυρό
με τα πολ­λά ονό­μα­τα των λαϊ­κών ηρώ­ων τον κάψαν στην πλατεία.
Μονά­χα το κρά­νος το ελα­σί­τι­κο δεν έλιω­σε στη φλόγα-
από­μει­νε πετα­μέ­νο στο δρό­μο της έρη­μης γειτονιάς.
Μα εμείς θυμό­μα­στε τα ονό­μα­τα… Έβα­λε ο Λαός τού­τα τα ονόματα
στην καρ­διά του… Έτσι νική­σα­με, Τομ, τους Γερμανούς-
με τού­τα τα χέρια της κυρα- Λένης, με τού­τη τη φού­στα της κυρα- Καλής
με τού­τα τα θλιμ­μέ­να αστέ­ρια του Αλέ­κου, με τού­τα τα γαλά­ζια μάτια του Βάσου
με τού­τη τη στά­χτη της Ηλέ­κτρας, με τού­το το χωνί, με τού­το το τραγούδι
με τού­το το χελι­δό­νι, με τού­τα τα αγκά­θια, με τού­τη την ελπί­δα των συντρόφων…
έτσι θα σας νική­σου­με και σας, τους τελευ­ταί­ους εχθρούς μας
για να ανα­σά­νει ο ήλιος μας μέσα στις γει­το­νιές του κόσμου…
δεν κάνα­με τίπο­τα κ. Τσώρ­τσιλ. Τι να σκο­τώ­σεις; Πόσους να σκοτώσεις;
Τού­τη η πολι­τεία δε χαμπα­ρί­ζει το θάνατο…”!

 

(Γ. Ρίτσος, Ποι­ή­μα­τα, τ. 5ος, εκδ. Κέδρος)

Πηγή απο­σπά­σμα­τος: Λόγος Παράταιρος

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο