Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Για έναν «ειρηνικό» και «δημοκρατικό» καπιταλισμό…

Πριν από λίγες μέρες, το ΝΑΡ δημο­σί­ευ­σε από­φα­ση της Πολι­τι­κής του Επι­τρο­πής, όπου ασχο­λεί­ται κυρί­ως με το ζήτη­μα του «πολέ­μου» και με το «δημο­κρα­τι­κό ζήτη­μα», όπως χαρα­κτη­ρι­στι­κά ανα­φέ­ρει. Στο κεί­με­νο αυτό επι­βε­βαιώ­νο­νται για μια ακό­μη φορά τα στρα­τη­γι­κά αδιέ­ξο­δα του συγκε­κρι­μέ­νου χώρου, τα οποία τον οδη­γούν να γίνε­ται «ουρά» των κάθε φορά κάλ­πι­κων διλημ­μά­των και δίπο­λων που προ­βάλ­λουν η αστι­κή τάξη και τα κόμ­μα­τά της. Η ουσία αυτή δεν αλλά­ζει, όση «αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή» ρητο­ρεία κι αν επι­στρα­τεύ­ει. Αυτά τα αδιέ­ξο­δα φαί­νο­νται έντο­να — για μια ακό­μη φορά — στο ζήτη­μα του «πολέ­μου», τόσο με την από­φα­ση της Πολι­τι­κής Επι­τρο­πής, όσο και με τη σχε­τι­κή ανα­κοί­νω­ση που δημο­σί­ευ­σε λίγες μέρες πιο πριν με τίτλο «Αγώ­νας για την ειρή­νη και τα δικαιώ­μα­τα των λαών, όχι για τις ΑΟΖ κεφα­λαί­ου και πολυ­ε­θνι­κών», κι αυτό το γεγο­νός δεν αναι­ρεί­ται από τη φανε­ρή προ­σπά­θεια του ΝΑΡ να ελι­χθεί απέ­να­ντι στην κρι­τι­κή του ΚΚΕ.

Στην ουρά της «ιμπε­ρια­λι­στι­κής ειρήνης»…

Για παρά­δειγ­μα, στα συγκε­κρι­μέ­να κεί­με­να απο­φεύ­γε­ται η χρή­ση παλιό­τε­ρων, γελοί­ων δια­τυ­πώ­σε­ων για «έντι­μες συνεν­νο­ή­σεις» ανά­με­σα σε Ελλά­δα — Τουρ­κία στον καθο­ρι­σμό των χωρι­κών υδά­των και των θαλασ­σί­ων ζωνών, με «λογι­κή» και «δικαιο­σύ­νη», που υπήρ­χαν όλη την προη­γού­με­νη περί­ο­δο σε πλεί­στα όσα κεί­με­να κι άρθρα του ΝΑΡ και που τους εξέ­θε­σαν πολ­λα­πλά. Δια­τυ­πώ­σεις που θα μπο­ρού­σαν άνε­τα να συνυ­πο­γρά­φο­νται από αστούς πολι­τι­κούς και δημο­σιο­λό­γους, που το τελευ­ταίο διά­στη­μα δεν χάνουν ευκαι­ρία να ζυμώ­νουν τη λογι­κή της «συν­δια­χεί­ρι­σης» στο Αιγαίο, από τις αστι­κές τάξεις Ελλά­δας — Τουρ­κί­ας, προ­φα­νώς υπό ευρω­ΝΑ­ΤΟι­κή επο­πτεία. Αυτές οι ανα­φο­ρές το μόνο που κάνουν είναι να ανα­πα­ρά­γουν το ψευ­δε­πί­γρα­φο δίλημ­μα «συνεκ­με­τάλ­λευ­ση ή πόλε­μος», απο­θε­ώ­νο­ντας και εξι­δα­νι­κεύ­ο­ντας την ιμπε­ρια­λι­στι­κή ειρή­νη και τη συμ­φω­νία ανά­με­σα σε αντα­γω­νι­στές, ως το για­τρι­κό που θα εξα­λεί­ψει τους αντα­γω­νι­σμούς και μπο­ρεί να απο­τρέ­ψει διά παντός τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο. Ομως, έχει απο­δει­χθεί ότι η ιμπε­ρια­λι­στι­κή ειρή­νη και η διπλω­μα­τία δεν απο­τρέ­πουν, αλλά προ­ε­τοι­μά­ζουν τον πόλε­μο και το αντί­στρο­φο. Στα κεί­με­νά τους ανα­γκά­ζο­νται να παρα­δε­χτούν αυτό που έλε­γε το ΚΚΕ κι αρνού­νταν μέχρι τώρα, ότι δηλα­δή μια τέτοια συμ­φω­νία συνεκ­με­τάλ­λευ­σης είναι εξί­σου εχθρι­κή για τους λαούς. Παρά, όμως, τη συγκυ­ρια­κή απο­φυ­γή ορι­σμέ­νων δια­τυ­πώ­σε­ων, η πολι­τι­κή κατεύ­θυν­ση παρα­μέ­νει ίδια. Είναι η γραμ­μή του «πασι­φι­σμού», που ρίχνει νερό στο μύλο των επι­διώ­ξε­ων της αστι­κής τάξης και των ιμπε­ρια­λι­στών και κυρί­ως «αφο­πλί­ζει» τον λαό, σε συν­θή­κες που μπο­ρεί να μπει στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη το ζήτη­μα της πάλης για την ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας των καπι­τα­λι­στών. Από πού προ­κύ­πτει αυτό, με βάση τα ίδια τα κεί­με­νά τους; Οι πρό­σφα­τες εξε­λί­ξεις στον ελλη­νο­τουρ­κι­κό αντα­γω­νι­σμό περι­γρά­φο­νται ως εξής: «Δεν πρό­κει­ται βεβαί­ως για το “Καστε­λό­ρι­ζο”, για την “εδα­φι­κή ακε­ραιό­τη­τα” και την υπε­ρά­σπι­ση των συνό­ρων, αλλά για προ­βο­λή ισχύ­ος και κυριαρ­χί­ας σε διε­θνή ύδα­τα 110 μίλια νοτί­ως του Καστε­λό­ρι­ζου κι ακό­μα περισ­σό­τε­ρο ανα­το­λι­κά της Κρή­της, σε περιο­χές που το ελλη­νι­κό και το τουρ­κι­κό κρά­τος αντι­πα­ρα­τί­θε­νται για τη χάρα­ξη ΑΟΖ»… Αλή­θεια, είναι αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή γραμ­μή να αγνο­είς την αμφι­σβή­τη­ση συνό­ρων και κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των που υπη­ρε­τεί­ται και με τη διεκ­δί­κη­ση για μειω­μέ­νη — έως εξα­φα­νι­σμέ­νη — επή­ρεια νησιών στον καθο­ρι­σμό θαλασ­σί­ων ζωνών; Δεν είναι υπό­κλι­ση στην κυρί­αρ­χη κοσμο­πο­λί­τι­κη γραμ­μή της αστι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της, που προ­ω­θούν τη συνδιαχείριση;

Η εργα­τι­κή τάξη δεν πρέ­πει να ενδια­φέ­ρε­ται για τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα, τα σύνο­ρα της χώρας, από τη σκο­πιά μάλι­στα του μέλ­λο­ντος, της πάλης για την εργα­τι­κή εξου­σία; Και τι θα πρέ­πει τελι­κά να κάνει ο ελλη­νι­κός λαός απέ­να­ντι στους αντα­γω­νι­σμούς των αστι­κών τάξε­ων και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συνα­σπι­σμών που παζα­ρεύ­ουν για τη μοι­ρα­σιά του δικού του πλού­του; Ολως τυχαί­ως η «αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή» ρητο­ρεία του ΝΑΡ ταυ­τί­ζε­ται με τις δηλώ­σεις αξιω­μα­τού­χων των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, αλλά και Ελλή­νων αστών ανα­λυ­τών που δεν ανα­γνω­ρί­ζουν κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της Ελλά­δας σε μια σει­ρά θαλάσ­σιες περιο­χές, αλλά μιλούν για «αμφι­σβη­τού­με­να ύδα­τα». Αν αυτό δεν είναι καρα­μπι­νά­τη επα­να­φο­ρά «από την πίσω πόρ­τα» της κυρί­αρ­χης γραμ­μής της αστι­κής τάξης για «συνεκ­με­τάλ­λευ­ση», στο πλαί­σιο μιας ιμπε­ρια­λι­στι­κής συμ­φω­νί­ας, αν δεν είναι παρα­δο­χή ότι οι «πολυ­ε­θνι­κές της Ενέρ­γειας» θα εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται εσα­εί τον φυσι­κό πλού­το κι αν δεν είναι κάλε­σμα προς τον λαό να μεί­νει άπρα­γος στη ληστρι­κή αρπα­γή αυτού του πλού­του, που του ανή­κει, χωρίς να παλέ­ψει για τη δική του εξου­σία, τότε ανα­ρω­τιό­μα­στε τι άλλο είναι; Η επι­βε­βαί­ω­ση έρχε­ται και από το πολι­τι­κό «διά ταύ­τα» του ΝΑΡ. Τα θολά και ουτο­πι­κά συν­θή­μα­τα για «ειρή­νη» και «απο­τρο­πή του πολέ­μου», «όχι στις ΑΟΖ», είναι ευκο­λο­χώ­νευ­τα από την αστι­κή τάξη και τους διε­θνείς συμ­μά­χους της, επι­βε­βαιώ­νουν την «ουρά» στον κοσμο­πο­λι­τι­σμό και την απο­θέ­ω­ση — στην πρά­ξη — της ιμπε­ρια­λι­στι­κής ειρή­νης. Ο Λένιν χαρα­κτή­ρι­ζε παι­δι­κή ανοη­σία και προ­δο­σία του σοσια­λι­σμού τις δια­κη­ρύ­ξεις περί απο­τρο­πής του πολέ­μου, περί πολε­μι­κής απερ­γί­ας και άλλα τέτοια, για­τί ουσια­στι­κά δυνα­μι­τί­ζουν την ουσια­στι­κή στα­θε­ρή και υπο­μο­νε­τι­κή δου­λειά που πρέ­πει να κάνει το ΚΚ για την πάλη ενά­ντια στον πόλε­μο και κυρί­ως τη δου­λειά για να μπο­ρέ­σει να συν­δέ­σει αυτή την πάλη με την πάλη για την εξου­σία. Γι’ αυτό και αυτή η θολού­ρα είναι πολ­λα­πλά χρή­σι­μη για το σύστη­μα, τόσο στην περί­πτω­ση που προ­χω­ρή­σει η εκχώ­ρη­ση κυριαρ­χι­κών δικαιω­μά­των, στο πλαί­σιο μιας προ­σω­ρι­νής συμ­φω­νί­ας, όσο και στην περί­πτω­ση μιας πολε­μι­κής εμπλο­κής, που δεν εξαρ­τά­ται μόνο από τη θέλη­ση του ελλη­νι­κού κεφα­λαί­ου. Η άρνη­ση των οπορ­του­νι­στι­κών δυνά­με­ων και στις δύο περι­πτώ­σεις να δια­χω­ρί­σουν την πατρί­δα της αστι­κής τάξης από την πατρί­δα της εργα­τι­κής τάξης και του λαού, στην ουσία αφή­νει το ελεύ­θε­ρο στην αστι­κή τάξη να ορί­ζει ως «πατριω­τι­κό συμ­φέ­ρον» τα κάθε φορά δικά της ταξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και να εγκλω­βί­ζει το λαό κάτω από τη δικιά της σημαία. Να ταυ­τί­ζει δηλα­δή ο λαός την υπε­ρά­σπι­ση της ζωής του, της περιου­σί­ας του, των οικο­γε­νειών του, των συνό­ρων, με την πάλη κάτω από τη σημαία της αστι­κής τάξης, με την απο­δο­χή των εθνι­κι­στι­κών της εξάρ­σε­ων, αλλά και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών παζα­ριών και συμ­βι­βα­σμών. Το «πολε­μά­με για τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού», σε συν­θή­κες μάλι­στα ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου, είναι μια «κού­φια φρά­ση», αν δεν συν­δέ­ε­ται με αυτούς τους πολι­τι­κούς και οργα­νω­τι­κούς όρους που εξα­σφα­λί­ζουν την αυτο­τε­λή οργά­νω­ση της εργα­τι­κής — λαϊ­κής πάλης για να συν­δε­θεί αυτός ο αγώ­νας με την ανα­τρο­πή της αστι­κής εξου­σί­ας, σε κάθε χώρα, ως όρος για να απαλ­λα­γούν οι λαοί από τους πολέ­μους και τα δεσμά της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης. Κάτι το οποίο επι­ση­μαί­νε­ται και στην πρό­σφα­τη πολύ σημα­ντι­κή κοι­νή ανα­κοί­νω­ση των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των Ελλά­δας και Τουρκίας.

Οι «δημο­κρα­τι­κές δυνάμεις;»…

Ολα τα παρα­πά­νω έρχε­ται να συμπλη­ρώ­σει το κομ­μά­τι της από­φα­σης του ΝΑΡ για το λεγό­με­νο «δημο­κρα­τι­κό ζήτη­μα». Με αφορ­μή κυρί­ως τον πρό­σφα­το νόμο για τον περιο­ρι­σμό των δια­δη­λώ­σε­ων, που ψήφι­σε η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, επι­ση­μαί­νε­ται από το ΝΑΡ: «Συνο­λι­κά αυτή η αντι­δη­μο­κρα­τι­κή στρο­φή του σύγ­χρο­νου καπι­τα­λι­σμού είναι ο σια­μαί­ος αδερ­φός της βαθύ­τε­ρης εκμε­τάλ­λευ­σης της εργα­τι­κής τάξης». Γεν­νά­ται αυτο­μά­τως το ερώ­τη­μα… Από πού και ως πού οι τελευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις συνι­στούν κάποια «αντι­δη­μο­κρα­τι­κή στρο­φή» και όχι από­δει­ξη αυτού καθε­αυ­τού του αντι­δρα­στι­κού χαρα­κτή­ρα της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας, δηλα­δή της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου, που βήμα βήμα ενι­σχύ­ει το αντι­λαϊ­κό οπλο­στά­σιό της σε βάρος του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος; Οταν μάλι­στα αυτή η θωρά­κι­ση του αστι­κού κρά­τους, με βάση και τις κατευ­θύν­σεις της ΕΕ, υλο­ποι­ή­θη­κε από όλες τις κυβερ­νή­σεις, τόσο αυτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ (απερ­γο­κτό­νος νόμος, ιδιώ­νυ­μο αδί­κη­μα για τις κινη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στους πλει­στη­ρια­σμούς, ενί­σχυ­ση τρο­μο­νό­μων κ.λπ.), παρά τις προ­σπά­θειες του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να σπεί­ρουν αυτα­πά­τες ότι η δια­κυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ θα μπο­ρού­σε να είναι κάπως δια­φο­ρε­τι­κή. Επί­σης, τι σημαί­νει η ανα­φο­ρά — και μάλι­στα με τίτλο — στο «δημο­κρα­τι­κό ζήτη­μα»; Αυτή η θολή ατα­ξι­κή θεώ­ρη­ση που απο­συν­δέ­ει ουσια­στι­κά το ζήτη­μα της δημο­κρα­τί­ας από το ζήτη­μα της εξου­σί­ας, είναι που δια­πνέ­ει το σύνο­λο του κει­μέ­νου, παρά τις όποιες φρα­στι­κές ανα­φο­ρές στον αστι­κό χαρα­κτή­ρα της δημο­κρα­τί­ας σήμε­ρα. Το πράγ­μα όμως ξεθο­λώ­νει και η απά­ντη­ση δίνε­ται — και εδώ — από το «πολι­τι­κό διά ταύ­τα» του ΝΑΡ: «Η μαζι­κή λαϊ­κή μαχη­τι­κή πάλη και απει­θαρ­χία είναι το κέντρο της λογι­κής μας για το επό­με­νο διά­στη­μα… Χρειά­ζε­ται παρέμ­βα­ση στο προ­γραμ­μα­τι­κό επί­πε­δο από τη σκο­πιά της στρα­τη­γι­κής απά­ντη­σης στη διαρ­κή αντι­δρα­στι­κο­ποί­η­ση της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας στην επο­χή του ολο­κλη­ρω­τι­κού καπι­τα­λι­σμού. Την μονι­μό­τε­ρη και αυτο­τε­λή μετω­πι­κή δρά­ση, με τη μορ­φή μιας αυτο­τε­λούς συσπεί­ρω­σης — κίνη­σης για τα δημο­κρα­τι­κά δικαιώ­μα­τα και τις λαϊ­κές ελευ­θε­ρί­ες της επο­χής μας, στην οποία μπο­ρεί να εντάσ­σε­ται και η αντι­φα­σι­στι­κή πάλη. Να μονι­μο­ποι­η­θεί ο συντο­νι­σμός των πολι­τι­κών οργα­νώ­σε­ων και κινή­σε­ων για το δημο­κρα­τι­κό ζήτη­μα». Ιδού λοι­πόν ο απώ­τε­ρος στό­χος: Συνερ­γα­σία πολι­τι­κών δυνά­με­ων με κάλε­σμα στο ΚΚΕ και σ’ άλλους (αλή­θεια ποιους;), γύρω από το «δημο­κρα­τι­κό ζήτη­μα». Μια συνερ­γα­σία, η λογι­κή της οποί­ας ανα­πα­ρά­γει το ψεύ­τι­κο δίπο­λο που προ­σπα­θεί να καλ­λιερ­γή­σει ο ΣΥΡΙΖΑ, στην αντι­πα­ρά­θε­σή του με τη ΝΔ (δημο­κρα­τία — δεξιά), ανα­σύ­ρο­ντας τα αλή­στου μνή­μης ΠΑΣΟ­Κι­κά σχή­μα­τα για τα «αντι­δε­ξιά μέτω­πα» και τις «δημο­κρα­τι­κές δυνά­μεις». Αυτό επι­βε­βαιώ­νε­ται και από το ότι το ΝΑΡ αντι­με­τω­πί­ζει ακό­μη ουσια­στι­κά τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα ασυ­νε­πές κόμ­μα, που δεν μπό­ρε­σε να τα βάλει με τους κατα­σταλ­τι­κούς μηχα­νι­σμούς του κρά­τους, και όχι ως ένα κόμ­μα εγγε­νώς προ­σα­να­το­λι­σμέ­νο στην αστι­κή δια­χεί­ρι­ση, με ό,τι αυτό συνε­πά­γε­ται και στο επί­πε­δο της κατα­στο­λής. Μήπως την περί­ο­δο της ΣΥΡΙ­ΖΑί­ι­κης δια­πραγ­μά­τευ­σης το 2015, την οποία στή­ρι­ξε το ΝΑΡ με όλη του την ψυχή, πραγ­μα­το­ποιού­νταν μια «δημο­κρα­τι­κή στρο­φή» του καπι­τα­λι­σμού; Μήπως μπο­ρεί μια «δημο­κρα­τι­κή στρο­φή» της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο να προ­κύ­ψει με μια «προ­ο­δευ­τι­κή κυβέρ­νη­ση», που δεν θα «υπο­τα­χθεί», όπως υπο­στή­ρι­ζαν υπουρ­γοί του ΣΥΡΙΖΑ που τώρα βρί­σκο­νται στην ΛΑΕ, οπορ­του­νι­στι­κές δυνά­μεις όπως το «Σύγ­χρο­νο Κομ­μου­νι­στι­κό Σχέ­διο», ο «Εργα­τι­κός Αγώ­νας» και ο «Σύλ­λο­γος Κορ­δά­τος», που το ΝΑΡ θέλει συμ­μά­χους στον «δημο­κρα­τι­κό αγώ­να»; Η οργά­νω­ση της λαϊ­κής αντε­πί­θε­σης απέ­να­ντι στην κρα­τι­κή κατα­στο­λή, στην εργο­δο­τι­κή τρο­μο­κρα­τία και τον αυταρ­χι­σμό, απέ­να­ντι στην επί­θε­ση στα λαϊ­κά συν­δι­κα­λι­στι­κά δικαιώ­μα­τα είναι πολύ σοβα­ρή υπό­θε­ση, που πρέ­πει να μπει στην προ­με­τω­πί­δα της πάλης του ταξι­κού εργα­τι­κού κινή­μα­τος και της Κοι­νω­νι­κής Συμ­μα­χί­ας, ξεκι­νώ­ντας από τους χώρους δου­λειάς. Σε αυτόν τον αγώ­να μπο­ρεί και πρέ­πει να συνει­σφέ­ρει κάθε εργα­ζό­με­νος, προ­ο­δευ­τι­κός άνθρω­πος, επι­στή­μο­νας, καλ­λι­τέ­χνης, νομι­κός κ.λπ. Αυτός ο αγώ­νας θα αξιο­ποιεί όλες τις μορ­φές πάλης. Θα στη­ρί­ζε­ται στην οργα­νω­μέ­νη απει­θαρ­χία του ταξι­κού κινή­μα­τος και όχι σε μικρο­α­στι­κές εκδη­λώ­σεις δήθεν «απει­θαρ­χί­ας», που αξιο­ποιού­νται από το σύστη­μα για τη συκο­φά­ντη­ση και το προ­βο­κά­ρι­σμα της εργα­τι­κής — λαϊ­κής πάλης. Κυρί­ως, όμως, αυτός ο αγώ­νας θα ενι­σχύ­ει τον συνο­λι­κό αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό — αντι­μο­νο­πω­λια­κό προ­σα­να­το­λι­σμό της πάλης, την ανά­δει­ξη της ταξι­κής ουσί­ας της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας, κόντρα σε λογι­κές που — εμμέ­σως πλην σαφώς — απο­σπούν την κατα­στο­λή από τη φύση του αστι­κού κρά­τους, διευ­κο­λύ­νο­ντας τις νέες αυτα­πά­τες μιας μελ­λο­ντι­κής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής κυβερ­νη­τι­κής διαχείρισης.

Ολα τα παρα­πά­νω απλά επα­λη­θεύ­ουν πλή­ρως την εκτί­μη­ση του ΚΚΕ, ένα χρό­νο πριν, για την πορεία του συγκε­κρι­μέ­νου οπορ­του­νι­στι­κού χώρου: Στις μετε­κλο­γι­κές συν­θή­κες θα οξυν­θεί η προ­σπά­θεια από τις διά­φο­ρες οπορ­του­νι­στι­κές δυνά­μεις και τα καλέ­σμα­τα προς το ΚΚΕ για τη δια­μόρ­φω­ση «αντι­δε­ξιού» μετώ­που, μια γραμ­μή που θα αξιο­ποι­η­θεί επί­σης για να προ­σφέ­ρει και ορι­σμέ­νη «κινη­μα­τι­κή» στή­ρι­ξη στον ΣΥΡΙΖΑ, που βρί­σκε­ται πια στην αντι­πο­λί­τευ­ση, η οποία σε πιο ύστε­ρη φάση θα αξιο­ποι­η­θεί προς όφε­λος μιας νέας κυβερ­νη­τι­κής εναλ­λα­γής. Γενι­κό­τε­ρα, η χρε­ο­κο­πία της πολι­τι­κής γραμ­μής του οπορ­του­νι­στι­κού ρεύ­μα­τος τα προη­γού­με­να χρό­νια έχει δια­μορ­φώ­σει ένα έδα­φος πλή­ρους απο­κά­λυ­ψης της πολι­τι­κής συμ­βι­βα­σμού που ακο­λού­θη­σε, αλλά και δυνα­το­τή­των απε­γκλω­βι­σμού ορι­σμέ­νων δυνά­με­ων. Οι δια­πι­στω­μέ­νες αυτές δυνα­τό­τη­τες έχουν κατα­γρα­φεί το προη­γού­με­νο διά­στη­μα. Το επε­ξερ­γα­σμέ­νο μέτω­πο απέ­να­ντι σε αυτές τις δυνά­μεις και από­ψεις και η αύξη­ση της ικα­νό­τη­τας σχε­τι­κής παρέμ­βα­σης των δυνά­με­ών μας μπο­ρεί να μεγι­στο­ποι­ή­σει αυτά τα περι­θώ­ρια απε­γκλω­βι­σμού, αλλά και να ακυ­ρώ­νει τα σχέ­δια επί­θε­σης απέ­να­ντι στην επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή του ΚΚΕ (ΚΟΜΕΠ 4/2019, «Για τις διερ­γα­σί­ες στο οπορ­του­νι­στι­κό ρεύ­μα»). Το ΚΚΕ καλεί τους φίλους και οπα­δούς, τα μέλη του ΝΑΡ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ., που προ­βλη­μα­τί­ζο­νται και παρα­κο­λου­θούν, χωρίς αντιΚ­ΚΕ σύν­δρο­μα, τις θέσεις του Κόμ­μα­τος, να απορ­ρί­ψουν τις βαθιά λαθε­μέ­νες θέσεις που κρύ­βο­νται πίσω από μια ψευ­το­ε­πα­να­στα­τι­κή φρα­σε­ο­λο­γία και να συνα­ντη­θούν μαζί μας στο κίνη­μα, στις άλλες πολι­τι­κές, εκλο­γι­κές μάχες.

Του Γιάν­νη ΓΚΙΟΚΑ
μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ
Ριζο­σπά­στης, 8–9 Αυγού­στου 2020
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο