Για την ένταξη της Νέας Ιωνίας στα προγράμματα Διά Βίου Μάθησης

ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ

Κατά και­ρούς για το ζήτη­μα της Διά Βίου Μάθη­σης, της κατάρ­τι­σης και για την «κοι­νω­νία της γνώ­σης» έχουν ειπω­θεί πάρα πολλά.

Μέσα από τα διά­φο­ρα προ­γράμ­μα­τα που προ­ω­θού­νται από τις εκά­στο­τε κυβερ­νή­σεις και την ΕΕ, η Δια Βίου Μάθη­ση παρου­σιά­ζε­ται ως «φάρ­μα­κο» ενά­ντια στην ανερ­γία, ως λύση στο πρό­βλη­μα του αυξα­νό­με­νου αριθ­μού των νέων που εγκα­τα­λεί­πουν ακό­μη και τη βασι­κή εκπαί­δευ­ση, ως ορό­ση­μο στην παρα­πέ­ρα «ανά­πτυ­ξη» της κοι­νω­νί­ας και της οικονομίας…

Όταν όμως οι παρα­πά­νω μιλούν για «ανά­πτυ­ξη» εννο­ούν την αύξη­ση των κερ­δών του κεφα­λαί­ου. Κέρ­δη για τα οποία κανέ­νας επι­χει­ρη­μα­τί­ας δεν πρό­κει­ται να τα μοι­ρα­στεί με τους εργά­τες του, όσες φορές κι αν αυτοί έχουν επανακαταρτιστεί.

Η υλο­ποί­η­ση της λεγό­με­νης Δια Βίου Μάθη­σης προ­ω­θεί σκό­πι­μα, μέσα από ένα σύστη­μα πιστο­ποί­η­σης πρό­σκαι­ρων γνώ­σε­ων και προ­σό­ντων, ένα διαρ­κές κυνή­γι δεξιο­τή­των και ψευ­το­κα­ταρ­τί­σε­ων εκβιά­ζο­ντας εργα­ζό­με­νους και ανέρ­γους με το δίλ­λη­μα ανερ­γία ή προ­σω­ρι­νή, ελα­στι­κή, κακο­πλη­ρω­μέ­νη εργασία;

Ο στό­χος είναι η πλή­ρης εναρ­μό­νι­ση της εκπαί­δευ­σης και κατάρ­τι­σης στις ανά­γκες του αντα­γω­νι­σμού των επι­χει­ρή­σε­ων πλήτ­το­ντας καί­ρια το δικαί­ω­μα για μόνι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά με πλή­ρη εργα­σια­κά δικαιώματα.

Η γενί­κευ­ση της ελα­στι­κο­ποί­η­σης των εργα­σια­κών σχέ­σε­ων και κατά συνέ­πεια της «Διά Βίου Εκπαι­δευ­τι­κής περι­πλά­νη­σης» που προ­ω­θεί­ται μέσα και από την έντα­ξη των δήμων στα αντί­στοι­χα προ­γράμ­μα­τα, δεν πρό­κει­ται για προ­σπά­θεια «άμβλυν­σης των μορ­φω­τι­κών ανι­σο­τή­των» ή προ­σπά­θεια αντι­με­τώ­πι­σης των κοι­νω­νι­κών «απο­κλει­σμών» ή πολύ περισ­σό­τε­ρο προ­σπά­θεια για την προ­σφο­ρά μιας «κοι­νω­νι­κής ευκαι­ρί­ας στη ζωή ενός ανθρώ­που», όπως ευαγ­γε­λί­ζε­ται η ΕΕ και οι παρα­τρε­χά­με­νοί της, αφού όλοι αυτοί που γεν­νούν αυτές τις πολι­τι­κές αλλά και αυτοί που τις στη­ρί­ζουν στην πρά­ξη προ­σπα­θούν να μας πεί­σουν ότι στό­χος τους είναι να τις αντιμετωπίσουν.

Και στο κάτω — κάτω της γρα­φής, από πότε οι κατα­κερ­μα­τι­σμέ­νες γνώ­σεις, οι δεξιό­τη­τες, οι παρο­δι­κές πλη­ρο­φο­ρί­ες που ανά πάσα στιγ­μή αντι­κα­θί­στα­νται από νέες με βάση τις ανά­γκες της αγο­ράς μπο­ρούν να θεω­ρη­θούν εφά­μιλ­λες της γνώ­σης και της μόρφωσης;

Τι προ­σπα­θούν όμως να πετύ­χουν: Καταρ­χάς, σήμε­ρα και με βάση την ολο­έ­να και μεγα­λύ­τε­ρη αύξη­ση της ανερ­γί­ας, επι­διώ­κουν να μετριά­σουν τις συνέ­πειές της (κοι­νω­νι­κές, οικο­νο­μι­κές, πολι­τι­κές, κ.λπ.) απορ­ρο­φώ­ντας ένα κομ­μά­τι εργα­τι­κού δυνα­μι­κού και με τέτοιες μορ­φές στην αγο­ρά εργασίας.

Ταυτόχρονα,έχοντας υπο­λο­γί­σει ότι η ολο­έ­να και μεγα­λύ­τε­ρη υπερ­συσ­σώ­ρευ­ση κερ­δών θα δημιουρ­γεί την ανα­γκαιό­τη­τα να επεν­δύ­ο­νται χρή­μα­τα πιο συχνά σε νέες σφαί­ρες παρα­γω­γής και προ­ϊ­ό­ντα, θέλουν να έχουν έτοι­μο «τον εφε­δρι­κό στρα­τό τους» για να τον εκμε­ταλ­λευ­τούν καλύτερα.

Εργά­τες που θα βρί­σκο­νται σε μια διαρ­κή εργα­σια­κή περι­πλά­νη­ση που οι γνώ­σεις τους θα τελειώ­νουν εκεί όπου θα αρχί­ζουν τα αδιέ­ξο­δα του συστή­μα­τος. Ο «ευέ­λι­κτος απα­σχο­λή­σι­μος» θα συνε­χί­ζει να μαζεύ­ει πιστω­τι­κές μονά­δες από κάθε είδους εκπαι­δευ­τι­κή δομή και δρα­στη­ριό­τη­τα (δημό­σια ή ιδιω­τι­κή), σε μια εκπαι­δευ­τι­κή αγο­ρά που θα δίνει πιστο­ποι­η­τι­κά, μέσα από τη νομι­μο­ποί­η­ση όλων των ιδιω­τι­κών ή δημο­τι­κών κ.ά. παρα­μά­γα­ζων εκπαί­δευ­σης ( τα οποία χρη­μα­το­δο­τού­νται από διά­φο­ρα κοι­νο­τι­κά ή κρα­τι­κά κον­δύ­λια σε ευθεία αντί­θε­ση με τις δαπά­νες για τη δημό­σια παι­δεία) και ο εργα­ζό­με­νος θα καταρ­τί­ζε­ται διαρ­κώς, σύμ­φω­να με τις ανά­γκες των επιχειρήσεων.

Αυτός είναι ο στό­χος της Διά Βίου Μάθη­σης. Να απο­τε­λέ­σει κυμα­το­θραύ­στη των αδιε­ξό­δων του καπι­τα­λι­σμού και παράλ­λη­λα μέσο για την ανα­πα­ρα­γω­γή του.

Τα προ­γράμ­μα­τα της ΕΕ και των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων για τη Διά Βίου Μάθη­ση, δεν έχουν καμία σχέ­ση με τις σύγ­χρο­νες μορ­φω­τι­κές ανά­γκες που δημιουρ­γεί σήμε­ρα η ραγδαία τεχνο­λο­γι­κή και επι­στη­μο­νι­κή ανά­πτυ­ξη και οι οποί­ες είναι  δικαί­ω­μα  του κάθε εργά­τη, του κάθε εργα­ζό­με­νου, όποια κι αν είναι η θέση του στην παρα­γω­γι­κή δια­δι­κα­σία, για να έχει πρό­σβα­ση στη γνώ­ση, να μορ­φώ­νε­ται με βάση τις νέες εξε­λί­ξεις, τις νέες απαι­τή­σεις, τις νέες και­νο­το­μί­ες που υπάρ­χουν σε κάθε επι­στη­μο­νι­κό κλά­δο και τομέα οικο­νο­μι­κής δραστηριότητας.
Η δια­φο­ρά είναι ότι στο σημε­ρι­νό οικο­νο­μι­κό μοντέ­λο, τα προ­γράμ­μα­τα της «Δια Βίου Μάθη­σης και κατάρ­τι­σης», αφαι­ρούν το δικαί­ω­μα αυτό, το θυσιά­ζουν στο βωμό της πολυ­διά­σπα­σης της γνώ­σης, που παίρ­νει πλέ­ον πιο γενι­κευ­μέ­να χαρα­κτη­ρι­στι­κά, παγιώ­νο­ντας συνά­μα στη συνεί­δη­ση των εργα­ζο­μέ­νων ότι το δικαί­ω­μα στη στα­θε­ρή και μόνι­μη δου­λειά είναι ανέ­φι­κτος στόχος.
Εργά­της μορ­φω­μέ­νος είναι εμπό­διο στα σχέ­δια του κεφα­λαιο­κρά­τη, καθώς η γνώ­ση είναι δύνα­μη που μπο­ρεί να εκφρα­στεί ταξι­κά, διεκ­δι­κη­τι­κά, με αγώνες.

Με βάση την παρα­πά­νω εκτί­μη­ση, ως Λαϊ­κή Συσπεί­ρω­ση, δηλώ­σα­με «παρών» στη συνε­δρί­α­ση του δημο­τι­κού συμ­βου­λί­ου, καθώς πολ­λοί συν­δη­μό­τες μας έδει­ξαν κατά το παρελ­θόν και δεί­χνουν και σήμε­ρα ενδια­φέ­ρον για τα παρε­χό­με­να μαθή­μα­τα, αλλά τη στιγ­μή που επι­κε­ντρώ­νου­με την πολι­τι­κή μας δρά­ση στην υπε­ρά­σπι­ση των ταξι­κών συμ­φε­ρό­ντων των εργα­ζο­μέ­νων, είναι χρέ­ος μας να απο­κα­λύ­πτου­με στους ίδιους τις αυτα­πά­τες που σπέρ­νο­νται από αυτούς που ευθύ­νο­νται για την οικο­νο­μι­κή τους και μορ­φω­τι­κή τους υποβάθμιση.

Οι δημο­τι­κοί Σύμβουλοι
Κ. Κατι­μερ­τζό­γλου, Π. Τσου­κα­λάς, Θ. Χαμα­λί­δης, Α. Ματ­θαί­ου, Ε. Μποζιολή