Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Για τη ναζιστική λεγεώνα του Τουρκεστάν της Βέρμαχτ και των μονάδων των SS των Μουσουλμάνων της Ανατολής

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Αφορ­μή για τα παρα­κά­τω- επι­γραμ­μα­τι­κά- στοι­χεία του άρθρου έδω­σε η πρό­σφα­τη ανα­κοί­νω­ση (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 4/1/2023) του Σοσια­λι­στι­κού Κινή­μα­τος του Καζακ­στάν για τη προ­σπά­θεια του αστι­κού καθε­στώ­τος για πολι­τι­κή και νομι­κή δικαί­ω­σης των συμ­με­τε­χό­ντων στις αντι­σο­βιε­τι­κές εξε­γέρ­σεις και των μαχη­τών της Λεγε­ώ­νας του Τουρ­κε­στάν της Βέρ­μαχτ και των μονά­δων των SS των Μου­σουλ­μά­νων της Ανατολής.

Ορι­σμέ­νες πλευ­ρές της σχέ­σης των Ναζί με το Ισλάμ

Είναι γνω­στό ότι στον Δεύ­τε­ρο Παγκό­σμιο Πόλε­μο είχαν ανα­πτυ­χθεί στε­νές σχέ­σεις μετα­ξύ του ναζι­στι­κού καθε­στώ­τος και μου­σουλ­μά­νων, κυρί­ως της Μέσης Ανα­το­λής. Ο μεγά­λος μου­φτής της Ιερου­σα­λήμ είχε προ­σω­πι­κή σχέ­ση με το επι­τε­λείο του Χίτλερ και είχε ευλο­γή­σει τα ναζι­στι­κά στρα­τεύ­μα­τα την επο­χή εκεί­νη. (Να σημειώ­σου­με εδώ ότι καθώς ο μεγά­λος μου­φτής Ελ Χου­σεϊ­νί της Ιερου­σα­λήμ, ο οποί­ος πέρα­σε πολ­λά χρό­νια στη Γερ­μα­νία για να ενι­σχύ­σει αυτή την πολι­τι­κή του καθε­στώ­τος, κατόρ­θω­σε να δια­φύ­γει από τη Γερ­μα­νία, μέσω της Ελβε­τί­ας, στο Κάι­ρο με τη βοή­θεια των Αμε­ρι­κα­νών με στό­χο τη χρη­σι­μο­ποί­η­ση της εχθρό­τη­τας του Ισλάμ προς τον κομ­μου­νι­σμό, για να προ­ε­τοι­μά­σουν τον ψυχρό πόλε­μο. Ο Ελ Χου­σεϊ­νί συνέ­βα­λε στην άνο­δο των Αδελ­φών μου­σουλ­μά­νων, οι οποί­οι εντού­τοις τον περιθωριοποίησαν.)

Ο Χίτλερ έλε­γε ( David Motadel στο βιβλίο του Οι μου­σουλ­μά­νοι και η ναζι­στι­κή πολε­μι­κή μηχα­νή): “… Αν μπο­ρού­σα­με να είχα­με απο­φύ­γει τους αιώ­νες σκο­τα­δι­σμού στους οποί­ους μας κατα­δί­κα­σε ο έλεγ­χος της Εκκλη­σί­ας στη χρι­στια­νι­κή Δύση, αν μπο­ρού­σα­με να είχα­με κερ­δί­σει τη συνει­σφο­ρά των αρα­βι­κών, αρα­βο-ανδα­λου­σια­νών πολιτισμών … »

Για τους Ναζί η ιδέα του χαλι­φά­του ήταν παρό­μοια με την εθνι­κο­σο­σια­λι­στι­κή fuhrerprinzip. Από το 1943, το NSDAP  [το Εθνο­σο­σια­λι­στι­κό Κόμ­μα] δέχτη­κε επι­σή­μως στις τάξεις της τους οπα­δούς του Ισλάμ. Κάθε κρι­τι­κή στο Ισλάμ απα­γο­ρεύ­τη­κε στο Τρί­το Ράιχ, το οποίο έκτι­σε τζα­μιά και δημιούρ­γη­σε εκπαι­δευ­τι­κά ιδρύ­μα­τα για ιμά­μη­δες επι­φορ­τι­σμέ­νους να διδά­ξουν στους μου­σουλ­μά­νους ότι ο Φύρερ ήταν συνέ­χεια του προ­φή­τη. Έπαυ­σαν να απο­κα­λού­νται αντι­ση­μί­τες, μιας και οι Άρα­βες ήταν Σημι­ί­τες, και άρχι­σαν να απο­κα­λού­νται αντι-Εβραί­οι. Ο Χίτλερ και ο Χίμ­λερ έβλε­παν στο Ισλάμ μια «θρη­σκεία ανδρών»  δια­πνε­ό­με­νη από «μια ισχυ­ρή αρρε­νω­πή και πολε­μι­κή πίστη». Ο Χίτλερ θεω­ρού­σε ότι η νίκη του Κάρο­λου Μαρ­τέ­λου το 732 ενα­ντί­ον των Αρά­βων είχε προ­κα­λέ­σει την διά­σπα­ση της Ευρώ­πης, της οποί­ας το Ισλάμ  θα δια­σφά­λι­ζε την ενό­τη­τα, ενώ ο χρι­στια­νι­σμός, μια μαλα­κή θρη­σκεία, συνέ­βα­λε στη μεί­ω­ση του ρόλου των Γερμανών.

Σε στρα­τιω­τι­κό επί­πε­δο το 1942 οι ναζι­στι­κές δυνά­μεις ελέγ­χουν πλή­θος περιο­χών (π.χ Καύ­κα­σο, Κρι­μαία, Μαγκρέπ, Βαλ­κά­νια) που κατοι­κού­νται από μου­σουλ­μα­νι­κούς πλη­θυ­σμούς. Αυτό απαι­τεί από μέρους τους αξιο­ποί­η­ση του παρα­πά­νω παρά­γο­ντα ως οργά­νου της γενι­κό­τε­ρης πολι­τι­κής τους. Στις 18/11/1941 ο διπλω­μά­της (διε­τέ­λε­σε πρέ­σβης στη Αίγυ­πτο) Εμπερ­χαντ φον Στό­ρερ συντάσ­σει υπό­μνη­μα στο οποίο υπο­γραμ­μί­ζει ότι το Ισλάμ είναι παρό­μοιο με τον εθνι­κο­σο­σια­λι­σμό. Και οι δύο μοι­ρά­ζο­νται αξί­ες όπως η υπα­κοή στον ηγέ­τη πίστη στην οικο­γέ­νεια και αφο­σί­ω­ση στον ιερό πόλε­μο. Με βάση το σκε­πτι­κό του προ­τεί­νει τη δημιουρ­γία ενός εκτε­νούς «ισλα­μι­κού προ­γράμ­μα­τος» που στό­χο θα έχει την αξιο­ποί­η­ση του ισλα­μι­κού παρά­γο­ντα. Να σημειω­θεί ότι τότε περί­που 150 εκατ. ζουν υπό Αγγλι­κή ή Γαλ­λι­κή εξου­σία και 20 εκατ. στην ΕΣΣΔ. Η «επί­θε­ση φιλί­ας» ξεκι­νά από Β. Αφρι­κή, Βαλ­κά­νια και στη συνέ­χεια ΕΣΣΔ.Η ναζι­στι­κή προ­πα­γάν­δα εμφα­νί­ζει τον Χίτλερ ως «προ­στά­τη και απε­λευ­θε­ρω­τή του Ισλάμ». Η στρα­τη­γι­κή αυτή είχε δύο βασι­κές στο­χεύ­σεις. Αφε­νός την «στα­θε­ρό­τη­τα» στις περιο­χές αυτές και αφε­τέ­ρου τη συμπλή­ρω­ση των γερ­μα­νι­κών στρα­τευ­μά­των . Από το καλο­καί­ρι του 1941 έως τα τέλη του 1942 το Γερ­μα­νι­κό Υπουρ­γεί Εξω­τε­ρι­κών εκπο­νεί «ισλα­μι­κό πρό­γραμ­μα» που περι­λαμ­βά­νει ιμά­μη­δες προ­πα­γαν­δι­στές, φετ­φά­δες υπέρ της Γερ­μα­νί­ας, ενώ δημιουρ­γεί στο Βερο­λί­νο Κεντρι­κό Ισλα­μι­κό Ινστι­τού­το. Σα εγκαί­νια τον Δεκέμ­βρη του 1942 ομι­λη­τής ήταν ο άλλο­τε μου­φτής της Ιερου­σα­λήμ Χατζί Μοχά­μεντ Αλ Χου­σεϊ­νί (έμμι­σθος από τη Γερ­μα­νία με 90.000 μάρ­κα τον μήνα…). Στην ομι­λία του επι­ση­μαί­νει: «Αυτός ο πόλε­μος που εξα­πέ­λυ­σε ο παγκό­σμιο ιου­δαϊ­σμός δίνει στους μου­σουλ­μά­νους την ευκαι­ρία να απε­λευ­θε­ρω­θούν από τους διωγ­μούς και την κατα­πί­ε­ση» Επί­σης κατα­φέ­ρε­ται και κατά των μπολ­σε­βί­κων που «έχουν κατα­διώ­ξει και κατα­πιέ­σει 40 εκατ. μου­σουλ­μά­νους εντός της αυτο­κρα­το­ρί­ας τους». Ο λόγος είχε εγκρι­θεί από τον υπουρ­γό Ριμπε­ντροπ και μετα­δό­θη­κε ακό­μη και ραδιο­φω­νι­κά στη Μ. Ανα­το­λή και Β. Αφρική.

Το 1942 στέλ­νο­νται οδη­γί­ες από τον ίδιο τον Γκέ­μπελς να απο­φεύ­γε­ται η κρι­τι­κή στο Ισλάμ, ενώ τον Μάρ­τιο του 1943 δίνο­νται νέες οδη­γί­ες σε βάρος «της αμε­ρι­κα­νο­βρε­τα­νι­κής επι­θε­τι­κό­τη­τας»  και των «διώ­ξε­ων των μωα­με­θα­νών από τους σοβιετικούς».

Στα γερ­μα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα μοι­ρά­ζε­ται έντυ­πο- εγχει­ρί­διο με τίτλο «Ισλαμ» με οδη­γί­ες για τον τρό­πο συμπε­ρι­φο­ράς απέ­να­ντι στους πλη­θυ­σμούς αυτούς.

Στην Κρι­μαία μέχρι τα τέλη του 1942, 1.632 μου­σουλ­μά­νοι υπη­ρε­τούν πολε­μούν σε 14 τατα­ρι­κές μονά­δες «αυτο­ά­μυ­νας» στις τάξεις των μονά­δων θανά­του της Μονά­δας Ειδι­κής Δρά­σης, ενώ μέχρι το 1945 περί­που 8.500 μου­σουλ­μά­νοι   έχουν κατα­τα­γεί στα επο­νο­μα­ζό­με­να Ανα­το­λι­κά Τουρ­κι­κά Τμή­μα­τα των Ες – Ες. Να σημειώ­σου­με ότι τα στρα­τεύ­μα­τα αυτά (με ιδιαί­τε­ρη αγριό­τη­τα) πολέ­μη­σαν τόσο στα εδά­φη της ΕΣΣΔ, όσο  και Ρου­μα­νία, Σλο­βε­νία, Ιτα­λία, Βαλ­κά­νια (μονά­δα υπήρ­χε και στην Επα­νω­μή Θες/νικης). Επί­σης ιδιαί­τε­ρη σημα­σία έχει το γεγο­νός ότι στις περιο­χές Καυ­κά­σου, Κρι­μαί­ας που κατέ­λα­βαν έδω­σαν άδεια για τη λει­τουρ­γία των τζαμιών.

Για τη ναζι­στι­κή λεγε­ώ­να του Τουρκεστάν

 (Με πλη­ρο­φο­ρί­ες από το http://farosthermaikou.blogspot.com/

Ιδρυ­τής της “Λεγε­ώ­νας του Τουρ­κε­στάν”, ήταν ο Καζά­κος εθνι­κι­στής και αντι­κομ­μου­νι­στής Μου­στα­φά Σοκά. Αρχι­κά μετα­φέ­ρο­νταν στη Γερ­μα­νία και μετά από εκπαί­δευ­ση δύο μηνών, επα­νε­ξο­πλί­ζο­νταν και απο­στέλ­λο­νταν σε διά­φο­ρες χώρες, κυρί­ως στη Γαλ­λία και τις χώρες των Βαλ­κα­νί­ων για βοη­θη­τι­κές δου­λειές αλλά και για να πολε­μή­σουν τους αντάρ­τες. Μάλι­στα, σύμ­φω­να με κάποιες πηγές, το 789ο τάγ­μα της «Λεγε­ώ­νας του Τουρ­κε­στάν», μετά από «επα­νεκ­παί­δευ­ση» στη Γερ­μα­νία, στάλ­θη­κε το 1943 στην Ελλά­δα, όπου πολέ­μη­σε ενά­ντια στους αντάρ­τες του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. 5

Τα περισ­σό­τε­ρα μέλη της “Λεγε­ώ­νας του Τουρ­κε­στάν” ήταν αιχ­μά­λω­τοι πολέ­μου που δέχο­νταν να εντα­χθούν στο γερ­μα­νι­κό στρα­τό με την ελπί­δα ότι θα έχουν καλύ­τε­ρες συν­θή­κες δια­βί­ω­σης από αυτές που επε­φύ­λασ­σαν οι Ναζί στους αιχμαλώτους.

Η Λεγε­ώ­να ξεκί­νη­σε μικρή, με ένα μόνο τάγ­μα, αλλά αργό­τε­ρα είχε μεγα­λώ­σει και κατά το 1943 απο­τε­λού­νταν από περί­που 16.000 στρα­τιώ­τες. Η Λεγε­ώ­να τελι­κά απαρ­τί­στη­κε από 16 τάγ­μα­τα και υπά­γο­νταν στην 162η Μεραρ­χία πεζι­κού της Βέρμαχτ.

Η 162η Μεραρ­χία Πεζι­κού απο­τε­λού­νταν σχε­δόν απο­κλει­στι­κά από σοβιε­τι­κούς μου­σουλ­μά­νους από διά­φο­ρες περιο­χές, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του Αζερ­μπαϊ­τζάν, αλλά οι περισ­σό­τε­ροι από τους στρα­τιώ­τες ήταν Τούρ­κοι σε εθνικότητα.

Η “Λεγε­ώ­να των Τουρ­κε­στάν” αγω­νί­στη­κε κατά τη διάρ­κεια του επό­με­νου έτους κατά των γιου­γκο­σλα­βι­κών ανταρ­τών πριν προ­ω­θη­θεί στην Ιτα­λία. Τελι­κά, μετά τον πόλε­μο, τα μέλη της Λεγε­ώ­νας επα­να­πα­τρί­στη­καν στην ΕΣΣΔ, και όσοι από αυτούς μετεί­χαν ενερ­γά στο πλευ­ρό των Γερ­μα­νών ή είχαν πάρει μέρος σε εγκλη­μα­τι­κές ενέρ­γειες κατά του άμα­χου πλη­θυ­σμού, κατα­δι­κά­στη­καν και κλεί­στη­καν στα στρα­τό­πε­δα κατα­να­γκα­στι­κής εργασίας.

 

29 στιγ­μές, του Αλέ­κου Χατζηκώστα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο