Για το ντιμπέιτ

Γρά­φει ο 2310net //

Είδα­με ντι­μπέιτ μετά από 6 χρό­νια, από τότε δηλα­δή που μπή­κε στη ζωή μας η λέξη «σταζ». Η λέξη-κλει­δί του φετι­νού ντι­μπέ­ητ είναι η λέξη «ιδε­ο­λη­ψία».  Πάντως είδα­με το πιο υπο­το­νι­κό ντι­μπέ­ητ όλων των επο­χών. Σαν ψεκα­σμέ­νοι οι αρχη­γοί, περι­μέ­νο­ντας και 20 λεπτά για την επό­με­νη απά­ντη­ση, απο­ρώ πως κρα­τού­σαν ανοι­χτά τα μάτια τους. Έπρε­πε να φτά­σου­με στις καθυ­στε­ρή­σεις για να απο­κτή­σει λίγο ενδια­φέ­ρον κι εκεί αντί να τους αφή­σουν να πλα­κω­θούν στο ξύλο για να ολο­κλη­ρω­θεί η κωμω­δία, έδω­σαν το λόγο στη Φώφη. Ξενέρωμα.

Ας ξεκι­νή­σου­με από τα μικρά κόμματα.

Η πρό­ε­δρος του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ με τόνους μέη­καπ, έμοια­ζε σαν αγχω­μέ­νη μαθή­τρια που βγά­ζει λόγο στη Βου­λή των Εφή­βων. Απο­στή­θι­σε με δυσκο­λία όσα της είχε γρά­ψει ο Βενι­ζέ­λος και τα απήγ­γει­λε με λίγα σαρ­δάμ για να θυμί­ζει κάτι από ΠΑΣΟΚ. Η μεγά­λη της στιγ­μή ήταν όταν απά­ντη­σε στην ερώ­τη­ση για τα φάρ­μα­κα και ήταν σαν να είχε κατα­να­λώ­σει πολ­λά. Και ληγμένα.

Ο Καμ­μέ­νος ευχα­ρι­στού­σε τους δημο­σιο­γρά­φους για κάθε ερώ­τη­ση. Σε κάθε απά­ντη­ση δεν έχα­νε ευκαι­ρία να μας πει πόσο δια­φω­νού­σε με τα περισ­σό­τε­ρα από όσα έκα­νε η κυβέρ­νη­ση αλλά και πόσο ωραία συνερ­γά­στη­καν. Η μεγά­λη του στιγ­μή ήταν όταν διά­βα­σε την έκθε­ση μικρών μαθη­τών για το ΠΑΣΟΚ. Θύμι­σε σε γρα­φι­κό­τη­τα εκεί­νον τον Οικο­λό­γο που είχε σκά­σει σε ντι­μπέ­ητ με μολυ­σμέ­νο νερό.

Ο Σταύ­ρος πάλι δεν έχα­σε την ευκαι­ρία να μας θυμί­σει ότι ήταν δημο­σιο­γρά­φος και ότι έκα­νε εκπο­μπή για κάθε θεμα­τι­κή ενό­τη­τα του ντι­μπέιτ.  Η μεγά­λη του στιγ­μή ήταν όταν απαρ­νή­θη­κε τη δια­πλο­κή. Λύγι­σαν κι οι μπά­ρες στα διόδια.

Ο Λαφα­ζά­νης πάλι ό,τι και να τον ρωτού­σαν απα­ντού­σε για το πόσο καλό είναι το εθνι­κό νόμι­σμα. Κατά­φε­ρε να βγά­λει ολό­κλη­ρο ντι­μπέιτ χωρίς να πει τη λέξη δραχμή.

Ο Μεϊ­μα­ρά­κης ξεκί­νη­σε πολύ υπο­το­νι­κά, σαν να είχε πάρει υπνω­τι­κά για άλο­γα. Το ένα μάτι του ήταν μισό­κλει­στο. Κάποια στιγ­μή ξύπνη­σε ο μπαρ­μπα Βαγ­γέ­λας από μέσα του και βρή­κε τον παλιό καλό του εαυ­τό. Κατά­φε­ρε να ολο­κλη­ρώ­σει το ντι­μπέιτ χωρίς να πει τίπο­τα ουσια­στι­κό. Ποιος όμως αλή­θεια θα περί­με­νε πως ο Βαγ­γέ­λης κάπο­τε θα απα­ντού­σε σε ερώ­τη­ση για την «εκπαι­δευ­τι­κή επα­νά­στα­ση»; Σουρ­ρε­α­λι­σμός! Πάντως πιο πιθα­νό μου φαί­νε­ται να έχει όντως αθω­ω­τι­κό χαρ­τί παρά διδακτορικό.

Ο Τσί­πρας πάλι, δεν είπε ούτε μια φορά τα γνω­στά με ύφος «ακού­στε κύριε τάδε» ούτε τα «εδώ θα πού­με αλή­θεια». Του έκο­ψε και ανέ­βα­σε τους τόνους απέ­να­ντι στην Τρέ­μη μπας και σώσει κάτι από την χαμέ­νη του αντι­μνη­μο­νια­κό­τη­τα. Αλλά γενι­κά ήταν βαρε­τός. Ειδι­κά στην αρχή, όταν περιέ­γρα­φε το μνη­μό­νιο που έφε­ρε ήταν σαν να είχε κατα­πιεί τον Σημί­τη και να είχε φτύ­σει τα σαρδάμ.

Οι δημο­σιο­γρά­φοι πάλι μια τρα­γω­δία. Ο Χαρί­τος έχα­σε τη μπά­λα και τα λόγια του πριν καν την πρώ­τη ερώ­τη­ση. Η Τρέ­μη ξενέ­ρω­σε που δεν ήταν αυτή η συντο­νί­στρια και σε κάθε ευκαι­ρία ακύ­ρω­νε τον συντο­νι­στή. Η Μάρα Ζαχα­ρέα έκα­νε την ερώ­τη­ση της βρα­διάς στον Μεϊ­μα­ρά­κη, ρωτώ­ντας τον για την «εκπαι­δευ­τι­κή επα­νά­στα­ση». Ο Γιο­μπα­ζο­λιάς έκα­νε σαν κακο­μα­θη­μέ­νο παι­δά­κι που θύμω­νε με τους κανό­νες του ντι­μπέιτ. Γενι­κά, ήταν όλοι τόσο τρα­γι­κοί που έκα­ναν τον Σρόι­τερ να μοιά­ζει δημοσιογράφος.

Αυτά τα λίγα για το ντι­μπέιτ. Ώρα να ασχο­λη­θού­με και με τα σοβαρά…