Για την περιφορά λειψάνων στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο

Δεν υπάρ­χει ίχνος αιδούς στον τόπο μας πια; Αυτοί που αρπά­ζουν τα απο­θε­μα­τι­κά των ταμεί­ων των νοσο­κο­μεί­ων για να πλη­ρώ­σου­με το χρέ­ος, το οποίο παρε­μπι­πτό­ντως προ­ε­κλο­γι­κά υπό­σχο­νταν ότι θα το “κού­ρευαν”, ανα­γκά­ζο­ντας τις αγο­ρές να χορεύ­ουν στο δικό τους σκο­πό. Αυτοί που συναι­νούν να μεί­νουν χωρίς φάρ­μα­κα και για­τρούς οι καρ­κι­νο­πα­θείς. Αυτοί που υπε­ρα­σπί­ζο­νται με νύχια και με δόντια ένα κοι­νω­νι­κό σύστη­μα απάν­θρω­πο που απο­λύ­ει γυναί­κες εργα­ζό­με­νες με καρ­κί­νο του μαστού ή δεν τους δίνει πρό­ω­ρη σύντα­ξη για­τί “θερα­πεύ­τη­καν”, άρα πρέ­πει να δου­λέ­ψουν ως τα 60 τους, αν προ­λά­βουν να φτά­σουν. Αυτοί που θεω­ρούν την υγεία εμπό­ρευ­μα και αφή­νουν απλή­ρω­τους για­τρούς. Αυτοί, όπως ο νυν υπουρ­γός υγεί­ας αλλά και οι τέως, που επι­τρέ­πουν τα ράν­τζα στις εφη­με­ρί­ες τον 21ο αι. σε μια χώρα που είναι “Ευρω­παϊ­κή”. Αυτοί που κατα­δι­κά­ζουν το σοσια­λι­σμό και μαζί με αυτόν το Κου­βα­νέ­ζι­κο σύστη­μα υγεί­ας που θα το ζήλευε κάθε πολί­της της ΕΕ. Αυτοί που αφή­νουν το παι­δί μου ανα­σφά­λι­στο για­τί έγι­νε 25 χρο­νών και δεν εργάζεται.