Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ (Εξ αφορμής του θανάτου του Φιντέλ Κάστρο)

Γρά­φει ο Περι­κλής Παυ­λί­δης* //

Η κρι­σι­μό­τη­τα του ρόλου της ηγε­σί­ας και επα­να­στα­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας στο σοσια­λι­σμό του 20ου αιώ­να ήταν η άλλη όψη της ιστο­ρι­κής αδυ­να­μί­ας των μαζών να συνει­δη­το­ποι­ή­σουν τις πραγ­μα­τι­κές δυνα­τό­τη­τες και κατευ­θύν­σεις της χει­ρα­φέ­τη­σής τους, να δώσουν μόνες τους σκο­πό και προ­σα­να­το­λι­σμό στην κοι­νω­νι­κή τους δράση.

Η τερά­στια καθο­δη­γη­τι­κή σημα­σία της επα­να­στα­τι­κής ηγε­σί­ας στα πρώ­τα σοσια­λι­στι­κά εγχει­ρή­μα­τα εκδη­λώ­θη­κε πρω­τί­στως στο γεγο­νός ότι ενί­ο­τε η ίδια η έναρ­ξη της επα­νά­στα­σης, το περιε­χό­με­νο της επα­να­στα­τι­κής πολι­τι­κής στις εκά­στο­τε συν­θή­κες, οι μέθο­δοι οικο­δό­μη­σης της νέας κοι­νω­νί­ας, οι ανα­γκαί­οι ελιγ­μοί τακτι­κής έφε­ραν το στίγ­μα της διο­ρα­τι­κό­τη­τας, της βού­λη­σης και των ευρύ­τε­ρων ηγε­τι­κών ικα­νο­τή­των συγκε­κρι­μέ­νων προ­σω­πι­κο­τή­των. Ο σοσια­λι­σμός του 20ου αιώ­να απο­τε­λού­σε αναμ­φι­βό­λως έργο των αγώ­νων και των προ­σπα­θειών εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώ­πων. Σε συν­θή­κες όμως, όπου λίγοι μπο­ρού­σαν να έχουν κάποια αντί­λη­ψη της προ­ο­πτι­κής και του στό­χου, ο ρόλος της προ­σω­πι­κό­τη­τας, ακρι­βώς με την έννοια του ηγέ­τη της επα­νά­στα­σης, ήταν κρίσιμος.

Ως εκ τού­του, το τερά­στιο κύρος της επα­νά­στα­σης στη συνεί­δη­ση των λαϊ­κών μαζών εκφρά­στη­κε συχνά δια­μέ­σου του κύρους των ηγε­τών της. Η μορ­φή του ηγέ­τη, η στά­ση του, το παρά­δειγ­μά του λει­τούρ­γη­σαν ως παρα­στα­τι­κά δοσμέ­νη έκφρα­ση του ιδε­ώ­δους, ως προ­σω­πο­ποί­η­ση του νοή­μα­τος των αγώ­νων, της σπου­δαιό­τη­τας του επα­να­στα­τι­κού σκο­πού, αλλά και της βεβαιό­τη­τας για την τελι­κή νίκη.

Δια μέσου της σχέ­σης τους προς τη μορ­φή του ηγέ­τη εκα­τομ­μύ­ρια εργα­ζο­μέ­νων (φορέ­ων κοι­νω­νι­κής συνεί­δη­σης ανα­πό­δρα­στα εγκλω­βι­σμέ­νης στον στε­νό ορί­ζο­ντα των καθη­με­ρι­νών βιω­μά­των) μπο­ρού­σαν να προ­σα­να­το­λί­ζο­νται στις αρχές και τους σκο­πούς της επα­να­στα­τι­κής προ­σπά­θειας. Γι’ αυτούς η αφο­σί­ω­ση στην υπό­θε­ση της επα­νά­στα­σης ήταν ανα­πό­φευ­κτα ταυ­τι­σμέ­νη με τη αφο­σί­ω­ση στον ηγέ­τη της.

Βέβαια οι ηγέ­τες των πρώ­των σοσια­λι­στι­κών επα­να­στά­σε­ων δεν ήταν απαλ­λαγ­μέ­νοι από ανε­πάρ­κειες, προ­σω­πι­κά ελατ­τώ­μα­τα και αντι­φά­σεις. Ήταν φτιαγ­μέ­νοι κι αυτοί από τα υλι­κά του κόσμου που επι­χει­ρού­σαν να ανα­τρέ­ψουν. Κατά­φε­ραν όμως με τη σκέ­ψη και τη δρά­ση τους να μορ­φο­ποι­ή­σουν για πλη­θώ­ρα εργα­ζο­μέ­νων την προ­ο­πτι­κή της χει­ρα­φέ­τη­σής τους, να τους εμπνεύ­σουν και να τους καθο­δη­γή­σουν στα μεγα­λύ­τε­ρα επα­να­στα­τι­κά εγχει­ρή­μα­τα που γνώ­ρι­σε η ιστορία.

Ένας (ο τελευ­ταί­ος) απ’ αυτούς τους ήταν και ο Φιντέλ Κάστρο — παρά­δειγ­μα εξαι­ρε­τι­κό αφο­σί­ω­σης στο λαό, στις ανά­γκες, την τιμή και την αξιο­πρέ­πειά του, μέχρι το τέλος!

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

«Εφυ­γε» ο κομα­ντά­τε της Επα­νά­στα­σης – ο Φιντέλ Κάστρο της καρ­διάς μας
90 χρό­νια Φιντέλ
Φιντέλ Κάστρο: Πώς έγι­να Κομμουνιστής
Felicidades comandante…!

Περισ­σό­τε­ρα για τον Φιντέλ Κάστρο μπο­ρεί­τε να δια­βά­σε­τε ΕΔΩ

 

 

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο