Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Για την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη στην 22η Διεθνή Συνάντηση των ΚΚ και το «κόλπο» περί «αντιρωσισμού» και «φιλορωσισμού»

Συνε­χί­ζε­ται η συζή­τη­ση γύρω από τα απο­τε­λέ­σμα­τα της Διε­θνούς Συνά­ντη­σης των Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των στην Αβά­να. Ορι­σμέ­νες δυνά­μεις, ακό­μη και αστι­κές εφη­με­ρί­δες επε­δί­ω­ξαν να ερμη­νεύ­σουν μέσα από το δικό τους πρί­σμα τα απο­τε­λέ­σμα­τα της Διε­θνούς Συνά­ντη­σης των ΚΚ. Ετσι, η ρωσι­κή «Νεζα­βί­σι­μα­για Γκα­ζέ­τα» έκα­νε λόγο για «διά­σπα­ση του διε­θνούς αρι­στε­ρού κινή­μα­τος» στην Αβά­να, εξαι­τί­ας της ρωσι­κής «ειδι­κής στρα­τιω­τι­κής επι­χεί­ρη­σης», όπως τα ρωσι­κά ΜΜΕ ανα­φέ­ρουν τον πόλε­μο στην Ουκρανία.

Τα πρώ­το που μπο­ρεί κανείς να παρα­τη­ρή­σει είναι η φανε­ρή βια­σύ­νη της συγκε­κρι­μέ­νης εφη­με­ρί­δας να αντι­κα­τα­στή­σει μέχρι και τον τίτλο της «Διε­θνούς Συνά­ντη­σης των Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των» (ΔΣΚΕΚ) με ένα άχρω­μο και άνευ­ρο «διε­θνές αρι­στε­ρό κίνημα».

Ωστό­σο, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η ρωσι­κή αστι­κή εφη­με­ρί­δα «κρού­ει ανοι­χτές θύρες», μιας και όπως έχει σημειώ­σει αρκε­τές φορές το ΚΚΕ, στο Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα (ΔΚΚ) διε­ξά­γε­ται σφο­δρή ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση για πολ­λά και σημα­ντι­κά ζητή­μα­τα. Εχου­με μιλή­σει για την ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή κρί­ση στις γραμ­μές του ΔΚΚ, όπως και για την ανά­γκη επα­να­στα­τι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σής του.

Η δια­πά­λη στο εσω­τε­ρι­κό του, όπως το ΚΚΕ έχει ανα­δεί­ξει πολ­λές φορές, έχει πολ­λές δια­στά­σεις, π.χ.:

Ανά­με­σα σε εκεί­να τα κόμ­μα­τα που στη­ρί­ζουν τη διά­χυ­ση των ΚΚ μέσα σε «ευρύ­τε­ρες αρι­στε­ρές προ­ο­δευ­τι­κές συμ­μα­χί­ες» και εκεί­να που παλεύ­ουν για τη δια­τή­ρη­ση της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής αυτο­τέ­λειας των ΚΚ και της ενί­σχυ­σης των δεσμών τους με την εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώματα.

Ανά­με­σα σε εκεί­να που μένουν εγκλω­βι­σμέ­να στην παλιά στρα­τη­γι­κή των «στα­δί­ων προς τον σοσια­λι­σμό» και στη­ρί­ζουν τη συμ­με­το­χή σε αστι­κές «αρι­στε­ρές», «αντι-νεο­φι­λε­λεύ­θε­ρες», «προ­ο­δευ­τι­κές», «κεντρο­α­ρι­στε­ρές» κυβερ­νή­σεις στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού και σε εκεί­να τα κόμ­μα­τα που έχουν απορ­ρί­ψει τη συμ­με­το­χή σε αστι­κές κυβερ­νή­σεις και τη λογι­κή των στα­δί­ων και παλεύ­ουν για την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής βαρβαρότητας.

Ανά­με­σα σε εκεί­να που ταυ­τί­ζουν τον ιμπε­ρια­λι­σμό απο­κλει­στι­κά με τις ΗΠΑ ή και κάποιες ισχυ­ρές καπι­τα­λι­στι­κές χώρες της Ευρώ­πης ή την εξω­τε­ρι­κή επι­θε­τι­κή πολι­τι­κή και εκεί­να τα κόμ­μα­τα που στη­ρί­ζο­νται στη λενι­νι­στι­κή αντί­λη­ψη ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι ο μονο­πω­λια­κός καπι­τα­λι­σμός, το ανώ­τα­το και τελευ­ταίο στά­διο του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού συστήματος.

Ανά­με­σα σε εκεί­να που εκτι­μούν πως η πάλη για την ειρή­νη συν­δέ­ε­ται ανα­πό­σπα­στα με έναν «πολυ­πο­λι­κό κόσμο», που δήθεν θα «δαμά­σει» τις ΗΠΑ, σπέρ­νο­ντας αυτα­πά­τες περί δήθεν «ειρη­νι­κής διε­θνούς αρχι­τε­κτο­νι­κής», την οποία καλ­λιερ­γούν σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία και οπορ­του­νι­στές, και εκεί­να τα κόμ­μα­τα που εκτι­μούν πως ο καπι­τα­λι­στι­κός κόσμος δεν μπο­ρεί να «εκδη­μο­κρα­τι­στεί», να ξεκό­ψει από τους πολέ­μους, όσους «πόλους» κι αν έχει, και επι­βάλ­λε­ται να δυνα­μώ­σει η πάλη για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού, για τη νέα σοσια­λι­στι­κή κοινωνία.

Ανά­με­σα στα κόμ­μα­τα που θεω­ρούν πως η Κίνα είναι μια χώρα που «οικο­δο­μεί τον σοσια­λι­σμό με κινε­ζι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά» και εκεί­να τα κόμ­μα­τα που εκτι­μούν πως ο σοσια­λι­σμός έχει αρχές και πως στην Κίνα αυτές έχουν παρα­βια­στεί και έχουν πλέ­ον επι­κρα­τή­σει οι καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής, πως αυτή είναι μια χώρα του σύγ­χρο­νου καπι­τα­λι­στι­κού κόσμου, που μάλι­στα αντα­γω­νί­ζε­ται τις ΗΠΑ και απει­λεί την πρω­το­κα­θε­δρία τους στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστημα.

Θα μπο­ρού­σα­με να ανα­φέ­ρου­με και άλλα σοβα­ρά ζητή­μα­τα, γύρω από τα οποία διε­ξά­γε­ται σφο­δρή ιδε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη στις ΔΣΚΕΚ, στα οποία μετά την απα­ρά­δε­κτη ρωσι­κή εισβο­λή στην Ουκρα­νία έχει σαφώς προ­στε­θεί και το ζήτη­μα του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου στην Ουκρα­νία. Οπό­τε ο «θησαυ­ρός» της «Νεζα­βί­σι­μα­για Γκα­ζέ­τα», ότι τώρα προ­έ­κυ­ψε «διά­σπα­ση του διε­θνούς αρι­στε­ρού κινή­μα­τος», απο­δει­κνύ­ε­ται «άνθρα­κες».

Σε ό,τι αφο­ρά δε τη στά­ση κομ­μά­των, που αυτο­χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται «αρι­στε­ρά», αξί­ζει εδώ να σημειώ­σου­με μόνο πως ο «αρι­στε­ρός» ΣΥΡΙΖΑ ψήφι­σε στο Ευρω­κοι­νο­βού­λιο μαζί με τη δεξιά ΝΔ και το σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό ΠΑΣΟΚ τη συγκρό­τη­ση «μηχα­νι­σμού στρα­τιω­τι­κής βοή­θειας στην Ουκρα­νία», όπως νωρί­τε­ρα στή­ρι­ξε τη γιγά­ντω­ση των αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών βάσε­ων στην Ελλά­δα ή την έντα­ξη στο ΝΑΤΟ νέων χωρών, ζητή­μα­τα στα οποία αντι­τά­χθη­κε το ΚΚΕ.

Τι έγινε στην Αβάνα;

Στις Διε­θνείς Συνα­ντή­σεις των ΚΚ επι­διώ­κε­ται να υπάρ­ξουν κοι­νές τοπο­θε­τή­σεις, που εκφρά­ζο­νται μέσα από την έγκρι­ση του «Τελι­κού Ντο­κου­μέ­ντου», όταν κάτι τέτοιο είναι εφι­κτό. Βεβαί­ως, δεν παύ­ει αυτό το κεί­με­νο να είναι απο­τέ­λε­σμα δια­πά­λης και συγκε­ρα­σμού από­ψε­ων, αλλά όποιος δια­βά­σει το συγκε­κρι­μέ­νο ντο­κου­μέ­ντο της 22ης ΔΣΚΕΚ (βλ. στον «Ριζο­σπά­στη», 1/11/2022), θα δια­πι­στώ­σει πως σε αυτό δεν υπάρ­χουν προ­βλη­μα­τι­κές ανα­λύ­σεις περί «στα­δί­ων», περί στή­ρι­ξης «αρι­στε­ρών και προ­ο­δευ­τι­κών κυβερ­νή­σε­ων», περί «πάλης κατά του νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού» ως επι­κά­λυ­ψη της πάλης κατά του καπι­τα­λι­σμού, περί «πολυ­πο­λι­κού κόσμου» κ.ά., αλλά αντί­θε­τα προ­βάλ­λε­ται η κοι­νή γραμ­μή πάλης των ΚΚ ενά­ντια στον καπι­τα­λι­σμό, για τη στή­ρι­ξη των εργα­τι­κών — λαϊ­κών αγώ­νων, όπως και ο δρό­μος της οικο­δό­μη­σης της νέας σοσια­λι­στι­κής κοινωνίας.

Ταυ­τό­χρο­να στις ΔΣΚΕΚ δίνε­ται η δυνα­τό­τη­τα σε κάθε κόμ­μα να τοπο­θε­τη­θεί με την ομι­λία του και να κατα­θέ­σει ή να στη­ρί­ξει ξεχω­ρι­στά ψηφί­σμα­τα για διά­φο­ρα ζητήματα.

Ετσι, παρά τις δια­φο­ρε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις που εκφρά­στη­καν στις ομι­λί­ες των κομ­μά­των στην 22η ΔΣΚΕΚ για τον πόλε­μο στην Ουκρα­νία, στο «Τελι­κό Ντο­κου­μέ­ντο» της 22ης ΔΣΚΕΚ γίνε­ται συγκε­κρι­μέ­νη ανα­φο­ρά στην κατά­στα­ση στην Ουκρα­νία, στην οποία απο­φεύ­γει να ανα­φερ­θεί το Τμή­μα Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ του ΚΚΡΟ, που απα­ντά στη «Νεζα­βί­σι­μα­για Γκαζέτα».

Ας την θυμί­σου­με λοι­πόν: «3. Ως απο­τέ­λε­σμα της κλι­μα­κού­με­νης επι­θε­τι­κό­τη­τας του ιμπε­ρια­λι­σμού και της γεω­πο­λι­τι­κής ανα­σύν­θε­σης που βρί­σκε­ται σε εξέ­λι­ξη, αντι­με­τω­πί­ζου­με μια νέα κούρ­σα εξο­πλι­σμών, την ενί­σχυ­ση και επέ­κτα­ση του ΝΑΤΟ, την εμφά­νι­ση νέων στρα­τιω­τι­κών συμ­μα­χιών, την όξυν­ση των εντά­σε­ων και των πολε­μι­κών συγκρού­σε­ων, όπως στην Ουκρα­νία, την ανα­ζω­πύ­ρω­ση του φασι­σμού σε διά­φο­ρες περιο­χές του κόσμου, τον “ψυχρό πόλε­μο”, την απει­λή ενός πυρη­νι­κού ολο­καυ­τώ­μα­τος κ.ά. που πρέ­πει να απορ­ρί­ψου­με».

Πέρα από αυτήν την κοι­νή τοπο­θέ­τη­ση, κατα­τέ­θη­καν και 2 ψηφίσματα:

Το ένα ήταν του Κομ­μου­νι­στι­κού Εργα­τι­κού Κόμ­μα­τος Ρωσί­ας (ΚΕΚΡ), του ΚΚ Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας και του ΚΚ Ουκρα­νί­ας και το οποίο δικαιο­λο­γού­σε και στή­ρι­ζε τη ρωσι­κή εισβο­λή, ανα­πα­ρά­γο­ντας τα «αντι­φα­σι­στι­κά» προ­σχή­μα­τα που αξιο­ποιεί η αστι­κή τάξη της Ρωσί­ας για να κρύ­ψει τις επι­διώ­ξεις της.

Το άλλο το κατέ­θε­σε η Ενω­ση Κομ­μου­νι­στών Ουκρα­νί­ας (και όχι το ΚΚΕ, όπως ισχυ­ρί­ζε­ται ο Ντ. Νόβι­κοφ, αντι­πρό­ε­δρος της ΚΕ του ΚΚΡΟ, στο δημο­σί­ευ­μα της «Νεζα­βί­σι­μα­για Γκα­ζέ­τα»). Στο ψήφι­σμα αυτό, που απο­κα­λύ­πτει τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα του πολέ­μου, κατα­δι­κά­ζο­νται τόσο η αντι­δρα­στι­κή κυβέρ­νη­ση της Ουκρα­νί­ας όσο και οι στό­χοι της ρωσι­κής αστι­κής τάξης και αυτό στη­ρί­χθη­κε από το ΚΚΕ.

Για την επίθεση κατά του ΚΚΕ

Το Τμή­μα Διε­θνών Σχέ­σε­ων του ΚΚΡΟ, στην προ­σπά­θειά του να υπο­βαθ­μί­σει τη σημα­σία του συγκε­κρι­μέ­νου ψηφί­σμα­τος, που ανα­δει­κνύ­ει τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα του πολέ­μου, εναρ­μο­νί­ζε­ται με τον συντά­κτη του άρθρου της «Νεζα­βί­σι­μα­για Γκα­ζέ­τα» και κατα­φεύ­γει μαζί του στον «βολι­κό» ισχυ­ρι­σμό που υπο­στη­ρί­ζει πως τα κόμ­μα­τα που το υπο­γρά­φουν «σχε­δόν κανέ­να από αυτά δεν έχει επιρ­ροή στα κρά­τη του».

Λίγες μέρες νωρί­τε­ρα σε συνέ­ντευ­ξή του στο ράδιο «Αβρό­ρα», o Γ. Αφό­νιν, αντι­πρό­ε­δρος της ΚΕ του ΚΚΡΟ, στην ίδια κατεύ­θυν­ση υπο­τι­μη­τι­κά ανα­φέ­ρε­ται στο ΚΚΕ, λέγο­ντας πως αυτό έχει μόλις 10 βου­λευ­τές, παίρ­νει στις εκλο­γές 5%-6%, ανα­ρω­τώ­με­νος «ποια είναι η επιρ­ροή του στην κοι­νω­νία» και προ­σθέ­το­ντας πως «έχει χάσει πολ­λές ευκαι­ρί­ες να ενώ­σει τις αρι­στε­ρές και προ­ο­δευ­τι­κές δυνά­μεις» στην Ελλάδα.

Τα παρα­πά­νω δεί­χνουν πως το ΚΚΡΟ φαί­νε­ται να μετρά την «επιρ­ροή» των άλλων ΚΚ με καθα­ρά κοι­νο­βου­λευ­τι­κί­στι­κα κρι­τή­ρια, όπως ο αριθ­μός των βου­λευ­τών ή το εκλο­γι­κό ποσο­στό, κι ενώ επι­πλέ­ον είναι γνω­στό πως για ένα επα­να­στα­τι­κό κόμ­μα που παλεύ­ει για την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού, το εκλο­γι­κό ποσο­στό δια­μορ­φώ­νε­ται με σκλη­ρή προ­σπά­θεια στις συν­θή­κες της δικτα­το­ρί­ας του κεφα­λαί­ου. Θα λέγα­με επί­σης ότι τόσο η ιστο­ρι­κή δια­δρο­μή όσο και οι πρό­σφα­τες εξε­λί­ξεις θα έπρε­πε να είχαν διδά­ξει πως ΚΚ που δεν έχουν ρίζες στην εργα­τι­κή τάξη, στο εργα­τι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, στους αγώ­νες της εργα­τι­κής τάξης της χώρας και η δρά­ση τους περιο­ρί­ζε­ται στους τοί­χους του κοι­νο­βου­λί­ου, μπο­ρούν να εξα­φα­νι­στούν μέσα σε μια νύχτα, κι αυτό άσχε­τα από το υψη­λό εκλο­γι­κό ποσο­στό τους ή τον μεγά­λο αριθ­μό των βου­λευ­τών τους.

Θα έπρε­πε, λοι­πόν, ο αντι­πρό­ε­δρος ενός κόμ­μα­τος που στα 29 χρό­νια ύπαρ­ξής του δεν έχει να επι­δεί­ξει κάποια ουσια­στι­κή συμ­βο­λή στην ανά­πτυ­ξη του εργα­τι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κινή­μα­τος της Ρωσί­ας και μάλι­στα την ώρα που συν­δι­κα­λι­στές φυλα­κί­ζο­νται για τη συν­δι­κα­λι­στι­κή δρά­ση τους, όπως ο πρό­ε­δρος του συν­δι­κά­του των ταχυ­με­τα­φο­ρών της Μόσχας, Κιρίλ Ουκρα­ΐν­τσεφ, να έχει λιγό­τε­ρη έπαρ­ση και να μελε­τού­σε την πλού­σια Ιστο­ρία και δρά­ση του ΚΚΕ, που πρω­τα­γω­νι­στεί στους αγώ­νες της εργα­τι­κής τάξης, των βιο­πα­λαι­στών αγρο­τών και επαγ­γελ­μα­τιών, της νεο­λαί­ας, πράγ­μα που ανα­γνώ­ρι­ζαν την προη­γού­με­νη περί­ο­δο στε­λέ­χη του ΚΚΡΟ.

Αλή­θεια, πώς μετρά την επιρ­ροή του το ΚΚΡΟ, που ενώ δια­θέ­τει δεκά­δες βου­λευ­τές, έχει ξεχά­σει την ταξι­κή πάλη ή δεν έχει κατα­φέ­ρει ακό­μη να αρθρώ­σει έστω μια λέξη κρι­τι­κής απέ­να­ντι στον Ρώσο Πρό­ε­δρο Βλ. Πού­τιν, ο οποί­ος επα­νει­λημ­μέ­να έχει επι­τε­θεί στον ηγέ­τη της Οκτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης, Β. Ι. Λένιν και στους μπολ­σε­βί­κους; Πώς γίνε­ται να μην έχει παρα­τη­ρή­σει πως σχε­δόν κάθε σημα­ντι­κή ομι­λία του Βλ. Πού­τιν διαν­θί­ζε­ται με απο­σπά­σμα­τα από τα βιβλία του Ρώσου φιλο­σό­φου και θεμε­λιω­τή του ρωσι­κού φασι­σμού Ι. Ιλίν;

Η λαθροχειρία περί «αντιρωσισμού»

Σε διά­φο­ρα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης που υπο­στη­ρί­ζουν το ΚΚΡΟ, η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δια­στρε­βλώ­νε­ται ακό­μη πιο βάναυ­σα. Ετσι, υπο­στη­ρί­ζε­ται πως στην 22η ΔΣΚΕΚ κατα­τέ­θη­καν δύο ψηφί­σμα­τα, ένα «φιλο­ρω­σι­κό», που κατέ­θε­σαν τα δύο ρωσι­κά κόμ­μα­τα και ένα «αντι­ρω­σι­κό», που στή­ρι­ξε το ΚΚΕ.

Από πού προ­κύ­πτει, όμως, πως το ένα ψήφι­σμα είναι «φιλο­ρω­σι­κό» και το άλλο «αντι­ρω­σι­κό»; Το μονα­δι­κό κρι­τή­ριο για αυτόν τον δια­χω­ρι­σμό είναι το αν το κάθε ψήφι­σμα στη­ρί­ζει ή όχι τα προ­σχή­μα­τα και τις επι­λο­γές που έχει κάνει η αστι­κή τάξη της Ρωσί­ας στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και για προ­ά­σπι­ση των δικών της συμφερόντων.

Μπο­ρεί, όμως, να χαρα­κτη­ρί­ζε­ται «φιλο­ρω­σι­κό» ένα ψήφι­σμα που απο­δέ­χε­ται πως πρέ­πει τα παι­διά του ρωσι­κού λαού να γίνουν «κιμάς» στην «κρε­α­το­μη­χα­νή» του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου για να εξυ­πη­ρε­τη­θούν καλύ­τε­ρα τα συμ­φέ­ρο­ντα των ρωσι­κών μονο­πω­λί­ων, που συγκρού­ο­νται με τα ευρω­α­τλα­ντι­κά μονο­πώ­λια στο έδα­φος της Ουκρα­νί­ας, για το πώς θα μοι­ρά­σουν τις πρώ­τες ύλες, τα εύφο­ρα εδά­φη, τον ορυ­κτό πλού­το, τις βιο­μη­χα­νι­κές υπο­δο­μές, την εργα­τι­κή δύνα­μη, τα μερί­δια των αγορών;

Παρό­τι τα περί «φιλο­ρω­σι­κού» και «αντι­ρω­σι­κού» είναι ένα παρα­πλα­νη­τι­κό κόλ­πο, λογι­κά θα μπο­ρού­σε να πει κανείς πως «φιλο­ρω­σι­κό» — με την ορο­λο­γία του ΚΚΡΟ — είναι ακρι­βώς εκεί­νο το ψήφι­σμα που απο­κα­λύ­πτει και στη­ρί­ζει τα αυτο­τε­λή συμ­φέ­ρο­ντα που έχει η εργα­τι­κή τάξη, τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα της Ρωσί­ας, σε αντί­θε­ση με τα συμ­φέ­ρο­ντα που έχει η αστι­κή τάξη της χώρας, οι συμ­μα­χί­ες της και ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλεμος.

Μπο­ρεί να χαρα­κτη­ρι­στεί ένα ψήφι­σμα «αντι­ρω­σι­κό» επει­δή συγκρού­ε­ται με τα συμ­φέ­ρο­ντα της ρωσι­κής αστι­κής τάξης;

Μια τέτοια λογι­κή είναι πέρα για πέρα σαθρή! Ας σκε­φτού­με το εξής: Το ΚΚΕ στις τοπο­θε­τή­σεις του και στις ΔΣΚΕΚ τοπο­θε­τεί­ται πρώ­τα απ’ όλα ενά­ντια στους σχε­δια­σμούς και τη στά­ση των ελλη­νι­κών αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων, της ΝΔ σήμε­ρα, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ χτες, που για να εξυ­πη­ρε­τή­σουν τα συμ­φέ­ρο­ντα των εφο­πλι­στών, των τρα­πε­ζι­τών, των βιο­μη­χά­νων και των άλλων τμη­μά­των της αστι­κής τάξης, έχουν εγκλω­βί­σει τη χώρα στους σχε­δια­σμούς των ιμπε­ρια­λι­στι­κών οργα­νι­σμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Μπο­ρεί κάποιος, πέρα από τους εθνι­κι­στές, να κατη­γο­ρή­σει το ΚΚΕ για «ανθελ­λη­νι­κή στά­ση» επει­δή αυτό δια­φω­νεί και κατα­δι­κά­ζει τις επι­λο­γές των ελλη­νι­κών αστι­κών κομ­μά­των και κυβερνήσεων;

Οταν το ΚΚΕ κινη­το­ποιεί­ται ενά­ντια στις αμε­ρι­κά­νι­κες βάσεις, στη στρα­τη­γι­κή συμ­φω­νία με τις ΗΠΑ, δεν κινη­το­ποιεί­ται ενά­ντια στον αμε­ρι­κα­νι­κό λαό και στην εργα­τι­κή τάξη των ΗΠΑ, τους αγώ­νες της οποί­ας οι Ελλη­νες κομ­μου­νι­στές τιμούν και έχουν συμ­βά­λει σε αυτούς μέσα από τους μετα­νά­στες που βρέ­θη­καν σε αυτή τη χώρα.

Οταν το ΚΚΕ κινη­το­ποιεί­ται ενά­ντια στην αγο­ρά των γαλ­λι­κών όπλων, στη στρα­τη­γι­κή συμ­φω­νία Ελλά­δας — Γαλ­λί­ας, το κάνει για­τί εκτι­μά πως αυτό εμπλέ­κει τη χώρα σε νέες ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και πολέ­μους π.χ. στη ζώνη του Σαχέλ, και όχι για­τί δια­κα­τέ­χε­ται από κάποια «αντι­γαλ­λι­κά» αισθή­μα­τα. Ισα — ίσα το ΚΚΕ τιμά την ιστο­ρι­κή συμ­βο­λή των αγώ­νων της εργα­τι­κής τάξης της Γαλ­λί­ας, από την Παρι­σι­νή Κομ­μού­να έως και σήμερα.

Οταν το ΚΚΕ κινη­το­ποιεί­ται στο πλευ­ρό των αγω­νι­ζό­με­νων λιμε­νερ­γα­τών του λιμα­νιού του Πει­ραιά, το οποίο ελέγ­χει το κινε­ζι­κό μονο­πώ­λιο της COSCO, δεν δια­κα­τέ­χε­ται από κάποια «αντι­κι­νε­ζι­κά» αισθή­μα­τα, αλλά έχει «πυξί­δα» του την ανά­γκη να στη­ρι­χθεί η πάλη των εργα­ζο­μέ­νων για ασφα­λείς συν­θή­κες εργα­σί­ας, για ικα­νο­ποι­η­τι­κούς μισθούς και Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις κ.ο.κ.

Το ΚΚΕ από τις θέσεις των αρχών του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού είναι με τους λαούς, με την εργα­τι­κή τάξη όλων των χωρών, ενά­ντια στα συμ­φέ­ρο­ντα και τα σχέ­δια των αστι­κών τάξε­ων και ιμπε­ρια­λι­στι­κών ενώ­σε­ων. Το ΚΚΕ τάσ­σε­ται υπέρ της αμοι­βαί­ας επω­φε­λούς συνερ­γα­σί­ας όλων των χωρών και λαών και αντι­τάσ­σε­ται σε κάθε εκδή­λω­ση ρατσι­σμού και κάθε είδους ξενοφοβίας.

Το ψέμα δεν ζει για να γεράσει

Είναι γνω­στή η ρήση πως «οι άνθρω­ποι ποτέ δεν λένε τόσα ψέμα­τα, όσα μετά το κυνή­γι, στη διάρ­κεια του πολέ­μου και πριν τις εκλο­γές» και στην περί­πτω­σή μας ισχύ­ουν του­λά­χι­στον οι δύο τελευ­ταί­οι όροι, και από ορι­σμέ­νους και στη χώρα μας γίνε­ται προ­σπά­θεια να κολ­λή­σουν τη «ρετσι­νιά» πως το ΚΚΕ, με τη στά­ση αρχών του ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, εκφρά­ζει δήθεν «αντι­ρω­σι­σμό».

Κάτι τέτοιο, όμως, έχει «κοντά ποδά­ρια», για­τί το ΚΚΕ:

Ολα αυτά τα χρό­νια έχει αντι­στα­θεί, ανα­δεί­ξει και καταγ­γεί­λει τους κιν­δύ­νους από τη διεύ­ρυν­ση του ΝΑΤΟ προς τα σύνο­ρα της Ρωσί­ας με νέες χώρες. Κατα­δί­κα­σε την προη­γού­με­νη κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ, που έφε­ρε μια συμ­φω­νία με τη Βόρεια Μακε­δο­νία μόνο και μόνο για να εντα­χθεί αυτή στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Το ΚΚΕ κατα­δί­κα­σε και την κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, που έφε­ρε για ψήφι­ση στη Βου­λή την έντα­ξη στο ΝΑΤΟ της Σου­η­δί­ας και της Φιν­λαν­δί­ας και την οποία ψήφι­σαν και τα άλλα κόμ­μα­τα του ευρω­α­τλα­ντι­σμού, στο όνο­μα δήθεν της «αυτο­διά­θε­σης» αυτών των χωρών.

Ολα αυτά τα χρό­νια το ΚΚΕ έχει καταγ­γεί­λει και αντι­τα­χθεί στην περι­κύ­κλω­ση της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας με νέες αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές στρα­τιω­τι­κές βάσεις και στρα­τεύ­μα­τα, μετα­ξύ άλλων και στη χώρα μας. Σημεί­ω­σε χαρα­κτη­ρι­στι­κά πως αυτή η εξέ­λι­ξη απο­τέ­λε­σε «συσ­σώ­ρευ­ση της εύφλε­κτης ύλης» πριν τον πόλεμο.

Τάχθη­κε ενά­ντια στην ανά­λη­ψη από την ελλη­νι­κή Πολε­μι­κή Αερο­πο­ρία των περι­πο­λιών του ενα­έ­ριου χώρου βαλ­κα­νι­κών χωρών, ενέρ­γεια που έχει σαφή χαρα­κτή­ρα ενά­ντια στη λεγό­με­νη «ρωσι­κή απειλή».

Ολα αυτά τα χρό­νια το ΚΚΕ έχει καταγ­γεί­λει και κατα­ψη­φί­σει σε Βου­λή και Ευρω­βου­λή τον εμπο­ρι­κό πόλε­μο και τις κυρώ­σεις της ΕΕ ενά­ντια στη Ρωσι­κή Ομο­σπον­δία και έχει ανα­δεί­ξει πως από αυτές τις κυρώ­σεις πλήτ­το­νται πρώ­τα απ’ όλα τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, όπως π.χ. οι αγρό­τες της χώρας μας.

Το ΚΚΕ ανέ­δει­ξε πως η λεγό­με­νη «απε­ξάρ­τη­ση» της ΕΕ από το ρωσι­κό φυσι­κό αέριο «έρχε­ται κου­τί» στην εξάρ­τη­ση της ΕΕ από το πανά­κρι­βο αμε­ρι­κα­νι­κό υγρο­ποι­η­μέ­νο φυσι­κό αέριο, όπως και στην προ­ώ­θη­ση των πρά­σι­νων «χαρα­τσιών» για τη λεγό­με­νη «πρά­σι­νη μετάβαση».

Το ΚΚΕ αντι­τά­χθη­κε και κατα­δί­κα­σε την από­φα­ση της ΕΕ και της ελλη­νι­κής κυβέρ­νη­σης, με την έναρ­ξη του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου να απα­γο­ρεύ­σουν τη λει­τουρ­γία των ρωσι­κών ΜΜΕ που βρί­σκο­νταν στη χώρα μας.

Το ΚΚΕ αντι­τά­χθη­κε και κατα­δί­κα­σε την από­φα­ση της ΕΕ και της ελλη­νι­κής κυβέρ­νη­σης, με την έναρ­ξη του ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου να απα­γο­ρεύ­σουν εκδη­λώ­σεις με πολι­τι­στι­κούς οργα­νι­σμούς από τη Ρωσία.

Βεβαί­ως, εκεί­να τα κόμ­μα­τα, όπως το ΚΚΡΟ, που επη­ρε­ά­ζο­νται από εθνι­κι­στι­κές αντι­λή­ψεις και στη­ρί­ζουν πλή­ρως τα ιδε­ο­λο­γή­μα­τα των αστι­κών τάξε­ων, όπως ο λεγό­με­νος «ρωσι­κός κόσμος», δεν μπο­ρούν παρά να βλέ­πουν «αντι­ρω­σι­σμό» στην απόρ­ρι­ψη των προ­σχη­μά­των που αξιο­ποιεί η αστι­κή τάξη της Ρωσί­ας και στη σαφή τοπο­θέ­τη­ση κατα­δί­κης τόσο του ευρω­α­τλα­ντι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού όσο και της αστι­κής τάξης της Ρωσίας.

Απα­ντού­με με την τελευ­ταία παρά­γρα­φο από το ψήφι­σμα της Ενω­σης Κομ­μου­νι­στών Ουκρα­νί­ας, το οποίο στή­ρι­ξε το ΚΚΕ: «Είναι ντρο­πή και εγκλη­μα­τι­κό για τους κομ­μου­νι­στές σε όλο τον κόσμο να γίνο­νται ουρά των κυβερ­νή­σε­ων των αστι­κών χωρών και να δου­λεύ­ουν για τα συμ­φέ­ρο­ντα της εθνι­κής αστι­κής τάξης τους, να υπο­στη­ρί­ζουν το ένα ή το άλλο μπλοκ αστι­κών χωρών. Το αμε­τά­βλη­το καθή­κον μας είναι να βοη­θή­σου­με τους εργά­τες σε όλο τον κόσμο να συνει­δη­το­ποι­ή­σουν ότι οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί πόλε­μοι δεν οδη­γούν στη χει­ρα­φέ­τη­ση της εργα­σί­ας, αντί­θε­τα, την υπο­δου­λώ­νουν ακό­μη περισ­σό­τε­ρο. Καθώς και το ότι στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή σύγκρου­ση ο εργά­της δεν έχει συμ­μά­χους στους κυρί­αρ­χους κύκλους, παρά μόνο εχθρούς. Οτι οι φίλοι του είναι μόνο οι ίδιοι οι προ­λε­τά­ριοι, όποια εθνι­κό­τη­τα κι αν αυτοί έχουν.

Καθή­κον των κομ­μου­νι­στών είναι να επι­φέ­ρουν το τέλος του καπι­τα­λι­σμού αυτού καθαυ­τού, τόσο σε εθνι­κό όσο και σε διε­θνές επί­πε­δο: Ο τερ­μα­τι­σμός του καπι­τα­λι­σμού σημαί­νει τερ­μα­τι­σμό των πολέ­μων. Για αυτόν τον ευγε­νή σκο­πό, κομ­μου­νι­στές όλου του κόσμου, ενω­θεί­τε με τους προ­λε­τά­ριους σας!».

Του Ελι­σαί­ου ΒΑΓΕΝΑ*
*Ο Ελι­σαί­ος Βαγε­νάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύ­θυ­νος του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ

Πηγή: Ριζο­σπά­στης του Σαββατοκύριακου

«Ναι, αλλά ο Στά­λιν…», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο