Για μία ακόμη φορά σχετικά με το αφήγημα ότι: «Οι επιχειρήσεις θέλουν ικανοποιημένους εργαζόμενους»

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας // 

Σε συνέ­ντευ­ξη του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (25/10)  ο πρό­ε­δρος του ΣΕΒ κ. Δημή­τρης Παπαλεξόπουλος,δεν μας κάνει προ­φα­νώς σοφό­τε­ρους. Απλά επα­να­λαμ­βά­νει τα όσα οι προ­κά­το­χοι του, όσο και οι εκπρό­σω­ποι των καπι­τα­λι­στών όπου γης δια­κη­ρύτ­τουν. Λέει ανά­με­σα στ’ άλλα:

« Οι επι­χει­ρή­σεις –όπως και οι άνθρω­ποι που τις διοι­κούν– είναι ανα­πό­σπα­στο μέρος της κοι­νω­νί­ας και χωρίς εύρω­στη και υγιή επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα μια κοι­νω­νία σήμε­ρα δεν μπο­ρεί να προ­ο­δεύ­σει, να δημιουρ­γή­σει θέσεις εργα­σί­ας, αλλά και να δώσει την ευκαι­ρία στους νέους της να σχε­διά­σουν τη ζωή τους όπως επιθυμούν…Βασική παρά­με­τρος για την επι­βί­ω­ση –αλλά και για την επι­τυ­χία– είναι η ικα­νό­τη­τα προ­σαρ­μο­γής στις κοσμο­γο­νι­κές και επι­τα­χυ­νό­με­νες αλλα­γές που συντε­λού­νται. Το ζήσα­με όλοι με την παν­δη­μία σε ακραίο βαθ­μό. Σε αυτή τη δια­δι­κα­σία, επι­χει­ρή­σεις και εργα­ζό­με­νοι, δεν βρί­σκο­νται απέ­να­ντι, αλλά μαζί. Καμία επι­χεί­ρη­ση δεν μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει χωρίς ικα­νο­ποι­η­μέ­νους εργα­ζο­μέ­νους, και κανέ­νας εργα­ζό­με­νος δεν μπο­ρεί να μεγι­στο­ποι­ή­σει τη συμ­βο­λή του χωρίς διαρ­κώς ανα­νε­ού­με­νες δεξιό­τη­τες και προ­σαρ­μο­στι­κό­τη­τα σε νέα δεδο­μέ­να. Επι­δί­ω­ξή μας είναι ο διά­λο­γος για τα θέμα­τα της αγο­ράς εργα­σί­ας να διευ­ρυν­θεί και πέρα από τα πραγ­μα­τι­κά ή συν­θη­μα­τι­κά διλήμ­μα­τα του παρελ­θό­ντος. Έχου­με όλοι να κερ­δί­σου­με από αυτό…»

Πρό­κει­ται για το «ευαγ­γέ­λιο» της άρχου­σας τάξης ιδιαί­τε­ρα σε συν­θή­κες βαθιάς κρί­σης του συστή­μα­τος. Και μάλι­στα σε μία περί­ο­δο όπου αξιο­ποιεί­ται η παν­δη­μία (με τη βοή­θεια πάντα της κυβέρ­νη­σης) για να περά­σουν μια σει­ρά νόμοι που στε­ρούν από τους εργα­ζό­με­νους στοι­χειώ­δη οικο­νο­μι­κά-κοι­νω­νι­κά-συν­δι­κα­λι­στι­κά δικαιώ­μα­τα. Προ­φα­νώς τα παρα­πά­νω δεν λέγο­νται προς την κυβέρ­νη­ση (είναι εξαι­ρε­τι­κά γαλα­ντό­μα απέ­να­ντι τους) αλλά προς τους εργα­ζό­με­νους με στό­χο την υπο­τα­γή ή τη «συστρά­τευ­ση» τους…

Από τα πρώ­τα ακό­μη χρό­νια του καπι­τα­λι­σμού εκπρό­σω­ποι της άρχου­σας τάξης (θεω­ρη­τι­κοί, κοι­νω­νιο­λό­γοι, πολι­τι­κοί κ.ά.) υπο­στη­ρί­ζουν ότι η ταξι­κή πάλη δεν είναι απο­τέ­λε­σμα των ολο­κλη­ρω­τι­κά αντί­θε­των ταξι­κών συμ­φε­ρό­ντων, αλλά απο­τέ­λε­σμα μη αμοι­βαί­ας κατα­νό­η­σης των τάξε­ων μετα­ξύ τους, είτε λόγω προ­σω­ρι­νής δια­τα­ρα­χής από τη μη κατα­νό­η­ση των εξε­λί­ξε­ων και των ανα­γκών ολό­κλη­ρης της κοι­νω­νί­ας, ή από την προ­σω­ρι­νή μη σωστή άσκη­ση πολι­τι­κής, ή ακό­μη και από τα κακώς εννο­ού­με­να συμ­φέ­ρο­ντα ορι­σμέ­νων κοι­νω­νι­κών ομά­δων, οι οποί­ες τα διεκ­δι­κούν σε βάρος της κοι­νω­νί­ας.  Δια­χρο­νι­κά, η αστι­κή θεω­ρία, η αστι­κή πολι­τι­κή και προ­πα­γάν­δα, δεν επι­διώ­κει απλά και μόνο να συσκο­τί­σει την ύπαρ­ξη αντί­θε­των ταξι­κών συμ­φε­ρό­ντων και την αντι­κει­με­νι­κή τους βάση, τις αιτί­ες τους. Σκο­πός της είναι η στή­ρι­ξη και διαιώ­νι­ση του καπι­τα­λι­σμού, συνε­πώς και η αντι­με­τώ­πι­ση της ταξι­κής πάλης της εργα­τι­κής τάξης και των άλλων κατα­πιε­σμέ­νων λαϊ­κών στρω­μά­των, των συμ­μά­χων της. Ετσι, επι­διώ­κε­ται η προ­βο­λή και στή­ρι­ξη της θεω­ρί­ας για τη συνερ­γα­σία των τάξε­ων και την ταξι­κή ειρή­νη. Γι’ αυτό επι­διώ­κει, τόσο τη συγκά­λυ­ψη των αντί­θε­των ταξι­κών συμ­φε­ρό­ντων, όσο και τη συσκό­τι­ση των αντι­κει­με­νι­κών νόμων της κοι­νω­νι­κής εξέλιξης.

Ιδιαί­τε­ρα τώρα-περί­ο­δο βαθειάς κρί­σης και σήψης του συστή­μα­τος- μία σει­ρά «προ­σαρ­μο­γές» της λει­τουρ­γί­ας του , με στό­χο πάντα τη μεγα­λύ­τε­ρη κερ­δο­φο­ρία και το «ξεζού­μι­σμα» των εργα­ζο­μέ­νων γίνε­ται ακό­μη μεγα­λύ­τε­ρη προ­σπά­θεια να κερ­δί­σει την «συναί­νε­ση» των ίδιων των εργα­ζο­μέ­νων. Για παρά­δειγ­μα οι σύγ­χρο­νες ανά­γκες του κεφα­λαί­ου, αξιο­ποιώ­ντας νέα επι­στη­μο­νι­κά — τεχνο­λο­γι­κά δεδο­μέ­να και νέες μεθό­δους οργά­νω­σης της εκμε­τάλ­λευ­σης, ενι­σχύ­ουν πολι­τι­κές «διευ­θέ­τη­σης» του εργά­σι­μου χρό­νου, με κύριο στό­χο στα­θε­ρά την επι­μή­κυν­ση του μέρους του εργά­σι­μου χρό­νου κατά τον οποίο ο μισθω­τός δου­λεύ­ει για το κεφά­λαιο και όχι για τον εαυ­τό του και άρα την αύξη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης του. Αυτό κάνει η κυβέρ­νη­ση (και η σημε­ρι­νή), αυτό απαι­τεί ο ΣΕΒ δια του προ­έ­δρου του.

Τα συμ­φέ­ρο­ντα της εργα­τι­κής τάξης και της αστι­κής τάξης, ήταν και παρα­μέ­νουν ασυμ­φι­λί­ω­τα. Πολύ περισ­σό­τε­ρο σήμε­ρα που ενώ οι δυνα­τό­τη­τες της τεχνο­λο­γί­ας και της παρα­γω­γής δεί­χνουν την τάση για μεί­ω­ση του εργά­σι­μου χρό­νου, σε συν­δυα­σμό με διεύ­ρυν­ση των εργα­σια­κών δικαιω­μά­των, αύξη­ση των μισθών, εξα­σφά­λι­ση στα­θε­ρής εργα­σί­ας, συμ­βαί­νουν τα ακρι­βώς αντί­θε­τα. Η ζωή των πολ­λών χει­ρο­τε­ρεύ­ει όχι μόνο σχε­τι­κά αλλά και από­λυ­τα. Να για­τί απο­κρού­ο­ντας τα παρό­μοια ιδε­ο­λο­γή­μα­τα, οι εργα­ζό­με­νοι με την οργα­νω­μέ­νη τους πάλη (για­τί η ταξι­κή πάλη δεν στα­μα­τά, δεν καταρ­γεί­ται) ανα­τρέ­ψουν όχι μόνο την ακο­λου­θού­με­νη πολι­τι­κή, αλλά και τις συν­θή­κες που την γεν­νούν, το ίδιο το σύστημα.

«Ο πικρός βίος του Μαξ Χάβελ­λαρ, Μια ιστο­ρία εκμε­τάλ­λευ­σης στις αποι­κί­ες καφέ»