Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Για το αντικομμουνιστικό λιβελογράφημα «Τα 10 θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ»

Την περα­σμέ­νη Κυρια­κή (25/2) κυκλο­φό­ρη­σε με την εφη­με­ρί­δα «Δημο­κρα­τία» ένα — ακό­μη — αντι­κομ­μου­νι­στι­κό λιβε­λο­γρά­φη­μα με τον «βαρύ­γδου­πο» τίτλο «Τα 10 θανά­σι­μα αμαρ­τή­μα­τα του ΚΚΕ» (Α’ τόμος) του Ν. Μέρ­τζου. Το «σπά­νιο» αυτό «ιστο­ρι­κό βιβλίο», που επα­νεκ­δό­θη­κε «με ευθύ­νη απέ­να­ντι στην ιστο­ρι­κή αλή­θεια» (όπως δια­φη­μί­ζε­ται), έρχε­ται ως συνέ­χεια μιας μακράς σει­ράς ένθε­των εκδό­σε­ων της εν λόγω εφη­με­ρί­δας, όπως π.χ. η δίτο­μη βιο­γρα­φία του Ι. Μετα­ξά (του Κ. Πλεύ­ρη), «Η τρο­μο­κρα­τία του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ», «Ο λαός ξεχνά τι σημαί­νει αρι­στε­ρά», «Η πηγά­δα του Μελι­γα­λά και ο Αρης Βελου­χιώ­της», «Πας μη Ελλην Βάρ­βα­ρος», κ.ά. πολ­λά τέτοια.

Ο συγγραφέας

Ποιος είναι όμως ο συγ­γρα­φέ­ας; Ο Ν. Μέρ­τζος δια­θέ­τει πράγ­μα­τι ένα «πλού­σιο βιο­γρα­φι­κό» στην υπη­ρε­σία της αστι­κής τάξης πραγ­μά­των: Προ­δι­κτα­το­ρι­κά έδρα­σε μέσα από τις γραμ­μές της ΕΚΟΦ (της φοι­τη­τι­κής παρά­τα­ξης της ΕΡΕ, που κυριο­λε­κτι­κά οργί­α­σε μέσα στα πανε­πι­στή­μια, επι­στρα­τεύ­ο­ντας τρα­μπού­κι­κες μεθό­δους και συνερ­γα­ζό­με­νη με την Ασφά­λεια, ενά­ντια στο φοι­τη­τι­κό κίνημα).

Την περί­ο­δο της δικτα­το­ρί­ας (1967 — 1974) διε­τέ­λε­σε μέλος — και εν συνε­χεία γραμ­μα­τέ­ας, καθώς και β’ αντι­πρό­ε­δρος — της λεγό­με­νης «Συμ­βου­λευ­τι­κής Επι­τρο­πής» (ένα είδος ψευ­δο­κοι­νο­βου­λί­ου, διο­ρι­σμέ­νου από τη χού­ντα). Από αυτό το «μετε­ρί­ζι», ο Ν. Μέρ­τζος στή­ρι­ξε, άλλο­τε ως ειση­γη­τής, άλλο­τε ως απλός αγο­ρευ­τής, όλα τα νομο­σχέ­δια της χού­ντας, εκθειά­ζο­ντας με κάθε ευκαι­ρία το καθε­στώς και βεβαί­ως τον ίδιο τον πρω­το­δι­κτά­το­ρα Γ. Παπαδόπουλο.

Μετά την «ειρη­νι­κή μετά­βα­ση» από την αστι­κή στρα­τιω­τι­κή δικτα­το­ρία στην αστι­κή δημο­κρα­τία (στην οποία επαί­ρε­ται πως συντέλεσε1), ο Ν. Μέρ­τζος (όπως και πολ­λοί άλλοι σαν και αυτόν) συνέ­χι­σε να προ­σφέ­ρει τις υπη­ρε­σί­ες του στο πολι­τι­κό προ­σω­πι­κό του κεφα­λαί­ου, δια­τε­λώ­ντας «στε­νός εξ απορ­ρή­των συνερ­γά­της» των Κ. Καρα­μαν­λή και Ε. Αβέ­ρωφ καθώς και σύμ­βου­λος του Κ. Μητσο­τά­κη «για τη Μακε­δο­νία — Θρά­κη (1990 — 1993)». Ηταν εκεί­νος που το 1992 συνέ­τα­ξε την ιδρυ­τι­κή δια­κή­ρυ­ξη της «Επι­τρο­πής Μακε­δό­νων» και πρω­το­στά­τη­σε στη διορ­γά­νω­ση του πρώ­του εθνι­κι­στι­κού συλ­λα­λη­τη­ρί­ου στη Θεσ­σα­λο­νί­κη (14/2/1992). Ενώ σήμε­ρα αρθρο­γρα­φεί για τα οφέ­λη από το συμ­βι­βα­σμό με την ΠΓΔΜ υπό «ευρω­ΝΑ­ΤΟι­κή» ομπρέ­λα… πάντα με βάση το συμ­φέ­ρον της αστι­κής τάξης.

Τα «αμαρτήματα» του ΚΚΕ…

Μέσα, λοι­πόν, από μια «κοπτο­ρα­πτι­κή» θέσε­ων του ΚΚΕ (για να προσ­δί­δε­ται η απα­ραί­τη­τη αλη­θο­φά­νεια), δια­στρε­βλω­μέ­νων κατά το δοκούν και διαν­θι­σμέ­νων με πλή­θος ιστο­ρι­κών λαθών και ανα­κρι­βειών, ο συγ­γρα­φέ­ας προ­χω­ρά στη «στοι­χειο­θέ­τη­ση» μιας σει­ράς χιλιο­α­να­μα­ση­μέ­νων αντι­κομ­μου­νι­στι­κών ιδε­ο­λο­γη­μά­των, όπως:

Περί «αντε­θνι­κού ΚΚΕ», όπου μετα­ξύ άλλων:

α) «Υπο­νό­μευ­σε» τον «αγώ­να του ελλη­νι­σμού στη Μικρά Ασία». Η μικρα­σια­τι­κή εκστρα­τεία όμως δεν έγι­νε υπέρ των συμ­φε­ρό­ντων του ελλη­νι­κού λαού, αλλά της ελλη­νι­κής άρχου­σας τάξης και των διε­θνών συμ­μά­χων της. Αυτοί όλοι — βενι­ζε­λι­κές και αντι­βε­νι­ζε­λι­κές ηγε­σί­ες — ευθύ­νο­νται για την τρα­γω­δία των Ελλή­νων της Μικράς Ασί­ας. Η ταύ­τι­ση, βεβαί­ως, του «εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος» (του τι είναι «πατριω­τι­κό») με τα ταξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα των εκμε­ταλ­λευ­τών του λαού είναι ένα στοι­χείο που δια­τρέ­χει όλο το βιβλίο του Ν. Μέρ­τζου (προσ­διο­ρί­ζο­ντας αντί­στοι­χα και το τι καθί­στα­ται ως «προ­δο­τι­κό»). Σκο­πός του είναι η προ­ά­σπι­ση της καπι­τα­λι­στι­κής ιδιο­κτη­σί­ας και του κρά­τους της.

β) Το ΚΚΕ «υπο­νό­μευ­σε όλο το εθνι­κό, προ­ο­δευ­τι­κό και ανα­γεν­νη­τι­κό έργο» του Βενι­ζέ­λου. Ο εκθεια­σμός του Βενι­ζέ­λου από έναν θαυ­μα­στή του Παπα­δό­που­λου μπο­ρεί να φαντά­ζει ακα­τα­νό­η­τος, ωστό­σο δεν είναι. Γίνε­ται σαφώς πιο αντι­λη­πτός αν ανα­λο­γι­στεί κανείς τις σημα­ντι­κό­τα­τες υπη­ρε­σί­ες που πρό­σφε­ρε ο Βενι­ζέ­λος και το κόμ­μα του στην αστι­κή τάξη και τον ελλη­νι­κό καπι­τα­λι­σμό αλλά και στην θωρά­κι­ση της αστι­κής εξου­σί­ας και με την προ­σπά­θεια να παρέμ­βει στο νεα­ρό ‑τότε- εργα­τι­κό κίνη­μα αλλά και στην θεσμι­κή-κατα­σταλ­τι­κή θωρά­κι­ση της αστι­κής εξου­σί­ας απέ­να­ντι στον «κομ­μου­νι­στι­κό κίν­δυ­νο» (μετα­ξύ αυτών και το βενι­ζε­λι­κό «Ιδιώ­νυ­μο», με το οποίο φυλα­κί­στη­καν και εξο­ρί­στη­καν χιλιά­δες κομμουνιστές).

γ) Το ΚΚΕ «υπο­νό­μευ­σε» την άμυ­να της χώρας στον ιτα­λο­ελ­λη­νι­κό πόλε­μο του 1940. Να θυμί­σου­με βεβαί­ως πως, παρα­μο­νές του πολέ­μου, τα περισ­σό­τε­ρα μέλη και στε­λέ­χη του ΚΚΕ ήταν στις φυλα­κές και τα ξερο­νή­σια, ενώ με το που ξέσπα­σε ο πόλε­μος ζήτη­σαν μαζι­κά να στα­λούν στην πρώ­τη γραμ­μή του μετώ­που (κάτι που φυσι­κά η δικτα­το­ρία αρνή­θη­κε, επει­δή οι πολι­τι­κοί κρα­τού­με­νοι δεν υπέ­γρα­φαν δήλω­ση απο­κή­ρυ­ξης του ΚΚΕ).

δ) Το ΚΚΕ «εφήρ­μο­σε υπέρ των Ξένων Δυνά­με­ων το σχέ­διο δια­με­λι­σμού της χώρας» («δια­χρο­νι­κά κλα­σι­κό» αντι­κομ­μου­νι­στι­κό ψέμα και χυδαιό­τη­τα), κρύ­βο­ντας ότι δεν ήταν οι κομ­μου­νι­στές που παζά­ρευαν σύνο­ρα, αντάλ­λα­σαν πλη­θυ­σμούς και απο­δέ­χο­νταν κατο­χι­κές δυνά­μεις αλλά αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις όλου του φάσμα­τος παίρ­νο­ντας μέρος σε ενδο­α­στι­κές και ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές αντι­θέ­σεις και ανταγωνισμούς.

Περί «αιμο­στα­γούς» ΚΚΕ:

Που το 1936 «οργα­νώ­νει αιμα­τη­ρές ταρα­χές στη Θεσ­σα­λο­νί­κη» (βαφτί­ζο­ντας το θύμα θύτη, δικαιο­λο­γώ­ντας ουσια­στι­κά τη σφα­γή των εργα­τών το Μάη του 1936 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και την επι­βο­λή της δικτα­το­ρί­ας Μετα­ξά), που «αιμα­το­κύ­λι­σε τον ελλη­νι­κό λαό» την περί­ο­δο της Κατο­χής, το 1944, το 1946 — 1949 και που γενι­κό­τε­ρα «βύθι­σε τον ελλη­νι­σμό στον ατέρ­μο­να μιας τρια­κο­ντα­ε­τούς εθνι­κής τρα­γω­δί­ας [από την ίδρυ­σή του δηλα­δή]» και «θέρι­σε το άνθος της ελλη­νι­κής Φυλής»!!!

Τα παρα­πά­νω «χαρα­κτη­ρι­στι­κά», του «προ­δο­τι­κού» και «δολο­φο­νι­κού» ΚΚΕ, επα­να­λαμ­βά­νο­νται ξανά και ξανά, ανα­πο­δο­γυ­ρί­ζο­ντας την Ιστο­ρία. Ετσι, το 1940 — 1944, το ΚΚΕ παρου­σιά­ζε­ται να έχει καλές σχέ­σεις — ακό­μα και να συνερ­γά­ζε­ται — με τους φασί­στες κατα­κτη­τές! Ανα­φέ­ρε­ται π.χ. πως με την έναρ­ξη της Κατο­χής οι περισ­σό­τε­ροι κομ­μου­νι­στές κρα­τού­με­νοι απε­λευ­θε­ρώ­νο­νται (ψέμα: στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα παρα­δί­δο­νται από την 4η Αυγού­στου και τους Μανια­δά­κη­δες στις δυνά­μεις Κατο­χής, ενώ πολ­λοί στη συνέ­χεια εκτελούνται).

Υπο­γραμ­μί­ζε­ται ακό­μη πως «εξ αντι­κει­μέ­νου του­λά­χι­στον το ΚΚΕ είχε συμ­μα­χή­σει με τους Βούλ­γα­ρους φασί­στες κατα­κτη­τές για τον εκβουλ­γα­ρι­σμό της Ανα­το­λι­κής Μακε­δο­νί­ας». Και αυτά την ίδια στιγ­μή που το ΚΚΕ καλού­σε για «πανε­θνι­κό απε­λευ­θε­ρω­τι­κό πόλε­μο για τη σωτη­ρία της ελλη­νι­κής Μακεδονίας»2, με ένο­πλη δρά­ση, κινη­το­ποι­ή­σεις και νεκρούς. Το ΚΚΕ, με το ΕΑΜ — ΕΛΑΣ, συσπεί­ρω­σε την πλειο­ψη­φία του λαού, δίνο­ντας ποτα­μούς αίμα­τος για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Ελλάδας.

Τι έκα­νε το ΚΚΕ στην Κατο­χή, κατά τον Ν. Μέρ­τζο; Εκα­νε μεν αντί­στα­ση στον κατα­κτη­τή (αυτό δεν το αρνεί­ται), ωστόσο:

α) Η δρά­ση του «επε­νήρ­γη­σε ως “προ­βο­κά­το­ρας” των ναζί ενα­ντί­ον των άμα­χων Ελλή­νων». Με άλλα λόγια, το ΚΚΕ έφται­γε και για τις θηριω­δί­ες των φασι­στών, εφό­σον ήταν αντί­ποι­να στη δρά­ση του ΕΑΜ — ΕΛΑΣ. Ισως θα έπρε­πε — κατά τον Μέρ­τζο — να μην πολε­μή­σει, να μην αντισταθεί.

β) Μετέ­τρε­ψε τη χώρα «σε απέ­ρα­ντο σφα­γείο Ελλή­νων» (ως προς αυτό επι­κα­λεί­ται και τη γνω­στή δήλω­ση του Γ. Παπαν­δρέ­ου πως «σφά­ζουν οι Γερ­μα­νοί… σφά­ζουν και οι Αντάρ­ται»), εννο­ώ­ντας ότι το ΚΚΕ έπρε­πε ίσως …να τεί­νει και χεί­ρα φιλί­ας προς τους ταγματασφαλίτες!

γ) Εξα­πέ­λυ­σε πόλε­μο «ενα­ντί­ον όλων ανε­ξαι­ρέ­τως των άλλων δυνά­με­ων της Εθνι­κής Αντιστάσεως».Αναφέρονται, μετα­ξύ άλλων, η γνω­στή για την «εθνι­κή» της δρά­ση ΠΑΟ και ο Τσα­ούς Αντών (που συνερ­γά­στη­καν τόσο με τους κατα­κτη­τές όσο και με τους Βρε­τα­νούς για να κτυ­πη­θεί το ΕΑΜ), ο αρχι­ταγ­μα­τα­σφα­λί­της Παπα­δόγ­γο­νας (που σφα­γί­α­σε χιλιά­δες αμά­χους στην Πελο­πόν­νη­σο), κ.ά.

δ) «Ο ΕΛΑΣ δεν πολέ­μη­σε κατά την υπο­χώ­ρη­ση τους Γερ­μα­νούς το 1944. Διό­τι πρώ­τον πολε­μού­σε τους Ελλη­νες…». Πρό­κει­ται, βεβαί­ως, για ένα ακό­μη χον­δροει­δές ψέμα, αφού ο ΕΛΑΣ έδω­σε δεκά­δες μάχες με τους υπο­χω­ρού­ντες Γερ­μα­νούς και τους ντό­πιους συνερ­γά­τες τους.

Να τι ανα­φέ­ρει ο πλη­ρε­ξού­σιος του Ράιχ στην Ελλά­δα Χέρ­μαν Νοϊ­μπά­χερ για το ρόλο όλων των αντι-ΕΑΜι­κών οργα­νώ­σε­ων κατά την απε­λευ­θέ­ρω­ση: «Οι Αγγλοι και οι Αμε­ρι­κα­νοί ανα­γκά­στη­καν, εκό­ντες — άκο­ντες, να συνε­χί­σουν τον αγώ­να του τέως κατα­κτη­τή ενά­ντια στον ΕΛΑΣ… Σ’ αυτόν τον αγώ­να όμως συμ­με­τεί­χαν και οι “Κουί­σλινγκ” που είχαν συνερ­γα­στεί με τον κατα­κτη­τή εξαι­τί­ας του κομ­μου­νι­στι­κού κιν­δύ­νου. Αυτός ο αγώ­νας είχε ακι­νη­το­ποι­ή­σει τη δρα­στη­ριό­τη­τα του εθνι­κι­στή ηγέ­τη Ναπο­λέ­ο­ντα Ζέρ­βα ενά­ντια στον κατα­κτη­τή στην Ελλά­δα, όπως και τη δρα­στη­ριό­τη­τα του Draza Mihailovic στη Γιου­γκο­σλα­βία. Και για τους δύο ο κατα­κτη­τής, ο οποί­ος εξάλ­λου θα απο­χω­ρού­σε κάπο­τε, έγι­νε ο εχθρός υπ’ αριθ­μόν 2 απέ­να­ντι στον κομμουνισμό».3

Ομως, η «δολο­φο­νι­κή μανία» του ΚΚΕ δεν στα­μά­τη­σε εκεί: «Αναί­τια» (δεν προη­γή­θη­κε κανέ­να ματο­κύ­λι­σμα στο Σύνταγ­μα, ουτε η επέμ­βα­ση των αγγλι­κών τανκς κ.λπ.) ξεκί­νη­σε «λαϊ­κή επα­νά­στα­ση» το Δεκέμ­βρη του 1944, κατά την οποία «εσφα­γιά­σθη­καν 56.373 [!] Ελλη­νες» άμα­χοι!!! Το «έγκλη­μα» επα­να­λαμ­βά­νε­ται «εν ψυχρώ» το 1946 — 1949 και ενώ το ΚΚΕ — δήθεν — «εξα­κο­λού­θη να λει­τουρ­γή ελεύ­θε­ρα ως νόμι­μο κόμ­μα μέχρι τα Χρι­στού­γεν­να του 1947» (ούτε διώ­ξεις, ούτε Μακρο­νή­σια, ούτε εκτε­λέ­σεις δεν «είδε» ο κ. Μέρ­τζος!). Ακο­λού­θως, ο ΔΣΕ εμφα­νί­ζε­ται να οργα­νώ­νε­ται από τη Γιου­γκο­σλα­βία με σκο­πό το δια­με­λι­σμό της Ελλά­δας (πρω­τό­τυ­πο!), να στρα­το­λο­γεί εγκλη­μα­τί­ες από τις φυλα­κές (ανα­φέ­ρε­ται στην απε­λευ­θέ­ρω­ση από τον ΔΣΕ των κρα­του­μέ­νων αγω­νι­στών της Σπάρ­της το 1947) και να «πνί­γει στο αίμα» ολό­κλη­ρες πόλεις!

Πολ­λά θα μπο­ρού­σαν ακό­μη να γρα­φτούν για το αντι­κομ­μου­νι­στι­κό λιβε­λο­γρά­φη­μα του Ν. Μέρ­τζου. Ας ανα­φέ­ρου­με ακό­μα δύο μόνο στοι­χεία της «κλα­σι­κής» αντι-ΚΚΕ­δο­λο­γί­ας, που ξεχω­ρί­ζουν: α) Τον τεχνη­τό και σκό­πι­μο δια­χω­ρι­σμό ηγε­σί­ας — βάσης, λοι­δο­ρώ­ντας την πρώ­τη και εκθειά­ζο­ντας τη δεύ­τε­ρη (από τη μία, το Κόμ­μα «έφα­γε όλα τα παι­διά του», από την άλλη «η αφο­σί­ω­ση και η μέχρι θανά­του αυτα­πάρ­νη­ση πολ­λών κομ­μου­νι­στών είναι αξιο­ση­μεί­ω­τες»). Και β) την «από­σπα­ση» ηρώ­ων του ΚΚΕ από το Κόμ­μα τους, ώστε να «αξιο­ποι­η­θούν» ενα­ντί­ον του (χαρα­κτη­ρι­στι­κή και εδώ η περί­πτω­ση του Α. Βελου­χιώ­τη, που παρό­τι ήταν πρω­το­κα­πε­τά­νιος του «αιμο­βό­ρου» ΕΛΑΣ για το οποίο έγρα­ψε τα μύρια όσα, εκεί­νος παρου­σιά­ζε­ται να πηγαί­νει κόντρα στο ΚΚΕ συνερ­γα­ζό­με­νος ενω­τι­κά με τον Ζέρ­βα στο Γοργοπόταμο!).

Η όξυνση του αντικομμουνισμού μπροστά στα 100χρονα

Καθώς το ΚΚΕ κλεί­νει έναν αιώ­να στην ανι­διο­τε­λή και ακού­ρα­στη πάλη του στην υπό­θε­ση της εργα­τι­κής τάξης, είναι λογι­κό οι επι­θέ­σεις ενα­ντί­ον του να πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται, ανα­σύ­ρο­ντας από το βούρ­κο ακό­μα και «βρι­κο­λα­κια­σμέ­να» αντι­κομ­μου­νι­στι­κά επι­χει­ρή­μα­τα, όπως αυτά που ανα­πα­ρά­γο­νται στο βιβλίο του Ν. Μέρ­τζου. Για­τί, πράγ­μα­τι, το ΚΚΕ έχει δια­πρά­ξει ένα «θανά­σι­μο αμάρ­τη­μα» ως προς την αστι­κή τάξη: Στέ­κε­ται όρθιο, πιο νέο και πιο δυνα­τό από ποτέ, παλεύ­ο­ντας για την κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρω­πο, για την κατάρ­γη­ση της αστι­κής εξουσίας.

_______________________________________________________________

Παρα­πο­μπές:

1. http://www.voria.gr/article/i‑apantisi-mertzou-stis-epikrisis-gia-tin-parasimoforisi-tou

2. Το ΚΚΕ, Επί­ση­μα Κεί­με­να, τ. 5, σελ. 162

3.Hermann Neubacher, «Ειδι­κή απο­στο­λή στη νοτιο­α­να­το­λι­κή Ευρώ­πη 1940 — 1945. Ανα­φο­ρά ενός ιπτά­με­νου διπλω­μά­τη», στο Θανά­σης Γκιού­ρας — Μιχά­λης Ψαλι­δό­που­λος (επιμ.), Κατο­χή. Ναζι­σμός και ελλη­νι­κή οικο­νο­μία. Υπη­ρε­σια­κές εκθέ­σεις και απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα, εκδ. «Μετα­με­σο­νύ­κτιες», Αθή­να, 2015, σελ. 415 — 416.

 

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο