Γράφει ο Βασίλης Λιόγκαρης //
Όχι! Εσύ δεν έφυγες νωρίς. Δεν έφυγες καθόλου και δεν θα φύγεις ποτέ. Είσαι ο δρόμος, το πρότυπο, το παράδειγμα. Η μυρουδιά και το άρωμα του Κόμματος και ο ορισμός του Κομμουνιστή. Ήθος και λεβεντιά και ταπεινότητα. Γλυκός και μειλίχιος, χαμηλόφωνος με μια ανοιχτή αγκαλιά για καρδιά. Ζεις σύντροφε και εμείς παίρνουμε παράδειγμα, δύναμη και κουράγιο από την ανδρεία και την αξιοσύνη σου.
Κάθε μέρα που ξεφύλλιζα τον Ριζοσπάστη, η πρώτη ματιά ήταν για σένα, αν υπάρχεις, αν ακόμη βρίσκεσαι στη ζωή. Όπως κοίταζα και για τους συντρόφους Βασίλη Φιτσιλή και Γιώργο Φαρσακίδη – βράχους ακλόνητους.
Έπαιρνα θάρρος λέγοντας στον εαυτό μου, ευτυχώς ακόμα ζούνε, ακόμα υπάρχουνε για να μας δείχνουν τον δρόμο… πάμε καλά.
Γιώργη Μωραΐτη, αδερφέ, φίλε και αγαπημένε σύντροφε. Δεν θα σταθώ στο καλό και πληθωρικό σου έργο. Ούτε στα χρόνια της εξορίας, της φυλακής και των βασανιστηρίων. Στον άνθρωπο τον γεμάτο αγάπη, καλοσύνη και κατανόηση θέλω να σταθώ. Που με συμβούλευες πάντα με ένα χαμόγελο ανοιχτό, γεμάτο συντροφικότητα. Και εγώ έλεγα: Σ’ ένα σώμα σχετικά μικρό, πόση δύναμη και αντρειοσύνη, πόση αντοχή, πίστη και αγωνιστικότητα χωράει! Ενώ συνάμα ήσουνα τόσο στοργικός και τρυφερός, εσύ που ήσουνα τόσο βασανισμένος!
Μα εσύ Γιώργη Μωραΐτη δεν έφυγες νωρίς, άνθρωποι σαν εσένα δεν λυγάνε και δεν φεύγουνε ποτέ!
Και όταν τα κότσια σου τελευταία δεν σε κρατούσαν, το βλέμμα σου και η ψυχή σου ήταν γεμάτα εντιμότητα και περηφάνια. Έζησες και πέθανες σαν μεγάλος άνθρωπος, σαν Κομμουνιστής.
«Ένας τόπος άγριος με κακοτράχαλα υψώματα κι απότομες πλαγιές. Απόκρημνα βράχια που τα δέρνουν αλύπητα τα μανιασμένα κύματα, τ’ άγρια ξεροβόρια και οι δυνατοί σεισμοί. Κάστρο με τείχη χοντρά και πανύψηλους πύργους, θεμελιωμένο σε σωρούς από κόκαλα. Μία ερημιά άνυδρη. Ένας τόπος στοιχειωμένος, όπου ο χρόνος χάνεται, όπου όλα μυρίζουν Μεσαίωνα. Το Ιτζεδίν»
Αντίο ανεπανάληπτε σύντροφε. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει…!
_________________________________________________________________________________________________________
Ο Βασίλης Λιόγκαρης γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς πρόσφυγες, εργάτες, πολυφαμελίτες. Έζησε στα πρώτα παιδικά του χρόνια τη λαίλαπα της κατοχής και μεταφέρει τις τραυματικές αυτές εμπειρίες στα γραφτά του. Σπούδασε θέατρο και για ένα διάστημα δούλεψε σ’ αυτό. Αργότερα απορροφήθηκε από την παραγωγική διαδικασία όπου εργάστηκε σε διάφορες βιομηχανίες. Ο Βασίλης Λιόγκαρης είναι συγγραφέας της γενιάς και της τάξης του. Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.