Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Η πρόσφατη κοινή δήλωση κατά της Κούβας που υπογράφουν 21 υπουργοί Εξωτερικών, μεταξύ των οποίων και ο κ. Δένδιας εκ μέρους της Ελλάδας, αποτελεί μνημείο υποκρισίας και πολιτικής χυδαιότητας. Και αυτό διότι σε ένα κείμενο όπως η εν λόγω δήλωση, σημασία έχει τόσο το περιεχόμενο όσο και αυτοί που το υπογράφουν.
Το περιεχόμενο, λοιπόν, είναι πέρα για πέρα ψευδές:
«Στις 11 Ιούλη, δεκάδες χιλιάδες Κουβανούς πολίτες που συμμετείχαν σε ειρηνικές διαδηλώσεις σε όλη την χώρα, για να διαμαρτυρηθούν για τις επιδεινούμενες συνθήκες διαβίωσης και να ζητήσουν αλλαγή».
Η πραγματικότητα απέχει παρασάγκας από τον ισχυρισμό της «κοινής δήλωσης» η οποία δεν κάνει τίποτα περισσότερο απ’ το αναπαράγει τις γνωστές συκοφαντίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν «δεκάδες χιλιάδες», αλλά κατά πολύ λιγότεροι, οι διαδηλωτές της 11ης Ιούλη, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονταν έμμισθοι αντεπαναστάτες και λούμπεν παραβατικά στοιχεία. Οι «επιδεινούμενες συνθήκες διαβίωσης», στις οποίες αναφέρονται οι υπουργοί, αποτελεί απότοκο του γενοκτονικού οικονομικού, εμπορικού και χρηματοπιστωτικού αποκλεισμού που εδώ και πάνω από 60 χρόνια έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα. Αλλά αυτό το αποκρύπτει σκόπιμα η «κοινή δήλωση».
Η υποκρισία και η φαιδρότητα χτυπούν κυριολεκτικά «κόκκινο», όταν οι υπουργοί των ΗΠΑ και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών κρατών, επικαλούνται «οικουμενικά δικαιώματα» και «ελευθερίες», «Συμβάσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», καλώντας την Κουβανική κυβέρνηση να τα σεβαστεί. Στην προκειμένη περίπτωση ντρέπονται τα ίδια τα ψέματα, μιας και δεν ντρέπονται τα στόματα που τα εκστομίζουν, όπως έγραφε ο Λουντέμης.
Ποιοί μιλούν για «δικαιώματα» και «ελευθερίες»; Ποιοί έχουν το απύθμενο θράσος να κουνάνε το δάχτυλο στην Κούβα για δήθεν «συλλήψεις διαδηλωτών»; Ποιοί υπογράφουν την κατάπτυστη και εμετική αυτή κοινή δήλωση χωρίς να κοκκινίζουν από ντροπή;
Για τις ΗΠΑ δεν χρειάζεται κάποιο σχόλιο μιάς και είναι γνωστός ο ρόλος τους, εδώ και πάνω από 70 χρόνια, ως ο νούμερο ένα σφαγέας και τρομοκράτης των λαών. Είναι η ίδια χώρα που στις μεγαλουπόλεις της δολοφονούνται από χέρι αστυνομικών Αφροαμερικανοί πολίτες, όπως ο Τζορτζ Φλόιντ και εκατοντάδες άλλοι, επειδή έτυχε να έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος.
Αλλά πέραν των ΗΠΑ, την «κοινή δήλωση» υπογράφουν:
- Η Αυστρία του ακροδεξιού καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς,
- Η Βραζιλία του φασίστα-νοσταλγού της στρατιωτικής δικτατορίας – Μπολσονάρου,
- Η Κολομβία του αμερικανόφιλου μακελάρη Ιβάν Ντούκε, κατά την προεδρία του οποίου έχουν λάβει χώρα εκατοντάδες δολοφονίες πρώην ανταρτών του FARC-EP,
- Η Λετονία, η Λιθουανία και η Εσθονία όπου απαγορεύονται τα κομμουνιστικά σύμβολα και παρασημοφορούνται οι συνεργάτες των Ναζί,
- Το Ισραήλ, οι κυβερνήσεις του οποίου διατηρούν μέχρι και σήμερα ένα σύγχρονο άπαρτχάιντ ενάντια στον παλαιστινιακό λαό, που βομβαρδίζει με κάθε ευκαιρία τη Λωρίδα της Γάζας μακελεύοντας άμαχο πληθυσμό,
- Το Νατοϊκό προτεκτοράτο του Κοσόβου,
- Η Πολωνία της ακροδεξιάς, όπου διώκεται το Κομμουνιστικό Κόμμα και σέρνονται σε δίκες οι κομμουνιστές,
- Η Ουκρανία που από το 2014 έχει μετατραπεί σε «σφιγγοφωλιά» φασιστών, εκεί όπου το ΚΚ Ουκρανίας δέχεται απειλές και διώκεται δικαστικά.
Και, ασφαλώς, η Ελλάδα των κ.κ. Μητσοτάκη και Δένδια, η Ελλάδα- πιστή σύμμαχος των ΗΠΑ, των δεκάδων Αμερικανονατοικών βάσεων, των ΜΑΤ και της αυθαίρετης αστυνομικής βίας, της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, των νόμων για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και την καταστολή του δικαιώματος στην απεργία, η Ελλάδα της διαλυμένης δημόσιας Υγείας και της εμπορευματοποιημένης Παιδείας, η «Ελλάδα-εχθρός» του εργαζόμενου, του φοιτητή, του μαθητή, του αγρότη, του πρόσφυγα, του μετανάστη, των μειονοτήτων.
Δεν περιμένουμε απ’ τον κ. Δένδια να νιώσει έστω και ίχνος ντροπής που συνυπέγραψε την κατάπτυστη «κοινή δήλωση» κατά της Κούβας. Άλλωστε, όλες οι μεταπολεμικές ελληνικές αστικές κυβερνήσεις, κινούνται πάντοτε στο δρόμο που χάραξε εκείνη η αλλήστου μνήμης φράση του Κανελλόπουλου στον Βαν Φλιτ το 1945: «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας!».
«Τσε Γκεβάρα, πρεσβευτής της Επανάστασης», του Νίκου Μόττα
