Το νομοσχέδιο που κατέθεσε το υπουργείο Παιδείας, εν μέσω πανδημίας, περιέχει μια σειρά ρυθμίσεις που αποτελούν ευθεία επίθεση στο δικαίωμα της νεολαίας για μόρφωση. Χειροτερεύει τους όρους πρόσβασης στα ΑΕΙ, μετατρέπει ακόμα πιο έντονα το Λύκειο σε εξεταστικό κέντρο. Εισάγει μια σειρά δεξιότητες, δημιουργώντας σοβαρά ερωτήματα για τους όρους και το περιεχόμενο που αυτές θα πάρουν στη σχολική ζωή. Ανεβάζει την αναλογία μαθητών ανά αίθουσα σε Νηπιαγωγεία και Δημοτικά, ενώ υποκριτικά μιλάει για αποφυγή συνωστισμού. Για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να αποσυρθεί εδώ και τώρα.
Μια επιπλέον πλευρά που θίγει το νομοσχέδιο είναι η αντικατάσταση της Κοινωνιολογίας από τα Λατινικά ως μάθημα πανελλαδικώς εξεταζόμενο από τη σχολική χρονιά 2021–2022.
Δεν είναι η πρώτη φορά που κυριολεκτικά «στου κασίδι το κεφάλι», δηλαδή πάνω στην πλάτη των μαθητών η εκάστοτε πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας πειραματίζεται, κλείνει το μάτι σε μια ειδικότητα εκπαιδευτικών και στρέφεται ενάντια σε μια άλλη.
Είναι μόνιμη τακτική των κυβερνήσεων αυτή. Το «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα σε ειδικότητες, ανάμεσα σε κατηγορίες αναπληρωτών κ.ά. Τελικά, ο μόνιμος χαμένος είναι οι μαθητές, αλλά και οι εκπαιδευτικοί που στην ουσία βγαίνουν αποδυναμωμένοι από τις εσωτερικές τους διαμάχες, ενώ το ζητούμενο είναι να βγουν δυνατοί απέναντι στις κυβερνητικές πολιτικές.
Για παράδειγμα, η λογική του Γαβρόγλου επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν «πονάει κεφάλι — κόβει κεφάλι». Αντί να δούμε πώς θα γίνει πιο ουσιαστικό το μάθημα, με στοιχεία Ιστορίας, γνώσης του ευρωπαϊκού πολιτισμού, αφαίρεσε τα Λατινικά, γιατί όπως υποστηρίζει δεν είναι χρήσιμα!
Τώρα τα ίδια επί της ουσίας λέει η Κεραμέως για την Κοινωνιολογία, η οποία μάλιστα στιγματίστηκε ως αριστερή επιστήμη από διάφορους, που φυσικά δεν έχουν καταλάβει ότι σε μια ταξική κοινωνία, μια κοινωνική επιστήμη δεν μπορεί παρά να έχει ταξικό περιεχόμενο.
Η ουσία βρίσκεται αλλού. Ο νέος μέχρι τα 18 έτη, ανεξάρτητα από το επάγγελμα που θα ακολουθήσει, πρέπει να παίρνει σύγχρονη Γενική Παιδεία. Να κουβεντιάσουμε για το πώς γίνεται το μάθημα, όχι να αρχίζουμε να κόβουμε γενικώς και αορίστως μαθήματα. Να κουβεντιάσουμε πώς γίνεται το μάθημα των Λατινικών, όχι ως παπαγαλία, αλλά επί της ουσίας, με γνώση των ιστορικών — πολιτισμικών συνθηκών μέσα στις οποίες ευδοκίμησε το λατινικό κείμενο που εξετάζεται κάθε φορά. Όμως, αν το καλοσκεφτούμε, μια τέτοια προσέγγιση «μυρίζει» Κοινωνιολογία! Πράγματι, η Κοινωνιολογία ως επιστήμη μπορεί ‑κι αυτή υπό προϋποθέσεις- να συμβάλλει ώστε να εξετάζεται η κοινωνία, πώς αλλάζει, ποιες είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που συγκροτούν κάθε ιστορικό σχηματισμό, πώς στο έδαφος αυτού του κοινωνικού σχηματισμού αναδύονται μορφές συνείδησης, τρόπος σκέψης, νοοτροπίες, κουλτούρες.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι η συνεργασία και όχι η αντιπαράθεση ανάμεσα στις επιστήμες. Και, επιπλέον, η αξία ενός μαθήματος δεν μπορεί να κρίνεται από το αν αυτό είναι εξεταζόμενο ή όχι, αλλά από την προσφορά του στις γνώσεις και τη γενικότερη συγκρότηση του μαθητή. Όλα αυτά μπορούν να εξασφαλιστούν αν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος βρεθεί η συγκρότηση ενός σχολείου που θα επιδιώκει να δώσει ευρύ μορφωτικό υπόβαθρο στους μαθητές. Όμως αυτός δεν είναι ο στόχος του σχολείου σήμερα.
Στο διά ταύτα. Αν η κυβέρνηση θέλει να λύσει τα προβλήματα που δημιουργεί η ρύθμιση που λανθασμένα εξοστρακίζει την Κοινωνιολογία, μπορεί να το κάνει. Το μάθημα της Κοινωνιολογίας μπορεί να ενταχθεί ως πανελλαδικά εξεταζόμενο ανάλογα με το τμήμα ή τη σχολή που επιλέγει ο μαθητής και αντίστοιχα έτσι να είναι και το μάθημα των Λατινικών. Είναι μια δίκαιη ρύθμιση.
Κ. Ι.
Πηγή: 902.gr
