Για τους εμβληματικούς καρπούς της συνεργασίας του Θάνου Μικρούτσικου με τον Αλκη Αλκαίο

«Το 1978 διά­βα­σα τον “Ριζο­σπά­στη” ένα πρωί και έπε­σε το μάτι μου σε ένα ποί­η­μα, το οποίο πραγ­μα­τι­κά μου ‘κανε μεγά­λη εντύ­πω­ση, υπο­γρα­φό­ταν Αλκης Αλκαί­ος. Μέσα σε δυο μέρες το είχα μελο­ποι­ή­σει, με τίτλο “Φλε­βά­ρης 1848”. Εψα­χνα να τον βρω, τίπο­τα. Διό­τι αυτό δεν ήταν το όνο­μά του, το όνο­μά του ήταν — όπως έμα­θα μετά — Βαγ­γέ­λης Λιά­ρος. Κάποια στιγ­μή είχα μπει και στο στού­ντιο, παρα­νό­μως διό­τι δεν είχα την άδειά του… Βρε­θή­κα­με, τον πήρα ένα τηλέ­φω­νο, βεβαί­ως μου έδω­σε την άδεια και ξεκί­νη­σε μία σχέ­ση ζωής. Μια σχέ­ση στην οποία θα έλε­γα, ξεκι­νώ­ντας από το 1978 και κυρί­ως, όταν μετά από τέσ­σε­ρα πρώ­τα χρό­νια συνερ­γα­σί­ας όπου είχα γρά­ψει 40 τρα­γού­δια πάνω σε στί­χους του, βγά­λα­με το “Εμπάρ­γκο” και αυτό­μα­τα ο Αλκης Αλκαί­ος, ο Βαγ­γέ­λης Λιά­ρος καθιε­ρώ­θη­κε ως η ανερ­χό­με­νη δύνα­μη στον στίχο».

Με αυτά τα λόγια ο Θάνος Μικρού­τσι­κος αφη­γεί­ται την έναρ­ξη της συνερ­γα­σί­ας του με τον Αλκη Αλκαίο, τον «ποι­η­τή που υπο­δύ­ε­ται τον στι­χουρ­γό», όπως συνή­θι­ζε να του λέει. Ηταν μια συνερ­γα­σία που μας έχει χαρί­σει σε όλα τα χρό­νια της καλ­λι­τε­χνι­κής τους δια­δρο­μής εμβλη­μα­τι­κά τραγούδια.

Το 1982 έρχε­ται το «Εμπάρ­γκο» σε στί­χους του Αλκη Αλκαί­ου. Ενας δίσκος που δίνει το στίγ­μα του σε σχέ­ση με το είδος της μου­σι­κής και της Τέχνης που υπη­ρε­τεί ο Θ. Μικρού­τσι­κος. Αλλω­στε, η εισα­γω­γή είναι του δίσκου είναι σε στί­χους του Β. Μαγια­κόφ­σκι: «Τους προ­βο­λείς στή­σε… Η τέχνη δεν πρέ­πει ν’ αντα­να­κλά σαν τον καθρέ­φτη, μα σαν φακός να μεγεν­θύ­νει». «Κακο­ή­θες μελά­νω­μα», «Γαμ­μα­γρα­φία», «Χημείο του Μαγιού» και φυσι­κά το περί­φη­μο «Ερω­τι­κό» (Πιρό­γα).

Το 1996, παρου­σιά­ζε­ται επί­σης, μια από τις σημα­ντι­κό­τε­ρες δισκο­γρα­φι­κές του κυκλο­φο­ρί­ες: «Στου αιώ­να την παρά­γκα» σε στί­χους Αλκη Αλκαί­ου, Γιώρ­γου Κακου­λί­δη, Κώστα Λαχά και Λίνας Νικο­λα­κο­πού­λου, όπου συνερ­γά­ζε­ται για πρώ­τη φορά με το Δημή­τρη Μητρο­πά­νο. Μια δου­λειά που σημά­δε­ψε για πάντα την ιστο­ρία της ελλη­νι­κής δισκο­γρα­φί­ας. «Λού­να Παρκ», «Πατη­σί­ων και Παρα­μυ­θιού γωνία», «Μια παλιά φωτο­γρα­φία», «Για μια Ντο­λό­ρες», «Πάντα γελα­στοί» και βέβαια η εμβλη­μα­τι­κή «Ρόζα»!

Τη «Ρόζα» την είχε γρά­ψει ο Αλκαί­ος τη δεκα­ε­τία του ’80. Η αρχι­κή πρό­τα­ση ήταν να την ερμη­νεύ­σει η Αλε­ξί­ου στον δίσκο «Η αγά­πη είναι ζάλη». Δεν την είπε και έμελ­λε 10 χρό­νια αργό­τε­ρα να γίνει από τα πλέ­ον γνω­στά και αγα­πη­μέ­να τρα­γού­δια του Μικρού­τσι­κου και του Μητροπάνου.

Το 2006 κυκλο­φο­ρεί ο δίσκος «Υπέ­ρο­χα μονά­χοι» σε στί­χους Α. Αλκαί­ου, με υπέ­ρο­χα τρα­γού­δια που ερμή­νευ­σαν ο Μανώ­λης Μητσιάς και Χρή­στος Θηβαί­ος. «Οι μεγά­λοι ποι­η­τές δεί­χνουν με σημά­δια όψεις του μέλ­λο­ντός μας. Στην ιστο­ρία του τρα­γου­διού, οι μεγά­λοι στι­χουρ­γοί το δηλώ­νουν απλά και ξεκά­θα­ρα. Βλέ­πουν και εκφρά­ζουν πριν από μας, αυτό που ίσως γίνει συνεί­δη­ση μετά από χρό­νια», λέει ο Θάνος Μικρού­τσι­κος μιλώ­ντας για τον Αλκη Αλκαίο στο 39ο Φεστι­βάλ ΚΝΕ — «Οδη­γη­τή», σε αφιέ­ρω­μα για τον στι­χουρ­γό που είχε χαθεί κάποιους μήνες πριν.

Από την κεντρι­κή σκη­νή του Φεστι­βάλ, αλλά και άλλες συναυ­λί­ες, ακού­σα­με πολ­λές φορές τρα­γού­δια — καρ­πούς της πολύ­χρο­νης συνερ­γα­σί­ας του Θάνου Μικρού­τσι­κου με τον Αλκη Αλκαίο.

Στις αρχές του καλο­και­ριού του 2017 ο Θάνος Μικρού­τσι­κος διέ­γνω­σε πρώ­τη φορά την ασθέ­νεια που τον πήρε από κοντά μας. Ταξί­δε­ψε στο Λον­δί­νο για να την αντι­με­τω­πί­σει με μια εξει­δι­κευ­μέ­νη επέμ­βα­ση και κατό­πιν επέ­στε­ρε­ψε στην Ελλά­δα αρχί­ζο­ντας κύκλο με χημειο­θε­ρα­πεί­ες και αντι­νο­βο­λί­ες. Εκεί­νο το καλο­καί­ρι δεν έκα­νε εμφα­νή­σεις και συναυ­λί­ες. Ωστό­σο είχει ήδη — πριν τη διά­γνω­ση — συμ­φω­νή­σει με την ΚΝΕ για το αφιέ­ρω­μα που θα ετοί­μα­ζε για το Φεστι­βάλ. Ενα αφιέ­ρω­μα σε τρα­γού­δια για την επα­να­στα­τι­κή αλλα­γή του κόσμου, με τίτλο τους στί­χους του Μαγια­κόφ­σκι «Το μέλ­λον δε θα ‘ρθει από μονά­χο του», καθώς οι εκδη­λώ­σεις του Φεστι­βάλ ήταν αφιε­ρω­μέ­νες στα 100 χρό­νια από τη μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επανάσταση.

Το αφιέ­ρω­μα είχε προ­γραμ­μα­τι­στεί να γίνει κανο­νι­κά, ακό­μα και με την απου­σία του Θάνου Μικρού­τσι­κου. Ομως εκεί­νος μας κάνει την έκπλη­ξη και εμφα­νί­ζε­ται στη μεγά­λη γιορ­τή της ΚΝΕ, σκορ­πώ­ντας ρήγη συγκί­νη­σης στους συνερ­γά­τες του και όλους όσους γνώ­ρι­ζαν την περι­πέ­τεια της υγεί­ας του.

Ανε­βαί­νει μάλι­στα και στην Κεντρι­κή Σκη­νή στο αφιέ­ρω­μα, παί­ζει στο πιά­νο και διευ­θύ­νει το συγκρό­τη­μά του σε κάποια τρα­γού­δια. Ενα από αυτά ήταν το “Φλε­βά­ρης 1848”, το τρα­γού­δι που σφρά­γι­σε την έναρ­ξη της συνερ­γα­σί­ας του με τον Αλκη Αλκαίο.

Σε εκεί­νο το Φεστι­βάλ, ο Θάνος Μικρού­τσι­κος δήλω­σε μιλώ­ντας στον «Ριζο­σπά­στη»: «Σ’ αυτήν τη βάρ­βα­ρη περί­ο­δο που περ­νά­με, που όσο περ­νά­ει ο και­ρός τόσο πιο βάρ­βα­ρη γίνε­ται, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είναι το Κόμ­μα το οποίο μπο­ρείς να στη­ρι­χτείς. Παρό­τι αντι­με­τώ­πι­ζα κάποια προ­βλή­μα­τα δεν θα μπο­ρού­σα να λεί­ψω απ’ το Φεστι­βάλ της ΚΝΕ, το οποίο κάθε χρό­νο γίνε­ται καλύ­τε­ρο. Ο λόγος είναι απλός: Εδώ είναι ο κόσμος μου, εδώ είναι οι άνθρω­ποί μου»!