Για την παράσταση «ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ»

Γρά­φει η Ευγε­νία Καβαλ­λά­ρη /
Φιλό­λο­γος, μέλος του Δ.Σ ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας

Σημα­ντι­κός σταθ­μός στην ιστο­ρι­κή δια­δρο­μή του ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας ο «Αγα­μέ­μνων» του Αισχύ­λου καθώς απο­τε­λεί προ­ϊ­όν της συνέρ­γειας του με το Φεστι­βάλ Επι­δαύ­ρου και το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης.

Ο «Αγα­μέ­μνων» του Αισχύ­λου σε σκη­νο­θε­σία Τσέ­ζα­ρις Γκρα­ου­ζί­νις ξεκί­νη­σε το ταξί­δι του από την Επί­δαυ­ρο στις 7–8 Ιού­λη και συνε­χί­ζει με φιλό­δο­ξες προ­ο­πτι­κές με σταθ­μούς πολ­λές περιο­χές της χώρας μας προσ­δο­κώ­ντας να προ­σφέ­ρει θέα­μα υψη­λών αξιώ­σε­ων. Η παρά­στα­ση απο­τε­λεί προ­ϊ­όν της συνέρ­γιας του Φεστι­βάλ Επι­δαύ­ρου με τα ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας και Κοζά­νης και από τα πρώ­τα της βήμα­τα δεί­χνει πως θα βάλει τη σφρα­γί­δα της φετι­νή καλο­και­ρι­νή θεα­τρι­κή σεζόν.

Το λιτό – αφαι­ρε­τι­κό σκη­νι­κό μετα­κύ­λη­σε το βάρος και το ενδια­φέ­ρον στο λόγο και στην ερμη­νεία που απο­τέ­λε­σαν και τη δυνα­μι­κή της παράστασης.

Η σκη­νο­θε­τι­κή οπτι­κή του Γκρα­ου­ζί­νις ενδια­φέ­ρου­σα, ανέ­δει­ξε τις επι­λο­γές που, την προ­σέγ­γι­ση τους χωρίς να προ­δώ­σει το πνεύ­μα του αρχαί­ου κει­μέ­νου του Αισχύ­λου. Αξιο­ποιώ­ντας τον φωτι­σμό, κάποιους συμ­βα­τι­κούς κανό­νες του αρχαί­ου δρά­μα­τος αλλά και κανό­νες της κινη­μα­το­γρα­φι­κής αφή­γη­σης, δημιούρ­γη­σε ένα αισθη­τι­κό απο­τέ­λε­σμα που συγκι­νεί και δια­περ­νά στο κοι­νό τα πολ­λα­πλά μηνύ­μα­τα και προ­βλη­μα­τι­σμούς του τρα­γι­κού ποι­η­τή: Τη φρί­κη του πολέ­μου, τον κύκλο του αίμα­τος, την προ­δο­σία, την κυριαρ­χία του Θεί­ου πάνω στα ανθρώ­πι­να, τη θέση της γυναί­κας, τη σχε­τι­κό­τη­τα της έννοιας του δικαί­ου, τον αυταρ­χι­σμό της εξου­σί­ας κ.α

Το ισχυ­ρό χαρ­τί της παρά­στα­σης οι εξαι­ρε­τι­κές ερμη­νεί­ες των ηθο­ποιών που απέ­δω­σαν τους ρόλους τους με ισορ­ρο­πη­μέ­νο τρό­πο, πει­στι­κό χωρίς αδι­καιο­λό­γη­τες υπερ­βο­λές που έχου­με συνα­ντή­σεις σ’ άλλες παρα­στά­σεις αρχαί­ου δράματος.

Ο Αγα­μέ­μνο­νας επι­βλη­τι­κός, αλα­ζο­νι­κός ηγέτης.

Η Κλυ­ται­μνή­στρα κυνι­κή και ειρωνική.

Η Κασ­σάν­δρα γήι­νη οντό­τη­τα με παρα­λη­ρη­μα­τι­κό ξέσπα­σμα τρέλας.

Ο φύλα­κας λαϊ­κός τύπος ανθρώ­που με σοφία και σοβαρότητα.

Ο χορός άψο­γα συντο­νι­σμέ­νος συνέ­βα­λε στη δημιουρ­γία της κατάλ­λη­λης ατμό­σφαι­ρας και στον φωτι­σμό των προ­σω­πι­κο­τή­των των ηρών.

Τέλος δεν μπο­ρεί να παρα­βλέ­ψει κανείς τα ενδια­φέ­ρο­ντα σημειο­λο­γι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά της παρά­στα­σης με την ενί­σχυ­ση του ρόλου της Κλυ­ται­μνή­στρας ένα­ντι του Αγα­μέ­μνο­να, την αξιο­ποί­η­ση του Στάν­κο­γλου στους ρόλους του Αγα­μέ­μνο­να και του Αίγι­σθου, τις ενδυ­μα­το­λο­γι­κές επι­λο­γές, στοι­χεία που ενερ­γο­ποιούν τη σκέ­ψη του θεα­τή και τον οδη­γούν σ’ ένα δεύ­τε­ρο επί­πε­δο ανάγνωσης.

Ο ποι­η­τι­κός λόγος του Γιώρ­γου Μπλά­να, ευθύς και προ­σαρ­μο­σμέ­νος στις υφο­λο­γι­κές ανά­γκες του νεο­ελ­λη­νι­κού λόγου, η μου­σι­κή του Χάρη Πεγιά­ζη που ανα­δει­κνύ­ει τν κάθε σκη­νή και η κίνη­ση του Εντι Λάμε εξι­σορ­ρο­πούν τη λιτό­τη­τα που κυριαρ­χεί και ενδυ­να­μώ­νουν τις καλ­λι­τε­χνι­κές αρε­τές της παράστασης

Συντε­λε­στές

Μετά­φρα­ση: Γιώρ­γος Μπλά­νας Σκη­νο­θε­σία: Τσέ­ζα­ρις Γκρα­ου­ζί­νις Σκη­νι­κά – Κου­στού­μια: Κέν­νυ ΜακΛέλ­λαν Μου­σι­κή-Μου­σι­κή Διδα­σκα­λία: Χάρης Πεγιάζης
Κίνη­ση: Έντι Λάμε
Βοη­θός Σκη­νο­θέ­τη: Συγκλη­τι­κή Βλαχάκη

Έπαι­ξαν: Μαρία Πρω­τό­παπ­πα, Γιάν­νης Στάν­κο­γλου, Θοδω­ρής Κατσα­φά­δος, Αργύ­ρης Παντα­ζά­ρας, Ιώβη Φραγκάτου
Χορός: Μάρ­κος Γέτ­τος, Δημή­τρης Γεωρ­γιά­δης, Τάσος Θεο­φι­λά­τος, Πανά­γος Ιωα­κείμ, Δημή­τρης Καρα­βιώ­της, Ηλί­ας Μενά­γιερ, Δημή­τρης Μηλιώ­της, Αλέ­ξαν­δρος Μού­κα­νος, Αλέ­ξαν­δρος Μπα­λα­μώ­της, Βασί­λης Παπα­γε­ωρ­γί­ου, Κλέ­αρ­χος Παπα­γε­ωρ­γί­ου, Γιώρ­γος Παπανδρέου

Φωτι­σμοί: Αλέ­κος Γιάνναρος

Διεύ­θυν­ση Παρα­γω­γής: Ανα­στα­σία Καβαλλάρη
Επι­κοι­νω­νία: Κατε­ρί­να Γρη­γο­ριά­δου — Ανζε­λί­κα Καψαμπέλη
Καλ­λι­τε­χνι­κή Διεύ­θυν­ση: Αλί­κη Δανέ­ζη Knutsen