Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Για την Ημέρα των Ερωτευμένων…  ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ (Εντγκαρ Άλλαν Πόε)

Προ­τεί­νει η Τασ­σώ Γαΐ­λα //
Αρθρογράφος-Ερευνήτρια

Ψντ­γκαρ Άλλαν Πόε
Αμε­ρι­κα­νός ποιητής
19 Ιανουα­ρί­ου 1809-Βοστώ­νη, ΗΠΑ
7 Οκτω­βρί­ου 1849-Βαλ­τι­μό­ρη, ΗΠΑ..

 

Με την ευκαι­ρία της διπλής επε­τεί­ου του κορυ­φαί­ου Αμε­ρι­κα­νού ποι­η­τή και πεζο­γρά­φου Edgar Allan Poe-Έντ­γκαρ Άλλαν Πόε , επι­λο­γή μας για την εμπο­ρι­κή – κατα­να­λω­τι­κή εορ­τή της Ημέ­ρας των Ερω­τευ­μέ­νων , επι­λο­γή μας… ρομα­ντι­σμός. Ρομα­ντι­σμός, με τι άλλο; Ποί­η­ση! Annabel Lee.- Άννα­μπελ Λη /1849, ένα από τα πλέ­ον ερω­τι­κά ποι­ή­μα­τα του Ε. Α. Πόε και το τελευ­ταίο του ολοκληρωμένο.

  ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ

Χρό­νια πολ­λά πέρα­σαν από τότε
Σ’ ένα βασί­λειο δίπλα στο γιαλό,
Που κάποια κόρη εζού­σε, τ’ όνο­μά της
Αννα­μπελ Λη, θα το χετε ακουστό.
Κι η κόρη αυτή μονά­χην είχε σκέψη
Να μ’ αγα­πά και να την αγαπώ.

Είμα­στε ακό­μα οι δυο μικρά παιδάκια,
Σ’ ένα βασί­λειο δίπλα στο γιαλό:
Μα ήταν τρα­νή η αγά­πη που αγαπιόμαστε
Τα φτε­ρω­μέ­να Σερα­φείμ, που μας ζηλεύανε,
Μας κοί­τα­ζαν με μάτι φθονερό.

Κι ήταν γι’ αυτό-περά­σα­νε πια χρόνια
Που στο βασί­λειο δίπλα στο γιαλό,
Κατέ­βη­κε απ’ τα νέφη στην ωραία μου
Αννα­μπελ Λη, ψυχρό, θανατερό
Τ’ αγέ­ρι κι οι μεγά­λοι συγ­γε­νείς της
Την πήραν και μ’ αφή­σαν μοναχό,
Σ’ ένα μνη­μού­ρι μέσα να τη κλείσουν
Στη χώρα τού­τη δίπλα στο γιαλό.

Οι άγγε­λοι, που δεν είχαν τη δική μας
Την ευτυ­χία, ζήλε­ψαν και γι’ αυτό
Ναι! Και γι’ αυτό (καθώς το ξέρουν όλοι
Μες στο βασί­λειο δίπλα στο γιαλό)
Τ’ αγέ­ρι από τα νέφη κάποια νύχτα
Κατέ­βη­κε ψυχρό, θανατερό
Και μ’ άρπα­ξε τον ώριο θησαυρό.

Κι από των πιο σοφών και πιο μεγάλων
Μ’ αγά­πη μας τρα­νό­τε­ρη πολυ
Κι ούτε οι άγγε­λοι πάνω στα ουράνια
Κι ούτε οι δαι­μό­νοι κάτω απ’ τον βαθύ
Ωκε­α­νό μπο­ρού­νε την ψυχή μου
Να τη χωρί­σου­νε διό­λου απ’ την ψυχή
Της ωραί­ας μου Αννα­μπελ Λη.

Για­τί ποτέ δεν βγαί­νει το φεγγάρι
Χωρίς ονεί­ρα­τα γλυ­κά να μου κρατεί
Της ωραί­ας μου Αννα­μπελ Λη
Και πάντα, όταν προ­βάλ­λου­νε τ’ αστέρια.
Νιώ­θω και πάλι τη ματιά τη λαμπερή
Της ωραί­ας μου Αννα­μπελ Λη.

Κι όλη τη νύχτα δίπλα μου τη νιώθω,
Συντρό­φισ­σα μου, αγά­πη μου ακριβή,
Μέσα στον τάφο δίπλα στην ακτή
Που του πελά­ου το κύμα αντιλαλεί

Τα βιβλία του Έντ­γκαρ Άλλαν Πόε με πρώ­το το πασί­γνω­στο Κορά­κι (The Raven)/1845, έχουν μετα­φρα­στεί σ όλες τις γλώσ­σες του κόσμου.

Εφέ­τος συμπλη­ρώ­νο­νται 200 χρό­νια από την γέν­νη­ση του και 160 από τον θάνα­το του.

Πηγή: Εγκ. Λεξι­κό ΗΛΙΟΣ / Πίνα­κας: η Θεά Αστάρ­τη της Συρίας.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο