Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις: Άρθρο του Γ. Μαρίνου από τον «Ριζοσπάστη»

Η επικίνδυνη πορεία επιβάλλει την ενίσχυση της λαϊκής πάλης

Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος στην Ουκρα­νία ανά­με­σα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και στην καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία κλι­μα­κώ­νε­ται. Καθη­με­ρι­νά προ­στί­θε­νται νέα στοι­χεία που επι­βε­βαιώ­νουν τις εκτι­μή­σεις του ΚΚΕ για τον κίν­δυ­νο γενί­κευ­σης του πολέ­μου που προ­βάλ­λει απει­λη­τι­κά μέσα από το πολύ­πλο­κο κου­βά­ρι των αντα­γω­νι­σμών, και τρο­φο­δο­τεί­ται από την ανα­μέ­τρη­ση του ευρω­α­τλα­ντι­κού με το υπό δια­μόρ­φω­ση ευρα­σια­τι­κό μπλοκ με επι­κε­φα­λής την Κίνα και τη Ρωσία.

Σ’ αυτό το πολε­μι­κό σκη­νι­κό εκδη­λώ­νε­ται η όξυν­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις, στο Αιγαίο και την Ανα­το­λι­κή Μεσό­γειο, με απρό­βλε­πτες συνέπειες.

Στην εργα­τι­κή τάξη, στα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, στη νεο­λαία εκφρά­ζε­ται ανη­συ­χία, προ­βλη­μα­τι­σμός για το πού πάει η κατά­στα­ση, ανα­πτύσ­σο­νται αγώ­νες ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και την εμπλο­κή της Ελλά­δας, το ΚΚΕ και το αντι­πο­λε­μι­κό, αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό κίνη­μα παίρ­νουν πολύ­μορ­φες πρω­το­βου­λί­ες με κατεύ­θυν­ση την ενί­σχυ­ση της λαϊ­κής δράσης.

Την ίδια στιγ­μή εντεί­νε­ται η αστι­κή προ­πα­γάν­δα που χρη­σι­μο­ποιεί κάθε μέσο για να χει­ρα­γω­γή­σει τη λαϊ­κή ανα­ζή­τη­ση, να εγκλω­βί­σει λαϊ­κές δυνά­μεις στο «μαντρί» της λεγό­με­νης «εθνι­κής ενό­τη­τας», να ενι­σχυ­θούν εθνι­κι­στι­κά αντα­να­κλα­στι­κά, για να μεί­νει στο απυ­ρό­βλη­το η ταξι­κή ουσία της πολι­τι­κής που δια­χει­ρί­ζε­ται την εξου­σία και τα συμ­φέ­ρο­ντα των μονο­πω­λί­ων, να καλυ­φθούν οι ευθύ­νες των ιμπε­ρια­λι­στι­κών ενώσεων.

Οι κομ­μου­νι­στές έχουν ισχυ­ρά εφό­δια, την πολι­τι­κή του ΚΚΕ, τις επε­ξερ­γα­σμέ­νες θέσεις του και μπο­ρούν να πρω­το­στα­τή­σουν στη δια­φώ­τι­ση, στην οργά­νω­ση και την κινη­το­ποί­η­ση του λαού, να δώσουν τα εργα­λεία της ερμη­νεί­ας των γεγο­νό­των, να εμφυ­σή­σουν την ανα­γκαιό­τη­τα της οργά­νω­σης και της μαζι­κής πάλης, να συζη­τη­θεί πλα­τιά το Κάλε­σμα του ΚΚΕ, για να γίνει πρω­τα­γω­νι­στής ο λαός, να βάλει τη δική του σφρα­γί­δα στις εξελίξεις.

Με ενιαίο, πανελ­λα­δι­κό αγώ­να ενά­ντια στην αβά­στα­χτη ακρί­βεια και την ενερ­γεια­κή φτώ­χεια, για την ουσια­στι­κή αύξη­ση των μισθών και των συντά­ξε­ων, για να μη συρ­θούν ο λαός και τα παι­διά του στο πολε­μι­κό σφα­γείο για τα συμ­φέ­ρο­ντα των εκμε­ταλ­λευ­τών που βρί­σκο­νται πίσω από τα βάσα­να που βιώ­νουν οι λαϊ­κές οικογένειες.

Αιτίες της έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις

Η τουρ­κι­κή εισβο­λή στην Κύπρο το 1974, οι κρί­σεις του 1976 και του 1987, η κρί­ση των Ιμί­ων τον Γενά­ρη του 1996, μέσα στις οποί­ες τα δύο ΝΑΤΟι­κά κρά­τη βρέ­θη­καν στα πρό­θυ­ρα του πολέ­μου, τα γεγο­νό­τα του 2020 στον Εβρο και η επι­κίν­δυ­νη κατά­στα­ση που δια­μορ­φώ­θη­κε με τις έρευ­νες του πλοί­ου «Oruc Reis» στην Ανα­το­λι­κή Μεσό­γειο στην περιο­χή του Καστε­λό­ρι­ζου, δίνουν πολύ­τι­μα στοι­χεία. Σημα­ντι­κή πεί­ρα, που δια­ψεύ­δει τους ισχυ­ρι­σμούς της κυβέρ­νη­σης, όπως και των προη­γού­με­νων κυβερ­νή­σε­ων, την εμμο­νή των αστι­κών κομ­μά­των σε χρε­ο­κο­πη­μέ­νες ανα­λύ­σεις που χρη­σι­μο­ποιού­νται για τον εγκλω­βι­σμό του λαού.

Αν πιστέ­ψει κανείς τα «χαστού­κια» που έχει δεχθεί η Τουρ­κία από τις παρεμ­βά­σεις των ΗΠΑ και της ΕΕ, τις «νίκες» της ελλη­νι­κής πλευ­ράς επί όλων των κυβερ­νή­σε­ων, τις δηλώ­σεις των πρω­θυ­πουρ­γών, τις κινή­σεις της διπλω­μα­τί­ας, τότε …η ηγε­σία της γει­το­νι­κής χώρας …θα ήταν «ζαλι­σμέ­νη» …δεν θα ήξε­ρε προς τα πού να κάνει!

Κάπως έτσι παρου­σιά­ζε­ται η κατά­στα­ση. Στη­μέ­νες «νίκες», όπως η προ­χτε­σι­νή του κ. Μητσο­τά­κη στην Πρά­γα κατά του κ. Ερντο­γάν, στη Σύνο­δο του νέου «φρού­του» της ΕΕ, της απο­κα­λού­με­νης «Ευρω­παϊ­κής Πολι­τι­κής Κοι­νό­τη­τας», στην οποία κλή­θη­κε η τουρ­κι­κή ηγε­σία, που πανη­γυ­ρί­ζει κι αυτή για τις δικές της «νίκες», ανα­πα­ρά­γο­ντας, συνο­λι­κά, το «γαϊ­τα­νά­κι» του απο­προ­σα­να­το­λι­σμού των λαών.

Μέσα στην πολύ­χρο­νη δια­δρο­μή των ελλη­νο­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων σημειώ­νο­νται εντά­σεις και κρί­σεις ανε­ξάρ­τη­τα από την εσω­τε­ρι­κή κατά­στα­ση, σε εκλο­γι­κές και μη εκλο­γι­κές συν­θή­κες, με ύφε­ση ή οικο­νο­μι­κή ανά­καμ­ψη, με συντη­ρη­τι­κά ή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα στη δια­κυ­βέρ­νη­ση και των δύο κρα­τών. Περί­ο­δοι οικο­δό­μη­σης «Μέτρων Εμπι­στο­σύ­νης» δίνουν τη θέση τους και πάλι στην ένταση.

Κινή­σεις για «εσω­τε­ρι­κή κατα­νά­λω­ση» γίνο­νται από κάθε πλευ­ρά, αλλά το πρό­βλη­μα είναι βαθύ­τε­ρο. Αφο­ρά τον αντα­γω­νι­σμό των αστι­κών τάξε­ων της Ελλά­δας και της Τουρ­κί­ας για τη γεω­στρα­τη­γι­κή τους ανα­βάθ­μι­ση, μέσα στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα που σημα­δεύ­ε­ται από αντα­γω­νι­σμούς για τον έλεγ­χο των αγο­ρών, την Ενέρ­γεια και γενι­κό­τε­ρα τις πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πηγές, με άμε­ση εμπλο­κή στους ΝΑΤΟι­κούς σχε­δια­σμούς και σήμε­ρα στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο στην Ουκρα­νία. Οι επι­διώ­ξεις των ελλη­νι­κών και τουρ­κι­κών μονο­πω­λί­ων να μετα­τρα­πούν οι δύο χώρες σε ενερ­γεια­κό κόμ­βο προ­σθέ­τουν νέα στοιχεία.

Στο πλαί­σιο αυτό η τουρ­κι­κή αστι­κή τάξη κλι­μα­κώ­νει την επι­θε­τι­κό­τη­τα, αξιο­ποιώ­ντας την οικο­νο­μι­κή και στρα­τιω­τι­κή της δύνα­μη και τον ρόλο που εκπλη­ρώ­νει στο ΝΑΤΟ, τα πλε­ο­νε­κτή­μα­τα της γεω­γρα­φι­κής της θέσης, τη θέση που κατέ­χει στον χάρ­τη των ενερ­γεια­κών αγω­γών, για να προ­ω­θή­σει τα συμ­φέ­ρο­ντά της σε Ανα­το­λι­κή Μεσό­γειο, Μέση Ανα­το­λή, Αφρι­κή, Καύ­κα­σο, Κεντρι­κή Ασία, βαδί­ζο­ντας προς το 2023 που συμπλη­ρώ­νο­νται 100 χρό­νια από την ίδρυ­ση της Τουρ­κι­κής Δημοκρατίας.

Αυτό το στρα­τη­γι­κό σχέ­διο υλο­ποιούν το τουρ­κι­κό κρά­τος και η κυβέρ­νη­ση Ερντο­γάν, εφαρ­μό­ζο­ντας «πολυ­διά­στα­τη» εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή σε βάρος του τουρ­κι­κού λαού, συν­δυά­ζο­ντας τη ΝΑΤΟι­κή ιδιό­τη­τα, το προ­ε­ντα­ξια­κό καθε­στώς στην ΕΕ, με τις ισχυ­ρές σχέ­σεις που δια­τη­ρεί με τη Ρωσία που ανα­βαθ­μί­ζο­νται στο ενερ­γεια­κό πεδίο, τη συμ­με­το­χή στον Οργα­νι­σμό Συνερ­γα­σί­ας της Σαγκά­ης, σε ισλα­μι­κά σχή­μα­τα ή σχή­μα­τα τουρ­κό­φω­νων περιο­χών, που εκτός των άλλων δια­ψεύ­δουν τους ισχυ­ρι­σμούς περί απο­μό­νω­σης της Τουρκίας.

Ανα­λύ­σεις που επι­χει­ρούν να ερμη­νεύ­σουν τις τουρ­κι­κές απει­λές και διεκ­δι­κή­σεις μόνο με την επι­δί­ω­ξη της εκλο­γι­κής νίκης του Ερντο­γάν στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές δεν μπο­ρούν να δώσουν απά­ντη­ση στην οικο­νο­μι­κή, πολι­τι­κή και στρα­τιω­τι­κή παρου­σία στη Λιβύη, γενι­κό­τε­ρα στη διείσ­δυ­ση στη Βόρεια, Ανα­το­λι­κή και Δυτι­κή Αφρι­κή. Στην επέμ­βα­ση και τη δια­τή­ρη­ση κατο­χι­κών δυνά­με­ων στη Συρία, με την κάλυ­ψη των ΗΠΑ και της Ρωσί­ας, στο όνο­μα της αντι­με­τώ­πι­σης της κουρ­δι­κής απει­λής, μέσα από τις επι­χει­ρή­σεις «Ασπί­δα του Ευφρά­τη», το 2016, στο Χαλέ­πι, «Κλά­δο Ελιάς» το 2018 στο Αφρίν, «Πηγή Ειρή­νης» το 2019 Ανα­το­λι­κά του Ευφρά­τη, «Ασπί­δα της Ανοι­ξης» το 2020, στο Ιντλίμπ.

Η πρακτική της δημιουργίας τετελεσμένων

Βασι­κό στοι­χείο της τουρ­κι­κής πρα­κτι­κής είναι η δημιουρ­γία τετε­λε­σμέ­νων και η προ­βο­λή νέων αξιώ­σε­ων που υπη­ρε­τούν συγκε­κρι­μέ­νους στό­χους. Σε αυτήν τη γραμ­μή οι κλα­σι­κές διεκ­δι­κή­σεις περί «γκρί­ζων ζωνών» που αφο­ρού­σαν ελλη­νι­κές βρα­χο­νη­σί­δες και μέρος της υφα­λο­κρη­πί­δας, οδή­γη­σαν στο casus belli, στην αιτία πολέ­μου, με από­φα­ση της τουρ­κι­κής Εθνο­συ­νέ­λευ­σης το 1995, σε περί­πτω­ση που η ελλη­νι­κή πλευ­ρά επε­κτεί­νει τα χωρι­κά της ύδα­τα στα 12 ν.μ.

Με στο­χευ­μέ­νες απο­φά­σεις, προ­στέ­θη­κε στη συνέ­χεια το δόγ­μα της «Γαλά­ζιας Πατρί­δας» που θέτει πιο καθα­ρά το ζήτη­μα της αλλα­γής των συνό­ρων, επα­νήλ­θαν διεκ­δι­κή­σεις για την απο­στρα­τι­κο­ποί­η­ση νησιών του Αιγαί­ου, αμφι­σβη­τώ­ντας την κυριαρ­χία τους ή μιλώ­ντας για κατε­χό­με­να εδά­φη. Σ’ αυτόν τον άξο­να συμπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται η παρέμ­βα­ση στη Θρά­κη, η χρη­σι­μο­ποί­η­ση του προ­σφυ­γι­κού προ­βλή­μα­τος αξιο­ποιώ­ντας την επι­κίν­δυ­νη ευρω­ε­νω­σια­κή νομο­θε­σία, τη Συμ­φω­νία ΕΕ — Τουρ­κί­ας για τις επα­να­προ­ω­θή­σεις, που οδη­γούν σε εγκλή­μα­τα, σε τρα­γω­δί­ες, όπως έγι­νε πρό­σφα­τα στη Λέσβο και τα Κύθηρα.

Μετά τη δια­λυ­τι­κή κατά­στα­ση που προ­κά­λε­σε στη Λιβύη η ΝΑΤΟι­κή επί­θε­ση του 2011, η οποία είχε τη στή­ρι­ξη της τότε κυβέρ­νη­σης του ΠΑΣΟΚ και των άλλων αστι­κών κομ­μά­των, άνοι­ξε νέα πλη­γή, δια­μορ­φώ­θη­καν οι όροι για το απα­ρά­δε­κτο «Τουρ­κο­λι­βυ­κό Σύμ­φω­νο» του 2019. Με βάση αυτό και το πρό­σφα­το «μνη­μό­νιο συνερ­γα­σί­ας» που υπέ­γρα­ψε η τουρ­κι­κή κυβέρ­νη­ση στις αρχές του Οκτώ­βρη με την κυβέρ­νη­ση που εδρεύ­ει στην Τρί­πο­λη της Λιβύ­ης, ανοί­γει ο δρό­μος για έρευ­νες, γεω­τρή­σεις και εκμε­τάλ­λευ­ση υδρο­γο­ναν­θρά­κων πλη­σί­ον της Κρή­της αλλά και στην περιο­χή π.χ. της Ρόδου, της Καρ­πά­θου, του Καστε­λό­ρι­ζου, πατώ­ντας στην προ­βλη­μα­τι­κή συμ­φω­νία μερι­κής οριο­θέ­τη­σης της Απο­κλει­στι­κής Οικο­νο­μι­κής Ζώνης (ΑΟΖ) ανά­με­σα στην Ελλά­δα και την Αίγυ­πτο που υπο­βαθ­μί­ζει την επήρ­ρεια ελλη­νι­κών νησιών.

Δια­χρο­νι­κά, σημειώ­νο­νται μεγά­λος αριθ­μός υπερ­πτή­σε­ων πάνω από ελλη­νι­κό έδα­φος, παρα­βιά­σεις του ενα­έ­ριου και θαλάσ­σιου χώρου. Το 2020 σημειώ­θη­καν 376 υπερ­πτή­σεις και 4.605 παρα­βιά­σεις και το πρώ­το εννιά­μη­νο του 2022, 184 υπερ­πτή­σεις και 7.669 παρα­βιά­σεις, εμπλο­κές πολε­μι­κών αερο­σκα­φών, με ό,τι αυτό συνε­πά­γε­ται ακό­μα και για τρα­γι­κό ατύχημα.

Η πρα­κτι­κή του τουρ­κι­κού κρά­τους εναλ­λάσ­σε­ται ανά­λο­γα με τις συν­θή­κες και τις κινή­σεις των ελλη­νι­κών κυβερ­νή­σε­ων, την εμπλο­κή τους στα ευρω­α­τλα­ντι­κά σχέ­δια, δίνε­ται προ­τε­ραιό­τη­τα στη μια ή την άλλη αξίωση.

Η επι­μο­νή π.χ. στο θέμα της απο­στρα­τι­κο­ποί­η­σης παίρ­νει υπό­ψη θέσεις κύκλων των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ που προ­σβλέ­πουν σε μερι­κή απο­στρα­τι­κο­ποί­η­ση, η οποία αντι­κει­με­νι­κά υπη­ρε­τεί­ται με την απο­μά­κρυν­ση στρα­τιω­τι­κού οπλι­σμού από τα νησιά με κατεύ­θυν­ση τον πόλε­μο στην Ουκρα­νία, με συνέ­πεια την απο­δυ­νά­μω­ση της άμυ­νάς τους.

Το τουρ­κι­κό κρά­τος δεν μένει μόνο στις δηλώ­σεις, αλλά επι­χει­ρεί να διε­θνο­ποι­ή­σει τις διεκ­δι­κή­σεις, να τους προσ­δώ­σει υπό­στα­ση, παρεμ­βαί­νο­ντας π.χ στον ΟΗΕ, όπως δεί­χνουν οι πολυά­ριθ­μες επι­στο­λές του μόνι­μου πρέ­σβη της Τουρ­κί­ας, Φ. Σινιρλίογλου.

Μέσα σ’ αυτό το «τοπίο», που βρω­μά­ει μπα­ρού­τι και απο­τε­λεί τη βάση ακό­μα και για «θερ­μό επει­σό­διο», καλ­λιερ­γεί­ται ο εφη­συ­χα­σμός, προ­βάλ­λο­νται με αμε­τρο­έ­πεια κινή­σεις της ελλη­νι­κής διπλω­μα­τί­ας που χρη­σι­μο­ποιού­νται για τη δια­μόρ­φω­ση του εδά­φους για συμ­βι­βα­σμούς. Οπως έγι­νε μέσα από τις απο­κα­λού­με­νες «διε­ρευ­νη­τι­κές συνο­μι­λί­ες», μια δια­δι­κα­σία 63 γύρων που ξεκί­νη­σαν το 2002, η οποία απο­τέ­λε­σε χώρο προ­βο­λής των συνο­λι­κών τουρ­κι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων και κατά και­ρούς χώρο εξέ­τα­σης ακό­μα και ζητη­μά­των κυριαρχίας.

Στην ίδια κατεύ­θυν­ση, η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση, με τη στή­ρι­ξη του ΣΥΡΙΖΑ, προ­βάλ­λει τη θέση για προ­σφυ­γή στο Διε­θνές Δικα­στή­ριο της Χάγης, αρνού­με­νη να μπει στην ουσία για το περιε­χό­με­νο του ενδε­χό­με­νου «συνυ­πο­σχε­τι­κού» με την τουρ­κι­κή κυβέρ­νη­ση. Καλ­λιερ­γώ­ντας προσ­δο­κί­ες για τον ρόλο της «Χάγης», η οποία είναι μέρος ενός συστή­μα­τος που εκπλη­ρώ­νουν ιδιαί­τε­ρο ρόλο οι συσχε­τι­σμοί δυνά­με­ων και οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­διώ­ξεις. Πρό­κει­ται για επι­λο­γή που παί­ζει στα «ζάρια» κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα. Πολύ περισ­σό­τε­ρο που η τουρ­κι­κή πλευ­ρά θέτει το ζήτη­μα της προ­σφυ­γής στη «Χάγη» με όρους που ανα­φέ­ρο­νται στην απο­στρα­τι­κο­ποί­η­ση των νησιών και την ακύ­ρω­ση του δικαιώ­μα­τός τους για υφα­λο­κρη­πί­δα και ΑΟΖ.

Το τελευ­ταίο διά­στη­μα, μετά το τουρ­κο­λι­βυ­κό «μνη­μό­νιο συνεν­νό­η­σης», εμφα­νί­στη­κε και πάλι ως σωτή­ρια επι­λο­γή η επέ­κτα­ση των χωρι­κών υδά­των από τα 6 στα 12 μίλια, νότια και δυτι­κά της Κρή­της, για να δια­σκε­δα­στούν λαϊ­κές ανη­συ­χί­ες. Η Ελλά­δα, όπως και κάθε κρά­τος, έχει δικαί­ω­μα στην επέ­κτα­ση των χωρι­κών υδά­των στα 12 μίλια, που απορ­ρέ­ει από την εφαρ­μο­γή της Διε­θνούς Σύμ­βα­σης για το Δίκαιο της Θάλασ­σας του 1982, αλλά αυτού του είδους οι επι­λο­γές, που δια­φη­μί­ζο­νται ως «πανά­κεια», δεν μπο­ρούν να εξα­λεί­ψουν τις αιτί­ες των αντα­γω­νι­σμών και των προ­βλη­μά­των στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις. Αντί­θε­τα, μπο­ρούν να πυρο­δο­τή­σουν εντά­σεις και σε κάθε περί­πτω­ση υπη­ρε­τούν τα σχέ­δια ενερ­γεια­κών και άλλων μονο­πω­λί­ων και όχι τα λαϊ­κά συμφέροντα.

Τα παραμύθια για τον ρόλο των ισχυρών «συμμάχων»

Η βασι­κή θέση που υπο­στη­ρί­ζουν η κυβέρ­νη­ση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, για την πορεία των ελλη­νο­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων είναι βασι­σμέ­νη στα παρα­μύ­θια περί στή­ρι­ξης των «συμ­μά­χων».

Ομως, ο στό­χος των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι να τρα­βή­ξουν την Τουρ­κία στο «δυτι­κό μπλοκ», μακριά από τη ρωσι­κή επιρ­ροή, να ανα­βαθ­μι­στεί η ΝΑΤΟι­κή συνο­χή και να ανα­πτυ­χθούν παρα­πέ­ρα οι οικο­νο­μι­κές, πολι­τι­κές, στρα­τιω­τι­κές σχέ­σεις με τη γει­το­νι­κή χώρα, την οποία αντι­με­τω­πί­ζουν ως στρα­τη­γι­κό εταίρο.

Με βάση αυτήν την επι­δί­ω­ξη έχει οργα­νω­θεί ένα πολύ επι­κίν­δυ­νο «παζά­ρι», μέσα από το οποίο προ­ω­θεί­ται η λύση ενός οδυ­νη­ρού συμ­βι­βα­σμού για τη συνεκ­με­τάλ­λευ­ση περιο­χών του Αιγαί­ου και της Ανατ. Μεσο­γεί­ου, από την οποία θα κερ­δί­σουν τα μονο­πώ­λια και στην πρά­ξη θα ανοί­ξει ένας νέος κύκλος αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων, νέων διεκ­δι­κή­σε­ων, πρό­σθε­των κιν­δύ­νων, παίρ­νο­ντας υπό­ψη ότι κάθε ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­φω­νία για «μοί­ρα­σμα» θαλάσ­σιων ή άλλων περιο­χών, όχι μόνο δεν είναι δίκαιη, αλλά προ­ε­τοι­μά­ζει το έδα­φος για το «ξανα­μοί­ρα­σμα» και νέες μεγα­λύ­τε­ρες περιπέτειες.

Σε αυτό το «παζά­ρι» εντάσ­σε­ται και η πρό­σφα­τη συνά­ντη­ση των υπουρ­γών Αμυ­νας Ελλά­δας και Τουρ­κί­ας, κατά τη διάρ­κεια της ΝΑΤΟι­κής Συνό­δου των υπουρ­γών Αμυ­νας, στην οποία συνα­πο­φά­σι­σαν για νέα επι­κίν­δυ­να μέτρα που ρίχνουν κι άλλο «λάδι στην φωτιά» του πολέ­μου στην Ουκρα­νία. Τον ίδιο στό­χο υπη­ρε­τεί και η προ­ε­τοι­μα­σία μιας νέας συνά­ντη­σης Μητσο­τά­κη — Ερντογάν.

Μετά από προ­κλη­τι­κές απει­λές του Προ­έ­δρου Ερντο­γάν ή επι­τε­λών του τουρ­κι­κού κρά­τους, οι Ευρω­α­τλα­ντι­κοί κατα­φεύ­γουν σε δηλώ­σεις συμπά­θειας και πάντα δεί­χνουν τον δρό­μο του συμ­βι­βα­σμού για να «τα βρουν οι δυο χώρες».

Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κή η πρό­σφα­τη τοπο­θέ­τη­ση του εκπρο­σώ­που του αμε­ρι­κα­νι­κού υπουρ­γεί­ου Εξω­τε­ρι­κών, Νεντ Πράις, ο οποί­ος σε ερώ­τη­ση δημο­σιο­γρά­φου «αν τα νησιά ανή­κουν στην Ελλά­δα ή την Τουρ­κία», αρνή­θη­κε να απα­ντή­σει επί της ουσί­ας και κατέ­φυ­γε στο γνω­στό τρο­πά­ριο τού «ενθαρ­ρύ­νου­με τους συμ­μά­χους μας στο ΝΑΤΟ να λύσουν όποιες δια­φω­νί­ες μπο­ρεί να έχουν, διπλω­μα­τι­κά …και να μεί­νου­με επι­κε­ντρω­μέ­νοι σε αυτό που απο­τε­λεί συλ­λο­γι­κή απει­λή για όλους μας, και αυτή είναι η επί­θε­ση της Ρωσίας».

Σ’ αυτό το πλαί­σιο, ο Αμε­ρι­κα­νός πρέ­σβης στην Αθή­να, Τζ. Τσού­νις, στον δρό­μο που χάρα­ξε ο Πάιατ, επι­χει­ρεί να δώσει μαθή­μα­τα (!) και δηλώ­νει ως «προ­ξε­νη­τής»: «Οι ΗΠΑ έχουν υπέ­ρο­χες σχέ­σεις με την Ελλά­δα και την Τουρ­κία… και τις παρο­τρύ­νου­με να καθί­σουν να βρουν λύση για τις δια­φο­ρές τους, είναι προς το συμ­φέ­ρον όλων».

Στην ετή­σια έκθε­ση του αμε­ρι­κα­νι­κού υπουρ­γεί­ου Εξω­τε­ρι­κών ανα­φέ­ρε­ται ότι ο όγκος συναλ­λα­γών ΗΠΑ — Τουρ­κί­ας διπλα­σιά­στη­κε την περί­ο­δο 2009 — 2019. Οι ΗΠΑ ήταν ο μεγα­λύ­τε­ρος εξα­γω­γέ­ας όπλων στην Τουρ­κία τα χρό­νια 2014 — 2018.

Το τελευ­ταίο διά­στη­μα η προ­σο­χή της αστι­κής προ­πα­γάν­δας συγκε­ντρώ­νε­ται στην προ­βο­λή των τρο­πο­λο­γιών του προ­έ­δρου της Επι­τρο­πής Εξω­τε­ρι­κών της αμε­ρι­κα­νι­κής Γερου­σί­ας, Ρ. Μενέ­ντεζ, για την πώλη­ση (ή ανα­βάθ­μι­ση) αμε­ρι­κα­νι­κών μαχη­τι­κών F‑16 στην Τουρ­κία, με τους όρους, να είναι προς το εθνι­κό συμ­φέ­ρον των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών και να πιστο­ποι­ή­σει ο Μπάι­ντεν ότι τα F‑16 δεν θα χρη­σι­μο­ποι­η­θούν για τις επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες «μη εξου­σιο­δο­τη­μέ­νες» (!) υπερ­πτή­σεις ενα­ντί­ον της Ελλάδας.

Η τρο­πο­λο­γία αυτή είναι διά­τρη­τη. Κατη­γο­ριο­ποιεί τις υπερ­πτή­σεις και εξαι­ρεί τις παρα­βιά­σεις του ελλη­νι­κού ενα­έ­ριου χώρου ο οποί­ος αμφι­σβη­τεί­ται από τις ΗΠΑ. Τα F‑16, λένε οι χει­ρο­κρο­τη­τές, θα ελέγ­χο­νται από τα ΝΑΤΟι­κά ραντάρ και αν δια­πι­στω­θεί χρη­σι­μο­ποί­η­ση σε υπερ­πτή­σεις πάνω από ελλη­νι­κό έδα­φος, οι Αμε­ρι­κα­νοί …δεν θα ξανα­που­λή­σουν F‑16 στο τουρ­κι­κό κράτος!

Το βασι­κό ζήτη­μα που επι­χει­ρεί­ται να απο­σιω­πη­θεί από την κυβερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα είναι ότι η πώλη­ση F‑16 στην Τουρ­κία έχει απο­φα­σι­στεί από τον Πρό­ε­δρο Μπάι­ντεν και την κυβέρ­νη­σή του. Με δυο λόγια, οι υπέρ­μα­χοι του Μενέ­ντεζ «κατα­πί­νουν την κάμη­λο και διυ­λί­ζουν τον κώνω­πα», θάβουν την αλή­θεια και εκτί­θε­νται, πολύ περισ­σό­τε­ρο που η τρο­πο­λο­γία Μενέ­ντεζ δεν συμπε­ρι­λή­φθη­κε καν στο νομο­σχέ­διο για τον αμυ­ντι­κό προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό των ΗΠΑ (NDAA) για το 2023.

Τα παρα­μύ­θια αφο­ρούν και τον ρόλο της ΕΕ. Κάθε «έκθε­ση προ­ό­δου» της Κομι­σιόν για τις σχέ­σεις με την Τουρ­κία ανα­μα­σά τα αυτο­νό­η­τα για τις δια­δο­χι­κές προ­κλή­σεις και κατα­λή­γει στο συμπέ­ρα­σμα της προ­ώ­θη­σης των στρα­τη­γι­κών σχέ­σε­ων με την τουρ­κι­κή αστι­κή τάξη. Για πολ­λά χρό­νια ισχύ­ει η «Τελω­νεια­κή Ενω­ση» ΕΕ — Τουρ­κί­ας. Τα κρά­τη — μέλη είναι βασι­κός προ­ο­ρι­σμός τουρ­κι­κών εμπο­ρευ­μά­των, στα οποία κατευ­θύ­νε­ται περί­που το 42,4% των τουρ­κι­κών εξα­γω­γών, ύψους 69,8 δισ. ευρώ με στοι­χεία του 2019 και η Τουρ­κία απο­τε­λεί σημα­ντι­κό προ­ο­ρι­σμό εξα­γω­γών της ΕΕ, ύψους 68,2 δισ. ευρώ. Μεγά­λες ευρω­παϊ­κές τρά­πε­ζες συν­δέ­ο­νται με συμ­βό­λαια δισ. ευρώ με την τουρ­κι­κή χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή αγορά.

Στοι­χεία του ΟΗΕ ανα­φέ­ρουν ότι το 2019 η Γερ­μα­νία ήταν η πρώ­τη στη λίστα με τις χώρες προ­ο­ρι­σμού τουρ­κι­κών προ­ϊ­ό­ντων και ακο­λου­θού­σε η Βρε­τα­νία. Η Γερ­μα­νία εξά­γει προ­ϊ­ό­ντα ύψους 19,2 δισ. ευρώ προς την τουρ­κι­κή αγο­ρά και προ­ω­θεί σημα­ντι­κά πακέ­τα άμε­σων ξένων επεν­δύ­σε­ων. Στο γερ­μα­νι­κό έδα­φος λει­τουρ­γούν 80.000 γερ­μα­νο-τουρ­κι­κές επι­χει­ρή­σεις με τζί­ρο πάνω από 50 δισ. ευρώ, ενώ 7.500 γερ­μα­νι­κές επι­χει­ρή­σεις δρα­στη­ριο­ποιού­νται στην Τουρ­κία. Μόνο το 2019 η Γερ­μα­νία εξή­γα­γε στην Τουρ­κία οπλι­κά συστή­μα­τα αξί­ας 345 εκατ. ευρώ και υλο­ποιεί σχέ­διο συμπα­ρα­γω­γής 6 σύγ­χρο­νων υποβρυχίων.

Η Τουρ­κία ήταν ένας από τους πέντε μεγα­λύ­τε­ρους απο­δέ­κτες ισπα­νι­κών όπλων και είναι σε εξέ­λι­ξη συμ­βό­λαια ναυ­πή­γη­σης πολε­μι­κών σκα­φών. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κοί οι έπαι­νοι του Προ­έ­δρου Ερντο­γάν μετά τη συνά­ντη­ση με τον σοσιαλ­δη­μο­κρά­τη πρω­θυ­πουρ­γό της Ισπα­νί­ας, Π. Σάν­τσεθ, τον Νοέμ­βρη του 2021, δηλώ­νο­ντας ότι η Τουρ­κία σε συνερ­γα­σία με την Ισπα­νία κατα­σκεύ­α­σε το αερο­πλα­νο­φό­ρο — ελι­κο­πτε­ρο­φό­ρο «Anadolu».

Στρα­τιω­τι­κό εξο­πλι­σμό που­λά­ει στη γει­το­νι­κή χώρα η Ιτα­λία, ενώ η ολλαν­δι­κή κυβέρ­νη­ση τον Οκτώ­βρη του 2021 απο­φά­σι­σε να άρει δια­τά­ξεις που καθυ­στε­ρού­σαν την εξα­γω­γή όπλων προς την Τουρ­κία, θέτο­ντας τον υπο­κρι­τι­κό όρο να μη χρη­σι­μο­ποιού­νται αυτά στις στρα­τιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις στη ΒΑ Συρία!

Μέσα από αυτά τα ενδει­κτι­κά παρα­δείγ­μα­τα συμπε­ραί­νε­ται ότι οι οικο­νο­μι­κές, πολι­τι­κές και στρα­τιω­τι­κές σχέ­σεις των ΗΠΑ και της ΕΕ με το τουρ­κι­κό κρά­τος καθο­ρί­ζουν τη στά­ση τους απέ­να­ντι στις προ­κλή­σεις στο Αιγαίο και δια­ψεύ­δουν τους ισχυ­ρι­σμούς των ελλη­νι­κών κυβερ­νή­σε­ων και κομ­μά­των. Δίνουν απά­ντη­ση στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ που επα­νέ­φε­ρε πρό­σφα­τα τη χρε­ο­κο­πη­μέ­νη φιλο­λο­γία περί ευρω­παϊ­κών κυρώ­σε­ων, η οποία καλ­λιερ­γεί αυτα­πά­τες για τον ρόλο της ΕΕ, της δια­κρα­τι­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής ένω­σης που παρου­σιά­ζε­ται ως δύνα­μη ειρή­νης και δια­φύ­λα­ξης της ελλη­νι­κής κυριαρχίας.

Οι απο­λο­γη­τές του ευρω­α­τλα­ντι­σμού καλ­λιερ­γούν προσ­δο­κί­ες για τον ρόλο του ΝΑΤΟ και την παρέμ­βα­σή του στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις, απο­σιω­πώ­ντας ότι αυτό αντι­με­τω­πί­ζει το Αιγαίο ως ενιαίο επι­χει­ρη­σια­κό χώρο (ΝΑΤΟι­κό χώρο), δεν ανα­γνω­ρί­ζει εθνι­κά σύνο­ρα και έχει ευθύ­νες για το γκρι­ζά­ρι­σμα του Αιγαί­ου και τη θέση για την απο­στρα­τι­κο­ποί­η­ση των ελλη­νι­κών νησιών.

Σκό­πι­μα καλύ­πτουν το «δόγ­μα» του πρώ­ην γγ του ΝΑΤΟ Γ. Λουνς, ο οποί­ος κάλε­σε, το 1980, τα ΝΑΤΟι­κά επι­τε­λεία να μην περι­λαμ­βά­νουν στην κατα­νο­μή πιστώ­σε­ων του ΝΑΤΟ «αμφι­σβη­τού­με­νες περιο­χές», με το αιτιο­λο­γι­κό ότι προ­κα­λού­σαν πολι­τι­κά προ­βλή­μα­τα στη λυκο­συμ­μα­χία. Στο πλαί­σιο του ΝΑΤΟι­κού δόγ­μα­τος της απο­στρα­τι­κο­ποί­η­σης των νησιών, ο Λουνς προ­ώ­θη­σε την οδη­γία που καλεί «να εκπλη­ρώ­σουν (τα νησιά) στρα­τιω­τι­κές ανά­γκες του ΝΑΤΟ και να απο­φευ­χθούν νομι­κά ζητή­μα­τα που αφο­ρούν διευ­θε­τή­σεις Συν­θη­κών μετα­ξύ των μελών της Συμ­μα­χί­ας, τα οποία δεν βρί­σκο­νται εντός της δικαιο­δο­σί­ας του ΝΑΤΟ να κρί­νει νομι­κά ή να επιλύσει».

Δεν είναι μόνο οι οδη­γί­ες Λουνς. Υπάρ­χουν και κατο­πι­νές οδη­γί­ες, όπως αυτή του στρα­τη­γού Τ. Τζό­ουνς, ΝΑΤΟι­κού διοι­κη­τή της Ευρώ­πης, του 2006, η οποία ανα­φέ­ρει ότι το ΝΑΤΟ «δεν καθιε­ρώ­νει προη­γού­με­νο για οποια­δή­πο­τε μελ­λο­ντι­κή επί­λυ­ση διμε­ρών πολι­τι­κών ή νομι­κών ζητη­μά­των σχε­τι­κά με την ερμη­νεία των Συν­θη­κών ή άλλων διε­θνών κει­μέ­νων. Ούτε επί­σης υπο­νο­εί την υπο­στή­ρι­ξη του ΝΑΤΟ για τη θέση οποιασ­δή­πο­τε πλευ­ράς σε μια σχε­τι­κή διαμάχη».

Αυτές τις κατευ­θύν­σεις ανα­πα­ρά­γει ο σημε­ρι­νός γγ, Γ. Στόλ­τεν­μπεργκ, στον οποίο κατά και­ρούς ασκούν ψευ­το-κρι­τι­κή η κυβέρ­νη­ση και τα άλλα αστι­κά κόμ­μα­τα, για να δια­σκε­δά­σουν την ουσία των ΝΑΤΟι­κών αποφάσεων.

Το συνολικό πλαίσιο της εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια βάζει τον λαό σε μεγάλο κίνδυνο

Συνο­λι­κά, ο λαός μας επι­βάλ­λε­ται να σκε­φτεί καλά τα παρα­πά­νω, να σκε­φτεί επί­σης τις συνέ­πειες της Ελλη­νο­α­με­ρι­κα­νι­κής Συμ­φω­νί­ας για τις στρα­τιω­τι­κές βάσεις, τη μετα­τρο­πή της Ελλά­δας σε ΝΑΤΟι­κό ορμη­τή­ριο, με ευθύ­νη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, εμπλέ­κο­ντας τη χώρα σε ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους κατά άλλων λαών.

Οι υπο­στη­ρι­χτές του αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, κυβερ­νώ­ντες ή αντι­πο­λι­τευό­με­νοι, «καθη­γη­τές» της παρα­πλά­νη­σης που παρε­λαύ­νουν από τα κανά­λια και δια­φη­μί­ζουν τις βάσεις της Σού­δας και της Αλε­ξαν­δρού­πο­λης ως βάσεις προ­στα­σί­ας της χώρας, επι­χει­ρούν να εξα­πα­τή­σουν τον λαό. Για­τί ακρι­βώς οι αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές βάσεις, το συνο­λι­κό πλαί­σιο της εμπλο­κής, εκπλη­ρώ­νει επι­κίν­δυ­νο ρόλο στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς, τρο­φο­δο­τεί την αντι­πα­ρά­θε­ση στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις και βάζει τον λαό σε μεγά­λους κινδύνους.

Με ευθύ­νη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ βιώ­νει ο κυπρια­κός λαός την εισβο­λή και την κατο­χή που δια­τη­ρεί­ται για 48 χρό­νια, το άνοιγ­μα της περί­κλει­στης πόλης της Αμμό­χω­στου, τη διχο­τό­μη­ση του νησιού. Η άρση του εμπάρ­γκο των αμε­ρι­κα­νι­κών όπλων που ανα­κοι­νώ­θη­κε πρό­σφα­τα, στο πλαί­σιο των επι­διώ­ξε­ων των ΗΠΑ για ενί­σχυ­ση της παρου­σί­ας τους και τη ΝΑΤΟ­ποί­η­ση του νησιού, οδη­γεί σε παρα­πέ­ρα στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση των κατε­χό­με­νων εδα­φών της Βόρειας Κύπρου, με νέες βάσεις και επι­πλέ­ον τουρ­κι­κές κατο­χι­κές δυνάμεις.

Το παρα­μύ­θι των ισχυ­ρών συμ­μά­χων δεν περιο­ρί­ζε­ται στις ΗΠΑ, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, επε­κτεί­νε­ται π.χ. στις σχέ­σεις της Ελλά­δας με το Ισρα­ήλ, την Αίγυ­πτο, τα ΗΑΕ και τη Σαου­δι­κή Αρα­βία, ενι­σχύ­ο­ντας την εμπλο­κή σε εστί­ες αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων, ανα­λαμ­βά­νο­ντας υπο­χρε­ώ­σεις για συμ­με­το­χή σε στρα­τιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις, μέσω π.χ. της Συμ­φω­νί­ας Αμοι­βαί­ας Αμυ­ντι­κής Συν­δρο­μής με τα ΗΑΕ και τις στρα­τη­γι­κές σχέ­σεις με το Ισρα­ήλ που δολο­φο­νεί τον Παλαι­στι­νια­κό λαό.

Στα παι­χνί­δια των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­φω­νιών παί­ζουν πολ­λοί παί­χτες, παρεμ­βαί­νουν αντα­γω­νι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα και η τουρ­κι­κή κυβέρ­νη­ση έχει περά­σει στην «αντε­πί­θε­ση». Απο­κα­τέ­στη­σε διπλω­μα­τι­κές σχέ­σεις με το Ισρα­ήλ, δρο­μο­λο­γή­θη­κε βελ­τί­ω­ση των σχέ­σε­ων με την Αίγυ­πτο. Υπο­γρά­φτη­καν μέσα στο 2022 συμ­φω­νί­ες με τα ΗΑΕ, στους τομείς της άμυ­νας, της Υγεί­ας, της γεωρ­γί­ας κ.ά., συμ­βά­σεις για έργα και υπο­δο­μές με επεν­δύ­σεις 130 δισ. δολα­ρί­ων. Προ­ω­θεί­ται σχέ­διο ανά­πτυ­ξης των σχέ­σε­ων της Τουρ­κί­ας με τη Σαου­δι­κή Αρα­βία στον στρα­τιω­τι­κό τομέα, με πώλη­ση τουρ­κι­κού οπλι­σμού αξί­ας 10 δισ. δολα­ρί­ων, συμ­φώ­νη­σαν να ενι­σχύ­σουν τον συντο­νι­σμό στο πλαί­σιο του Οργα­νι­σμού Ισλα­μι­κής Συνεργασίας.

Για την παρα­πλά­νη­ση του λαού χρη­σι­μο­ποιεί­ται και ο μύθος περί ελλη­νι­κής «υπε­ρο­πλί­ας», με το αιτιο­λο­γι­κό της από­κτη­σης του πακέ­του των γαλ­λι­κών μαχη­τι­κών «Rafale» και των φρε­γα­τών «Belharra», τα επό­με­να χρό­νια. Τα όπλα όμως αυτά που στοι­χί­ζουν στον ελλη­νι­κό λαό πολ­λά δισ., υπη­ρε­τούν, όπως έχει απο­δει­χθεί, ΝΑΤΟι­κές ανά­γκες, στο πλαί­σιο ιδί­ως των επι­θε­τι­κών στό­χων που έθε­σε η Νέα Στρα­τη­γι­κή Αντί­λη­ψη του ΝΑΤΟ, στη Μαδρί­τη τον Ιού­λη του 2022 και θα δια­τα­χθούν όπως σχε­διά­ζουν τα ΝΑΤΟι­κά επιτελεία.

Την ώρα που ο λαός στε­νά­ζει από αβά­στα­χτα προ­βλή­μα­τα και χαρα­τσώ­νε­ται από τη φορο­μπη­χτι­κή πολι­τι­κή, ξοδεύ­ο­νται 4 και πάνω δισ. ευρώ κάθε χρό­νο για τη στή­ρι­ξη των ΝΑΤΟι­κών επεμ­βά­σε­ων και πολέ­μων. Σχε­τι­κά με την «υπε­ρο­πλία», οι φορείς της πολε­μι­κής ρητο­ρι­κής δεν έχουν μέτρο, απο­σιω­πούν γνω­στά, δημο­σιευ­μέ­να στοι­χεία (π.χ. στην εφη­με­ρί­δα «Καθη­με­ρι­νή» στις 23 Γενά­ρη 2022), που παρου­σιά­ζουν το «εξο­πλι­στι­κό ισο­ζύ­γιο Ελλά­δας — Τουρ­κί­ας» (βλέ­πε γραφικό).

Η αλλα­γή στην ισορ­ρο­πία στρα­τιω­τι­κών δυνά­με­ων εκφρά­ζει την προσ­δο­κία των φορέ­ων αυτών των ανα­λύ­σε­ων, που βασί­ζο­νται σε μια σει­ρά από υπο­θέ­σεις, σχε­τι­κά με την πορεία των εξο­πλι­σμών του τουρ­κι­κού κράτους.

Οι ανα­φο­ρές στο θέμα αυτό κινού­νται στο πλαί­σιο ενός ξέφρε­νου αντα­γω­νι­σμού οπλι­κών συστη­μά­των χωρίς τέλους, που πλη­ρώ­νει ακρι­βά τόσο ο ελλη­νι­κός όσο και ο τουρ­κι­κός λαός, είναι μέρος της προ­σπά­θειας εξοι­κεί­ω­σης του λαού και της νεο­λαί­ας με την ιδέα να συρ­θούν στο πολε­μι­κό σφαγείο.

Οι κομμουνιστές της Ελλάδας και της Τουρκίας δείχνουν τον δρόμο της κοινής πάλης των λαών

Το ΚΚΕ μελε­τά­ει προ­σε­κτι­κά τις εξε­λί­ξεις και τοπο­θε­τεί­ται με κρι­τή­ριο τα εργα­τι­κά, λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Ενη­με­ρώ­νει τον λαό ότι όσο η Ελλά­δα, με ευθύ­νη των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων και κομ­μά­των, θα είναι μπλεγ­μέ­νη στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σμούς, για τα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης, τόσο αυτός θα μπαί­νει σε μεγά­λους κιν­δύ­νους. Η συμ­με­το­χή στο παι­χνί­δι των αντα­γω­νι­σμών θα οδη­γεί στη χει­ρο­τέ­ρευ­ση των ελλη­νο­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων, θα φέρ­νει πιο κοντά την περί­πτω­ση θερ­μού επει­σο­δί­ου ή σύρ­ρα­ξης, τη δια­με­σο­λά­βη­ση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με σκο­πό τον συμ­βι­βα­σμό σε βάρος κυριαρ­χι­κών δικαιωμάτων.

Η πεί­ρα από την κρί­ση των Ιμί­ων προει­δο­ποιεί. Το προ­κλη­τι­κό «ευχα­ρι­στού­με τις ΗΠΑ» του τότε πρω­θυ­πουρ­γού και προ­έ­δρου του ΠΑΣΟΚ, Κ. Σημί­τη, συν­δυά­στη­κε με την αμε­ρι­κα­νι­κή παρέμ­βα­ση, με τη θέση «Νo Ships, No troops, No flags» (όχι πλοία, όχι στρα­τεύ­μα­τα, όχι σημαί­ες) έδω­σε ώθη­ση στις τουρ­κι­κές διεκ­δι­κή­σεις, οδή­γη­σε στις ελλη­νο­τουρ­κι­κές συμ­φω­νί­ες, στη Μαδρί­τη το 1997 και το Ελσίν­κι το 1999, με την επο­πτεία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, «φού­σκω­σε τα πανιά» για την επέ­κτα­ση των «γκρί­ζων ζωνών» στο Αιγαίο.

Καλό είναι να τα θυμό­μα­στε, για­τί κι αυτά είναι μέρος των γεγο­νό­των, των τεκ­μη­ρί­ων που ανα­δει­κνύ­ουν την ανα­γκαιό­τη­τα να μη δεί­ξει καμία εμπι­στο­σύ­νη ο λαός στην αστι­κή τάξη, στην κυβέρ­νη­ση και κάθε αστι­κή κυβέρ­νη­ση, στα κόμ­μα­τα του κεφα­λαί­ου, στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες, να συγκρου­στεί μαζί τους. Τώρα, πριν είναι αργά, να ενι­σχυ­θεί η λαϊ­κή πάλη, σε συμπό­ρευ­ση με το ΚΚΕ.

Οι κομ­μου­νι­στές της Ελλά­δας και της Τουρ­κί­ας, με τις τοπο­θε­τή­σεις τους δεί­χνουν τον δρό­μο της κοι­νής πάλης των λαών, ενά­ντια στις αστι­κές τάξεις και από τις δύο πλευ­ρές του Αιγαί­ου, με κοι­νό αίτη­μα το ΟΧΙ στην αλλα­γή των συνό­ρων και των Συν­θη­κών που τα καθορίζουν.

Απο­κτά μεγά­λη σημα­σία η πάλη για το κλεί­σι­μο των αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών βάσε­ων, να στα­μα­τή­σει η απο­στο­λή όπλων στην Ουκρα­νία και να επι­στρέ­ψουν οι ελλη­νι­κές στρα­τιω­τι­κές δυνά­μεις από ιμπε­ρια­λι­στι­κές απο­στο­λές στο εξωτερικό.

Ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος στην Ουκρα­νία, οι συγκρού­σεις που είναι σε εξέ­λι­ξη, η αντι­πα­ρά­θε­ση στο Αιγαίο θέτουν επι­τα­κτι­κά το ζήτη­μα της σύγκρου­σης με τον καπι­τα­λι­σμό που έχει σαπί­σει και ευθύ­νε­ται για δύο παγκό­σμιους πολέ­μους, εκα­το­ντά­δες τοπι­κούς και περι­φε­ρεια­κούς, για να ανοί­ξει ο δρό­μος για την απο­δέ­σμευ­ση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για τη συνερ­γα­σία των λαών στη βάση του αμοι­βαί­ου οφέ­λους, που μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει η οικο­δό­μη­ση της νέας, ανθρώ­πι­νης, σοσια­λι­στι­κής κοινωνίας.

Του Γιώρ­γου ΜΑΡΙΝΟΥ*
* Ο Γ. Μαρί­νος είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Ριζο­σπά­στης του Σαββατοκύριακου

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο